กฤษณมูรติ - การพบปะเพื่อ ถาม-ตอบ ครั้งที่ 2

Krishnamurti Subtitles

BR79Q2 - การพบปะเพื่อ ถาม-ตอบ ครั้งที่ 2
บร็อกวู้ดพาร์ค สหราชอาณาจักร วันที่
30 สิงหาคม 1979

0:31	ขณะนี้เรามีทั้งหมด 150 คำถาม

0:39	ผมไม่คิดว่าเป็นไปได้

0:41	ที่เราจะตอบคำถามทั้งหมด
	ในเช้าวันนี้

0:45	บางทีอาจจะต้องใช้เวลาถึง 1 เดือน
	จึงจะตอบได้ทั้งหมด

0:49	แต่พวกคุณก็จะไม่อยู่กันที่นี่
	ส่วนผมก็ไม่อยู่เช่นกัน

0:57	ผมคิดว่า
	ก่อนที่เราจะตอบคำถามเหล่านี้

1:06	โปรดระลึกว่า
	เรามีส่วนร่วมกันในคำถาม

1:10	เช่นเดียวกับในคำตอบ

1:16	อาจจะไม่ได้ตอบคำถามของคุณ
	โดยเฉพาะ

1:21	เพราะคำถามมากมาย
	เกินกว่าที่จะสำรวจได้ทุกคำถาม

1:23

1:29	แต่ผมคิดว่าเราคัดสรรมาบ้างแล้ว

1:35	หรือรวบรวมมาเป็นคำถามตัวแทน
	ของคำถามอื่น ๆ

1:40	ใน 140 คำถามนั้น

1:45	ผมจึงหวังว่าคุณคงไม่ว่ากระไร

1:47	ที่ไม่ได้ตอบคำถามของคุณโดยเฉพาะ

1:56	ผมเกรงว่าพวกเราส่วนใหญ่

1:59	ถามคำถามแล้ว
	พยายามหาคำตอบจากคนอื่น ๆ

2:05

2:13	เมื่อเราถามคำถาม

2:18	เราต้องตรวจสอบดูว่า
	ทำไมเราจึงถามคำถามเหล่านั้น

2:23	มันเป็นคำถามที่แท้จริง ที่จริงจัง
	และใช้กับชีวิตได้จริง ๆ หรือเปล่า

2:25

2:29	หรือเป็นเพียงคำถาม
	ที่คิดเพ้อฝันขึ้นมา

2:34	ฉะนั้นจึงไม่มีคำตอบ

2:39	ที่ถูกต้องเหมาะสม
	และเป็นจริงได้

2:43	แต่อย่างที่เราพูดแล้วว่า
	เรากำลังมีส่วนร่วมกัน

2:45	ในคำถามและในคำตอบ

2:49	และผมหวังว่า ในเช้าวันนี้
	เราสามารถทำเช่นนั้นได้

3:09	ผมหวังว่า
	คุณคงไม่รู้สึกร้อนจนเกินไป

3:13	ผู้พูดได้พูดมาแล้วว่า
	การไปทำงานในที่ทำงานทุก ๆ วัน

3:16

3:19	จาก 9 โมงเช้าจนถึง 5 โมงเย็นนั้น
	เหมือนการถูกขังคุกอันเหลือทน

3:21

3:24	แต่ในสังคมใด ๆ ก็ตาม
	งานทุก ๆ อย่างจะต้องทำให้ลุล่วง

3:29

3:32	ฉะนั้น คำสอนของ Kจึงมีไว้
	เพื่อคนไม่กี่คนเท่านั้นหรือ

3:38	คุณเข้าใจแล้วหรือยัง
	ผมอ่านอีกครั้งดีไหม

3:50	ผู้พูดเคยพูดว่า สังคมมนุษย์

3:53

3:56	ที่ถูกสร้างขึ้นทั่วทั้งโลกนั้น

4:00	ผู้คนส่วนใหญ่ต้องยุ่งอยู่กับงาน

4:03

4:07	ไม่ว่างานนั้นจะน่าพอใจหรือไม่

4:09	ตั้งแต่ 9 โมงเช้าจรด 5 โมงเย็น
	ทุก ๆ วัน ในชีวิตของพวกเขา

4:16	และเขาก็พูดด้วยว่า
	มันเหมือนสภาพการติดคุก อันสุดจะทน

4:17

4:24	ผมไม่ทราบว่า พวกคุณ
	รู้สึกอย่างไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

4:27	บางที
	คุณอาจจะชอบการอยู่ในห้องขัง

4:30	คุณอาจจะชอบงาน
	จาก 9 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็นของคุณ

4:33

4:35	ต้องเร่งรีบไปมา
	และอื่น ๆ ทำนองนั้น

4:41	แล้วเราจะทำอย่างไรดี

4:47	สำหรับผู้พูด
	เขาจะไม่ทนเลย

4:52	แม้สักนาทีเดียว
	สำหรับผู้พูดนะครับ

4:56	ผมจะทำอะไรบางอย่าง
	ซึ่งผมรู้สึกสบายใจ พอใจ

5:01	เป็นงานที่มีประโยชน์และจำเป็น
	เพื่อให้มีรายได้เพียงพอเป็นต้น

5:04

5:08	แต่พวกเราส่วนใหญ่
	ยอมรับคุกขังนี้

5:12	ยอมรับความซ้ำซากจำเจนี้ ใช่ไหม

5:18

5:20	คุณเข้าใจไหม
	เรายอมรับสภาพนั้น

5:22	แล้วเราจะทำยังไงกันดี

5:29	เท่าที่เราสามารถจะสังเกต
	อย่างมีประสิทธิภาพพอ

5:32

5:37	ไม่มีใครที่เคยตั้งข้อกังขา
	ต่อสภาพเช่นนี้ ไม่มีใครเลยจริง ๆ

5:40

5:44	เราต่างก็บอกว่า
	มันเป็นเรื่องปกติ

5:47	มันเป็นวิถีของสังคม
	มันเป็นวิถีของชีวิตเรา

5:51	มันเป็นวิถีที่เราต้องมีชีวิตอยู่

5:54	แต่ถ้าเราทั้งหมดเห็นร่วมกันว่า
	การถูกจองจำเยี่ยงนั้น

5:58

6:03	ซึ่งมันเป็นความจริง

6:07	ที่เราทุกคนรู้สึก ว่ามันสุดจะทน
	เราก็จะทำอะไรบางอย่างกับสภาพนั้น

6:11	ไม่เพียงปากพูด
	แต่ทำอะไรบางอย่างจริง ๆ

6:14	เราจะสร้างสังคมใหม่ ใช่ไหม

6:18	ถ้าพวกเราทุกคนบอกว่า
	เราจะไม่ยอมทน

6:22

6:24	แม้เพียงวันเดียว
	ต่อสภาพซ้ำซากจำเจนี้

6:28

6:34	ที่ทารุณโหดร้าย
	ตั้งแต่ 9 โมงเช้า ถึง 5 โมงเย็น

6:37	ไม่ว่ามันจะจำเป็นแค่ไหน ไม่ว่า
	มันจะดีและน่าพอใจแค่ไหน ก็ตาม

6:41	แล้วเราก็จะก่อให้เกิดการปฏิวัติ

6:45	ไม่เพียงทางด้านจิตใจเท่านั้น
	แต่ปฏิวัติทางด้านนอกด้วย

6:50	ใช่ไหมครับ

6:53	เราอาจจะเห็นด้วย
	แต่เราทำกันหรือเปล่า

6:59	คุณอาจจะบอกว่า
	ผมทำอย่างนั้นไม่ได้

7:01	เพราะว่า ผมมีความรับผิดชอบ

7:04	ผมมีลูก ๆ
	มีบ้านที่ติดจำนอง

7:07

7:10	มีค่าประกันที่ต้องจ่าย
	ขอบคุณพระเจ้า ที่ผมไม่มีอะไรสักอย่าง!

7:13

7:19	และคุณก็อาจจะพูดด้วยว่า

7:21	"มันง่ายสำหรับคุณ
	ที่จะพูดเกี่ยวกับเรื่องทั้งหมดนี้"

7:31	แต่มันง่ายจริง ๆ สำหรับผู้พูด
	ที่จะพูดเรื่องนี้

7:33	เพราะเขาปฏิเสธ
	การเข้าไปในแบบแผนนั้น

7:38	เขาปฏิเสธมา
	ตั้งแต่ยังเป็นเด็ก

7:45	ตอนนี้ ถ้าเราทุกคนรับพิจารณา

7:48	การปฏิวัติทางจิตใจเยี่ยงนั้น

7:54	เหมือนกับการปฏิวัติทางกายภาพ

7:56	โดยไม่มีการเสียเลือดเนื้อ
	และอื่น ๆ ทำนองนั้น

8:00	เราก็จะสร้างสังคม
	ชนิดที่ต่างออกไปเลย ไม่ใช่หรือ

8:05

8:09	คุณต้องการจะให้คนอื่น
	สร้างสังคมขึ้นมา

8:13	แล้วคุณสามารถ
	ที่จะเล็ดลอดเข้าไปในนั้นได้

8:16	นั่นคือสิ่งที่พวกเราทุกคน
	ต่างรอคอย

8:21	มีไม่กี่คนเท่านั้น ที่ดิ้นรนต่อสู้
	ลงมือทำเพื่อสรรค์สร้าง

8:28	และปฏิเสธที่จะเข้าไป
	ในวังวนอันดุเดือด

8:34	ส่วนบุคคลอื่น ๆ
	ก็บอกว่า

8:35	"ได้เลย หลังจากที่คุณได้สร้างสังคม
	ที่คุณคิดว่าถูกต้องขึ้นมา

8:40	"ผมจะเข้าร่วมกับคุณ"
	แต่เราไม่ร่วมลงมือทำ

8:43

8:47	นั่นแหละคือปัญหาทั้งหมด
	ของเรื่องนี้

8:51	ใช่ไหม

8:55	ถ้าทุกคนรู้สึกถึงความจริงนี้จริง ๆ
	ไม่ใช่เป็นเพียงแนวคิด

8:58

9:01

9:04	รู้สึกถึงการใช้ชีวิตของเรา
	จาก 9 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น

9:07	บางทีอาจจะเช้ากว่านั้นอีก

9:09	เป็นมาอย่างนั้นทุกวัน ในชีวิตเรา
	ถึง 60 ปี และนานกว่านั้นอีก

9:17	เราก็จะทำอะไรบางอย่าง
	ต่อเรื่องนี้

9:21	เหมือนกับการที่คุณปฏิเสธสงคราม

9:27	คุณเข้าใจไหม
	สงคราม การเข่นฆ่าคนอื่น ๆ

9:32	ในนามประเทศชาติของคุณ
	เพื่อพระเจ้าของคุณ

9:36	ไม่ว่าจะเพื่ออุดมการณ์อะไรก็ตาม
	ถ้าหากคุณทุกคนปฏิเสธการฆ่าคนอื่น

9:38

9:41	สงครามก็จะไม่เกิดขึ้น
	ใช่ไหม

9:45

9:47	แต่เราได้วางโครงสร้างสังคม

9:50	สร้างสังคม
	อยู่บนพื้นฐานของความรุนแรง

9:57	การสั่งสมอาวุธยุทโธปกรณ์
	และแต่ละชาติ ต่างปกป้อง

9:59	ปกป้องชาติของตน จากชาติอื่น ๆ

10:03	ดังนั้น เราจึงต่างทำให้สงคราม
	คงอยู่สืบไป

10:06

10:09	สงครามที่ฆ่าลูกชายหญิง
	พรากทุกสิ่งทุกอย่างไปจากคุณ

10:14	และเราสนับสนุนสงครามนั้น

10:18	เหมือนกับที่เราสนับสนุน
	และสืบทอดการถูกจองจำเอาไว้

10:21

10:28	มันอาจจะเป็นความน่าพอใจ
	สำหรับคนที่ทำงานที่เห็นชอบด้วย

10:33	แต่คนที่ปฏิเสธ
	ที่จะเข้าไปในเกมส์นี้

10:38	พวกเขาจะกระทำการ
	พวกเขาจะลงมือทำอะไรบางอย่าง

10:42	ฉะนั้น ปัญหาก็คือ

10:45	เราเห็นความสำคัญ

10:50	หรือเห็นความจำเป็น
	ที่จะต้องเปลี่ยนแปลง หรือเปล่า

10:57	ที่สุดแล้ว จิตของมนุษย์นั้น
	ไม่ใช่แค่เพื่อหมกมุ่นกับงาน

11:00

11:05	วุ่นวายอยู่กับการงานใดโดยเฉพาะ
	ไม่ว่าจะพึงใจ หรือไม่พึงใจก็ตาม

11:08

11:11	จิตมนุษย์
	มีคุณสมบัติอื่น ๆ ด้วย

11:21	ซึ่งเราเพิกเฉย ไม่ใส่ใจ

11:26	แต่เราเกี่ยวข้องอยู่กับ
	ชีวิตทั้งชีวิต

11:28	ไม่ใช่แค่งานอาชีพ 9-5 โมงเย็น
	แต่เรามีชีวิตอยู่อย่างไร

11:32

11:34	มีความอาทร ความเอาใจใส่

11:36

11:39	มีความรัก ความเมตตา
	บ้างหรือเปล่า

11:43	ทั้งหมดนั้น
	เป็นองค์ประกอบของชีวิต

11:48	แต่เราถูกครอบงำ

11:51	ให้อยู่ในแนวคิดที่เราต้องทำงาน

11:59	และเราวางโครงสร้างของสังคม

12:02	ที่เรียกร้องให้เราต้องทำงาน

12:07	จากเช้าจรดค่ำ

12:13	ผู้พูดไม่ยอมเข้าไปในสังเวียน
	การแข่งขันที่ดุเดือดนั้น

12:20	ไม่ใช่ว่าเขามีพรสวรรค์พิเศษ

12:24	ไม่ใช่ว่ามีใครบางคน
	จะคอยดูแลอุปถัมภ์เขา

12:28	แต่เขาไม่ยอมเข้าไปในนั้น

12:31	ผมจะไม่เข้าไปแม้แต่เพียงวันเดียว

12:35	จาก 9 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น
	ไม่ว่าเพื่อใคร เพื่ออะไรทั้งสิ้น

12:43	ผมจะยอมตาย
	แต่ผมจะไม่ยอมทำอย่างนั้น

12:48	ในทำนองเดียวกัน
	ผมจะไม่ฆ่ามนุษย์คนอื่นเลย

12:52	ไม่ว่าจะอยู่ในสถานการณ์ใดก็ตาม

12:54	ผมทราบว่า
	คุณจะพูดอะไร

12:56	"ถ้าน้องสาวของคุณถูกทำร้ายล่ะ
	คุณจะทำยังไง"

12:58	คุณก็รู้เกมส์ที่เล่นกันอยู่

13:06	เพราะความรุนแรง
	จะทำให้เกิดความรุนแรงยิ่ง ๆ ขึ้น

13:11	คุณก็เห็นอยู่แล้วในประเทศไอร์แลนด์

13:18	แต่เราทุกคนขี้ขลาดเหลือเกิน

13:24	เราขี้กังวล ขี้กลัว
	กระวนกระวาย เป็นทุกข์

13:28	เราต้องการความมั่นคงปลอดภัย
	ซึ่งเราคิดว่าเรามี แต่เราหามีไม่

13:32

13:37	ดังนั้น คุณจะพิจารณาเรื่องนี้ไหม

13:45	เพื่อค้นหาว่า คุณจะปลดปล่อยตนเอง
	ออกจากสังเวียนนั้น ได้ไหม

13:48

13:51

13:56	และการที่จะค้นหา
	เราต้องใช้ความสามารถ ใช้สติปัญญา

13:59

14:03	ไม่พูดว่า "เราไม่เข้าไปหรอก"

14:07	คุณไม่เข้าไปในสังเวียน
	ก็เพราะคุณมีสติปัญญา

14:12	ไม่ใช่เพราะมีใครบอกคุณ

14:14	หรือคุณอ่านจากหนังสือ
	หรือนักปรัชญาพูดไว้

14:19	ผมคิดว่า ที่พูดมาชัดเจนมากแล้ว

14:25	และผู้ถาม ยังถามด้วยว่า

14:30	คำสอนของ K จึงมีไว้
	สำหรับคนไม่กี่คนเท่านั้นหรือ

14:36	นี่เป็นคำถามหนึ่ง
	ที่ถามกันแล้วถามกันอีก

14:38

14:47	คุณคิดอย่างไรล่ะ

14:53	ถ้าคำสอนนี้มีไว้เพื่อคนไม่กี่คน
	มันก็ไม่คุ้มค่า

14:57	เดี๋ยวก่อนครับ
	ขอให้พิจารณาไปช้า ๆ

15:01	ผู้พูดบอกว่า
	มันมีไว้สำหรับทุก ๆ คน

15:08	แต่คนทุกคนไม่ได้รู้สึกจริงจัง

15:19	ไม่ได้มีพลังงาน เพราะว่า
	เขาใช้พลังงานไปในทางต่าง ๆ กัน

15:25	ดังนั้น จึงค่อย ๆ หดหายไป
	เหลืออยู่เพียงไม่กี่คนเท่านั้น

15:30

15:33

15:39	เมื่อสังเกตเห็นอย่างนั้น คุณจึง
	บอกว่า คำสอนมีไว้สำหรับคนไม่กี่คน

15:44	แต่หากว่า ถ้าคุณลงมือทำจริง ๆ

15:47	พิจารณาเรื่องนี้อย่างจริงจัง
	ด้วยจิตใจที่ถาม เพื่อสืบค้น

15:49

15:52

15:55	จิตใจที่ต้องการจะมีชิวิต ชนิดที่
	ต่างออกไป คำสอนจึงเพื่อทุก ๆ คน

15:59	มันไม่มีอะไรเกี่ยวกับคำสอน
	ที่เป็นความลับ

16:05	แต่มีความลึกลับอันยิ่งใหญ่
	ที่ไม่อาจอธิบายได้

16:07	ถ้าคุณพ้นไปจากความจำกัดแคบ
	ของความคิด

16:13	แต่เราไม่ทำสิ่งเหล่านี้กันเลย

16:14	เราไม่ทดลองดู
	เราไม่นำมาใช้

16:17	เราไม่กินอาหารที่วางไว้ให้
	เบื้องหน้าเรา

16:24	มีไม่กี่คนเท่านั้น ที่กินอาหารนั้น
	แล้วบอกว่า"เราคือคนชั้นยอดในสังคม"

16:27

16:32	แต่จริง ๆ แล้ว
	พวกเขาไม่ใช่คนชั้นยอด

16:34	พวกเขาเป็นเพียงคนที่จริงจัง
	ที่ได้นำมาใช้กับชีวิต

16:38	ได้ใคร่ครวญเกี่ยวกับมัน
	ได้พิจารณาสืบค้น

16:43	ดูว่ามันมีผลกระทบต่อชีวิต
	ในแต่ละวันของพวกเขา หรือเปล่า

16:48	จากนั้นเท่านั้น ที่เราสามารถ
	จะสร้างสังคมชนิดที่ต่างออกไปได้

16:52

17:01	การเห็นแจ้งเป็นการหยั่งรู้
	โดยสัญชาตญาณ ไม่ใช่หรือ

17:06	คุณสนทนาถึงเรื่องความกระจ่างแจ้ง
	อันฉับพลัน

17:09	ที่เกิดขึ้นกับพวกเราบางคนได้ไหม

17:12	การเห็นแจ้ง คุณหมายถึงอะไร

17:14	และมันเป็นสิ่งที่มีอยู่ชั่วครู่
	หรือมันคงอยู่อย่างต่อเนื่อง

17:19

17:23	ผมอ่านคำถามอีกครั้งดีไหม
	ผู้ฟัง: ดีครับ

17:28	การเห็นแจ้งเป็นการหยั่งรู้
	โดยสัญชาตญาณ ไม่ใช่หรือ

17:34	ผมมั่นใจว่า พวกคุณเคยได้ยิน
	คำ 2 คำนี้มาแล้ว

17:37	คุณจะสนทนาเกี่ยวกับ
	ความกระจ่างแจ้งอันฉับพลัน

17:41	ที่เกิดขึ้นกับพวกเราบางคน ได้ไหม

17:43	การเห็นแจ้ง คุณหมายถึงอะไร

17:47	มันเป็นสิ่งที่มีอยู่ชั่วครู่
	ชั่วยาม หรือคงอยู่อย่างต่อเนื่อง

17:50

17:54

18:05	ในการพูดหลาย ๆ ครั้ง ผู้พูดได้

18:10	ผู้พูดได้ใช้คำว่า "การเห็นแจ้ง"

18:16	ซึ่งหมายถึง
	การเห็นเข้าไปในสรรพสิ่ง

18:22	เห็นเข้าไปในการเคลื่อนไหว
	ทั้งหมดของความคิด

18:27	เห็นเข้าไปในโครงสร้างทั้งหมด
	อย่างเช่น ความอิจฉา

18:33	มองเห็น สัมผัสรู้ถึงธรรมชาติ
	ของความโลภ

18:38	เห็นถึงเนื้อหาทั้งมวล
	ของความทุกข์โศก

18:45	ซึ่งไม่ใช่การวิเคราะห์

18:50	ไม่ใช่การใช้ความสามารถ
	ทางปัญญาความคิด

18:57	ทั้งไม่ใช่ผลที่มาจากความรู้

19:05	ความรู้คือสิ่งซึ่งได้สั่งสม
	รวบรวมเอาไว้แล้ว

19:08	โดยผ่านประสบการณ์ในอดีต
	แล้วสั่งสมอยู่ในสมอง

19:12

19:14	ฉะนั้น ความรู้จึงเคียงคู่
	ไปกับความโง่เขลาเสมอ

19:16

19:20	ความรู้ที่สมบูรณ์ไม่มีหรอก

19:25	ฉะนั้น จึงมีความรู้
	และความโง่เขลา อยู่คู่กันเสมอ

19:29	เสมือนม้าสองตัว ที่ผูกล่ามติดกัน

19:33

19:39	เมื่อเป็นเช่นนั้น
	การเห็นแจ้งคืออะไรเล่า

19:42	คุณเข้าใจคำถามของผมไหม
	คุณตามเรื่องที่พูดทันหรือเปล่า

19:44

19:47	เช้าว้นนี้อากาศร้อน

19:49	แต่ไม่เป็นไร
	หรือเป็นนิดหน่อย

19:59	ถ้าการสังเกต
	ไม่ได้มาจากฐานของความรู้

20:04	ไม่ได้มาจากความสามารถ
	ทางปัญญาความคิดที่มีเหตุมีผล

20:10	ที่สำรวจตรวจสอบ ที่วิเคราะห์
	ถ้าเช่นนั้น การเห็นแจ้งคืออะไร

20:17

20:19

20:22	นั่นคือปัญหาทั้งหมด

20:24	แล้วผู้ถาม ยังถามด้วยว่า
	มันเป็นการรู้โดยสัญชาตญาณหรือ

20:27

20:31	คำว่า "รู้โดยสัญชาตญาณ"
	ดูเหมือนมีกลเม็ดอยู่

20:38	เพราะว่าพวกเราหลายคน
	ใช้คำคำนั้น

20:46	การรู้โดยสัญชาตญาณนั้น
	แท้ที่จริงอาจเป็นผลของความอยาก

20:53	เราอาจจะอยากได้อะไรบางอย่าง

20:56	แล้วอีกไม่กี่วันต่อมา คุณเกิด
	รู้ขึ้นมาเกี่ยวกับเรื่องนั้น

21:01	และคุณคิดว่าการที่เกิดรู้สึกขึ้นมา
	เป็นสิ่งสำคัญพิเศษสุด

21:06	แต่หากว่า คุณพิจารณาเรื่องนี้
	อย่างค่อนข้างลุ่มลึก

21:09	คุณอาจจะพบว่า มันมีพื้นฐาน
	อยู่บนความอยาก ความกลัว

21:11

21:14	ความสุขในรูปแบบต่าง ๆ

21:17	ดังนั้น ผมค่อนข้างกังขา
	เกี่ยวกับคำคำนั้น

21:22	โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อคน
	ที่ค่อนข้างเพ้อผันใช้คำนั้น

21:27	หรือคนที่ช่างจินตนาการ ที่อารมณ์
	อ่อนไหว และเขาต้องการอะไรบางอย่าง

21:29

21:36	คนพวกนี้ต้องเกิดความรู้สึก
	ขึ้นโดยสัญชาตญาณอย่างแน่นอน

21:39	แต่มันอาจจะมาจาก
	ความอยากบางอย่าง

21:42	ที่เห็นได้ง่าย ๆ
	ว่าเป็นการหลอกตัวเอง

21:48	ฉะนั้นขณะนี้ เราทิ้งคำว่า
	การรู้โดยสัญชาตญาณเอาไว้ก่อน

21:54	ผมหวังว่า
	ผมไม่ได้ทำให้ใครก็ตามเสียใจ

21:58	ใครก็ตาม
	ที่ติดอยู่ในการรู้โดยสัญชาตญาณ

22:06	ถ้าหากไม่ใช่อย่างนั้น
	แล้วการเห็นแจ้งคืออะไร

22:12	การเห็นแจ้งคือ
	การรับรู้อะไรบางอย่าง ทันทีทันใด

22:17	ซึ่งต้องเป็นจริง มีตรรกะวิสัย
	เป็นปรกติ เป็นเหตุเป็นผล

22:20

22:26	คุณเข้าใจหรือเปล่า

22:29	และการเห็นแจ้งนั้น
	ต้องปฏิบัติการทันควัน

22:36	ไม่ใช่ว่าผมมีการเห็นแจ้ง
	แล้วไม่ทำอะไรเกี่ยวกับมันเลย

22:38

22:43	ถ้าหากผมมีการเห็นแจ้ง

22:46	ถ้าบุคคลมีการเห็นแจ้ง
	ในธรรมชาติทั้งปวงของความคิด

22:48

22:52	คุณเข้าใจไหม

22:54	ผมจะอธิบาย
	เกี่ยวกับความคิดสักเล็กน้อย

22:58	การคิด
	เป็นการตอบสนองของความจำ

23:04	ความทรงจำ
	เป็นผลที่มาจากประสบการณ์

23:10	มาจากความรู้
	ที่เก็บสั่งสมอยู่ในสมอง

23:15	ประสบการณ์นั้นตอบสนอง

23:19	ถ้าถามว่า คุณอยู่ที่ไหน
	คุณก็จะตอบ

23:23	ถามว่า คุณชื่ออะไร

23:25	ก็จะมีการตอบออกมาทันที เป็นต้น

23:29	ความคิดเป็นผล
	หรือเป็นการตอบสนองของประสบการณ์

23:33	และความรู้
	ที่สั่งสมขึ้นเป็นความทรงจำ

23:38	เรื่องนั้นง่าย ๆ

23:42	ความคิดจึงขึ้นอยู่กับความรู้
	หรือเป็นผลมาจากความรู้

23:47

23:49	ความคิดจึงถูกจำกัด
	เพราะความรู้เป็นสิ่งจำกัด

23:52

23:57	ความคิด
	ไม่เคยรวมทั้งหมดทุกอย่างได้

24:05	มันต้องเป็นส่วนเสี้ยว
	ที่ถูกจำกัดอยู่เสมอ

24:09	เพราะมันอยู่บนพื้นฐานของความรู้
	และความโง่เขลา

24:13	ฉะนั้น มันจึงมีขอบเขตขีดคั่น

24:18	มันจึงจำกัดแคบตลอดไป
	ใช่ไหม

24:22

24:24	แล้วการที่จะเห็นแจ้ง
	เข้าไปในการคิด

24:28

24:31	ซึ่งหมายถึงปฏิบัติการ ที่ไม่ใช่
	เป็นเพียงการทำซ้ำ ๆ ของความคิด

24:35

24:37	จะเกิดขึ้นได้หรือ
	คุณตามทั้งหมดนี้ทันไหม

24:40

24:42	เช่นการเห็นแจ้ง
	ในความเป็นสถาบัน เป็นองค์กร

24:45	เข้าใจไหม

24:52	การเห็นแจ้งเข้าไปในนั้น

24:55	ซึ่งหมายถึง คุณกำลังสังเกต
	โดยไม่มีความจำ

24:57

25:01	ไม่มีความทรงจำ
	ไม่มีการโต้เถียง ให้เหตุผล

25:03	ไม่มีการเห็นด้วยและไม่เห็นด้วย

25:08	เพียงแค่มองเห็น
	การเคลื่อนไหวทั้งหมด

25:13	และมองเห็นการเรียกร้อง
	ต้องการสถาบัน

25:18	จากนั้น คุณก็มีการเห็นแจ้ง
	ในเรื่องนั้น

25:20	และจากการเห็นแจ้งนั้น
	คุณกระทำ

25:25	การกระทำนั้นจะสมเหตุสมผล
	เป็นปรกติ สมบูรณ์

25:31

25:34	ไม่ใช่คุณมีการเห็นแจ้ง

25:37	แล้วคุณทำตรงกันข้าม
	นั่นไม่ใช่การเห็นแจ้ง

25:40

25:43	ผมสงสัยว่า
	คุณเข้าใจนัยทั้งหมดนี้ หรือเปล่า

25:47	ขออภัยที่ต้องหนักแน่น
	เด็ดขาด

25:51	นั่นคือวิถีทางที่ผมแสดงออก

26:00	การที่จะมีการเห็นแจ้ง
	อย่างเช่น

26:03	เห็นแจ้งในความเจ็บปวด ในบาดแผล
	ทางใจ ที่เราได้รับมาตั้งแต่เด็ก

26:06

26:10	คุณเข้าใจคำถามไหม

26:14	พวกเราต่างก็เป็นคนที่เจ็บปวด
	มาด้วยเหตุผลต่าง ๆ

26:19

26:22	ตั้งแต่เป็นเด็ก จนกระทั่งเราตาย
	มีบาดแผลนี้อยู่ในจิตใจเรา

26:25

26:30	การที่จะมีการเห็นแจ้ง

26:32	เข้าสู่ธรรมชาติ และโครงสร้าง
	ทั้งหมดของความเจ็บปวดนั้น

26:38	คุณเข้าใจไหม
	ว่าผมกำลังพูดถึงอะไร

26:40	ทั้งหมดนี้คุณตามทันไหม

26:44	พวกคุณมีความเจ็บปวด
	ไม่ใช่หรือครับ

26:46	เป็นบาดแผลทางจิตใจ

26:52	คุณจะเล่นเกมส์กับผมด้วยได้ไหม

26:56	ขณะนี้ลูกบอลอยู่ในสนามฝั่งคุณ

27:03	มันเป็นเรื่องชัดเจน
	ที่พวกคุณมีบาดแผลทางใจ

27:10	คุณอาจจะไปหานักจิตวิทยา
	นักจิตวิเคราะห์ นักจิตบำบัด

27:15	แล้วพวกเขาก็สืบสาวย้อนหลังไป

27:17	ตั้งแต่คุณยังเป็นเด็ก
	ว่าทำไมคุณจึงเจ็บปวด

27:19	เป็นเพราะแม่คุณเป็นอย่างนี้
	พ่อคุณเป็นอย่างนั้น

27:21	หรือคุณถูกจับให้นั่ง
	บนกระโถนผิดใบ

27:23	หรือกระโถนถูกใบ
	และยังอื่น ๆ อีก

27:26	โปรดพิจารณาในเรื่องนี้

27:34	โดยเพียงการเฝ้าดู
	หรือการค้นหาสาเหตุ

27:39	ความเจ็บปวดจะไม่สลายไป

27:41	ใช่ไหม

27:42	ความเจ็บปวดมีอยู่

27:47	และผลที่ตามมา
	ของความเจ็บปวดนั้น ก็คือ

27:53	การปลีกแยกตัวออกไป
	มีความกลัวและการต่อต้าน

27:57	และเพื่อที่จะไม่ให้เจ็บปวดมาก
	ไปกว่านี้ คุณจึงปิดล้อมตนเองเอาไว้

27:59

28:02	คุณก็รู้ทั้งหมดนี้ดี

28:05	นั่นคือกระบวนการทั้งหมด
	ในการเกิดความเจ็บปวด

28:09	ความเจ็บปวด คือมโนภาพ

28:11	ที่คุณสร้างขึ้นด้วยตัวคุณเอง
	เกี่ยวกับตัวคุณ

28:14

28:16	คุณคงเข้าใจใช่ไหม

28:21	ตราบเท่าที่มโนภาพยังคงอยู่
	คุณต้องได้รับความเจ็บปวดแน่นอน

28:24

28:28	การที่จะเห็นแจ้งในทั้งหมดนั้น
	โดยปราศจากการวิเคราะห์

28:31

28:36	แต่เห็นมันทันควัน

28:40	และในการรับรู้
	ของการเห็นแจ้งนั้น

28:44	ซึ่งเรียกร้องความใส่ใจ

28:47	และพลังงานทั้งหมดของเรา
	ความเจ็บปวดก็สลายไปเอง

28:49

28:52	และเมื่อมันสลายหายไป
	ความเจ็บปวดจะไม่เกิดขึ้นอีกต่อไป

28:55	ผมไม่แน่ใจว่า คุณเข้าใจไหม

29:03	ถ้าผมจะขอถาม
	ด้วยความสุภาพที่สุดว่า

29:10	เมื่อคุณได้ฟังเรื่องนี้แล้ว
	คุณมีการเห็นแจ้งนั้นไหม

29:12

29:15	ที่จะสลายบาดแผลอันเจ็บปวดของคุณ
	ได้สิ้นเชิง โดยไม่เหลือร่องรอย

29:20

29:22	ฉะนั้นจึงไม่เจ็บปวดอีกต่อไป
	ไม่มีใครจะทำให้คุณเจ็บปวดได้อีกเลย

29:24

29:26	คุณเข้าใจไหม
	ทำให้คุณเจ็บไม่ได้

29:28	เพราะมโนภาพที่คุณสร้างขึ้น
	เกี่ยวกับตัวคุณเองหมดสิ้นไปแล้ว

29:30

29:34	คุณตามทั้งหมดนี้ทันหรือเปล่า

29:37	คุณกำลังทำอยู่หรือเปล่า

29:38	หรือว่าคุณแค่เพียงให้ความใส่ใจ
	ในคำพูด ในระดับถ้อยคำ

29:41

30:00	ผู้ถาม - ผมไม่เข้าใจจริง ๆ
	ว่าคุณหมายถึงอะไร

30:04	เมื่อคุณพูดว่า
	เราสร้างความเจ็บปวดขึ้นมาเอง

30:08

30:25	K - ประการแรก
	ใครคือผู้เจ็บปวด

30:29	การถูกทำให้เจ็บปวด
	คุณหมายถึงอะไร

30:37	คุณครับ คุณหมายถึงอะไร
	ที่ว่าถูกทำให้เจ็บปวด

30:40	คุณบอกว่า "ฉันเจ็บปวด"

30:43	แต่คุณรู้ตัวถึงความเจ็บปวดนั้น
	หรือเปล่า

30:47	เรารู้สึกปวดร้าว

30:52	สิ่งที่เจ็บปวดอยู่นั้น
	คืออะไรกันแน่

30:54	คุณเข้าใจคำถามของผมไหม
	เข้าใจไหมครับคุณ

30:55	อะไรคือสิ่งที่เจ็บปวด

31:01	คุณบอกว่า "มันก็คือผม"

31:04	"ผม" นั้นคืออะไร

31:07	มันก็คือมโนภาพที่คุณมี
	เกี่ยวกับตัวคุณ

31:12	ถ้ามีมโนภาพเกี่ยวกับตนเอง

31:15	ว่าเป็นคนทางจิตวิญญาณ
	ที่ประเสริฐอย่างนั้นอย่างนี้

31:20	แล้วคุณก็มาพูดว่า

31:21	"ไม่ใช่หรอก คุณเป็นคนโง่ทึ่ม"
	ผมจึงรู้สึกเจ็บปวด

31:28	นั่นคือความคิด
	-โปรดติดตามนะครับ

31:31	ความคิดสร้างมโนภาพ
	เกี่ยวกับตนเองขึ้นมา

31:34

31:38	และมโนภาพนั้น
	คอยเปรียบเทียบอยู่เสมอ

31:47	ว่ามโนภาพของผม
	เหนือกว่าของคุณ

31:50	และอื่น ๆ อีกมากมาย

31:53	ดังนั้น ตราบใดที่เรามีมโนภาพ
	เกี่ยวกับตนเอง

31:57

31:59	มันก็จะถูกเหยียบย่ำไปมา
	โดยคนนั้นคนนี้

32:04	และนั่นเราเรียกว่าความเจ็บปวด
	เป็นบาดแผลทางจิตใจ

32:08

32:12	การเห็นแจ้งเข้าไปในเรื่องนั้น

32:14	หมายถึงการมองเห็น
	การเคลื่อนไหวทั้งหมด

32:20	เห็นสาเหตุและเห็นมโนภาพด้วย

32:25	ฉะนั้น การหยั่งเห็นขบวนการนั้น
	ทำให้มโนภาพจบสิ้นไป

32:30	คุณเข้าใจหรือเปล่า
	ไม่เข้าใจหรือครับ

32:32

32:40	อากาศร้อนจังเลย

32:45	ขอโทษครับเรื่องหวี
	ผมลืมไป

33:01	คุณพูดว่าองค์กร
	จะไม่ช่วยให้มนุษย์ค้นพบ

33:05	ในสิ่งที่พวกเราคริสเตียนเรียกว่า
	การช่วยให้พ้นบาป

33:12	ถ้าเช่นนั้น
	ทำไมคุณจึงมีองค์กรของคุณเอง

33:18	คุณบอกว่าองค์กร
	จะไม่ช่วยให้มนุษย์

33:23	ค้นพบสิ่งที่เราชาวคริสเตียน
	เรียกว่า การช่วยให้พ้นบาป

33:27	แล้วทำไมคุณจึงมีองค์กรของคุณเอง

33:42	ในปี 1925 บางทีพวกคุณบางคน
	อาจจะยังไม่เกิด

33:45

33:48	ในปี 1925 ผู้พูดเป็นผู้นำองค์กร
	ซึ่งใหญ่โตมโหฬาร

33:52

33:56	เขาเป็นผู้นำองค์กรนั้น

33:58	ผู้คนในองค์กรแหงนมองเขา
	ด้วยความเลื่อมใสศรัทธา

34:01

34:04	พวกเขาจุดเทียนบูชา
	และทำสิ่งทั้งหลายทำนองนั้น

34:08	โปรดอย่าหัวเราะ
	เราเพียงกล่าวถึงความจริง

34:18	องค์กรนั้น
	ถือเป็นองค์กรทางจิตวิญญาณ

34:21	เป็นสถาบันหนึ่งทางศาสนา

34:25	ในปี 1925 หรือ 28 หรือ 29
	ผมก็ลืมไปแล้ว

34:29	แต่มันไม่สำคัญเลย

34:34	องค์กรนั้นชื่อว่า
	"The Order of The Star"

34:37	ได้ถูกสลายไปโดยผู้พูด

34:40	เพราะเขาได้พูดว่า
	องค์กรทางจิตวิญญาณใด ๆ ก็ตาม

34:44	ไม่ว่าประเภทใด
	ไม่เกี่ยวข้องกับทางจิตวิญญาณเลย

34:50	แล้วเขาก็สลายองค์กรนั้นไป

34:53	คืนทรัพย์สิน
	และงานทั้งหมดขององค์กร

35:00

35:04	ตอนนี้เขามี - ไม่ใช่เขามี
	- แต่มีมูลนิธิอยู่ในหลายประเทศ

35:10	ในอินเดีย ในประเทศนี้
	ในอเมริกา และในแคนาดา

35:12

35:15

35:19	ในอินเดียมี 5 โรงเรียน

35:23	อยู่ในส่วนต่าง ๆ ของประเทศ
	แต่ละโรงเรียนมีเนื้อที่มหาศาล

35:27

35:31	โรงเรียนเหล่านี้

35:34	ดำเนินงานภายใต้
	มูลนิธิกฤษณมูรติ

35:40	ซึ่งรับผิดชอบในการดูแลผืนดิน

35:42	ดูแลให้โรงเรียนดำเนินไป
	ในทิศทางที่ถูกต้อง ไม่มากก็น้อย

35:45

35:47	แต่คงจะไม่ถูกทางมากกว่า!

35:51	ที่ประเทศนี้ก็มีมูลนิธิ
	และโรงเรียนด้วยเช่นกัน

35:54

35:58	เราหวังว่าโรงเรียน
	จะมุ่งไปในทิศทางที่ถูกต้อง

36:03	นอกจากนั้น มูลนิธิยังรับผิดชอบ
	ในการเก็บรวบรวมงานพูดเหล่านี้

36:08	นำมาทำเป็นเทปเสียง
	และเป็นงานพิมพ์ เป็นต้น

36:11	ที่อเมริกาและแคนาดา
	ก็ทำงานทำนองเดียวกัน

36:15	งานเหล่านี้ ไม่มีอะไรเกี่ยวข้อง
	กับจิตวิญญาณ ใช่ไหม

36:19	มูลนิธิต่าง ๆ
	มีบทบาทเพียงแค่ทำงาน

36:22

36:26	จำเป็นต้องมีหน่วยงานเหล่านี้
	เพราะกฎหมายเรียกร้อง ว่าต้องมี

36:29

36:32	และเพื่อพิมพ์หนังสือ
	ซึ่งคุณก็รู้เรื่องเหล่านั้นดี

36:35	และเพื่อดูแลรักษาคำสอน
	ให้บริสุทธิ์ดุจเดิม

36:39	มูลนิธิเหล่านี้
	มีหน้าที่เพียงแค่นั้นเอง ใช่ไหม

36:43	ไม่ได้มีหน้าที่อย่างอื่น ๆ เลย

36:46	มันไม่ใช่องค์กรทางจิตวิญญาณ
	ที่คุณจะเข้าร่วม

36:51	เพื่อให้เข้าถึงนิพพาน
	หรือสวรรค์ หรืออะไรก็ตาม

36:54	มันเรียบง่าย ตรงไปตรงมา ชัดเจนยิ่ง
	เข้าใจไหมครับ

37:00	ฉะนั้นคราวต่อไป โปรดอย่าถามอีกเลย
	ว่าทำไมคุณจึงก่อตั้งองค์กร

37:03

37:06	มันเป็นเรื่องง่าย ๆ ตรงไปตรงมา
	เพราะมีโรงเรียน

37:12	มีการจัดพิมพ์หนังสือจัดทำเทป
	จัดให้มีการพูด ในที่ที่ผมไปเยือน

37:14

37:18	บางแห่งก็ดูแล
	อำนวยความสะดวกให้ผู้พูด

37:20

37:24	เพราะผู้พูดไม่มีเงินทอง

37:27	เมื่อผู้พูดอยู่ในอินเดีย
	พวกเขาจึงดูแล

37:30	ที่นี่ พวกเขาก็ดูแล

37:32	เมื่อผู้พูดอยู่ที่อเมริกา
	พวกเขาก็ทำเหมือนกัน

37:36	จบแค่นั้น พอแล้วยังครับ

37:38	เรื่องนั้นจบแล้ว
	ไม่ใช่หรือครับ

37:40	เรามาพูดกันถึงคำถามต่อไปดีไหม

38:02	กามรมณ์กับชีวิตทางศาสนา
	ไปด้วยกันได้หรือเปล่า

38:06

38:09	ความสัมพันธ์ระหว่างมนุษย์
	มีบทบาทอะไรบ้าง

38:12	ต่อการพยายามแสวงหาทางจิตวิญญาณ

38:16	กามรมณ์และชีวิตทางศาสนา
	ไปด้วยกันได้ไหม

38:20

38:24	สัมพันธภาพของมนุษย์มีบทบาทอะไร
	ในความบากบั่นทางจิตวิญญาณ

38:27

38:52	ประการแรกเลย

38:55	เพราะอะไรมนุษย์ทั่วทั้งโลก

38:58

39:02	จึงทำให้กามรมณ์ เป็นสิ่งสำคัญ
	อย่างยิ่งในชีวิตของพวกเขา

39:08	คุณเข้าใจคำถามของผมนะครับ

39:10	เพราะอะไรครับ

39:18	ทุกวันนี้ประเทศแถบตะวันตก
	มีทัศนะที่ค่อนข้างปล่อยอิสระ

39:23	โดยยอมให้เด็กชายหรือหญิง
	อายุ 12-13 มีเพศสัมพันธ์กันได้

39:28

39:36	เราจึงถามว่า
	เพราะเหตุใดที่มนุษย์

39:41	ในทุก ๆ กิจ ทุก ๅ บทบาท
	โดยตลอดชีวิตของเขา

39:44	จึงทำให้เรื่องเพศ
	มีความสำคัญมหาศาลเช่นนั้น

39:53	เอาล่ะครับ ตอบคำถามนี้ได้เลย

39:55	ถามคำถามนี้

39:56	เรามีส่วนร่วมกันในคำถามนี้
	ใช่ไหมครับ

39:59	คุณไม่เพียงฟัง ดั่งฟังเทพพยากรณ์
	ณ มหาวิหารเดลฟี

40:03	แต่ทว่า เรากำลังสืบค้นด้วยกัน

40:06	มันเป็นชีวิตของคุณ
	ที่เรากำลังมองดูอยู่

40:09

40:14	ยังมีคุรุพวกนั้นอีก

40:22	และมีระบบปรัชญา
	ที่เรียกว่าตันตระ

40:27	ส่วนหนึ่งของตันตระ
	มีพื้นฐานอยู่ที่กามรมณ์

40:31	โดยคิดว่าอาศัยกามรมณ์
	คุณสามารถจะเข้าถึงพระเจ้า

40:36	พระเจ้านั้นจะเป็นอะไรก็ตาม

40:39	คำสอนนี้เป็นที่นิยมกันมาก

40:48	ยังมีอีกพวก
	อย่างเช่นพวกพระ

40:52	พวกสันยาสีชาวอินเดีย
	และพระชาวพุทธ

40:57	พวกเขาปฏิเสธกามรมณ์

41:02	เพราะพวกเขาต่างยึดมั่นว่า

41:07	กามรมณ์ทำให้สูญเสียพลังงาน

41:17	แต่การจะเข้าถึง
	และได้รับใช้พระเจ้า

41:20	คุณต้องเข้าหา
	ด้วยพลังงานที่เต็มเปี่ยม

41:23	ฉะนั้นพวกเขาจึงปฎิเสธ กดข่ม
	และเร่าร้อนอยู่ในตนเอง

41:27

41:31	เพราะความต้องการทั้งปวง
	แต่กลับกดข่มมันเอาไว้ ควบคุมมันไว้

41:33

41:36	ดังนั้น จึงมีทั้งการยินยอมเห็นควร
	และสภาพที่เรียกว่าการกดข่มทางศาสนา

41:39

41:44	ยังมีพวกที่อยู่ระหว่างทั้งสองอย่าง
	คือพวกที่สนุกกับทุกสิ่งทุกอย่าง

41:47	พวกที่เท้าข้างหนี่งอยู่ฝั่งนี้
	อีกข้างหนึ่งอยู่ฝั่งโน้น

41:54	พวกเขาสามารถพูดคุยได้
	เกี่ยวกับทั้งสองอย่าง

41:58	พวกเขาพยายาม
	ที่จะประสานทั้งสองอย่างให้ได้

42:02	แล้วค้นหาพระเจ้า
	หรือค้นหาอะไรก็ตาม ที่คุณต้องการ

42:07	ในที่สุดคุณอาจจะค้นพบ
	ว่าส่วนใหญ่เป็นสิ่งเหลวไหลไร้สาระ

42:11	ดังนั้นเราจึงถามว่า
	ทำไมผู้คนชายและหญิง

42:13

42:18	จึงทำให้เรื่องทางเพศ
	สำคัญหนักหนา

42:26	ใช่หรือเปล่า

42:29	ทำไมคุณจึง
	ไม่ให้ความสำคัญเท่าเทียมกัน

42:34	ต่อความรัก
	คุณเข้าใจไหม

42:37

42:41	ต่อความเมตตาการุณย์

42:44	ต่อการไม่ฆ่า

42:47	ทำไมคุณจึงให้คุณค่าอย่างใหญ่หลวง
	ต่อกามรมณ์เท่านั้น

42:52	คุณเข้าใจหรือเปล่า
	ว่าผมกำลังพูดถึงอะไร

42:54	สงครามของคุณ การคุกคามอันน่ากลัว
	การแบ่งแยกเป็นประเทศชาติของคุณ

42:58

43:02	สังคมที่เรามีชีวิตอยู่
	ล้วนผิดทำนองคลองธรรมทั้งสิ้น

43:09	ทำไมเราจึงไม่ให้ความสำคัญ
	เท่าเทียมกันกับทั้งหมดนั้น

43:14	ไม่ใช่ให้ความสำคัญ
	ต่อกามรมณ์เท่านั้น

43:16	คุณตามทันไหมที่ผมถาม
	เพราะอะไรครับ

43:25	มันเป็นเพราะว่ากามรมณ์เป็นความสุข
	ที่ยิ่งใหญ่ที่สุด ในชีวิตคุณใช่ไหม

43:28

43:38	ส่วนอื่น ๆ ของชีวิตคุณนั้น
	น่าเบื่อหน่าย

43:44	เพราะมีความทุกข์ทรมาน
	จากความยากลำบาก การดิ้นรนต่อสู้

43:50	และการดำรงอยู่ด้วยความขัดแย้ง
	ที่ไร้ความหมาย

43:54	ส่วนเพศรสอย่างน้อยที่สุด
	ก็ให้ความรู้สึกสุขอย่างยิ่งยวด

43:59	ให้ความรู้สึกว่า
	สุขสบายดีแก่คุณ

44:03	ให้ความรู้สึกถึงสิ่ง
	ที่คุณเรียกว่าความสัมพันธ์

44:08	สิ่งที่คุณเรียกว่าความรักด้วย
	ใช่ไหม

44:11

44:13	นั่นใช่ไหมคือเหตุผล ว่าทำไมเราจึง
	ได้คลั่งไคล้ในกามรมณ์กันหนักหน่วง

44:18	ค้นหาเถิดครับ
	ตอบตัวคุณเอง

44:23	เพราะว่าในทิศทางอื่น ๆ
	คุณไม่มีอิสระเลย

44:25

44:29	เราต้องไปสำนักงาน
	ตั้งแต่ 9 โมงเช้าถึง 5 โมงเย็น

44:33	เป็นที่ที่คุณถูกบีบบังคับ
	ที่ที่คุณมีนายเหนือคุณ

44:36

44:38	คุณก็รู้ ถึงสิ่งทั้งหลาย
	ที่เกิดขึ้นในสำนักงาน ในโรงงาน

44:42

44:44	หรือในงานอื่นๆ
	ที่มีคนนั้นคนนี้ คอยบงการคุณ

44:52	จิตใจของเรา
	จึงกลายเป็นกลไกอัตโนมัติ

44:58	คุณเข้าใจทั้งหมดนี้หรือเปล่า

45:04	เราทำซ้ำทำซาก ทำซ้ำ ๆ ซาก ๆ

45:11	เราหลงเข้าไปติดอยู่ในจารีต
	ในร่องรางสภาพชีวิตที่น่าเบื่อหน่าย

45:17	การคิดของพวกเรา คือเราคิดว่า

45:20	ฉันเป็นคริสเตียน
	ฉันเป็นพุทธ ฉันเป็นฮินดู

45:22	ฉันเป็นคาทอลิก
	ฉันบูชาพระสันตะปาปา

45:27	สิ่งทั้งหมดถูกจัดไว้แล้ว
	อย่างชัดเจน และคุณก็ทำตามนั้น

45:33	หรือไม่คุณก็ปฏิเสธ
	ไม่ยอมรับทั้งหมดนั้น

45:36	แล้วสร้างกิจวัตรของคุณขึ้นมาเอง

45:41	จิตใจเราจึงกลายเป็นทาส

45:45	ติดพันอยู่ในสารพัดแบบแผน
	ของการดำรงอยู่

45:50	มันจึงกลายเป็นกลไกอัตโนมัติ

45:56	กามรมณ์อาจจะให้ความสุขเพลิดเพลิน

46:01	แต่มันก็จะค่อย ๆ
	กลายเป็นกลไกที่ไม่มีชีวิต

46:07	เราจึงถามว่า

46:10	ถ้าคุณต้องการจะพิจารณาเรื่องนี้
	ให้ลึกอย่างยิ่ง เราถามว่า:

46:13

46:14	ความรัก คือกามรมณ์หรือ

46:21	ถามค้นต่อไปนะครับ

46:25	ความรัก คือความสุขเพลิดเพลินหรือ

46:34	ความรัก คือความอยากหรือ

46:38	ความรักคือความทรงจำถึงเหตุการณ์
	ที่คุณเรียกว่าการร่วมเพศ

46:42	การร่วมรัก
	รวมทั้งจินตนาการทั้งหมด

46:45	ภาพต่าง ๆ การครุ่นคิดถึงมัน
	นั่นคือความรักหรือ

46:51	โปรดเห็นแก่พระเจ้าเถิด!

46:59	ความรักเป็นความทรงจำหรือ

47:08	ผู้ถามถามว่า

47:18	โอพระเจ้า ผมลืมไปแล้วว่า
	คำถามอยู่ไหน อ้ออยู่นี่เอง

47:28	ผู้ถามถามว่า

47:32	ความสัมพันธ์ของมนุษย์มีบทบาทอะไร
	ต่อการมุ่งมั่นแสวงหาทางจิตวิญญาณ

47:35

47:38	คุณเห็นไหม
	ว่ามันถูกลดระดับลงเป็นอะไร

47:42	ความสัมพันธ์ของมนุษย์ก็คือ

47:45	ความสุขเพลิดเพลิน
	คือกามรมณ์ และความขัดแย้ง

47:51	คือการทะเลาะเบาะแว้ง
	การแบ่งแยก

47:53	คุณไปตามทางของคุณ
	ส่วนผมจะไปตามทางของผม

47:56	คุณเข้าใจไหม
	นั่นคือความสัมพันธ์ของเรา

47:59	ความสัมพันธ์ที่เป็นอยู่จริง ๆ
	ในชีวิตแต่ละวันของเรา

48:06	ความสัมพันธ์ของมนุษย์มีบทบาท
	อะไรบ้าง ในความบากบั่นทางจิตวิญญาณ

48:09

48:14	เห็นได้ชัด ๆ ว่า ความสัมพันธ์
	อย่างที่เป็นอยู่นี้

48:16	ไม่มีบทบาทอะไรเลย
	เห็นได้ง่าย ๆ

48:25	เราต่างก็อิจฉาริษยากัน

48:29	เราต่างต้องการครอบครองกัน

48:33	เราต่างต้องการครอบงำ

48:39	ดังนั้น จึงมีการต่อต้านกัน

48:44	เมื่อรู้สึกไม่พึงพอใจในเพศรส
	คุณก็ไปหาคนอื่นอีก

48:51	ในความสัมพันธ์ทางเพศนั้น
	มีความรู้สึกอ้างว้างและเดียวดาย

48:58	ใช่หรือเปล่าครับคุณ
	ทั้งหมดนั้น

49:02	คุณแสวงหาความสุขเพลิดเพลิน
	เพื่อตัวคุณเองอยู่เสมอ

49:08	นั่นคือความรักหรือ

49:15	คุณมองข้าม คุณละทิ้ง
	สิ่งที่คุณเรียกว่าความรัก

49:18

49:21	บางทีความรักเป็นสิ่ง
	แสนมหัศจรรย์ที่สุด ถ้าคุณมีมัน

49:26	แต่คุณติดตรึงอยู่ในวังวน
	ของความอยากของตนเอง

49:32

49:35	ความสุขเพลิดเพลินของตนเอง
	ใช่ไหม

49:38

49:44	เรามีความต้องการอยู่เสมอ ไม่เพียง
	ต้องการความพึงพอใจทางเพศเท่านั้น

49:46

49:51	แต่ต้องการความพึงพอใจทุกๆอย่าง
	ซึ่งอยู่บนพื้นฐานความสุขเพลิดเพลิน

49:55

50:00	และนั่น เราเรียกว่าความรัก

50:04	และเพื่อความรักนั้น
	เราจะฆ่ากันเองด้วย ใช่ไหม

50:10	เพื่อความรักประเทศชาติ

50:14	โอ้ ได้โปรดเถิด

50:19	เมื่อคุณไปถึงที่สุด
	ของสิ่งเหล่านี้

50:22	คุณก็พูดว่าทำไมมนุษย์ชายหญิง

50:25	จึงให้ความสำคัญกับสิ่งเดียวนี้
	อย่างประหลาดที่สุด

50:27

50:38	ในบรรดานิตยสารทั้งหลาย
	คุณก็รู้ดีว่ามีอะไรอยู่บ้าง

50:42	เพราะอะไรหรือครับ

50:45	มันเป็นเพราะมนุษย์ทั้งชายหญิง
	ได้สูญเสียสมรรถนะในการสร้างสรรค์

50:52	ไม่ใช่สมรรถนะทางเพศนะครับ
	คุณเข้าใจไหม

50:55	แต่สมรรถนะในการสร้างสรรค์

50:58	คือความสามารถที่จะเห็น
	ที่จะเป็นแสงสว่าง แก่ตัวเราเอง

51:09	ไม่ตามใครเลย

51:14	ไม่บูชาภาพลักษณ์ใด ๆ
	มายาหรือความเชื่อใด ๆ

51:21	เมื่อคุณทิ้งสิ่งทั้งหมดนั้นไป

51:25	และคุณได้เข้าใจ ถึงความอยาก
	อันเล็กน้อยคับแคบของตนเอง

51:31	ซึ่งคือการเรียกร้อง
	ต้องการความพึงพอใจทางเพศของคุณ

51:34	เมื่อคุณเห็นทั้งหมดนั้น

51:37	มีการเห็นแจ้งเข้าไป
	ในเรื่องทั้งปวง

51:41	จากนั้น
	ภาวะสร้างสรรค์บังเกิดขึ้น

51:45	มันไม่ได้หมายถึงการวาดภาพ

51:49	หรือการเขียนบทกลอน

51:55	แต่เป็นความรู้สึกสดใหม่อยู่เสมอ
	คุณเข้าใจนะ

52:01	มีจิตใจที่ใหม่สด
	เยาว์วัย

52:03	บริสุทธิ์ไร้เดียงสาตลอดเวลา
	ไม่หมองมัว

52:08	ไม่แบกหนักด้วยความทรงจำสารพัด
	ความไม่พึงพอใจ

52:12	ความกลัวและความกระวนกระวาย
	คุณรู้ไหม

52:15	เมื่อสภาพเช่นนี้หายไป
	จากคุณจนหมดสิ้น

52:17	จะมีจิตใจชนิดที่แตกต่างออกไป
	อย่างสิ้นเชิงเกิดขึ้น

52:22	จากนั้นกามรมณ์จะมีที่ทาง
	มีบทบาทของมันเอง

52:29	แต่เมื่อกามรมณ์กลายเป็นหนทาง
	ในความพยายามทางศาสนา

52:35	คุณเข้าใจไหมครับ
	ว่าผมกำลังพูดถึงอะไร

52:40	ถ้าเป็นอย่างนั้น
	เราก็ติดจมอยู่ในปลักจนหมดสิ้น

52:48	เห็นได้ชัดทีเดียวว่า
	เราไม่มีคุณสมบัติที่ช่างสงสัย

52:52

52:55

53:00	คุณเข้าใจหรือเปล่า

53:02	สงสัยเกี่ยวกับการเรียกร้อง
	ต้องการของตัวเราเอง

53:10	ที่จะตั้งคำถาม กังขาในเหล่าคุรุ
	ที่มากมายเหลือคณา

53:19	และการสงสัยก็กลายเป็น
	สิ่งที่ค่อนข้างอันตรายได้ด้วย

53:23	เพราะถ้าหากคุณ
	ไม่ประคองมันเอาไว้

53:27	คุณก็จะสงสัยไปทุกสิ่งทุกอย่าง
	แล้วมันก็ไม่จบสิ้น

53:31	ความสงสัยเสมือนสุนัข
	ที่มีสายหนังผูกรั้งเอาไว้

53:35	คุณต้องปล่อยมันไปบ้าง
	เป็นครั้งคราวหรือบ่อย ๆ

53:39	เพื่อที่สุนัขจะสนุกสนาน
	ได้วิ่งไปรอบ ๆ

53:45	ในทำนองเดียวกัน การสงสัย
	ก็ต้องมีการยั้ง รั้งไว้บ้าง

53:48	แล้วปล่อยอิสระ
	ปลดสายรั้งออกไปบ้าง

53:53	ดังนั้นจิตใจก็
	- คุณทราบนะ

53:56	จิตใจก็คือ หัวใจของคุณ สมองของคุณ
	อารมณ์ ความรู้สึกของคุณ

54:00	ทุกสิ่งทุกอย่างนั้นเคลื่อนไหว
	ทำงานอยู่เสมอ ไม่เพียงถูกบงการ

54:03

54:05	ไปในทิศทางเดียว
	ซึ่งคือทางเพศ เพศ เพศ

54:26	ความคิดสามารถรู้ตัวของมันเอง
	ในขณะที่มันเกิดขึ้นได้ไหม

54:32	หรือว่าความรู้ตัว
	มาตามหลังความคิด

54:38	จิตสำนึกสามารถจะรู้ตัว
	ต่อเนื้อหาทั้งหมดของมัน ได้ไหม

54:45	ผมจะอ่านคำถามอีกครั้ง

54:47	ความคิดสามารถจะรู้ตัวของมันเอง
	ในขณะที่มันกำลังเกิดขึ้นได้ไหม

54:54	หรือว่าความรู้ตัว
	มาตามหลังความคิด

55:01	จิตสำนึกสามารถจะสำนึกรู้
	ถึงเนื้อหาของมันทั้งหมดได้ไหม

55:17	พวกเราส่วนใหญ่รู้ตัว
	หลังจากที่มันเกิดขึ้นผ่านไปแล้ว

55:25	ใช่ไหม

55:28	รู้ตัวหลังจากเหตุการณ์
	หลังจากการกระทำ

55:35	แล้วเราก็บอกว่า

55:37	"ฉันควรจะทำ"
	"ฉันไม่ควรทำ"

55:43	ผู้ถามถามว่า ความคิดจะรู้ตัวของ
	มันเอง ในขณะที่มันอุบัติขึ้นได้ไหม

55:47

55:52	ไม่ใช่รู้ทีหลัง ซึ่งค่อนข้างง่าย
	ส่วนใหญ่เราก็ทำอย่างนั้นอยู่แล้ว

55:57

56:00	แต่คำถามคือจะมีการรู้ตัวต่อความคิด
	ในขณะที่มันผุดขึ้นได้ไหม

56:03

56:10	คุณเข้าใจคำถามหรือเปล่า

56:13	อย่างน้อยที่สุด
	ก็ให้คุณเข้าใจคำถามนะ

56:19	คุณสามารถจะรู้ตัว
	- โปรดฟังนะครับ

56:24	รู้ตัวต่อความคิดของคุณได้ไหม

56:26	นั่นคือ ความคิดจะรู้ตัวของมันเอง
	ในขณะที่มันเกิดขึ้นได้ไหม

56:31

56:40	คุณเข้าใจคำถามนะ

56:43	นั่นคือ ชีวิตทั้งหมดของเรา
	ขึ้นอยู่กับความคิด

56:48

56:51

56:56	ความคิดรู้จัก จำได้ถึงอารมณ์

57:00	ถึงความอ่อนไหวทางอารมณ์
	ความรู้สึกเพ้อฝัน

57:05	จินตนาการ
	ความนึกคิด และอื่น ๆ

57:07	ความคิดจำได้หมายรู้ทั้งหมดนั้น
	ใช่ไหม

57:11	"โอ ผมเป็นคนที่มีอารมณ์ความรู้สึก
	อย่างยิ่ง" และอื่น ๆ อีก

57:14

57:17	และความคิดก็เป็นเครื่องมือ
	สำหรับการกระทำทั้งปวงของเรา ใช่ไหม

57:23

57:27

57:29	ฉะนั้นจึงไม่มีความเป็นไปเอง
	เป็นธรรมชาติ

57:34	ถ้าคุณมองเข้าไป
	ในตัวคุณเองอย่างจริงจัง

57:37	ความเป็นธรรมชาติจะมีอยู่
	เมื่อมีอิสรภาพสิ้นเชิงสมบูรณ์

57:46	ในทางจิตใจเท่านั้น

57:51	จิตของคุณจะรู้ตัวของมันเอง
	ในขณะที่ความคิดเกิดขึ้นได้ไหม

57:54

58:03	นั่นคือ จะมีการรู้ตัวไหม

58:07	เมื่อคุณเริ่มที่จะโกรธ

58:13	คุณตามทั้งหมดนี้ทันไหม

58:16	มีความรู้ตัว
	ในขณะที่ความอิจฉาเกิดขึ้นได้ไหม

58:24	จะรู้ตัวต่อความโลภ
	ในขณะที่มันอุบัตขึ้นได้ไหม

58:32	รู้ตัวต่อสิ่งนั้น

58:35	จะรู้ตัวได้ไหม

58:39	หรือคุณรู้ตัวเมื่อ
	คุณได้อิจฉาไปแล้ว

58:43	หรือคุณได้โลภ
	คุณได้โกรธไปแล้ว

58:47	ถ้าอย่างนั้น มันก็ค่อนข้างง่าย
	พวกเราส่วนใหญ่ก็ทำเช่นนั้น

58:50	แต่การรู้ตัว
	อย่างใส่ใจยิ่งยวดนั้น

58:57	คุณจะได้เห็นด้วยตัวคุณเอง
	เมื่อความโกรธกำลังคืบคลานเข้ามา

59:01	เห็นการหลั่งของอดรีนาลีน
	และกระบวนการทั้งหมด

59:04	เห็นความเคลื่อนไหวทั้งหมด
	ของความโกรธ

59:08	คุณสามารถที่จะเห็นความโลภ
	ในขณะที่กำลังเกิดขึ้น

59:11	เมื่อคุณเห็นอะไรบางอย่าง
	ที่คุณอยากได้ คุณก็จะมีปฏิกิริยา

59:17	ให้รู้ตัวถึงสภาพนั้น

59:19	แน่นอนเราสามารถที่จะรู้ตัว
	ในขณะที่มันกำลังเกิดขึ้น

59:23	จากนี้ คำถามจะยากขึ้น
	จะลึกลงไปอีกหน่อย

59:28	ความคิดจะสามารถ
	- โปรดฟังนะครับ

59:32	คุณสามารถรู้ตัวต่อความโกรธ
	ในขณะที่เกิดขึ้นซึ่งค่อนข้างง่าย

59:37	แต่ตัวความคิด จะรู้ตัวของมันเอง
	ได้ไหม

59:45

59:47	คุณเข้าใจหรือเปล่า
	ว่าผมหมายถึงอะไร

59:53	ขณะนี้คุณกำลังคิดอยู่
	ไม่ใช่หรือ

59:56	หรือว่าพวกคุณใจลอยกันทุกคน

1:00:02	ตอนนี้คุณกำลังคิดอยู่ ไม่ใช่หรือ

1:00:05	เอาละ ในขณะที่คุณกำลังคิดอยู่

1:00:08	ลองค้นหาดูว่า การคิดนั้น
	สามารถรู้ตัวของมันเองได้ไหม

1:00:12	ไม่ใช่คุณรู้ตัวต่อการคิด
	คุณเข้าใจปัญหาไหม

1:00:17

1:00:18	ผมสงสัยว่าคุณเห็นตรงนี้หรือเปล่า

1:00:23	มันเป็นเรื่องสนุกจริง ๆ
	ถ้าคุณลองค้นหาดู

1:00:30	ไม่เพียงสนุกเท่านั้น
	มันเป็นเรื่องสำคัญจริง ๆ

1:00:32	เพราะคุณสามารถจะไปได้ลึก
	อย่างยิ่งจริง ๆ ในเรื่องทั้งหมดนี้

1:00:37	อย่างเช่น คุณกำลังคิด
	เกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง

1:00:41

1:00:44	เกี่ยวกับเสื้อผ้าของคุณ
	คุณจะดูดีไหม คนอื่นจะว่ายังไง

1:00:48	คุณจะเผชิญกับอะไรบ้าง
	เรื่องนั้น เรื่องนี้

1:00:50	การคิดมีอยู่

1:00:55	ทีนี้ลองยกมา 1 ความคิด

1:01:02	แล้วดูว่าความคิดนั้น
	จะรู้ตัวมันเองได้ไหม

1:01:08	ใช่ครับ การทำเช่นนั้น
	ต้องมีความใส่ใจอย่างมหาศาล

1:01:13	ซึ่งพวกคุณไม่คุ้นเคยเลย

1:01:17	คุณกำลังคิดถึงเสื้อผ้าชุดที่คุณ
	มีอยู่แล้ว หรือที่คุณกำลังจะซื้อ

1:01:19

1:01:24	ความคิดที่ผุดขึ้นมานั้น

1:01:27	ความคิดนั้นจะพูดได้ไหมว่า
	"ครับ ผมตื่นอยู่" คุณเข้าใจไหม

1:01:32	ผมเห็นตัวผมเอง

1:01:37	ความคิดเห็นตัวมันเอง
	ไม่ใช่คุณสังเกตเห็นความคิด

1:01:42	เพราะคุณเองเป็นความคิดเช่นกัน

1:01:46	คุณเข้าใจหรือเปล่า

1:01:48	ไม่ใช่คุณที่เป็นผู้รู้ตัว
	ในขณะที่ความคิดเกิดขึ้น

1:01:50

1:01:54	แต่ตัวความคิด รู้ตัวของมันเอง
	ในขณะที่มันกำลังเกิดขึ้น

1:01:57

1:01:59	ผมสงสัยว่าคุณเห็นตรงนี้ไหม
	ไม่เห็นหรือ

1:02:04	เอาล่ะ นั่นเป็นคำถามหนึ่ง

1:02:06	อีกคำถามก็คือ

1:02:09	จิตสำนึกสามารถรู้ตัว
	ถึงเนื้อหาทั้งหมดของมัน ได้ไหม

1:02:12

1:02:17	คุณเข้าใจหรือเปล่า

1:02:18	จิตสำนึกนั้น

1:02:21	ถ้าจะถามให้ลัด ให้สั้นเข้า

1:02:25	มันคือเนื้อหาของตัวมันเอง
	ไม่ใช่หรือ

1:02:28	เนื้อหาคือความเชื่อของคุณ
	ชื่อของคุณ ประเทศชาติของคุณ

1:02:31	อคติของคุณ ความคิดเห็นของคุณ
	ข้อสรุปของคุณ

1:02:35	ความหวัง ความสิ้นหวังของคุณ
	ความสลดหดหู่ของคุณ

1:02:39	การคำนึงถึงแต่ตัวคุณเอง
	คุณทั้งเชื่อและไม่เชื่อ

1:02:42	คุณเชื่อในการเป็นคนอังกฤษ
	และการไม่เป็นคนอังกฤษ

1:02:45	เชื่อว่ามีพระเจ้า
	หรือเชื่อว่าไม่มีพระเจ้า

1:02:47	ทั้งปวงนั้น ทั้งความวิตกกังวล
	ความกลัวของคุณ

1:02:50	ทั้งหมดนั้น คือเนื้อหาของคุณ
	ใช่ไหม

1:02:54	การเรียกร้องต้องการทางเพศของคุณ
	แรงผลัก แรงกระตุ้นของคุณ

1:02:57	ความสุขเพลิดเพลินของคุณ
	ทั้งหมดนั้นคือจิตสำนึกของคุณ

1:03:02	จิตสำนึกนั้นสามารถที่จะ
	- โปรดฟังนะครับ

1:03:07	จะรู้ตัวต่อเนื้อหาของมันเอง

1:03:11	อย่างเป็นทั้งหมดได้ไหม
	ไม่ใช่เพียงส่วนหนึ่ง

1:03:14	คุณจับสาระสำคัญได้ไหม

1:03:16	คุณจับไม่ได้หรือ

1:03:21	เพราะคุณไม่ลงมือทำ

1:03:23	นี่คือสมาธิที่แท้จริง
	คุณเข้าใจไหม

1:03:27	ไม่ใช่เรื่องเหลวไหลไร้สาระ
	ที่ดำเนินอยู่

1:03:35	เพราะการจะเห็นทั้งหมดของชีวิตคุณ

1:03:41	ไม่เพียงเห็น
	ความต้องการทางเพศของคุณ

1:03:45	เพราะเรื่องเพศ
	ไม่ใช่เป็นเรื่องเดียวของชีวิตคุณ

1:03:48	ยังมีความกลัว ความตาย
	ความหวั่นวิตก

1:03:52	ความรู้สึกผิด ความสิ้นหวัง
	ความเศร้าสลด ความทุกข์โศก

1:03:56	ทั้งหมดนั้นคือองค์ประกอบ
	ของชีวิตคุณ

1:04:01	ทั้งหมดนั้นคือจิตสำนึกของคุณ

1:04:06	ทีนี้ ผู้ถามถามว่า

1:04:08	จิตสำนึกของคุณ สามารถรู้ตัว
	ถึงเนื้อหาทั้งหมดของมัน ได้ไหม

1:04:10

1:04:19	นั่นหมายถึง คุณสามารถที่จะสังเกต
	- ไม่ใช่คุณสังเกต

1:04:23	แต่มีการสังเกต
	ถึงสิ่งทั้งหมดนั้นไหม

1:04:33	เราต้องพิจารณาในเรื่องนี้
	ให้ลึกยิ่งจริง ๆ

1:04:36	เราไม่มีเวลา แต่เรา
	จะเข้าไปในเรื่องนี้อย่างสั้น ๆ

1:04:40	จิตสำนึกนั้น
	ประกอบกันขึ้นโดยกาลเวลา

1:04:45	ผ่านกาลเวลา
	ผ่านสิ่งที่เราเรียกว่าวิวัฒนาการ

1:04:47

1:04:52	คุณเกิดเหตุการณ์ เรื่องราว
	อุบัติเหตุ มีความทรงจำ

1:04:58	เกี่ยวกับชาติพันธุ์ ประเทศชาติ
	ครอบครัว และอื่น ๆ

1:05:02	ทั้งหมดนั้นเป็นขบวนการ
	ที่มีอยู่ในจิตสำนึก

1:05:06

1:05:10	ใช่ไหม

1:05:16	มันเป็นไปได้ไหม ที่จะเป็นอิสระ
	จากเนื้อหานั้น อย่างสมบูรณ์

1:05:19	คุณเข้าใจหรือเปล่า

1:05:24	ไม่ คุณไม่ได้สนใจ
	ในเรื่องทั้งหมดนี้

1:05:32	เรื่องนี้สำคัญยิ่งยวดจริง ๆ
	เพราะว่า

1:05:36	มิฉะนั้น เราจะดำเนินบทบาท อยู่ใน
	ขอบเขตของสิ่งที่รู้แล้วตลอดไป

1:05:45	สิ่งที่รู้แล้วคือสิ่งที่ไม่รู้
	ด้วยเช่นกัน คือความโง่นั่นเอง

1:05:50	มันไม่เคยมีอิสรภาพเลย

1:05:54	นั่นคือ เมื่อคนคนหนึ่งมีชีวิต
	อยู่ในอดีตเสมอ เช่นเดียวกับคุณ

1:06:02	จากอดีตนั้น
	คุณอาจจะคิดล่วงออกไปในอนาคต

1:06:07	ในรูปของอุดมการณ์
	ความหวัง และอื่น ๆ

1:06:09	แต่มันก็ยังคงเป็น
	ขบวนการของอดีต

1:06:12	ที่ดัดแปลงตัวมันเองผ่านปัจจุบัน

1:06:17	ดังนั้น คนที่มีชีวิต
	อยู่ในอดีตอย่างสิ้นเชิง

1:06:22	หรืออยู่มากบ้างน้อยบ้าง
	จิตใจเขาเป็นอย่างไร คุณเข้าใจไหม

1:06:26	เขาอาจจะมีเทคนิค วิธีการใหม่ ๆ

1:06:30	มีโอกาสใหม่ ๆ
	ที่จะเรียนรู้ทักษะรูปแบบอื่น ๆ

1:06:34	แต่ที่จริงแล้ว
	ในตัวเขา

1:06:38	จิตสำนึกของเขา
	คือขบวนการของอดีต

1:06:44	ใช่ไหม

1:06:48	ฉะนั้น ชายหรือหญิง
	ผู้ดำเนินชีวิตอยู่ในอดีต

1:06:54	อะไรเกิดขึ้นกับสมองของเขา
	จิตใจเขา

1:07:00	มันไม่อาจที่จะเป็นอิสระได้เลย

1:07:06	ผู้ที่ถามค้นเข้าไป
	ในเรื่องนี้เป็นสำคัญ

1:07:13	เขาต้องค้นหาว่า
	จิตสำนึกทั้งหมดนี้

1:07:17	พร้อมทั้งเนื้อหาทั้งปวง
	เป็นไปได้ไหมที่จะเห็นมันทันที

1:07:24	ซึ่งหมายถึง
	มีการเห็นแจ้งเข้าไปในนั้น

1:07:31	ผมไม่ทราบว่า
	คุณเคยพิจารณาบ้างไหม

1:07:35	ที่จะมองอะไรก็ตาม
	มองอย่างทั้งหมด

1:07:40	มองดูภรรยา
	หรือแฟนสาวของคุณ

1:07:43	หรือสามีคุณ
	หรืออะไรก็ได้ อย่างทั้งหมด

1:07:47	ไม่มองเพียงใบหน้าของเธอ
	นี่หรือนั่นของเธอ

1:07:50	แต่มองดูคุณสมบัติทั้งหมด
	ของมนุษย์คนอื่น

1:07:58	คุณจะทำอย่างนั้นได้ ก็ต่อเมื่อ
	ไม่มี "คุณ" เท่านั้น

1:08:02	คุณเข้าใจนะครับ

1:08:05	เมื่อคุณไม่รวมศูนย์อยู่ที่นี่
	ที่ตัวฉัน

1:08:09	ความเป็น "ฉัน" นั้น เล็กน้อยมาก
	คับแคบมาก

1:08:12	เพราะความเป็น "ฉัน"
	ก่อตัวสั่งสมขึ้นจากทั้งปวงนั้น

1:08:20	เมื่อคุณเริ่มจะถาม
	ค้นเข้าไปในนั้น

1:08:27	ว่าเป็นไปได้หรือไม่
	ที่จะเห็นเนื้อหาทั้งหมด

1:08:29

1:08:32	เห็นขบวนการเคลื่อนไหวทั้งหมด
	ของจิตสำนึก

1:08:35	ซึ่งหมายถึงเห็นโครงสร้างทั้งหมด
	ของความเป็น "ฉัน"

1:08:46	การเห็น ต้องมีการสังเกตบริสุทธิ์
	คุณเข้าใจนะ

1:08:50	ไม่มีการชี้นำ
	ไม่มีอคติของคุณ

1:08:53	ไม่มีทั้งความชอบและไม่ชอบ
	และอื่น ๆ ทั้งหมด

1:08:55	ทว่าเพียงแค่สังเกตล้วน ๆ
	ถึงโครงสร้างอันไพศาลซับซ้อนยิ่ง

1:08:58

1:09:02	ก็เพราะความยุ่งยากซับซ้อนของมัน
	คุณจึงต้องเข้าหามันอย่างง่าย ๆ มาก

1:09:05

1:09:10	ใช่ไหม

1:09:20	ผมต่อไปอีกคำถามหนึ่งเลยได้ไหม

1:09:24	ผมหวังว่าคุณคงไม่

1:09:37	ผมได้ลองทำสมาธิมาแล้วทุกแบบ
	ทั้งการอดอาหาร

1:09:42	การใช้ชีวิตสันโดษ
	โดยโดดเดี่ยวอย่างสมัครใจ

1:09:45

1:09:51

1:09:53	แต่มันก็ไม่ได้อะไรขึ้นมาเลย

1:09:57	จะมีอะไรสักอย่าง
	หรือมีคุณภาวะสักอย่างไหม

1:10:01	ที่จะยุติการแสวงหา
	และความสับสนของผมได้

1:10:05	ถ้าผมมีสิ่งนั้น
	ผมจะทำอะไรได้บ้าง

1:10:12	ผมขออ่านคำถามอีกครั้งนะครับ

1:10:15	ผมพยายามทำสมาธิมาแล้ว ทุกรูปแบบ

1:10:20	ทั้งการอดอาหาร
	การมีชีวิตปลีกวิเวกอยู่โดดเดี่ยว

1:10:22

1:10:29	แต่มันก็ไม่มีอะไรบังเกิดขึ้น

1:10:32	จะมีสักอย่างไหม
	หรือสักสภาวะไหม

1:10:37	ที่จะจบสิ้นการแสวงหาของผม
	และความสับสนของผม

1:10:40

1:10:46	ถ้าสิ่งนั้นมีอยู่
	ผมจะทำอะไรได้บ้าง

1:10:51	คุณเข้าใจคำถามนี้หรือเปล่า

1:10:53	พวกคุณอยู่ในสภาพนั้นไหม

1:11:00	คุณเข้าใจคำถามไหม

1:11:01	นั่นคือ
	มีคนคนหนึ่งไปประเทศญี่ปุ่น

1:11:07	ไปทำสมาธิแบบพุทธ
	สมาธิแบบเซ็น

1:11:09	สมาธิรูปแบบต่าง ๆ ของธิเบต
	แบบฮินดู คริสเตียน

1:11:12

1:11:16	และทำสมาธิมากมายแบบนับไม่ถ้วน
	ที่มนุษย์ได้คิดประดิษฐ์ขึ้น

1:11:19

1:11:25

1:11:27	"ผมผ่านทั้งหมดนั้นมาแล้ว"

1:11:32	"ผมได้ทำโยคะประเภทต่าง ๆ
	ได้อดอาหารมาแล้ว

1:11:38

1:11:40	"ใช้ชีวิตสันโดษ
	เพื่อพยายามค้นหาว่า สัจจะคืออะไร"

1:11:44

1:11:48	"เมื่อทำทั้งหมดนั้นแล้ว
	ท้ายที่สุด ผมไม่ได้ค้นพบอะไรเลย"

1:11:51

1:11:54	คุณเข้าใจไหม

1:11:57	พวกคุณไม่เข้าใจหรอก

1:11:59	มันไม่เป็นเรื่องเศร้าสลด
	สำหรับคุณหรือ มันเศร้าไหม

1:12:08	มีอะไรสักอย่างไหม

1:12:11	คุณสมบัติสักอย่าง ที่จะจบสิ้น
	การแสวงหาและความสับสนของผมได้

1:12:13

1:12:19	ถ้ามีสิ่งนั้น
	บอกผมด้วยว่าต้องทำอย่างไรบ้าง

1:12:34	คุณเข้าใจนัยทั้งหมด
	ของคำถามนี้หรือเปล่า

1:12:43	ครั้งหนึ่งผมได้พบชายคนหนึ่ง

1:12:46	เขาแก่มากแล้ว
	ส่วนผมยังค่อนข้างหนุ่ม

1:12:49

1:12:51	ผมของเขาสีเทา
	เขาใกล้ตาย

1:12:57	เขาได้ฟังการพูดครั้งหนึ่ง
	แล้วมาหาผมหลังจากนั้น

1:13:03	เขาบอกว่า
	"ผมใช้ชีวิต 25 ปี ของผม"

1:13:09	"ด้วยการอยู่สันโดษโดดเดี่ยว
	อยู่ในสมาธิ

1:13:11	"ผมเคยแต่งงานมาแล้วและอื่น ๆ
	แต่ผมได้ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่าง"

1:13:15	"และเป็นเวลา 25 ปีมาแล้ว
	ที่ผมทำสมาธิ"

1:13:20	"แต่เมื่อผมได้มาฟังคุณ
	ตอนนี้ผมเห็นว่า"

1:13:24	"ผมมีชีวิตอยู่ในมายา ในสิ่งลวง"
	คุณเข้าใจไหม

1:13:27

1:13:29	ตั้ง 25 ปี
	แต่พวกคุณไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง

1:13:37	และการที่บอกตนเองว่า

1:13:39	"ผมใช้ชีวิตอยู่ในสิ่งลวง
	ผมหลอกตนเองมานาน"

1:13:43	คุณเข้าใจนะ

1:13:44	การพูดอย่างนั้น
	เมื่อเวลาผ่านไป 25 ปี

1:13:51	มันหมายถึงชีวิตที่สูญเปล่า

1:13:55	ซึ่งอย่างไรเสีย
	พวกคุณก็ใช้ชีวิตเช่นนั้นอยู่

1:13:58	แม้จะไม่ได้ทำสมาธิมา 25 ปี

1:14:08	และเขาถามว่า
	มีอะไรสักอย่างไหม

1:14:16	การกระทำหนึ่งอย่าง

1:14:20	หนึ่งก้าว
	ที่จะสลายความขัดแย้งของผม

1:14:22

1:14:26	ที่จะจบการแสวงหาของผม

1:14:30	คุณเข้าใจคำถามหรือไม่

1:14:32	คุณอยู่ในสภาพนั้นไหม
	มีใครบ้างในพวกคุณ

1:14:37	นอกจากผู้ที่ถามคำถามนั้น

1:14:42	คุณเข้าใจไหม
	คุณได้มาถึงที่สุดของขอบเขตของคุณ

1:14:50	คุณได้อ่านมา
	ได้เดินทาง ได้ยิน

1:14:52	ได้ร้องไห้
	ได้ทำสมาธิมา

1:14:56	คุณใฝ่หาปราถนา
	คุณยอมสละ คุณเข้าใจไหม

1:15:03	บางทีพวกคุณยังไม่เคย
	ทำสิ่งเล่านั้นเลย

1:15:10	ถ้าคุณได้ทำมาแล้วล่ะก็

1:15:12	สิ่งหนึ่งเดียวที่จะสลาย
	ทั้งหมดนี้คืออะไร

1:15:25	ประการแรกสุด อย่างได้แสวงหา

1:15:33	คุณเข้าใจไหม ว่ามันหมายถึงอะไร

1:15:41	เพราะถ้าคุณแสวงหา
	คุณจะค้นพบ

1:15:45	แต่สิ่งที่คุณค้นพบก็คือ
	สิ่งที่คุณแสวงหาอยู่แล้ว

1:15:48	ผมสงสัยว่าคุณมองเห็น
	เรื่องทั้งหมดนี้ไหม

1:15:53	สิ่งที่คุณจะพบ
	ในการค้นหาของคุณ

1:15:56	คือสิ่งที่คุณคิดไว้แล้วล่วงหน้า
	ว่าจะได้พบเห็น

1:16:02	คุณคือ นักบวชของคุณ
	พระเจ้าของคุณ ศาสตราจารย์ของคุณ

1:16:05

1:16:08	คุรุของคุณ ปรัชญาของคุณ
	ประสบการณ์ของคุณ

1:16:10

1:16:14	สิ่งที่คุณคิดสร้างออกไปในอนาคต
	คุณจะพบสิ่งนั้น

1:16:18	ฉะนั้น คนที่ฉลาดมีปัญญา
	จะไม่แสวงหา

1:16:28	และผู้ถามถามว่า
	สิ่งหนึ่งนั้นคืออะไร

1:16:31

1:16:49	เพื่อสิ่งหนึ่งเดียวนี้

1:16:53	จะต้องเป็นอิสระอย่างสิ้นเชิง

1:16:58	จากความผูกพัน
	การยึดติดทั้งหมด

1:17:06	การยึดติดกับร่างกายของคุณ
	การออกกำลังกายของคุณ โยคะของคุณ

1:17:11	ความคิดเห็นของคุณเอง การตัดสิน
	วินิจฉัย บุคคลและความเชื่อต่าง ๆ

1:17:14

1:17:17	ต้องมีอิสรภาพสมบูรณ์
	จากการยึดติดทั้งปวง

1:17:25	ใช่ไหม

1:17:28	อย่าทำให้มันเป็นเรื่องเศร้าโศก
	มันไม่ใช่เรื่องเศร้า

1:17:38	จะต้องไม่มีความกลัวอยู่เลย

1:17:42	เดี๋ยวก่อน
	นี่ไม่ใช่สิ่งหนึ่งเดียวนั้น

1:17:48	แต่ต้องไม่มีความกลัว
	ทางจิตใจโดยสิ้นเชิง

1:17:52	เพราะฉะนั้น
	เมื่อมีความกลัวทางกายภาพ

1:17:55	คุณก็จัดการกับมันได้
	คุณเข้าใจนะ ว่าผมกำลังพูดอะไร

1:18:00	เมื่อใครบางคนจู่โจมทำร้ายคุณ
	คุณก็จัดการกับเรื่องนั้น

1:18:04	แต่ภายในจิตใจ
	คุณไม่มีความกลัว

1:18:12	นั่นหมายถึง
	ไม่มีเวลาที่เป็นวันพรุ่งนี้

1:18:16	โอ้ คุณไม่เข้าใจเรื่องทั้งหมดนี้

1:18:26	เมื่อจิตใจได้เข้าใจธรรมชาติ
	ของความทุกข์โศก

1:18:34	เพราะฉะนั้นจึงเป็นอิสระ
	จากความทุกข์โศก

1:18:39	ซึ่งไม่ได้หมายถึง
	คุณเฉยเมย ไม่แยแส

1:18:41	และอะไรต่าง ๆ เหล่านั้น
	แต่มีอิสรภาพจากความทุกข์โศก

1:18:46	ใช่ไหม

1:18:48	สภาพเหล่านี้เป็นเพียงสิ่งที่ชี้บอก
	แต่ไม่ใช่สิ่งสุดท้าย

1:18:53	ถ้าสิ่งเหล่านี้ไม่มีอยู่
	สิ่งสุดท้ายก็เกิดขึ้นไม่ได้

1:18:55

1:18:59	คุณเข้าใจจุดสำคัญไหม

1:19:02	ผมไม่คิดว่าคุณจะเข้าใจ

1:19:05	ดูเถิดครับคุณ
	ชายหรือหญิง

1:19:10	ผู้ที่ใช้เวลาปีแล้วปีเล่า

1:19:14	ค้นหา แสวงหา
	ถามหา เรียกร้องหา

1:19:16

1:19:19	หรือทำสิ่งที่คิดว่า
	เป็นการเสียสละ

1:19:24	สาบานตนถือพรหมจรรย์
	ไม่ยุ่งเกี่ยวกับกามรมณ์

1:19:29	อยู่อย่างยากจน
	และท้ายที่สุดเขาก็บอกว่า

1:19:31	"พระเจ้า ผมไม่มีอะไรเหลืออยู่เลย
	ในมือผมมีแต่เถ้าถ่าน"

1:19:33

1:19:39	ถึงแม้พวกเขาคิดว่า
	เขามีพระคริสต์ หรือพระเยซู

1:19:45	หรือพระพุทธเจ้าอยู่ในมือเขา
	แต่มันก็ยังคงเป็นขี้เถ้า

1:19:48	ผมสงสัยว่าคุณเข้าใจทั้งหมดนี้ไหม

1:19:57	และคนอย่างนั้น
	เขาถามว่า

1:20:01	อะไรคือบทบาท
	คือการกระทำที่ถูกต้องในชีวิตผม

1:20:05	การกระทำที่ถูกต้อง ซึ่งถูกต้อง
	ภายใต้ทุกสถานการณ์ ทุกกรณี

1:20:08

1:20:14	การกระทำที่ไม่แปรเปลี่ยน ไม่เป็น
	ครั้งคราวไม่เปลี่ยนไปตามวัฒนธรรม

1:20:17	ไม่เปลี่ยนไปตามประเทศชาติ
	การศึกษา

1:20:20	เป็นการกระทำที่ถูกต้อง
	แม่นยำ เป็นจริง

1:20:33	เมื่อทั้งหมดนี้กระจ่างชัด

1:20:37	ว่าจิตใจไม่ยึดติดกับตัวมันเอง
	โดยสิ้นเชิง

1:20:44

1:20:47	คุณเข้าใจนะครับ
	จิตไม่ยึดติดกับร่างกายของมัน

1:20:52	ไม่มีความกลัว
	และมีการจบสิ้นลงของความทุกข์โศก

1:20:55

1:21:01	ถ้าหากประการเหล่านั้นชัดเจน
	สิ่งเดียวนั้นคือความเมตตาการุณย์

1:21:05	คุณเข้าใจหรือเปล่า

1:21:14	คุณไม่เข้าใจ

1:21:18	จากทั้งหมดนี้
	ความเมตตาการุณย์อุบัติขึ้น

1:21:28	ความเมตตาการุณย์
	ไม่ใช่เถ้าถ่านในกำมือคุณ

1:21:35	มันไม่ใช่ความเมตตาการุณย์ ที่ทำการ
	ปฏิรูปสังคม ที่ทำงานช่วยสังคม

1:21:42	ที่เป็นนักบุญ
	ไม่ใช่ความเมตตาการุณย์ของนักบุญ

1:21:48	ไม่ใช่ความเมตตาของผู้คน
	ที่ออกไปช่วยในสงคราม

1:21:51

1:21:54	ช่วยเยียวยารักษาผู้คน
	ไม่ใช่นายแพทย์ และอื่น ๆ

1:21:57	มันไม่ใช่ทั้งหมดนั้น

1:22:02	มันคือคำตอบเดียว

1:22:05	ที่เป็นจริง
	ภายใต้ทุก ๆ สถานการณ์

1:22:07	จากนั้นจึงเป็นการกระทำ
	ที่ถูกต้อง

1:22:13	เพราะความเมตตาการุณย์
	เคียงคู่ไปกับสติปัญญา

1:22:19	ถ้าหากไม่สติปัญญา
	อันเกิดจากความเมตตาการุณย์

1:22:21

1:22:23	คุณเข้าใจนะ คุณก็จะหลงทาง
	ติดอยู่ในเรื่องเล็กน้อยที่ไม่สำคัญ

1:22:25

1:22:31	แต่โลกยอมรับเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ
	ไม่สำคัญเหล่านั้น

1:22:34	ว่าเป็นการกระทำอันพิเศษสุด
	ของความเมตตาการุณย์

1:22:39	แล้วพวกเขาก็กลายเป็นนักบุญ
	เป็นวีรชน

1:22:42	พวกเขา
	กลายเป็นที่รู้จัก ที่ยอมรับกัน

1:22:44	แบบโง่เขลาเบาปัญญา
	สารพัดของคนโง่ ๆ

1:22:50	ดังนั้นจึงมีอยู่การกระทำเดียว
	เท่านั้น

1:22:55	คุณสมบัติเดียวเท่านั้น
	ที่เลิศล้ำประเสริฐสุด

1:22:59	และนั่นคือความเมตตาการุณย์
	พร้อมด้วยสติปัญญาของมัน

1:23:02	จากสติปัญญานั้น

1:23:04	มีการกระทำที่ถูกต้อง
	ภายใต้ทุก ๆ สถานการณ์

1:23:15	พอแค่นั้นนะครับ