Krishnamurti Subtitles home


SA84T4 - Nu een einde maken aan wanorde
Vierde openbare toespraak
Saanen, Zwitserland
15 juli 1984



0:22 Zullen we doorgaan waar we donderdag zijn gebleven? Ik ben bang dat ze daar allemaal staan - blijkbaar is er geen ruimte. Gaan we de tent uitbreiden? Dat gaat deze ochtend niet meer lukken, het zal volgend jaar zijn.
1:02 We hadden het over vrijheid. Ik zal daar niet weer helemaal op ingaan deze ochtend want we hebben nog maar twee gesprekken. Dus we moeten op verschillende andere zaken ingaan, zoals orde, wat is de aard van orde, wanorde en wat het betekent te veranderen. En we zullen ook moeten nadenken deze ochtend over wat angst is. en of het mogelijk is voor de mens die al langer dan vijfenvijftig duizend jaar op deze aarde leeft, waarom de mens nog nooit vrij is geweest van angst. En we zouden ook samen moeten praten over de hele kwestie van het lijden, de pijn van verdriet, angst, eenzaamheid en alle talloze beproevingen die de mensheid heeft overgeërfd. En we zullen de komende twee dagen ook moeten bespreken: wat is liefde? Wat is mededogen en de aard van intelligentie? En we zullen ook samen moeten bespreken wat de dood is, wat religie is en de aard van meditatie. We moeten nog een hoop terrein verkennen. Is dat oké?
3:22 Dus we zullen deze ochtend beginnen: wat is de aard van orde? En als we u nogmaals eraan mogen herinneren dat dit niet een vorm van propaganda is, dat we geen theorie uitdragen, een concept, een nieuwe filosofie, een nieuw concept van leven, of dit allemaal vervangen door hoop en dergelijke. En dit is ook geen persoonlijkheidsverering. En als we u er ook aan mogen herinneren dat twijfel noodzakelijk is. Twijfel aan je eigen ervaringen, twijfel, bevraag je eigen gedachten. je meningen, je oordelen, je inschattingen, of we kunnen kijken naar de wereld en naar onszelf. volledig onpersoonlijk, objectief zodat we de dingen zien zoals ze zijn, niet zoals we zouden willen dat ze zijn. En de spreker is geen autoriteit, want we gaan discussiëren, of samen praten over dit probleem van orde en gezag, of wanorde - ze gaan samen. Wat is de aard van orde? We leven in wanorde, zowel extern, uiterlijk, met alle dingen die gaande zijn in de wereld, alle demonstraties voor vrede en tegelijkertijd het cultiveren, voorbereiden, uitvinden van nieuwe middelen om de mensheid te vernietigen. Er is politieke verdeeldheid, religieuze verdeeldheid, economische verdeeldheid enzovoort. Uiterlijk zijn er door deze verdeeldheid duizenden oorlogen geweest, en religies hebben bijgedragen aan deze verdeeldheid En innerlijk, psychologisch, op het terrein van de psyche, zijn we ook in conflict. En dus zouden we samen moeten praten waarom, na al die duizenden jaren, waarom we wanorde accepteren en ermee leven.
7:22 Het is een belangrijke vraag om te stellen of iemand kan leven in perfecte orde. En dat diepgaand begrijpen, niet oppervlakkig aanpassen, ordenen, reorganiseren, maar veel dieper, waarom dat zo is. Wat is de oorzaak van conflict, verdeeldheid, waarom mensen, die verondersteld zijn geëvolueerd te zijn gedurende duizenden en duizenden jaren, met een brein, dat zich in de schedel bevindt, waarom daar precies in dat centrum zoveel wanorde heerst. Wanorde bestaat als er tegenstrijdigheid is. Toch? We praten samen. Waar er verdeeldheid is, waar het proces van dualiteit is, tegengestelde elementen, tegengestelde verlangens, tegenstrijdige gedachten. Deze verdeeldheid waarin we leven, jij en ik, wij en zij, deze verdeeldheid is de belangrijkste oorzaak van wanorde. Toch? Zien we dit? Niet alleen mondeling of intellectueel, maar het echt in onszelf zien, de tegengestelde, tegenstrijdige bezigheden. Waar de liefde is is er schijnbaar ook antagonisme, haat, jaloezie. Waar men vredig wil leven is er in ons ook het tegengestelde daarvan, geweld. De mens heeft geleefd - mensen hebben op deze aarde geleefd met constant geweld. We zijn als mensheid gewelddadige, agressieve mensen. En blijkbaar hebben we het probleem van geweld nooit opgelost. En waarschijnlijk beseffen we niet eens dat we gewelddadig zijn. Als we dat zijn, zoals de meesten van ons eigenlijk zijn, dan streven we iets na dat tegengesteld is aan geweld, wat geweldloosheid wordt genoemd. Dat is een feit. En geweld heeft geen tegendeel. Het is geweld. Ook al zegt het denken dat we geweldloosheid moeten nastreven, vreedzaam leven. Dus in ons is het dualistische proces gaande. Mee eens? Zien we dit samen? Ik ben gewelddadig - we gaan nog in op de aard van geweld. En tegelijkertijd heb ik een ideaal en ik streef dat ideaal na, wat is dat ik niet gewelddadig mag zijn. Of ik rationaliseer mijn geweld, ik zeg dat het nodig is in een wereld zoals die nu is, sociaal, moreel, religieus enzovoort, moeten we gewelddadig zijn, moeten we agressief zijn, moeten we ambitieus zijn, anders worden we vernietigd. Dat is een aspect van het geweld. En we zeggen tegelijkertijd ook: als je je enigszins bewust bent van wat er gebeurt, we zeggen dat er tegelijkertijd of misschien iets later, een streven moet zijn naar geweldloosheid. Er is dus altijd een dualistisch proces in ons gaande, toch? Zien we dat? Toch? Bent u het hiermee eens? Niet eens zijn, maar zie het feit ervan.
13:48 Ik ben blij dat er hier een paar kinderen zijn. Het is zo leuk om kinderen te zien, nietwaar? Het is prachtig om kinderen te zien. En helaas door het onderwijs, door de corrupte morele samenleving worden ze erin meegetrokken, willens of onwillens door het onderwijs dat ze volgen, door hun sociaal- economische omgeving worden ze kapotgemaakt. Waarschijnlijk weten de ouders dit allemaal. En ze zijn ook wanhopig, de ouders, die hun eigen kinderen, die aan het begin van het leven zo aardig en zachtaardig waren, geleidelijk gewelddadig zien worden, omdat ze zich aanpassen aan de groep, en alle ellende van het leven begint. Dat is een andere kwestie. Dat wil zeggen, is het mogelijk om kinderen op te voeden zonder alle druk en de lelijkheid van het leven? De samenleving is te sterk, ze worden erin meegezogen, omdat we denken dat de samenleving iets anders is dan wij. Begrijp je? Als je dit allemaal ziet, wil je huilen. De samenleving is wat we ervan hebben gemaakt, elk van ons, de samenleving verschilt niet van ons, want wij hebben die gecreëerd. Ze is niet op wonderbaarlijke wijze tot stand gekomen, een vreemd toeval die deze samenleving tot stand heeft gebracht, maar dat is geen feit. Het is een feit dat ieder van ons zo verward, onzeker is, iedereen zijn eigen veiligheid zoekt, zijn eigen voldoening, zijn eigen ambitie, zijn eigen drang om te bevredigen, zijn bijzondere plezier, verlangen, wij hebben deze samenleving gemaakt, we zijn er deel van. En we lijken niet te beseffen dat tenzij we, ieder van ons, drastisch, grondig veranderen, waar we het straks over zullen hebben, de samenleving zal doorgaan zoals ze is, moorddadig, verdeeld, oorlogen creërend. Je hebt vast en zeker de beelden op televisie hebt gezien van alle verschrikkelijke dingen die oorlogen hebben veroorzaakt. Maar blijkbaar zijn we nogal onverschillig voor dat alles, omdat we van binnen doorgaan zoals we zijn, verward, tegenstrijdig, gefragmenteerd, en dus dragen we altijd bij aan de gruwel van de dingen die in de wereld gaande zijn.
18:43 We hadden het over orde. En we zeiden dat de oorzaak van wanorde, die een feit is, niet orde, dus we moeten handelen met feiten. Het is een feit dat we allemaal leven in wanorde. Wat is de oorzaak van deze wanorde? Is het verdeeldheid in onszelf? Tegenstrijdigheid in onszelf? Bezorgdheid over onszelf? We zijn zo egocentrisch. Ons eigen egocentrisme veroorzaakt in wezen wanorde. Wanneer iedereen aan zichzelf denkt en door die egocentrische bezigheid wordt het leven heel bekrompen, klein en die zeer beperkte toestand van de hersenen zal onvermijdelijk verdeeldheid veroorzaken. Toch? Dat is de belangrijkste oorzaak van wanorde.
20:46 En we hebben onlangs een paar keer gesproken over de aard van tijd. Word alsjeblieft niet ongeduldig. We moeten er weer over praten. We zeiden dat tijd het verleden is, tijd is de toekomst, en die toekomst is nu. De toekomst is wat je nu bent. Toch? Als ik nu gewelddadig ben, is dat de toekomst, morgen of duizend morgens. En als ik nu niet radicaal verander is de toekomst nu, toch? Hebben we dit begrepen? Laat me alsjeblieft niet tegen mezelf praten. We moeten dit samen delen, het is niet mijn en jouw waarheid, waarheid is niet van een persoon, er is geen pad naartoe. En dit is een feit, dit is de waarheid dat alle tijd, het verleden, de toekomst en het heden zijn vervat in het nu. Het is logisch, rationeel, het is intellectueel onweerlegbaar. Maar misschien vind je het niet leuk. En de meesten van ons leven met voorkeur en afkeer, we willen niet echt iets onder ogen zien, we zouden de dingen liever verdoezelen. Zoals we zijn - ik hoop dat we serieuze mensen zijn, tenminste deze ochtend, wat tragisch is, laten we op zijn minst deze ochtend samen naar die dingen kijken: dat tijd, het verleden, het heden en de toekomst, in het nu zijn.
23:55 Stel dat iemand egocentrisch is, wat heel erg beperkt wordt. Dat egocentrisme kan zich identificeren met iets groters maar het zal nog steeds egocentrisme zijn, toch? Begrijp je? Toch meneer, wilt u meedoen? Zijn we het ermee eens? Als ik me identificeer met mijn land, met mijn natie, met mijn religie, met mijn bijgeloof enzovoort, diezelfde identificatie is de voortzetting van egocentrisme, toch? Ik heb alleen een andere reeks woorden gebruikt, maar in wezen is dit identificatieproces egocentrisch. Bien? Zitten we op één lijn? Toch? Dit is een vreemde zaak, nietwaar? Alsjeblieft, de spreker probeert je nergens van te overtuigen. Integendeel, twijfel, vraag, discussieer, accepteer het niet. Maar onderzoek met een kritisch, scherp brein. Dat wil zeggen, men leeft in wanorde. Dat is een feit, niet te ontkennen. Je kan het verbergen, je kan ervoor weglopen, maar wij mensen leven in wanorde, haten, liefhebben, angstig, veiligheid willen, wetende dat er onzekerheid is omdat we constant leven met de dreiging van oorlog, en ook de dreiging van de dood. We leven dus in wanorde. Zal tijd die wanorde oplossen? Snap je? We hebben op deze aarde geleefd, de archeologen en biologen enzovoorts, zeggen dat we zo'n vijfenveertigduizend jaar op deze aarde als mensen hebben geleefd, sinds we op twee benen lopen. Tijdens die lange perioden van evolutie zijn we nu wat we zijn, in conflict, in wanorde. De tijd heeft dat probleem niet opgelost, toch? Deze lange duur heeft dat probleem niet opgelost. Dus we moeten ... we hebben tijd misschien verkeerd begrepen. Dat wil zeggen, we hopen in nog eens veertigduizend jaar veel kennis te verwerven, ons te verheffen door kennis, en er uiteindelijk uit te komen zonder enig conflict, zonder enige wanorde. Toch? Snap je dit? Dus we hebben wellicht de betekenis van tijd verkeerd begrepen, omdat we op tijd vertrouwen. Ik ben dit geweest, of ik ben dit, geef me tijd om te veranderen. En we hebben veertigduizend of vijftigduizend jaar de tijd gehad en we zijn nog steeds erg primitief. Dus die manier van denken in de tijd is misschien fout - snap je? Er kan misschien een nieuwe manier zijn om ernaar te kijken, een nieuwe benadering van dit gehele probleem. Dat wil zeggen, tijd is niet het verlopen van de tijd, een beweging van dit naar dat, toch? Je hebt tijd nodig om van hier naar je huis te gaan, enzovoort, maar psychologisch, innerlijk, als je niet van psychologie houdt, innerlijk, als je daar niet van houdt, onder de huid, hebben we tijd geaccepteerd als een tijdsverloop waarin we uiteindelijk tevoorschijn zullen komen als mensen die buitengewoon verstandig zijn, rationeel, gezond, geen conflict. En de tijd heeft dat niet aangetoond. Je hebt veertigduizend jaar gehad en als je nog eens veertigduizend jaar wacht, zal je precies hetzelfde zijn. Dit is logisch.
30:35 Dus laten we kijken naar de volledige betekenis van tijd. Tijd is het verleden, de gehele inhoud van ons bewustzijn en als je het woord 'bewustzijn' niet leuk vindt, de hele wereld van reacties, wat het verleden is. Het verleden met al zijn herinneringen, overgeërfde, verworven, raciale, omgevingsherinneringen die we al duizenden jaren hebben verzameld. En die tijd, dat verleden is nu. Jij bent het verleden, toch? Mee eens? Toch? Jij bent het verleden, Je bent alle verzamelde herinneringen van het verleden, Je bestaat uit herinneringen. Die herinneringen hebben tijd nodig om vergaard te worden. En de toekomst, morgen en duizend morgens is wat je nu bent - duidelijk? Overduidelijk. Dus de toekomst is nu. En is het mogelijk - begrijp dit alstublieft - we leven in conflict, om de oude tijd niet tussenbeide te laten komen maar dit nieuwe gevoel te hebben dat alle tijd nu is. Begrijp je waar ik het over heb? Begrijp je dit? Ik leef in wanorde - stel dat ik in wanorde leef, waarvan ik me bewust ben geworden. En ik zeg tegen mezelf: ik zal er geleidelijk aan werken, erover nadenken, erin duiken, wat allemaal tijd inhoudt, wat morgen is, toch? Ik zal eraan werken, erin duiken, Ik zal het onderzoeken, ik zal de oorzaak ervan ontdekken, toch? Dat kost allemaal tijd, toch? Ga op z'n minst daarmee akkoord, zie dat feit. En ik zie dat dit een foute manier is om tijd te benaderen dus ik zet dat helemaal opzij. Wat betekent dat ik doorbreek - het feit wordt doorbroken, de conditionering van de hersenen, die het oude tijdspatroon hebben geaccepteerd. Snap je? begrijp je dit?
34:22 Ik blijf niet herhalen, als je het niet begrijpt, is dat jouw zaak. Ik kan dit niet maar blijven herhalen, het wordt dan eerder zinloos als je het niet ziet na zo veel uitleg. Dus nu heb ik de oude manier van denken in termen van tijd opzijgezet, Ik kijk nu naar de tijd zoals die is. Alle tijd is nu. Of ik verander nu volledig, door de hersenen te deconditioneren, die gewend zijn aan de oude tijd en ik doorbreek dat omdat ik het feit en de onjuistheid ervan inzie. En tijdens die waarneming heb ik - vindt er een drastische verandering plaats, dat wil zeggen, tijdens die waarneming handel ik onmiddellijk. Snap je dit? Ik handel zonder tijd, wat betekent dat het denkproces niet plaatsvindt. Begrijp je? Oh God!
35:49 Ik zal erop ingaan. Het is heel fascinerend als je er op ingaat. Tijd - gedachte is tijd - toch? Mee eens? Zie je dat feit, dat gedachte tijd is? Omdat denken de geaccumuleerde reactie van het geheugen is. Dat geheugen heeft in de loop van de tijd herinneringen vergaard, dat geheugen is het resultaat van kennis. Om kennis te vergaren heb je tijd nodig, toch? Je hebt tijd nodig om kennis te vergaren. U let niet op, meneer. Ik wil uw tijd of mijn tijd niet verspillen. Dus let alstublieft goed op, als u wilt.
37:34 We zeiden dat tijd nodig is om herinneringen te vergaren. Er is tijd nodig om kennis te vergaren en kennis komt voort uit het vergaren van ervaring. Toch? Ervaring is beperkt, dus kennis is beperkt, en het geheugen is beperkt, dus het denken is beperkt. Dus ik zei dat het denken tijd is. En als we tijd gebruiken, wat het denken is, om te veranderen wat ik nu ben, zal dat zinloos zijn - snap je? Maar als ik zie - als er waarneming is, niet ik zie, als er een waarneming van het feit is dat alle tijd vervat is in het nu, wat gebeurt er dan? Begrijp je wat ik voorstel? Ik ben gewelddadig, ik leef in wanorde en ik neem die wanorde waar. En ik zie ook het feit, de waarheid, dat alle tijd nu is, dus mijn waarneming moet zo scherp zijn, zo helder, en die helderheid is niet het product van tijd. We moeten dus bespreken wat waarnemen is. Wat betekent het om helder te zien? Niet alleen onszelf zoals we zijn, maar ook om te zien wat er duidelijk in de wereld gebeurt. Wat er duidelijk in de wereld gebeurt is dat de verdeeldheid toeneemt - naties, religies, sekten, goeroes, enzovoort, noem maar op, politiek, religieus, hoewel ze het hebben over vrede, eenheid, willen ze dat iedereen zich bij hun eenheid voegt - snap je? Ik zal daar niet op ingaan.
40:35 Dus buiten is er deze enorme wanorde en de ultieme expressie van die wanorde is oorlog, elkaar doden. En we leven ook in wanorde. En die wanorde wordt veroorzaakt door de tijd, we hebben er al eeuwen mee geleefd, dus tijd in de oude zin lost het niet op. Dus wat is waarneming? Kun je iets heel duidelijk zien als je vooroordelen hebt? Blijkbaar niet. Toch? Als je persoonlijk bent - Ik word geraakt, vertel me alsjeblieft niets. Mijn meningen zijn zo sterk. Ik heb dit uitgedacht en ik blijf bij wat ik heb bedacht. Al deze factoren, die persoonlijk zijn, niet objectief, duidelijk, belemmeren de waarneming. Toch? Alsof je een gekleurde bril opzet. Lenzen, fotografische lenzen, die halen het beeld naar binnen en drukken het af op de film maar als die beelden op de film blijven staan, kan het niet meer zien, toch? Er kunnen geen foto's meer worden gemaakt. Hebben we dit begrepen? Het is een simpel feit. Dus wat wij doen is de beelden vasthouden, dat betekent dat je niet meer kunt zien. Maar als je ze vasthoudt, ernaar kijkt en ze weglegt, ermee afrekent, wat betekent dat je een heel helder, sterk, actief brein moet hebben, zodat er geen persoonlijk vooroordeel is, geen gehechtheid aan iets. Als er zo'n waarneming is, is die waarneming geen kwestie van tijd, en daarom, als er wanorde is, zie je direct de oorzaak, en al het andere wat verdeeldheid is, en is het einde ervan onmiddelijk, wat niet betekent dat het weer doorgaat en de volgende dag opduikt. Als je eenmaal een gevaar ziet, een giftige slang, dan speel je er niet mee. Dan is het afgelopen. Maar we zien het gevaar niet omdat we zo bevooroordeeld zijn, we zijn zo bekrompen, onze eigen zorgen.
44:35 Dus wanorde kan alleen nú eindigen, niet morgen. Terwijl je daar zit, observeer je eigen wanorde, kijk of je die wanorde kunt zien, heel duidelijk kunt waarnemen, met alle gevolgen van die wanorde. Als je dat volledig ziet, dan is dat het einde ervan. En die perceptie is niet mogelijk als je bevooroordeeld bent, als je persoonlijk bent.
45:25 En we zouden ook samen de kwestie van angst moeten bespreken. Ik weet zeker dat dit je zal interesseren. Wat we hebben gezegd, zal je misschien erg intellectueel vinden. Ik weet dat je dat zal zeggen. Het is niet intellectueel. Intellect is nodig, zoals emoties nodig zijn, maar als de één de ander domineert dan begint de ellende.
46:12 Dus we moeten samen over angst praten. Samen - snap je? Samen onderzoeken wat de oorzaak is, wat het inhoudt, of dit volledig kan worden beëindigd. Of moeten we de rest van het menselijk bestaan in angst blijven leven? Als iemand zich al een beetje ervan bewust, gewaar is, hebben we heel veel angsten. Angst voor duisternis, angst om te leven, angst voor de publieke opinie, voor wat mijn buurman zou kunnen zeggen, angst voor mijn vrouw of man of het meisje of de jongen, angst voor onzekerheid, angst dat wanneer je economisch wel zeker bent, je het zou kunnen verliezen, angst - we hebben zoveel angsten. Waarom hebben we deze angsten nog niet opgelost? Je hebt het probleem van oorlog opgelost door oorlog voort te zetten, en je hebt je hersenen gebruikt om je voor te bereiden op oorlog. Alle grote generaals aan beide kanten, of aan duizend kanten, ze bereiden zich allemaal voor op oorlog, met plannen, onderzeeërs, vliegtuigen, noem maar op. Ze hebben hun hersenen getraind om dat allemaal te produceren. En waarom heeft datzelfde brein zich niet ingezet, ingezet tegen dit enorme gevoel van angst dat de mens heeft vanaf het eerste begin. Waarom? Oftewel waarom zijn jij en de spreker niet serieus op deze vraag ingegaan, serieus, zoals je wel serieus aan de slag gaat als je honger hebt, als je ambitieus bent, wanneer je meer geld wilt, dan werk je daaraan. Waarom zijn we niet op deze kwestie van angst ingegaan? De psychologen, de therapeuten, hebben de oorzaken ervan verklaard, op verschillende manieren. Als we alles wat zij hebben gezegd opzij konden zetten, want ze hebben dat allemaal wel gezegd, maar het kan louter verbaal zijn. Ze zijn misschien net zo bang als jij - waarschijnlijk zijn ze dat! Ik heb er een aantal ontmoet, Ik weet dat ze net zo bang zijn als jij, voor wat dan ook. En waarom hebben we deze kwestie niet opgelost? En is het mogelijk om de angst te stoppen? Daar gaan we ons in verdiepen. Niet alleen je gevoel gebruiken, maar je emoties en je hersenen om hieraan te werken, niet eraan te ontsnappen, het niet proberen te rationaliseren maar te zien waarom we niet capabel zijn, of onszelf toestaan incapabel te worden.
51:11 Wat is angst? En je weet, wanneer er angst is, wat dat inhoudt, hoe je hart bonst, hoe je fysieke lichaam krimpt, hoe je brein in de war raakt, bijna verlamd. Weet je dit allemaal niet? Beschrijf ik iets abnormaals? Het is een feit. Het beïnvloedt je slaap, het beïnvloedt je dagelijkse leven, het brengt argwaan, angst, depressie en je klampt je vast aan iets en hoopt dat dat niet zal veranderen en geen angst zal veroorzaken. Of we behandelen de wortel van angst, of we knippen de takken ervan af. Toch? Toch, meneer? Wat wilt u doen? De takken ervan afknippen? Alsjeblieft, ik vraag dit, dit is serieus, negeer niet wat de spreker vraagt. Wil je de takken van angst behandelen? Er zijn wel duizend angsten. Zoals een prachtige boom - een boom die prachtig is, een van de mooiste dingen op aarde, hij heeft zoveel takken, zoveel bladeren; zo ook angst, die zo lelijk is, die heeft net zoveel takken, bladeren, uitdrukkingsvormen. Wil je dat behandelen, de uitdrukkingsvormen, oppervlakkig, de buitenkant? Of gaan we samen in op de wortel ervan? Persoonlijk wil de spreker niet de takken afknippen, wat zo zinloos is. Dus laten we samen ontdekken wat de oorzaak is van angst. We kennen alle uitingen van angst. Dus als we de wortel ervan kunnen vinden, kunnen die uitingen verwelken. Dus wat is de oorzaak, wat veroorzaakt angst?
54:40 Als iemand je die vraagt stelt: 'Wat is de oorzaak?', zou je daar antwoord op geven? De oorzaak? Of verwacht je dat iemand de oorzaak ervan uitlegt? De uitleg is niet het feit. Toch? Je kan een prachtige afbeelding van een berg schilderen, die in alle musea in de wereld hangt, maar die afbeelding is niet de berg. Het woord 'angst' is geen angst, toch? Maar het woord 'angst' kan angst oproepen. Dus we houden ons niet bezig met de uitleg, met het woord, maar met de diepte en de sterkte van angst. En we proberen er samen achter te komen, niet dat ik het uitleg en jij het accepteert, maar we proberen er samen voor onszelf achter te komen, zodat jij het bent die erachter komt, en het daarom jouw waarheid is, niet de waarheid van een ander. Je kan niet leven met de waarheid van een ander, je kan alleen met waarheid leven. Dus wat is de oorzaak ervan? De oorzaak ervan - ik zal erop ingaan. Is het denken? Is het tijd? Zijn het gedachten? Kijk ernaar. Ik leef - je leeft nu. En het denken zegt: 'Misschien ga ik morgen dood', of 'Misschien raak ik mijn baan kwijt', 'Ik heb mijn geld op de bank staan, maar de bank kan omvallen', 'Ik ben tevreden met mijn vrouw maar zij zou morgen iemand anders kunnen tegenkomen', 'Ik heb een boek gedrukt en ik hoop dat het een groot succes wordt', dat betekent angst. 'Ik wil bekend zijn', wat het meest kinderachtige ter wereld is. 'Ik wil bekend zijn en iemand is al veel bekender dan ik ben'. Dus er is dit denken, oftewel, ik denk dat ik kan verliezen, kan winnen, eenzaam kan worden. Dus denken is één van de factoren van angst, toch? Ik kan goed opschieten met mijn vrienden, met mijn vrouw en mijn kinderen maar ik weet ook, ik heb dit gevoel ervaren van wanhopige eenzaamheid. Ken je dat niet? Een diep gevoel van angstaanjagende eenzaamheid. En ik ben bang. Heb je ooit onderzocht wat eenzaamheid is? Waarom het zijn oorzaak heeft? Weet je dat niet, heb je niet dit gevoel van eenzaamheid? Heb ik het over iets, zeg ik iets abnormaals? Eh? Dan zijn jullie allemaal heiligen. Dus wat is deze eenzaamheid die - begrijpt u, meneer? - die gehechtheid veroorzaakt, vasthoudend aan iets hoe illusoir, hoe verkeerd, hoe zinloos ook. Ik klamp me vast aan mijn vrouw. Ik klamp me vast aan mijn club, aan mijn god, aan mijn ritueel, aan mijn vrienden, omdat wanneer ik loslaat, ik zo vreselijk alleen ben. Ben je ooit op die vraag ingegaan: waarom mensen zo bang zijn voor eenzaamheid? Al leven ze in een groep, ze volgen misschien een goeroe en de rest van al die onzin maar ontdoe ze van al hun versieringen en ze zijn wat ze zijn, eenzaam. Waarom? Waarom zijn ze dat, wat is eenzaamheid? Geen relatie hebben met iets, met de natuur, met een ander, met de vriend of vrouw of de man met wie ik samenwoon, dat is op de een of andere manier weggevallen en ik blijf volledig leeg achter, alleen - waarom? Wat is dit gevoel van totale wanhoop? Ik zal het uitleggen maar de uitleg is niet het feit. Het woord is niet het ding. Als dat heel duidelijk wordt, dat het woord niet het ding is, dat jij, meneer Smith, niet meneer Smith bent, het woord ben jij niet, als je zegt, 'Mijn vrouw', of 'Mijn man', dat is - begrijp je? Ik ben blij dat je dat tenminste begrijpt.
1:02:46 Een verklaring is dus niet de realiteit, de waarheid. Dus kijk ernaar, laten we ernaar kijken zonder het woord, zonder het woord 'eenzaamheid'. Kan je dat? Naar het gevoel kijken zonder gebruik van het woord 'eenzaam', of 'wanhoop'. Eenzaamheid komt wanneer al onze dagen worden doorgebracht in egocentrisme. Juist die beweging van egocentrisme zorgt voor eenzaamheid, toch? Omdat het mijn hele zijn vernauwt, of het enorme buitengewone bestaan ​​van leven tot een heel klein ik. En als je dat beseft is er dat gevoel: 'Mijn god, wat ben ik eenzaam', En dat onder ogen zien, er volledig bij blijven niet ervan weggaan, dan is er een radicale verandering.
1:04:08 We moeten dus terugkomen op deze vraag over angst. We zeiden dat denken één van de redenen van angst is, duidelijk. Ik denk over de dood omdat ik een oude man ben, of jong, of je ziet een lijkwagen voorbijrijden met alle bloemen, paarden, auto's. Wat is dit een beschaafd land, met al de geluiden van de dood. En ik zie dat denken één van de oorzaken van de dood is, één van de oorzaken van angst, toch? Zie je dit? Een voor de hand liggend feit, toch? Toch, heren? En ook tijd is een factor van angst, toch? Ik ben bang wat er zou kunnen gebeuren. Ik ben bang voor iets wat ik heb gedaan waarmee anderen me kunnen chanteren, volg je het? Daar ben ik bang voor. Dus tijd en gedachten zijn de wortel van angst. Tijd en gedachten. Er is geen scheiding tussen denken en tijd, denken is tijd, toch?
1:06:07 Nu is het probleem - sorry, ik gebruik het woord 'probleem' niet. De vraag is: denken is noodzakelijk, tijd is nodig, toch? Om van hier naar daar te gaan is tijd nodig. En denken is nodig om een auto te besturen, om een bus te pakken, een trein te pakken. Denken is nodig, op dat niveau is tijd nodig. Toch? Nu zeg ik, aangezien denken en tijd de wortel van angst zijn, zijn denken en tijd noodzakelijk? Vous avez compris? Daar is het wel nodig. Maar zijn psychologisch gezien denken en tijd noodzakelijk? Toch? Zijn ze nodig? Zolang je denkt dat tijd en denken nodig zijn in de psychologische wereld, in de wereld van het zelf, in de wereld van de psyche, in de wereld onder de huid, dan zul je voortdurend in angst leven, toch? Als je dat waarneemt, als er de waarneming is dat denken de wortel is van angst en tijd, waarneming, niet acceptatie, dan zijn denken en tijd nodig op fysiek niveau, maar innerlijk gezien is het niet nodig, daarom kijk je dan. Je kijkt ernaar, de hersenen kijken elke minuut actief naar zichzelf. om te zorgen dat denken en tijd niet op dat gebied komen. Dit vereist - begrijp je? - dit vereist veel aandacht, bewustzijn, zodat het brein, dat eeuwenlang angst heeft opgebouwd, of maar één dag, zodat het brein ziet waar het nodig is, waar het niet nodig is, en daarom kijkt het toe als een havik zodat denken en tijd niet binnenkomen in dat hele proces van leven. Begrijp je? Dit is echte discipline, dit is leren. Zoals we onlangs hebben uitgelegd, discipline betekent, de grondbetekenis van dat woord is discipel, de discipel is iemand die leert, die de hele tijd leert, hij zegt nooit: 'Ik heb het geleerd' en laat het daarbij. De hersenen kijken de hele tijd naar zichzelf zodat ze actief zijn, er is dus geen tijd om te bewegen of te veranderen. Heb je er iets van begrepen? Het is nu kwart voor twaalf, we moeten stoppen.
1:10:18 Ziet u, dames en heren, onze moeilijkheid is: we luisteren naar veel dingen, we weten veel, we hebben gezocht, gevraagd, gelezen, we hebben het advies van anderen gezocht, we hebben over de aarde gezworven om erachter te komen, om te ontdekken waar het allemaal om gaat, maar we vragen ons nooit af, we stellen onszelf nooit serieuze, diepe vragen. We stellen altijd oppervlakkige vragen. En dus maken we ons leven erg oppervlakkig. Maar als je vragen zou stellen, vragen die van jezelf antwoorden eisen zodat je je hersenen traint, je gevoel, je gehele aandacht gericht is op die vraag, dan begin je het voor jezelf te ontdekken zonder dat iemand het je verteld, inclusief de spreker. En dus als je vrij bent van angst, dan wil je geen goden, dan wil je niets van niemand in de wereld, dan ben je oprecht een vrij man.
1:12:39 Mag ik opstaan ​​alstublieft?