Krishnamurti Subtitles
BR79T1 - อะไรจะทำให้เราเปลี่ยนแปลง
การพูดต่อสาธารณชนครั้งที่ 1
ที่บร็อกวู้ดพาร์ค สหราชอาณาจักร วันที่
25 สิ
| 0:43 | ผมขอภัยครับ |
| ดินฟ้าอากาศไม่ค่อยอำนวย | |
| 1:03 | ผมมั่นใจว่า |
| 1:05 | พวกคุณหลายคนมาที่นี่ |
| พร้อมกับปัญหาของคุณ | |
| 1:14 | และคาดหวังว่าจากการสนทนานี้ |
| ปัญหาทั้งหลายจะได้รับการแก้ไข | |
| 1:25 | ทว่าปัญหาเหล่านั้น |
| จะแก้ไขได้ ก็ต่อเมื่อ | |
| 1:33 | เรารู้สึกตัวต่อตนเอง |
| โดยปราศจากการเลือก | |
| 1:42 | และมีคุณสมบัติแห่งศาสนา |
| ที่สมบูรณ์เป็นทั้งหมด | |
| 1:50 | คำว่า "ศาสนา" |
| เราไม่ได้หมายถึงความเชื่อ | |
| 1:54 | ไม่ได้หมายถึงลัทธิคัมภีร์ |
| หรือพิธีกรรมต่างๆ | |
| 1:59 | ไม่ได้หมายถึงเรื่องงมงาย |
| ที่เป็นเครือข่ายแพร่หลายไปทั่ว | |
| 2:05 | แต่หมายถึงศาสนาในความหมาย |
| ที่ลุ่มลึกของคำนั้น | |
| 2:08 | ซึ่งจะเกิดขึ้นก็ต่อเมื่อ |
| 2:11 | มีการตระหนักรู้ถึงตนเอง |
| มีภาวะสมาธิ | |
| 2:19 | และนั่นคือสิ่งที่เราจะสนทนากัน |
| 2:22 | ในระหว่างการสนทนา |
| ทั้งสี่ครั้งนี้ | |
| 2:29 | รวมทั้งการตอบคำถามสองครั้ง |
| ตามที่ได้ชี้แจงไปแล้ว | |
| 2:43 | เราจะสืบค้นในเรื่องเหล่านี้ |
| อย่างลึกซึ้ง | |
| 2:50 | ไม่ใช่แค่เพียงการรู้ตัว |
| แบบสบายๆ เป็นธรรมชาติ | |
| 2:59 | ต่อปัญหา |
| เฉพาะของตัวเราเองเท่านั้น | |
| 3:04 | ปัญหาของเราก็สัมพันธ์กับ |
| ปัญหาทั้งปวงของโลก | |
| 3:09 | เพราะว่ามนุษย์เรา |
| 3:12 | มีสภาพจิตใจ |
| ที่ค่อนข้างจะเหมือนๆ กันทั้งโลก | |
| 3:17 | คุณอาจจะมีสีผิว |
| มีวัฒนธรรมที่ต่างกัน | |
| 3:22 | มีความเคยชิน |
| และธรรมเนียมที่ต่างกัน | |
| 3:27 | แต่แม้จะต่างกันอย่างนั้น |
| 3:32 | มนุษย์ทุกคน |
| ล้วนผ่านความยากลำเค็ญ | |
| 3:37 | ผ่านความทุกข์โศก |
| มาอย่างแสนสาหัส | |
| 3:39 | ผ่านความวิตกกังวล |
| ความอ้างว้างเปล่าเปลี่ยว | |
| 3:43 | ความสิ้นหวัง |
| ความสลดหดหู่อันมหาศาล | |
| 3:49 | เมื่อไม่สามารถแก้ไขสภาพนั้นได้ |
| 3:54 | มนุษย์จึงแสวงหาทางรอด |
| โดยพึ่งพิงผู้อื่น | |
| 4:03 | พึ่งพิงความเชื่อ |
| หรือลัทธิต่างๆ | |
| 4:07 | และยอมรับอิทธิพลของผู้อื่น |
| 4:14 | ดังนั้น ในขณะที่เราสนทนากัน |
| 4:17 | พูดคุยถึงปัญหาเหล่านี้ด้วยกัน |
| 4:24 | หากเราเพียงแค่จำกัดตนเอง |
| 4:26 | อยู่ในปัญหาเล็กๆ น้อยๆ |
| เฉพาะของตัวเราเองเท่านั้น | |
| 4:32 | การยึดเอาตนเอง |
| เป็นศูนย์กลางความสำคัญเช่นนั้น | |
| 4:38 | จะทำให้จิตใจเราคับแคบยิ่งขึ้น |
| 4:45 | ถูกจำกัดมากขึ้น |
| กลายเป็นการจองจำเสียมากกว่า | |
| 4:48 | |
| 4:54 | หากว่าในระหว่างการพูดสนทนา |
| 4:56 | |
| 4:59 | หรือการ ถาม-ตอบ คำถามนี้ |
| 5:03 | หากเราสามารถเชื่อมโยง |
| ตัวเราเข้ากับมวลมนุษย์ | |
| 5:09 | |
| 5:17 | เชื่อมโยงกับมนุษยชาติทั้งปวง |
| 5:20 | เราเป็นส่วนหนึ่ง |
| ของมวลมนุษยชาตินั้น | |
| 5:26 | พวกที่อยู่แถบตะวันออก |
| เขาก็เป็นทุกข์มากพอ ๆ กับคุณ | |
| 5:32 | พวกเขามีความทุกข์โศกของเขา |
| 5:36 | ความไม่เป็นสุขของเขา |
| 5:39 | ความอ้างว้าง |
| โดดเดี่ยวเดียวดายของเขา | |
| 5:43 | ความรู้สึกว่า |
| ถูกสังคมละเลยทอดทิ้ง | |
| 5:49 | ไม่มีความมั่นคงปลอดภัย |
| 5:53 | ไม่มีความแน่นอนใจ |
| 5:56 | พวกเขาสับสนมาก |
| พอๆ กับพวกเราที่นี่ | |
| 6:00 | ดังนั้น โดยพื้นฐาน |
| ในด้านจิตใจ ในส่วนลึกแล้ว | |
| 6:05 | เราเป็นส่วนหนึ่งของมนุษยชาติ |
| 6:09 | ผมคิดว่าเราต้องเข้าใจ |
| เรื่องนี้กันให้ถ่องแท้ | |
| 6:13 | ไม่ใช่เข้าใจเพียงถ้อยคำ หรือ |
| เข้าใจในระดับปัญญาความคิด | |
| 6:17 | หรือเข้าใจในเชิงเหตุผลเท่านั้น |
| แต่เราต้องรู้สึกมันได้จริงๆ | |
| 6:22 | ไม่ใช่เป็นความรู้สึกอ่อนไหว |
| หรือความคิดเพ้อฝัน | |
| 6:31 | แต่เข้าใจความเป็นจริง ว่าเรา |
| เป็นส่วนหนึ่งของมวลมนุษยชาติ | |
| 6:35 | ฉะนั้น เราจึงมี |
| ความรับผิดชอบอันยิ่งใหญ่ | |
| 6:48 | การจะนำมาซึ่งความเป็นหนึ่งเดียวกัน |
| ของมนุษย์ทุกผู้ทุกคน | |
| 6:52 | |
| 6:58 | ก็มีแต่ศาสนาเท่านั้นที่จะทำได้ |
| 7:02 | ที่จะนำเราทุกคนมารวมกันได้ |
| 7:05 | ไม่ใช่การเมือง |
| 7:09 | ไม่ใช่วิทยาศาสตร์ |
| 7:12 | ไม่ใช่ปรัชญาแนวใหม่ใดๆ |
| 7:16 | หรือการเจริญเติบโต |
| ขยายตัวทางเศรษฐกิจ | |
| 7:24 | หรือองค์กรต่างๆ ทั้งหลาย |
| 7:27 | ไม่ว่าจะเป็นองค์กรทางการเมือง |
| หรือศาสนา | |
| 7:29 | ไม่มีองค์กรใด |
| ที่จะนำเรามารวมกันได้ | |
| 7:32 | รวมเป็นหนึ่งเดียวกัน |
| 7:35 | ผมคิดว่า เราต้องตระหนัก |
| ในเรื่องนี้อย่างลึกซึ้ง | |
| 7:39 | ว่าไม่มีองค์กรใด |
| 7:43 | ไม่ว่าเป็นองค์กรทางการเมือง |
| ศาสนา หรือเศรษฐกิจ | |
| 7:46 | หรือองค์กรสหประชาชาติ |
| ในรูปแบบต่างๆ | |
| 7:53 | ไม่มีองค์กรใด |
| ที่จะนำมนุษย์มารวมกันได้ | |
| 7:56 | มีแต่เพียงศาสนา |
| ในความหมายที่ลึกซึ้งเท่านั้น | |
| 8:01 | |
| 8:08 | ที่จะนำเราทั้งหมดมารวมกันได้ |
| 8:12 | คำว่า "ศาสนา" ที่เราหมายถึงนั้น |
| 8:17 | ไม่ใช่สิ่งทั้งหลาย |
| ที่กำลังเป็นไปในโลก | |
| 8:20 | ไม่ใช่เรื่องงมงายทั้งหลาย และ |
| ความเชื่อต่าง ๆ ที่สร้างขึ้น | |
| 8:25 | ไม่ใช่ลำดับชั้นอำนาจ |
| ที่จัดตั้งขึ้น | |
| 8:29 | ไม่ใช่ลัทธิต่างๆ พิธีกรรม หรือ |
| ความเชื่อสารพัด | |
| 8:33 | ศาสนาไปพ้นจากสิ่งทั้งปวงนั้น |
| 8:37 | ศาสนาเป็นวิถีแห่งการดำรงชีวิต |
| ในแต่ละวัน | |
| 8:46 | และหากเราสามารถไตร่ตรองด้วยกัน |
| คิดร่วมกัน | |
| 8:50 | |
| 8:54 | ไม่ใช่คิดเกี่ยวกับเรื่องใด |
| แต่หมายถึงมีศักยภาพ | |
| 8:57 | |
| 9:00 | ที่สามารถจะดู ฟัง |
| และคิดร่วมกันได้ | |
| 9:04 | |
| 9:11 | เราจะทำเช่นนั้น |
| ในระหว่างการสนทนานี้ ได้ไหม | |
| 9:16 | ไม่ใช่ว่าเราต้องเห็นพ้องกัน |
| 9:20 | หรือยอมรับความคิดเห็น |
| หรือการตัดสินของกันและกัน | |
| 9:25 | แต่เราจะวางความคิดเห็น |
| ของตัวเราเอง | |
| 9:32 | วางประสบการณ์ของเรา |
| และข้อสรุปต่างๆ ของเรา | |
| 9:35 | |
| 9:37 | ถ้าเราละวางทั้งหมดนั้นได้ |
| 9:40 | และมีศักยภาพที่จะคิดร่วมกัน |
| 9:47 | ไม่ใช่คิดเกี่ยวกับอะไรบางอย่าง |
| 9:51 | ซึ่งเป็นเรื่องที่ง่ายดาย |
| 9:58 | แต่สามารถที่จะเห็น |
| ในสิ่งเดียวกัน ร่วมกัน | |
| 10:05 | รับฟังสาระสำคัญ |
| และความหมายนัยเดียวกัน | |
| 10:12 | ฟังถึงความลึกซึ้งของถ้อยคำ |
| 10:17 | ได้ยินบทเพลงเดียวกัน |
| 10:21 | ไม่ตีความไปตามความชอบ |
| หรือความไม่ชอบของคุณเอง | |
| 10:25 | แต่ฟังไปด้วยกัน |
| 10:29 | เพราะผมคิดว่า |
| มันเป็นเรื่องสำคัญมาก | |
| 10:35 | ที่สามารถจะคิดร่วมกันได้ |
| 10:41 | ไม่ใช่คิดในลักษณะของกลุ่ม |
| 10:47 | ที่มีความคิดเหมือนๆ กัน |
| 10:50 | มีมุมมองเหมือนกัน |
| 10:53 | มีทัศนะที่เหมือนกัน |
| 11:00 | แต่เมื่อได้ละวาง |
| ทัศนคติจำเพาะของตน | |
| 11:07 | วางความเคยชินของความคิด |
| 11:10 | แล้วมาคิดร่วมกัน |
| 11:18 | อย่างเช่น เราสามารถคิดร่วมกัน |
| เกี่ยวกับความเชื่อ | |
| 11:24 | เราสามารถถกเถียง หรือคัดค้านกัน |
| เพื่อความเชื่อนั้น | |
| 11:28 | เราจะเห็นได้ว่า |
| ความเชื่อมีความสำคัญเพียงใด | |
| 11:31 | ต่อการที่จะมี |
| ความรู้สึกมั่นคงทางจิตใจ | |
| 11:36 | และเมื่ออยากได้ความมั่นคงนั้น |
| เราจึงยอมเชื่ออะไรก็ได้ | |
| 11:47 | นี่คือสภาพที่กำลังเกิดขึ้นในโลก |
| 11:52 | เราหลงเชื่อ ในสิ่งที่เบาปัญญา |
| ไร้สาระเป็นที่สุด | |
| 11:56 | ทั้งในด้านเศรษฐกิจ ศาสนา |
| และในทุกๆ ด้าน | |
| 12:02 | ดังนั้น เราสามารถมาคิดร่วมกันได้ |
| ในเรื่องความเชื่อ | |
| 12:05 | เราอาจเห็นด้วยบ้าง |
| หรือไม่เห็นด้วยบ้าง | |
| 12:11 | แต่เรามาลองคิดแบบอื่นๆ กันบ้าง |
| 12:15 | ซึ่งไม่ใช่การคิด |
| เกี่ยวกับเรื่องใด | |
| 12:19 | แต่เป็นการคิดร่วมกัน |
| 12:22 | ไม่ทราบว่า ผมสื่อได้ชัดเจนไหม |
| 12:33 | ปรากฏว่าไม่มีแม้เพียงแค่สองคน |
| ที่สามารถจะคิดร่วมกันได้ | |
| 12:38 | นอกจากเมื่อมีหายนะภัยบางอย่าง |
| 12:43 | เมื่อมีความทุกข์โศกอย่างมหันต์ |
| 12:48 | หรือเมื่อมีวิกฤตการณ์ เมื่อนั้น |
| ผู้คนจึงมารวมกันและคิดร่วมกัน | |
| 12:55 | เช่นเมื่อเกิดสงคราม |
| หรือวิกฤติอื่นๆ | |
| 13:01 | มักจะเป็นการคิดร่วมกันเกี่ยวกับ |
| อะไรบางอย่างอยู่เสมอ ใช่ไหม | |
| 13:08 | |
| 13:11 | แต่สิ่งที่เรากำลังพยายามทำอยู่นี้ |
| คือการคิดร่วมกัน | |
| 13:19 | ซึ่งจะเป็นเไปได้ก็ต่อเมื่อ |
| เราลืมตัวเราเสียชั่วขณะ เท่านั้น | |
| 13:25 | วางปัญหาของเรา แนวโน้มของเรา |
| 13:29 | วางความสามารถทางปัญญาความคิด |
| และอะไรต่อมิอะไร | |
| 13:32 | แล้วมาเข้าใจด้วยกัน |
| 13:40 | ซึ่งต้องอาศัยความรู้สึกใส่ใจ |
| ระดับหนึ่ง | |
| 13:46 | ต้องรู้ตัวอยู่ระดับหนึ่ง |
| 13:53 | ว่าเราทุกคนร่วมอยู่ด้วยกัน |
| 13:59 | ในการคิดลักษณะนี้ |
| 14:01 | ผมไม่ทราบว่าจะชี้แจงอย่างไร |
| ให้ชัดเจนยิ่งกว่านี้ | |
| 14:05 | เราจะทำเช่นนี้กับทุกๆ ปัญหาของเรา |
| ได้ไหม | |
| 14:10 | |
| 14:13 | เราอาจจะคิดร่วมกันได้ |
| เกี่ยวกับปัญหาของเรา | |
| 14:17 | แต่การจะมีศักยภาพ |
| ที่จะคิด ในระดับเดียวกัน | |
| 14:21 | |
| 14:25 | อย่างเข้มข้นจริงจังเหมือนกัน |
| 14:30 | ไม่ใช่คิดในเรื่องใด |
| แต่เป็นความรู้สึกที่จะคิดร่วมกัน | |
| 14:32 | |
| 14:36 | ผมไม่ทราบว่า คุณเข้าใจไหม |
| 14:45 | ถ้าเราทำเช่นนั้นได้ |
| 14:49 | เราสามารถจะคิดร่วมกันได้ |
| ในหลายๆ สิ่ง | |
| 14:57 | นั่นหมายถึง มีอิสรภาพ |
| ในลักษณะหนึ่ง | |
| 15:02 | เป็นการไม่ยึดติด ลักษณะหนึ่ง |
| 15:06 | ซึ่งไม่ได้เกิดจากใช้กำลัง |
| หรือการบีบบังคับ | |
| 15:09 | หรือการผลักดัน |
| 15:13 | แต่เป็นอิสรภาพ |
| จากภูมิหลังของตัวเราเอง | |
| 15:18 | |
| 15:24 | แล้วมาเข้าใจร่วมกัน |
| 15:35 | เพราะการทำเช่นนี้สำคัญมากจริงๆ |
| 15:43 | ในเมื่อเราต้องการ |
| สร้างสรรค์สังคมที่ดีงาม | |
| 15:52 | นักปรัชญาได้พูดเรื่องนี้ไว้แล้ว |
| 15:55 | ชาวกรีกโบราณ ชาวฮินดูโบราณ |
| 15:59 | และชาวจีนได้พูดมาแล้ว |
| 16:02 | ถึงการสร้างสังคมอันดีงาม |
| 16:07 | นั่นคือ สร้างขึ้นในอนาคต |
| ในอนาคตข้างหน้า | |
| 16:10 | |
| 16:13 | เราจะสร้างสังคมที่ดีงาม |
| ให้เป็นไปตามอุดมคติ ตามแบบแผน | |
| 16:15 | |
| 16:18 | ตามความรู้สึกบางอย่างในอุดมคติ |
| และอื่นๆ | |
| 16:27 | แต่เท่าที่เราได้รู้ |
| ได้เห็น มาทั่วโลก | |
| 16:30 | สังคมอันดีงาม |
| ยังไม่เคยเกิดขึ้นเลย | |
| 16:35 | อาจจะมีคนดีอยู่บ้าง |
| 16:39 | มันยากขึ้นๆเรื่อยๆ |
| ที่จะเป็นคนดีอยู่ในโลกนี้ | |
| 16:47 | และ เราก็มองไปยังอนาคตอยู่เสมอ |
| 16:50 | เพื่อจะสร้างสังคมที่ดีงามขึ้นมา |
| 16:55 | ดีในความหมายที่ |
| 16:57 | ผู้คนอาศัยอยู่บนโลกนี้ |
| ได้อย่างสุขสงบ | |
| 17:01 | ปราศจากสงคราม |
| ปราศจากการเข่นฆ่ากัน | |
| 17:07 | ปราศจากการแก่งแย่งชิงดีกัน |
| ซึ่งหมายถึงอิสรภาพมหาศาล และอื่นๆ | |
| 17:10 | |
| 17:15 | เราจะยังไม่นิยามคำว่า |
| ความดีงามในขณะนี้ | |
| 17:19 | เพราะคำนิยามของ ความดีงาม |
| ไม่อาจทำให้เราเป็นคนดีได้ | |
| 17:28 | ดังนั้น เรามาคิดร่วมกันได้ไหม |
| 17:37 | การคิดร่วมกันจำเป็นที่สุด |
| สำหรับสังคมอันดีงาม | |
| 17:41 | |
| 17:46 | สังคม คือสภาพที่เราเป็นอยู่ |
| 17:50 | สังคมไม่ได้เกิดขึ้นอย่างลึกลับ |
| 17:55 | มันไม่ได้เสกสร้างขึ้นโดยพระเจ้า |
| มนุษย์นั่นแหละสร้างสังคมนี้ | |
| 17:57 | |
| 17:59 | พร้อมกับสงครามทั้งหลาย |
| และทุกสิ่งทุกอย่างที่ดำเนินอยู่นี้ | |
| 18:02 | เราไม่จำเป็นต้องกล่าวถึงรายละเอียด |
| ของความน่าเกลียดน่ากลัวเหล่านั้น | |
| 18:12 | และสังคมนั้น คือสภาพที่เราเป็นอยู่ |
| สิ่งที่มนุษย์แต่ละคนเป็นอยู่ | |
| 18:16 | |
| 18:22 | นั่นเห็นได้ค่อนข้างชัดเจน |
| 18:26 | นั่นก็คือ เราสร้างสังคมนี้ขึ้นมา |
| พร้อมๆกับการแบ่งแยกทั้งหลายด้วย | |
| 18:30 | |
| 18:33 | พร้อมกับความขัดแย้ง |
| พร้อมกับความน่าสะพรึงกลัว | |
| 18:37 | พร้อมกับความไม่เท่าเทียมกัน |
| 18:40 | และอะไรต่อมิอะไรทั้งหมด |
| 18:42 | เพราะภายในตัวเราเอง |
| เราเป็นเช่นนั้น | |
| 18:46 | ในความสัมพันธ์ต่อกันของเรา |
| เราเป็นเช่นนั้น | |
| 18:51 | เราอาจจะมีความอดทน |
| อดกลั้นอยู่บ้าง | |
| 18:56 | มีความรัก เอื้อเอ็นดูอยู่บ้าง |
| ในความสัมพันธ์ส่วนตัว | |
| 19:01 | แต่นั่นก็ยังน่ากังขาอยู่ |
| 19:06 | แต่กับผู้คน กับคนอื่นๆ |
| เราไม่ได้เป็นอย่างนั้น | |
| 19:14 | ซึ่งก็เห็นได้ |
| ค่อนข้างชัด อีกเช่นกัน | |
| 19:16 | เมื่อคุณอ่านหนังสือพิมพ์ |
| และนิตยสารต่างๆ | |
| 19:19 | เมื่อคุณเห็นได้จริงๆ |
| ถึงสภาพที่ดำเนินอยู่ | |
| 19:24 | ดังนั้น |
| สังคมอันดีงามจะเกิดขึ้นได้ | |
| 19:28 | |
| 19:32 | ไม่ใช่เกิดขึ้นในอนาคต |
| แต่เกิดขึ้นได้ในขณะนี้ เท่านั้น | |
| 19:35 | เมื่อมนุษย์เรา |
| 19:36 | ก่อให้เกิดความสัมพันธ์ |
| ที่ถูกต้องระหว่างกัน | |
| 19:41 | นั่นเป็นไปได้ไหม |
| 19:44 | ซึ่งไม่ใช่ในอนาคตข้างหน้า |
| 19:49 | แต่ก่อให้เกิดขึ้นจริงๆ |
| ในปัจจุบัน | |
| 19:52 | ในชีวิตแต่ละวันของเรา |
| 19:56 | เราจะสร้างสัมพันธภาพ |
| ที่ดีงามอย่างแท้จริง ได้ไหม | |
| 20:01 | "ดี" โดยปราศจากการครอบงำ |
| 20:07 | ปราศจากผลประโยชน์ส่วนตัว |
| 20:11 | ปราศจากความทนงตน |
| ความทะยานอยาก และอื่นๆ | |
| 20:14 | |
| 20:16 | เพื่อว่าจะมี |
| ความสัมพันธ์ระหว่างกัน | |
| 20:21 | และโดยแก่นแท้ของความสัมพันธ์นั้น |
| ตั้งอยู่บนพื้นฐานของความรัก | |
| 20:27 | หากผมจะใช้คำว่าความรักได้ |
| ผมหวังว่าคุณคงไม่ว่ากระไร | |
| 20:39 | นั่นเป็นไปได้ไหม |
| 20:46 | เป็นไปได้ไหม |
| ในฐานะที่เราเป็นมนุษย์ปุถุชน | |
| 20:50 | ผู้อาศัยอยู่ในโลกอันเลวร้าย |
| ที่เราสร้างมันขึ้นมา | |
| 20:59 | เราจะสามารถเปลี่ยนแปลงตนเอง |
| อย่างสิ้นเชิงได้ไหม | |
| 21:02 | |
| 21:06 | นั่นคือประเด็นสำคัญ |
| 21:11 | นักปรัชญาบางคน |
| และคนอื่นๆ กล่าวไว้ว่า | |
| 21:16 | สภาพที่ถูกครอบงำของมนุษย์ไม่อาจ |
| เปลี่ยนแปลงอย่างถอนรากถอนโคนได้ | |
| 21:21 | คุณอาจจะปรับปรุง ขัดเกลาได้บ้าง |
| ทำให้มันประณีตขึ้นบ้าง | |
| 21:24 | |
| 21:27 | แต่คุณสมบัติพื้นฐานของสภาพ |
| ที่ถูกครอบงำ คุณเปลี่ยนแปลงไม่ได้ | |
| 21:33 | |
| 21:37 | มีผู้คนมากมายที่คิดเช่นนั้น |
| 21:41 | เช่น พวกนักปรัชญาอัตถิภาวนิยม |
| (ผู้ศึกษาสภาพความเป็นมนุษย์) ฯลฯ | |
| 21:50 | เพราะเหตุใดเราจึงยอมรับ |
| การถูกครอบงำของเรา | |
| 21:56 | ผมหวังว่าคุณคงเข้าใจ |
| สิ่งที่เรากำลังพูดอยู่นี้นะครับ | |
| 21:59 | เพราะเหตุใด |
| เราจึงยอมรับการถูกครอบงำ | |
| 22:03 | ซึ่งนำไปสู่โลกที่บ้าคลั่ง |
| โลกที่พิกลพิการ | |
| 22:05 | |
| 22:14 | โลกที่เราต้องการสันติภาพ |
| แต่เรากลับสร้างสมอาวุธสงคราม | |
| 22:19 | โลกที่เราต้องการสันติภาพ |
| แต่เราแบ่งแยกกันโดยชาตินิยม | |
| 22:24 | แบ่งแยกกันทางเศรษฐกิจ ทางสังคม |
| 22:27 | เราต้องการสันติภาพ แต่ศาสนาต่างๆ |
| กำลังทำให้เราแตกแยกกัน | |
| 22:32 | เช่นเดียวกับองค์กรทั้งหลาย |
| 22:36 | โลกภายนอกขัดแย้งกันอย่างมหันต์ |
| เหมือนกับภายในตัวเรา | |
| 22:40 | |
| 22:46 | ผมสงสัยว่า เราตระหนัก |
| ถึงสิ่งเหล่านี้ในตัวเราหรือเปล่า | |
| 22:52 | ไม่เพียงสภาพที่ |
| กำลังเกิดอยู่ข้างนอกเท่านั้น | |
| 22:56 | เราส่วนใหญ่รู้ |
| ว่าอะไรกำลังเกิดขึ้นภายนอก | |
| 23:01 | คุณไม่จำเป็นต้องฉลาดมากมาย |
| เพียงสังเกตดูก็รู้ได้ | |
| 23:09 | และความสับสนวุ่นวายข้างนอกนั้น |
| 23:12 | ก็เป็นส่วนหนึ่งที่ทำให้เกิด |
| อิทธิพลครอบงำ | |
| 23:19 | เราถามว่า |
| 23:21 | เป็นไปได้ไหม |
| ที่จะเกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่ | |
| 23:25 | ในตัวเราอย่างสิ้นเชิง |
| 23:30 | เพราะเมื่อเป็นเช่นนั้นเท่านั้น |
| ที่เราจะมีสังคมอันดีงามได้ | |
| 23:37 | สังคมที่เราไม่ทำร้ายกัน |
| 23:40 | ไม่ว่าจะเป็นด้านจิตใจหรือร่างกาย |
| 23:47 | เมื่อเราถามคำถามนี้ต่อตนเอง |
| 23:54 | การตอบสนองลึกๆ ในใจเรา |
| ต่อคำถามนั้น คืออะไร | |
| 24:05 | เราถูกอิทธิพลครอบงำอยู่ |
| 24:08 | ไม่ใช่แค่ครอบงำให้เป็นชาวอังกฤษ |
| เยอรมัน ฝรั่งเศส และอื่นๆ | |
| 24:14 | แต่เรายังถูกครอบงำโดย |
| ความปรารถนาในรูปแบบต่างๆด้วย | |
| 24:20 | โดยความเชื่อทั้งหลาย |
| 24:26 | ความเพลิดเพลินใจ |
| 24:31 | และความขัดแย้ง |
| ความขัดแย้งนานา ทางจิตใจ | |
| 24:34 | ทั้งหมดนั้นมีส่วนทำให้เกิด |
| การครอบงำนี้ และอื่นๆ อีกมาก | |
| 24:39 | เราจะสืบค้นเข้าไปในเรื่องนี้ |
| 24:41 | เรากำลังถามตนเอง |
| 24:45 | กำลังคิดร่วมกัน |
| 24:50 | ผมหวังว่าเรากำลังคิด |
| ร่วมกันอยู่ | |
| 24:53 | ว่าเป็นไปได้ไหม |
| ที่อิทธิพลครอบงำนี้ | |
| 24:57 | เป็นไปได้ไหมที่กรงขังมนุษย์นี้ |
| 25:06 | รวมทั้งความเศร้าโศก ความอ้างว้าง |
| ความกังวลใจที่มากับมัน | |
| 25:12 | อีกทั้งข้อกล่าวอ้างต่างๆ |
| ของตนเอง | |
| 25:16 | ความต้องการส่วนตัว การเติมเต็ม |
| ความปรารถนาของตน และะอื่นๆ | |
| 25:19 | นั่นคือสภาพที่ถูกครอบงำของเรา |
| 25:21 | นั่นคือจิตสำนึกของเรา |
| 25:28 | และจิตสำนึกของเรา |
| ก็คือ เนื้อหาของมัน | |
| 25:36 | แล้วเราถามว่า |
| 25:38 | เป็นไปได้ไหมที่โครงสร้างทั้งหมด |
| จะเปลี่ยนใหม่โดยสิ้นเชิง | |
| 25:46 | ไม่เช่นนั้น |
| เราจะไม่มีสันติภาพในโลกนี้เลย | |
| 25:55 | อาจจะมีการปรับเปลี่ยนบ้าง |
| แค่เล็กๆน้อยๆ | |
| 26:00 | แต่มนุษย์จะยังคงสู้รบกัน |
| ทะเลาะเบาะแว้งกัน | |
| 26:04 | อยู่กับความขัดแย้งภายในตนเอง |
| และภายนอกอย่างไม่มีที่สิ้นสุด | |
| 26:13 | นั่นแหละคือคำถามของเรา |
| 26:21 | เราจะคิดเรื่องนี้ร่วมกันได้ไหม |
| 26:31 | จึงมีคำถามเกิดขึ้นว่า |
| แล้วเราจะทำอย่างไรดี | |
| 26:40 | เรารู้ตัวว่า เราถูกครอบงำ |
| รู้อยู่ สำนึกอยู่ | |
| 26:44 | |
| 26:50 | การครอบงำนี้เกิดขึ้น |
| จากความอยากของเราเอง | |
| 26:58 | จากความเห็นแก่ตัวทั้งหลาย |
| 27:06 | จากการไม่มีสัมพันธภาพ |
| ที่ถูกต้องต่อกัน | |
| 27:14 | จากความรู้สึกอันอ้างว้าง |
| ว่างเปล่าของตนเอง | |
| 27:20 | แม้เราจะอยู่ท่ามกลางผู้คนมากมาย |
| 27:22 | มีความสัมพันธ์ |
| ที่ใกล้ชิดสนิทสนมกัน | |
| 27:27 | แต่ภายในจิตใจตนเอง |
| ยังคงรู้สึกว่างเปล่าอยู่เสมอ | |
| 27:30 | |
| 27:36 | ทั้งหมดนั้น |
| คือสภาพที่เราถูกครอบงำอยู่ | |
| 27:40 | ถูกครอบงำทางความคิด |
| ทางจิตใจ ทางอารมณ์ | |
| 27:44 | ตลอดจนทางกายตามธรรมชาติด้วย |
| 27:48 | ดังนั้น เป็นไปได้ไหมที่ทั้งหมดนี้ |
| จะเปลี่ยนแปลงใหม่โดยสิ้นเชิง | |
| 27:54 | ผมรู้สึกว่า |
| นั่นแหละคือการปฏิวัติอย่างแท้จริง | |
| 28:01 | เป็นการปฏิวัติที่ไม่มีความรุนแรง |
| 28:09 | แล้วเราจะเปลี่ยนแปลงด้วยกันได้ไหม |
| 28:14 | หรือถ้าคุณเปลี่ยนแปลง |
| 28:16 | ถ้าคุณเข้าใจสภาพที่ถูกครอบงำ |
| 28:20 | และสลายสภาพที่ถูกครอบงำนั้น |
| 28:27 | แต่อีกคนหนึ่ง ยังถูกครอบงำอยู่ |
| 28:30 | คนที่ถูกครอบงำอยู่นั้น |
| จะรับฟังอีกคน ได้ไหม | |
| 28:34 | คุณเข้าใจไหม |
| 28:39 | ถ้าหากคุณไม่ถูกครอบงำอีกแล้ว |
| 28:41 | ผมจะรับฟังคุณไหม |
| 28:47 | แล้วอะไรที่จะทำให้ผมรับฟังคุณ |
| 28:53 | แรงกดดันใดหรือ |
| 28:57 | อิทธิพลใด |
| 28:59 | รางวัลใด |
| 29:05 | อะไรหรือ ที่จะทำให้ผมฟังคุณ |
| 29:10 | ฟังด้วยหัวใจของผม ด้วยจิตของผม |
| ฟังด้วยทั้งชีวิตของผม | |
| 29:15 | เพราะถ้าเราสามารถฟัง |
| อย่างสมบูรณ์แล้ว | |
| 29:23 | ทางแก้ปัญหาอาจจะอยู่ตรงนั้นก็ได้ |
| 29:27 | แต่ดูเหมือนว่า เราไม่ได้ฟังเลย |
| 29:34 | ดังนั้น เราจึงถามว่า |
| 29:36 | อะไรจะทำให้มนุษย์คนหนึ่ง |
| เปลี่ยนแปลง | |
| 29:40 | ในเมื่อเขารู้ว่าเขาถูกครอบงำอยู่ |
| พวกเราส่วนใหญ่ก็รู้ | |
| 29:45 | หากคุณตระหนักรู้ด้วยปัญญาจริงๆ |
| 29:50 | อะไรที่จะทำให้เราเปลี่ยนแปลงได้ |
| 29:56 | โปรดถามคำถามนี้กับตัวเราเอง |
| ขอให้เราแต่ละคนค้นหาว่า | |
| 30:01 | อะไรที่จะทำให้เราแต่ละคน |
| เกิดการเปลี่ยนแปลงใหม่ | |
| 30:07 | เป็นอิสระจากสภาพที่ถูกครอบงำนี้ |
| 30:12 | โดยไม่กระโดด |
| ไปสู่อิทธิพลครอบงำอื่น | |
| 30:18 | เหมือนกับทิ้งการเป็นชาวคาทอลิก |
| แล้วไปเป็นชาวพุทธ | |
| 30:22 | มันก็ยังอยู่ในรูปแบบเดิม |
| 30:32 | ดังนั้น อะไรที่จะทำให้เรา |
| เราแต่ละคน | |
| 30:38 | เราเองผู้ที่ค่อนข้างมั่นใจ |
| 30:42 | ผู้ปรารถนา |
| ที่จะทำให้เกิดสังคมอันดีงาม | |
| 30:47 | อะไรจะทำให้เราเปลี่ยนแปลงใหม่ |
| 30:58 | มีการให้สัญญาว่า เมื่อเปลี่ยนแล้ว |
| จะได้รางวัลตอบแทน | |
| 31:03 | มีของล่อใจใหม่ๆ เช่น สรวงสวรรค์ |
| 31:08 | อุดมการณ์ใหม่ ชุมชนใหม่ |
| 31:14 | กลุ่มใหม่ คุรุคนใหม่ |
| 31:17 | |
| 31:20 | |
| 31:22 | มีรางวัล หรือ การลงโทษ |
| 31:25 | "ถ้าเธอไม่ทำอย่างนี้ เธอก็จะตกนรก" |
| 31:30 | ฉะนั้น การคิดทั้งหมดของเรานั้น |
| 31:31 | ล้วนตั้งอยู่บนหลักการของ |
| การได้รางวัลและการถูกลงโทษ | |
| 31:37 | "ผมจะทำอย่างนั้น |
| ถ้าทำแล้วผมได้อะไรบางอย่าง" | |
| 31:45 | แต่ทัศนคติเช่นนั้น |
| หรือวิธีคิดเช่นนั้น | |
| 31:49 | ไม่ทำให้เกิด |
| การเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง | |
| 31:54 | แต่การเปลี่ยนแปลงอย่างสิ้นเชิง |
| เป็นสิ่งจำเป็นสูงสุด | |
| 31:59 | ผมแน่ใจว่า เราทุกคน |
| ตระหนักถึงเรื่องนี้ดี | |
| 32:07 | ดังนั้น เราควรจะทำอย่างไร |
| 32:10 | พวกคุณบางคน |
| 32:13 | ฟังผู้พูดมานานหลายปี |
| 32:22 | ผมสงสัยว่าเพราะเหตุใด |
| 32:28 | เมื่อได้ฟังแล้ว |
| มันกลับกลายเป็นมนตราชนิดใหม่ | |
| 32:31 | |
| 32:35 | คุณรู้ไหมว่า มนตรานั้นหมายถึงอะไร |
| 32:38 | มันเป็นคำในภาษาสันสกฤต |
| 32:41 | ความหมายที่แท้จริงก็คือ |
| 32:45 | การไม่เอาตนเอง |
| เป็นศูนย์กลางความสำคัญ | |
| 32:53 | และการพินิจใคร่ครวญ |
| ในการ"ไม่เป็น" อะไรเลย | |
| 32:56 | |
| 32:59 | นั่นคือความหมายของคำนั้น |
| มนตราหมายความอย่างนั้น | |
| 33:04 | ละทิ้งการเอาตนเองเป็นศูนย์กลาง |
| 33:14 | และพินิจใคร่ครวญ เฝ้าสังเกต |
| 33:16 | มองดูตนเอง |
| เพื่อว่าคุณจะ "ไม่เป็น" อะไรเลย | |
| 33:21 | นั่นคือความหมายที่แท้จริง |
| ของคำๆ นั้น | |
| 33:24 | ซึ่งถูกทำให้ผิดเพี้ยนเสียหาย |
| 33:26 | โดยเรื่องไร้สาระ เช่น |
| การทำสมาธิเพื่อไปเหนือโลก(T.M.) | |
| 33:34 | ฉะนั้น เมื่อพวกคุณบางคน |
| ได้ฟังมาแล้วหลายปี | |
| 33:45 | เรารับฟัง และฉะนั้น |
| จึงทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง | |
| 33:51 | หรือคุณได้แต่คุ้นเคยกับศัพท์แสง |
| ถ้อยคำ แล้วดำเนินชีวิตดังเดิม | |
| 33:56 | |
| 34:01 | เราจึงถามว่า |
| 34:02 | อะไรจะทำให้มนุษย์ |
| ทำให้คนคนหนึ่ง | |
| 34:06 | ผู้มีชีวิตมาหลายล้านปีแล้ว |
| 34:10 | และยังคงดำเนินชีวิตดังเดิม |
| 34:14 | สืบสัญชาตญาณเดิม |
| 34:18 | ที่ปกป้องตนเอง หวาดกลัว |
| ต้องการความมั่นคงปลอดภัย | |
| 34:24 | รู้สึกห่วงกังวลต่อตนเอง จึงทำให้ |
| เกิดความโดดเดี่ยวอย่างใหญ่หลวง | |
| 34:28 | |
| 34:32 | อะไรจะทำให้มนุษย์ผู้นั้น |
| เปลี่ยนแปลงได้ | |
| 34:46 | พระเจ้าองค์ใหม่หรือ |
| 34:51 | ความบันเทิงรูปแบบใหม่หรือ |
| 34:56 | เกมส์การแข่งขันทางศาสนา |
| แบบใหม่ๆ หรือ | |
| 35:02 | สังเวียนการแสดงชนิดใหม่ |
| และสิ่งต่างๆ เหล่านั้นหรือ | |
| 35:09 | อะไรจะทำให้เราเปลี่ยนแปลง |
| 35:15 | เท่าที่รู้ ที่เห็น ความทุกข์โศก |
| ไม่ได้เปลี่ยนแปลงมนุษย์ | |
| 35:22 | เพราะว่าเราได้ทุกข์ทรมานมาแล้ว |
| อย่างแสนสาหัส | |
| 35:26 | ไม่เฉพาะทุกข์ของแต่ละคน |
| แต่ความทุกข์ที่ร่วมกัน | |
| 35:29 | ทุกข์ของปวงมนุษยชาติ |
| เราทุกข์ทรมานมาแล้วอย่างมหันต์ | |
| 35:34 | จากสงคราม โรคภัย ความเจ็บปวด |
| และความตาย | |
| 35:38 | |
| 35:44 | เราทุกข์ทรมานกันมาอย่างใหญ่หลวง |
| 35:48 | และปรากฎชัดว่า ความทุกข์โศก |
| ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเราเลย | |
| 35:57 | ความกลัวก็เช่นกัน |
| 36:06 | ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเรา |
| 36:09 | เพราะว่าใจของเราไขว่คว้า |
| แสวงหาตลอดเวลา | |
| 36:13 | เพื่อให้ได้ความสุขเพลิดเพลิน |
| 36:16 | แม้ว่าความเพลิดเพลินนั้น |
| จะเป็นความเพลิดเพลินเดิมๆ | |
| 36:19 | ในรูปแบบต่างออกไป |
| ซึ่งนั่นก็ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเรา | |
| 36:23 | ฉะนั้น อะไรจะทำให้เราเปลี่ยนแปลง |
| 36:33 | ดูเหมือนเราจะไม่สามารถทำอะไร |
| ได้โดยสมัครใจ | |
| 36:41 | เราจะทำอะไรๆ ก็ต่อเมื่อถูกกดดัน |
| 36:48 | จะไม่ทำ ถ้าไม่มีแรงกดดัน |
| 36:51 | ถ้าไม่รู้สึกว่าจะได้รับผลตอบแทน |
| หรือได้รับโทษ | |
| 36:54 | แต่เรื่องผลตอบแทนและการลงโทษนั้น |
| เป็นเรื่องโง่ที่จะนำมาคิด | |
| 37:01 | ถ้าไม่รู้สึกไปถึงอนาคตข้างหน้า |
| เราก็ไม่ทำ | |
| 37:06 | ผมไม่ทราบว่า คุณเคยไตร่ตรอง |
| คำถามเกี่ยวกับอนาคตบ้างไหม | |
| 37:09 | ซึ่งอนาคตอาจจะเป็นสิ่งหลอกลวง |
| ในจิตใจของเรา | |
| 37:11 | |
| 37:16 | เราจะพิจารณากันต่อไป |
| 37:19 | ถ้าคุณละทิ้งสิ่งทั้งหมดนั้นได้ |
| 37:26 | แล้วสภาวะของจิตใจคุณ |
| 37:30 | ที่เผชิญอยู่กับปัจจุบันขณะ |
| อย่างเต็มที่ จะเป็นเช่นไร | |
| 37:34 | คุณเข้าใจคำถามของผมไหม |
| 37:38 | เราสื่อถึงกันอยู่หรือเปล่า |
| 37:41 | โปรดบอกด้วยว่าสื่อกันเข้าใจหรือไม่ |
| เพราะผมไม่ทราบว่าพวกเราอยู่ตรงไหน | |
| 37:50 | ผมหวังว่า ผมไม่ได้พูดให้ตนเองฟัง |
| 38:01 | ถ้าเราตระหนักได้ว่า |
| เราติดอยู่ในคุก | |
| 38:06 | คุกที่ตนเองเป็นผู้สร้างขึ้น |
| 38:12 | ตนเองซึ่งเป็นผลมาจากอดีต |
| 38:15 | จากพ่อแม่ ปู่ย่าตายาย และอื่นๆ |
| 38:17 | ถ่ายทอดกันมา ได้รับมา |
| หรือถูกยัดเยียดให้มา | |
| 38:25 | นั่นคือคุกทางจิตใจ |
| ที่เราอาศัยอยู่ | |
| 38:37 | และสัญชาตญาณโดยธรรมชาติ |
| ก็จะแหวกฝ่าออกจากคุกนั้น | |
| 38:50 | ทีนี้ เราตระหนักกันหรือยังว่า |
| เป็นอย่างนั้น | |
| 38:55 | ไม่ใช่ตระหนักอย่างเป็นแนวคิด |
| 38:58 | ไม่ใช่อย่างเป็นข้อสรุปรวบยอด |
| แต่ตระหนัก ตามที่เป็นอยู่จริงๆ | |
| 39:03 | ตามสภาพจิตใจที่เป็นอยู่จริงๆ |
| 39:08 | เมื่อเราเผชิญอยู่กับความจริงนั้น |
| 39:16 | เหตุใดจึงยังเปลี่ยนแปลงไม่ได้ |
| 39:23 | คุณเข้าใจคำถามผมหรือเปล่า |
| 39:41 | นี่คือปัญหา |
| 39:45 | เป็นปัญหาสำหรับผู้คนที่จริงจัง |
| 39:50 | สำหรับทุกคนที่เป็นห่วงเป็นใย |
| ต่อภัยพิบัติของมนุษย์ | |
| 39:58 | ต่อความทุกข์ทรมานของมนุษย์ |
| 40:04 | และถามตนเองว่า ทำไมพวกเราทุกคน |
| 40:09 | จึงไม่ทำให้เกิดความกระจ่างแจ้ง |
| ในตนเอง | |
| 40:14 | เกิดความรู้สึกถึงอิสรภาพ |
| 40:18 | ความรู้สึกถึงการเป็นคนดี |
| โดยธาตุแท้ | |
| 40:26 | ไม่ทราบว่า คุณสังเกตเห็นไหม |
| ว่าบรรดานักคิด | |
| 40:29 | นักประพันธ์ นักเขียน |
| 40:31 | และบุคคลที่ได้ชื่อว่า |
| เป็นผู้นำของโลก | |
| 40:36 | พวกเขาต่างก็ไม่พูด |
| ถึงการก่อให้เกิดสังคมอันดีงาม | |
| 40:39 | พวกเขาเลิกรากันไปหมดแล้ว |
| 40:45 | เมื่อวันก่อน |
| เราได้คุยกับบุคคลเหล่านี้บางคน | |
| 40:47 | พวกเขากล่าวว่า |
| "ช่างเป็นเรื่องไร้สาระสิ้นดี" | |
| 40:49 | "นั่นเป็นเรื่องล้าสมัย |
| ทิ้งมันไปเถิด" | |
| 40:52 | "ไม่มีสิ่งที่เป็นสังคมอันดีงาม |
| อยู่อีกแล้ว" | |
| 40:56 | "นั่นเป็นเรื่องสมัยวิคตอเรีย |
| ที่โง่เขลา ไร้สาระ" | |
| 41:02 | "เราต้องยอมรับสภาพความเป็นจริง |
| และอยู่กับมัน" | |
| 41:07 | บางทีพวกเราส่วนใหญ่ก็เป็นอย่างนั้น |
| 41:17 | ดังนั้น คุณกับผม |
| ในฐานะที่เราทั้งสองเป็นเพื่อนกัน | |
| 41:22 | พูดคุยกันถึงเรื่องเหล่านี้ |
| แล้วเราจะทำอย่างไร | |
| 41:30 | ความเป็นผู้รู้ของคนอื่น |
| ไม่ได้ทำให้เปลี่ยนแปลง | |
| 41:33 | ไม่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง |
| ใช่ไหม | |
| 41:39 | ถ้าผมยอมรับคุณ |
| ให้เป็นผู้รู้ของผม | |
| 41:42 | เพราะผมต้องการเปลี่ยนแปลง |
| อย่างถอนรากถอนโคนในตัวผม | |
| 41:46 | และบางทีอาจจะทำให้เกิดสังคม |
| ที่ดีงามได้ | |
| 41:50 | ความคิดที่ว่า ผมเชื่อฟังคุณ |
| 41:55 | คุณสั่งสอนผมนั่นแหละ |
| ที่ทำให้สังคมอันดีงามสิ้นสุดลง | |
| 41:59 | |
| 42:01 | ผมไม่ทราบว่าคุณเข้าใจไหม |
| 42:05 | ผมเป็นคนไม่ดี |
| แต่คุณสอนให้ผมเป็นคนดี | |
| 42:15 | หรือผมยอมรับคุณ |
| ว่าเป็นผู้รู้สูงสุด | |
| 42:21 | ในเรื่องศีลธรรมคุณธรรม |
| และผมก็เชื่อฟังคุณ | |
| 42:23 | การยอมรับผู้รู้ |
| และการเชื่อฟังนั่นแหละ | |
| 42:28 | ที่ทำลายสังคมอันดีงามโดยแท้ |
| 42:34 | มันเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือ |
| 42:35 | ผมสงสัยว่าคุณเข้าใจไหม |
| 42:44 | เรามาพูดคุยเรื่องนี้ |
| ให้ลึกลงไปอีก ดีไหม | |
| 42:48 | ถ้าผมมีผู้รู้อยู่คนหนึ่ง |
| ขอบคุณพระเจ้า ที่ผมไม่มี | |
| 42:52 | ถ้าผมมีผู้รู้อยู่คนหนึ่ง |
| และผมเชื่อฟังเขา | |
| 42:59 | ผมได้ทำอะไรต่อตัวผมเองหรือ |
| 43:02 | ผมทำอะไรกับโลก |
| 43:07 | ไม่ได้ทำอะไรเลย |
| 43:09 | เขาสอนผมในเรื่องไร้สาระ |
| 43:12 | ว่าให้ทำสมาธิอย่างไร |
| ทำอย่างนี้ หรืออย่างนั้น | |
| 43:14 | แล้วผมจะได้ประสบการณ์มหัศจรรย์ |
| หรือตัวลอยอยู่ในอากาศได้ | |
| 43:18 | และเรื่องไร้สาระอื่นๆ ทั้งหลาย |
| 43:23 | แต่ความตั้งใจของผม |
| คือการสร้างสังคมอันดีงาม | |
| 43:30 | ที่ที่เราจะมีความสุขได้ |
| ที่ที่มีความรัก ความเอื้ออารี | |
| 43:32 | |
| 43:36 | มีความสัมพันธ์ต่อกัน |
| จนไม่มีอุปสรรคขวางกั้น | |
| 43:39 | นั่นคือสิ่งที่ผมปรารถนาเฝ้ารอคอย |
| 43:42 | ผมไปหาคุณ ในฐานะที่คุณเป็น |
| ผู้รู้ของผม ผมได้ทำอะไรลงไปหรือ | |
| 43:45 | ผมได้ทำลายสิ่งที่ผมต้องการจริงๆ |
| 43:52 | เพราะอิทธิพลอำนาจของผู้รู้ |
| 43:57 | ที่ไม่เกี่ยวกับเรื่องของกฎหมาย |
| และอื่นๆ ทำนองนั้น | |
| 44:00 | อำนาจของความเป็นผู้รู้ทางจิตใจ |
| ทำให้เกิดการแบ่งแยก | |
| 44:06 | โดยธรรมชาติของอำนาจนั้น |
| มันเป็นตัวแบ่งแยกอยู่แล้ว | |
| 44:12 | คุณอยู่เหนือ ส่วนผมอยู่ต่ำกว่า |
| 44:16 | และดังนั้น คุณจึงก้าวล้ำ |
| สูงขึ้นๆ อยู่เสมอ | |
| 44:19 | และผมก็ก้าวสูงขึ้นๆ เช่นกัน |
| เราจึงไม่เคยได้พบกัน | |
| 44:24 | |
| 44:26 | (เสียงหัวเราะ) |
| คุณหัวเราะขบขำ ผมทราบ | |
| 44:28 | แต่จริงๆ แล้ว |
| นี่คือสิ่งที่พวกเราทำกันอยู่ | |
| 44:34 | ดังนั้น ผมจะตระหนักได้ไหมว่า |
| ผู้รู้รวมทั้ง | |
| 44:39 | |
| 44:43 | องค์กรที่เขาพัวพันอยู่ |
| จะไม่ทำให้ผมเป็นอิสระได้เลย | |
| 44:49 | ผู้รู้ให้ความรู้สึก |
| มั่นคงปลอดภัยแก่เรา | |
| 44:55 | เมื่อ "ผมไม่รู้ ผมสับสน |
| แต่คุณรู้" | |
| 45:00 | "หรืออย่างน้อย |
| ผมก็คิดว่าคุณรู้" | |
| 45:03 | "นั่นก็ดีพอแล้วสำหรับผม" |
| 45:04 | "ผมลงทุนลงแรง และยังฝากความต้องการ |
| ความมั่นคงปลอดภัยเอาไว้กับคุณ" | |
| 45:08 | |
| 45:12 | "ไว้กับสิ่งที่คุณพูดถึง" |
| 45:16 | แล้วเราก็สร้างองค์กร |
| ขึ้นมาโอบล้อม | |
| 45:20 | และตัวองค์กรนั่นแหละ |
| ที่กลายเป็นคุกขัง | |
| 45:24 | ผมไม่ทราบว่า |
| คุณรู้เรื่องทั้งหมดนี้ไหม | |
| 45:28 | นั่นคือเหตุผลว่าทำไม เราจึงไม่ควร |
| สังกัดองค์กรทางจิตวิญญาณใดๆ | |
| 45:31 | ไม่ว่ามันจะให้ความหวัง |
| 45:36 | จะหว่านล้อมเรา |
| จะน่าใฝ่ฝันเพียงใดก็ตาม | |
| 45:46 | เป็นไปได้ไหม ที่เราเพียงแค่รับรู้ |
| และเห็นมันร่วมกัน | |
| 45:52 | คุณเข้าใจคำถามผมหรือไม่ |
| 45:53 | เห็นร่วมกัน ว่ามันคือความจริง |
| 45:56 | และด้วยเหตุที่ |
| เราเห็นเช่นนั้นร่วมกัน มันจึงจบลง | |
| 46:05 | การเห็นว่า |
| ธรรมชาติของอิทธิพลของผู้รู้ | |
| 46:08 | รวมทั้งองค์กรที่จัดตั้งขึ้น |
| ทางศาสนา หรืออะไรก็ตาม | |
| 46:12 | เป็นการแบ่งแยก |
| 46:18 | และการยอมอยู่ในโอวาท |
| 46:24 | ภายใต้ระบบจัดตั้ง |
| ที่มีลำดับชั้นอำนาจ | |
| 46:29 | ซึ่งเป็นสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น |
| ในโลก ด้วยเหตุนี้ | |
| 46:31 | ระบบเช่นนั้นจึงเป็นส่วนหนึ่ง |
| ของธรรมชาติการทำลายล้างในโลก | |
| 46:37 | เมื่อเห็นความจริงนั้นแล้ว |
| ก็ละทิ้งมันเสีย | |
| 46:43 | เราทำเช่นนั้นได้ไหม |
| 46:46 | เพื่อที่จะไม่มีพวกเราเลยสักคน |
| ขออภัยด้วย | |
| 46:50 | ไม่มีพวกเราเลยสักคน ที่สังกัด |
| องค์กรทางจิตวิญญาณใดๆ ทั้งสิ้น | |
| 47:00 | นั่นหมายถึง |
| องค์กรทางศาสนาทั้งหลาย | |
| 47:02 | ทั้งคาทอลิก โปรเตสแตนต์ ฮินดู พุทธ |
| ไม่สังกัดอะไรเลย | |
| 47:12 | การสังกัด |
| ทำให้เรารู้สึกมั่นคงปลอดภัย | |
| 47:19 | ใช่ไหม เห็นได้ชัดอยู่แล้ว |
| 47:22 | แต่การสังกัด ย่อมนำความรู้สึก |
| ไม่มั่นคงปลอดภัยมาด้วยเสมอ | |
| 47:27 | เพราะการสังกัดในตัวมันเอง |
| เป็นการแบ่งแยก | |
| 47:31 | คุณมีคุรุของคุณ ครูผู้รู้ของคุณ |
| คุณเป็นคาทอลิก | |
| 47:33 | |
| 47:35 | เป็นโปรเตสแตนต์ |
| ส่วนคนอื่น ก็เป็นอย่างอื่น | |
| 47:39 | พวกเขาจึงไม่เคยร่วมกันเลย |
| แม้ว่าทุกองค์กรทางศาสนาจะบอกว่า | |
| 47:43 | เราล้วนทำงานร่วมกันเพื่อสัจธรรม |
| 47:50 | ฉะนั้น เป็นไปได้ไหม ที่เราจะรับฟัง |
| ฟังกันและกันถึงความจริงนี้ | |
| 47:58 | …เราจะทำให้การยอมรับผู้รู้ |
| หมดสิ้นไปจากความคิดของเรา ได้ไหม | |
| 48:02 | |
| 48:07 | อิทธิพลของผู้รู้ ในทางจิตใจ |
| 48:10 | และองค์กรทั้งหลายที่ก่อตั้งขึ้น |
| ห้อมล้อมมันก็จบสิ้นไปด้วย | |
| 48:16 | แล้วจะเกิดอะไรขึ้นจากนั้น |
| 48:22 | ผมละทิ้งผู้รู้ เพราะคุณบอก |
| ให้ผมทิ้ง เช่นนั้นหรือ | |
| 48:31 | เมื่อผมเห็นธรรมชาติที่ทำลายล้าง |
| ของสิ่งที่เรียกว่าองค์กร | |
| 48:37 | ผมเห็นมันตามความเป็นจริง หรือเปล่า |
| หากเห็นเช่นนั้น ก็เห็นด้วยปัญญา | |
| 48:43 | หรือแค่ยอมรับ |
| ด้วยความไม่ชัดเจน | |
| 48:47 | ผมไม่ทราบว่าคุณตามทันไหม |
| 48:50 | ถ้าเราเห็นความจริง |
| 48:52 | การหยั่งเห็นความจริงนั่นเอง |
| คือปัญญา | |
| 48:57 | และในปัญญานั้น |
| มีความมั่นคงปลอดภัย | |
| 49:01 | ไม่ใช่มั่นคงปลอดภัย |
| อยู่ในเรื่องงมงาย ไร้สาระ | |
| 49:06 | ไม่ทราบว่าคุณเห็นไหม |
| 49:09 | เราเข้าใจตรงกันไหม |
| 49:15 | ผมไม่ค่อยแน่ใจ |
| 49:16 | คุณช่วยบอกหน่อยว่า |
| เราเข้าใจตรงกันไหม | |
| 49:18 | |
| 49:20 | (ผู้ฟัง) - ครับ /ค่ะ |
| K: ไม่ใช่เข้าใจในระดับถ้อยคำนะครับ | |
| 49:23 | ซึ่งนั่นง่ายมาก |
| เพราะเราทุกคนพูดภาษาอังกฤษ | |
| 49:26 | หรือภาษาฝรั่งเศส |
| หรือภาษาอะไรก็ตาม | |
| 49:28 | การเข้าใจทางปัญญาความคิด |
| หรือทางถ้อยคำไม่ใช่การเข้าใจตรงกัน | |
| 49:34 | จะเข้าใจตรงกัน ก็ต่อเมื่อ |
| เราเห็นความจริงด้วยกัน | |
| 49:48 | คราวนี้ เราถามว่าเป็นไปได้ไหม |
| 49:51 | ที่เราจะมองดูความเป็นจริง |
| ในการถูกครอบงำของเรา | |
| 49:58 | ไม่ใช่เห็นการถูกครอบงำ |
| อย่างเป็นแนวคิด | |
| 50:03 | ข้อเท็จจริงที่ว่า เราเป็นชาวอังกฤษ |
| 50:06 | เป็นเยอรมัน อเมริกัน รัสเซีย |
| 50:09 | หรือฮินดู หรือชาวตะวันออก ฯลฯ |
| นั่นเป็นการถูกครอบงำอย่างหนึ่ง | |
| 50:12 | |
| 50:16 | ยังมีอิทธิพลครอบงำ |
| ที่มาจากเหตุผลทางเศรษฐกิจ | |
| 50:23 | ทางภูมิอากาศ อาหาร |
| เครื่องนุ่งห่ม และอื่นๆ ทางกายภาพ | |
| 50:27 | |
| 50:30 | แต่มีอิทธิพลครอบงำ |
| ทางจิตใจมากมาย ด้วยเช่นกัน | |
| 50:39 | เราเฝ้าดูมันตามที่เป็นจริงได้ไหม |
| 50:46 | เช่น ความกลัว |
| 50:49 | คุณมองดูความกลัวได้ไหม |
| 50:58 | หรือถ้าคุณทำไม่ได้ในขณะนี้ |
| 51:01 | …ให้เราสังเกตดู |
| ความเจ็บปวดที่เราได้รับมา | |
| 51:04 | มองดูบาดแผล |
| บาดแผลทางใจ ที่เราหมักหมมไว้ | |
| 51:11 | บาดแผลทางใจ |
| ที่ได้รับมา แต่วัยเยาว์ | |
| 51:17 | สังเกตดู อย่าวิเคราะห์มัน |
| 51:22 | นักจิตบำบัดทั้งหลาย |
| 51:25 | ขออภัยครับ |
| ผมหวังว่าคงไม่มีอยู่ในนี้นะ | |
| 51:28 | นักจิตบำบัดจะสำรวจ |
| ตรวจสอบย้อนหลังไปในอดีต | |
| 51:32 | |
| 51:35 | นั่นก็คือ การค้นหาสาเหตุ |
| ของบาดแผลทางใจ ที่เราได้รับมา | |
| 51:44 | การสำรวจตรวจสอบ |
| วิเคราะห์ขบวนการทั้งหมดของอดีต | |
| 51:47 | |
| 51:54 | ที่มักเรียกกันว่า |
| การวิเคราะห์ หรือจิตบำบัด | |
| 52:01 | จากการค้นพบสาเหตุ จะช่วยได้ไหม |
| 52:09 | คุณใช้เวลาไปมากมาย อาจจะหลายปี |
| 52:14 | มันเป็นเกมส์ |
| ที่เราทุกคนก็เล่นกัน | |
| 52:18 | เพราะเราไม่อยากเผชิญกับความจริง |
| แต่กลับพูดว่า | |
| 52:20 | "ขอให้เราตรวจสอบว่า |
| ความเป็นจริงนั้น เกิดขึ้นอย่างไร" | |
| 52:25 | ผมไม่ทราบว่าคุณเข้าใจทั้งหมดนี้ไหม |
| 52:32 | ดังนั้น คุณจึงใช้พลังงานไปมากมาย |
| 52:36 | และอาจจะจ่ายเงินไปมากโข |
| 52:40 | เพื่อตรวจสอบอดีตให้ชัดเจน |
| 52:46 | หรือตรวจสอบด้วยตนเอง |
| ถ้าคุณสามารถทำได้ | |
| 52:54 | แต่เรากำลังบอกว่า |
| การวิเคราะห์แบบนั้น | |
| 52:59 | ไม่เพียงแบ่งแยกเท่านั้น |
| เพราะผู้วิเคราะห์ | |
| 53:05 | คิดว่าเขาแยกต่าง |
| จากสิ่งที่เขากำลังวิเคราะห์อยู่ | |
| 53:09 | คุณตามทันไหม |
| 53:15 | ดังนั้น เขาจึงคงการแบ่งแยกเอาไว้ |
| โดยการวิเคราะห์ | |
| 53:22 | แต่ความจริงที่ปรากฏอยู่ ก็คือ |
| ผู้วิเคราะห์คือสิ่งที่ถูกวิเคราะห์ | |
| 53:29 | ผมสงสัยว่า |
| คุณสังเกตเห็นตรงนี้ หรือไม่ | |
| 53:32 | ในทันทีที่เรารู้ว่า |
| 53:35 | ผู้วิเคราะห์ |
| คือสิ่งที่ถูกวิเคราะห์ | |
| 53:39 | เพราะเมื่อคุณโกรธ |
| คุณคือความโกรธนั้น | |
| 53:46 | ตรงนี้งงไหมว่า |
| ผู้สังเกตคือสิ่งที่ถูกสังเกต | |
| 53:49 | |
| 53:55 | เมื่อเห็นอย่างนั้น เห็นสิ่งที่ |
| เกิดขึ้นจริง ตามที่เป็นอยู่จริง | |
| 54:00 | เมื่อนั้น |
| การวิเคราะห์ก็ไร้ความหมาย | |
| 54:03 | มีอยู่แต่การสังเกต |
| ที่บริสุทธิ์เท่านั้น | |
| 54:05 | สังเกตเห็นความเป็นจริง |
| ที่กำลังเกิดขึ้นในขณะนี้ | |
| 54:08 | ผมสงสัยว่า เราสังเกตเห็นหรือไม่ |
| 54:16 | มันอาจจะยากสักหน่อย |
| เพราะพวกเราส่วนใหญ่ | |
| 54:19 | ต่างถูกครอบงำ |
| อยู่ในกระบวนการวิเคราะห์ | |
| 54:24 | ในการตรวจสอบตนเอง |
| 54:28 | ในการทบทวน สำรวจเข้าไปในตนเอง |
| 54:31 | เราเคยชินมาอย่างนั้น |
| เราถูกกำหนดมาให้ทำเช่นนั้น | |
| 54:34 | บางทีถ้ามีการพูดถึงเรื่องใหม่ๆ |
| 54:38 | คุณอาจจะปฏิเสธ |
| หรือถอยห่างออกไป ในทันที | |
| 54:43 | ฉะนั้น กรุณาสำรวจ |
| สังเกตดูปฏิกิริยานั้น | |
| 54:53 | เรากำลังจะพูดว่า |
| 54:56 | เป็นไปได้ไหม |
| ที่จะสังเกตดูสิ่งที่เป็นจริง | |
| 55:00 | ตามที่มันกำลังเกิดขึ้น |
| อยู่ในขณะนี้ | |
| 55:06 | สังเกตดูความโกรธ |
| ความริษยา ความรุนแรง | |
| 55:10 | ความสุขเพลิดเพลิน |
| ความกลัว หรืออะไรก็ตาม | |
| 55:13 | สังเกตดู ไม่วิเคราะห์มัน |
| 55:19 | เพียงแค่มองดูมัน |
| 55:23 | และในขณะที่สังเกตดูอยู่นั้น |
| 55:26 | ผู้สังเกต เพียงแค่สังเกตดู |
| ตามความเป็นจริง หรือเปล่า | |
| 55:31 | หรือสังเกตเสมือนว่า |
| มันเป็นสิ่งที่แยกออกจากตัวเขา | |
| 55:34 | หรือว่าเขา คือความเป็นจริงนั้น |
| 55:37 | ผมสงสัยว่าคุณเข้าใจไหม |
| 55:41 | ผมพูดชัดเจนไหม |
| 55:45 | คุณเข้าใจความแตกต่างไหม |
| 55:48 | พวกเราส่วนมากถูกครอบงำ |
| โดยความคิดที่ว่า | |
| 55:53 | ผู้สังเกตนั้น |
| แตกต่างจากสิ่งที่ถูกสังเกต | |
| 56:00 | ผมมีความโลภ ผมมีความรุนแรง |
| 56:03 | |
| 56:09 | ดังนั้นในขณะที่รุนแรงนั้น |
| ยังไม่มีการแบ่งแยกใดๆ | |
| 56:13 | การแบ่งแยกเกิดขึ้นภายหลัง |
| เมื่อความคิดเข้าไปจับมันไว้ | |
| 56:16 | ความคิดแยกตัวมันเอง |
| ออกจากสิ่งที่เป็นอยู่จริง | |
| 56:21 | ดังนั้น ผู้สังเกตก็คืออดีต |
| 56:25 | อดีตที่กำลังมองดูสภาพ |
| ที่กำลังเกิดขึ้นอยู่จริงๆในขณะนี้ | |
| 56:30 | ผมสงสัย ว่าคุณเข้าใจทั้งหมดนี้ไหม |
| 56:37 | ฉะนั้น คุณสังเกตดู |
| สภาพที่เกิดขึ้นอยู่จริงๆ ได้ไหม | |
| 56:41 | ขณะที่คุณโกรธ โศกศัลย์ |
| โดดเดี่ยว หรืออะไรก็ตาม | |
| 56:45 | สังเกตดูสิ่งที่เกิดขึ้นจริง |
| โดยที่ผู้สังเกตไม่พูดว่า | |
| 56:50 | "ผมแยกต่างหาก" แล้วดู |
| ความเป็นจริง ว่ามันแยกแตกต่างออกไป | |
| 56:53 | คุณเข้าใจไหม |
| 56:55 | เขาตระหนักไหม |
| ว่าความเป็นจริง คือตัวเขาเอง | |
| 57:01 | ไม่มีการแบ่งแยก |
| ระหว่างความเป็นจริงกับตัวเขา | |
| 57:06 | ความเป็นจริงคือตัวเขาเอง |
| คุณมองเห็นไหม | |
| 57:10 | ดังนั้น อะไรจะเกิดขึ้น |
| 57:14 | เมื่อความเป็นจริงปรากฏอยู่ |
| 57:20 | คุณเข้าใจสิ่งที่ผมพูดไหม |
| 57:24 | เช่น สมองของผมถูกกำหนด |
| ให้มองดูความเป็นจริง | |
| 57:29 | ซึ่งก็คือ ความโดดเดี่ยวอ้างว้าง |
| ขอยกตัวอย่าง | |
| 57:32 | อย่าเลย เพราะเราเริ่มต้น |
| ด้วยเรื่องความเจ็บปวด จากวัยเยาว์ | |
| 57:36 | ขอให้สังเกตความเจ็บปวด |
| 57:38 | ผมเคยชินที่จะคิดว่า |
| 57:44 | ผมแตกต่างจากความเจ็บปวดนั้น |
| ได้ไหม | |
| 57:53 | ดังนั้น การกระทำของผม |
| ต่อความเจ็บปวดนั้น | |
| 57:56 | ก็จะเป็นการเก็บกด หรือการหลีกหนี |
| ไม่อย่างใดก็อย่างหนึ่ง | |
| 58:00 | หรือสร้างแรงต่อต้าน |
| ความเจ็บปวดนั้นเอาไว้ | |
| 58:05 | เพื่อที่ผมจะไม่รู้สึก |
| เจ็บปวดอีกต่อไป | |
| 58:09 | ดังนั้น ความเจ็บปวด |
| จึงทำให้ผมโดดเดี่ยว ยิ่งขึ้นๆ | |
| 58:15 | หวาดกลัวยิ่งขึ้นๆ |
| 58:17 | ดังนั้น |
| การแบ่งแยกนี้เกิดขึ้นเพราะว่า | |
| 58:21 | ผมคิดว่า ผมแตกต่างจาก |
| ความเจ็บปวดนั้น ใช่ไหม | |
| 58:27 | คุณตามทันไหม |
| 58:29 | แต่ความเจ็บปวดนั้น คือผมเอง |
| 58:32 | "ตัวผม" คือภาพลักษณ์ |
| ที่ผมสร้างขึ้นเกี่ยวกับตนเอง | |
| 58:36 | ซึ่งคือความเจ็บปวด ใช่ไหม |
| 58:40 | ผมสงสัยว่าคุณเข้าใจทั้งหมดไหม |
| 58:43 | ต่อไปได้ไหม |
| คุณตามทันทั้งหมดไหม | |
| 58:48 | ผมสร้างภาพลักษณ์ขึ้นมา |
| ผ่านการศึกษา | |
| 58:53 | ผ่านครอบครัว ผ่านสังคม |
| 58:56 | ผ่านแนวคิดทางศาสนาเรื่องวิญญาณ |
| ผ่านความเป็นบุคคลที่แยกออกไป | |
| 59:01 | ทั้งหมดนั้น |
| ผมสร้างภาพลักษณ์เกี่ยวกับตัวผม | |
| 59:05 | แล้วคุณมาเหยียบย่ำภาพลักษณ์นั้น |
| ผมจึงบาดเจ็บ | |
| 59:12 | จากนั้น ผมก็บอกว่า |
| ความเจ็บปวดนั้นไม่ใช่ผม | |
| 59:17 | ผมต้องทำอะไรบางอย่าง |
| กับความเจ็บปวดนั้น | |
| 59:20 | ผมจึงคงการแบ่งแยก |
| ระหว่างความเจ็บปวด กับ ตัวผมเอาไว้ | |
| 59:26 | แต่ความเป็นจริงก็คือ ภาพลักษณ์นั้น |
| คือตัวผม ที่ถูกทำให้เจ็บปวด | |
| 59:30 | ใช่ไหม |
| 59:32 | ฉะนั้น ผมสังเกตดู |
| ความเป็นจริงนั้น ได้ไหม | |
| 59:39 | สังเกตดูความเป็นจริงที่ว่า |
| ภาพลักษณ์นั้น คือตัวผมเอง | |
| 59:44 | และตราบใด ที่ผมมีภาพลักษณ์ |
| เกี่ยวกับ "ตัวผม" | |
| 59:47 | ตราบนั้น ก็จะมีคนบางคน |
| มาเหยียบย่ำมัน | |
| 59:50 | นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริง |
| 59:57 | เป็นไปได้ไหมที่จิตจะเป็นอิสระ |
| จากภาพลักษณ์ | |
| 1:00:04 | เพราะเรารู้ว่า |
| ตราบใดที่ภาพลักษณ์ ยังคงอยู่ | |
| 1:00:09 | คุณก็จะทำอะไรบางอย่างกับมัน |
| เอาเข็มมาทิ่มแทงมัน | |
| 1:00:15 | ดังนั้น |
| มันย่อมได้รับความเจ็บปวด | |
| 1:00:19 | และผลก็คือ การแยกตน |
| หวาดกลัว ต่อต้าน | |
| 1:00:24 | สร้างกำแพงล้อมรอบตนเอง |
| 1:00:28 | ทั้งหมดนั้น |
| เกิดขึ้นเมื่อมีการแบ่งแยก | |
| 1:00:31 | ระหว่างผู้สังเกต กับสิ่งที่ |
| ถูกสังเกต ซึ่งคือความเจ็บปวด | |
| 1:00:38 | ใช่ไหม |
| 1:00:42 | ได้โปรดเถิด |
| นี่ไม่ใช่เรื่องปัญญาความคิด | |
| 1:00:45 | นี่เป็นเพียงการสังเกตตนเอง |
| อย่างเป็นปรกติธรรมดา | |
| 1:00:49 | ที่เราได้เริ่มต้นมา |
| ด้วยการพูดถึง"ความรู้สึกตัว" | |
| 1:00:58 | แล้วจะเกิดอะไรขึ้น จากนั้น |
| 1:01:01 | เมื่อผู้สังเกตคือ |
| สิ่งที่ถูกสังเกต | |
| 1:01:07 | คุณเข้าใจไหม |
| ความเป็นจริงของมัน นะครับ | |
| 1:01:09 | ไม่ใช่แนวคิดเกี่ยวกับมัน |
| แล้วอะไรจะเกิดขึ้น | |
| 1:01:12 | |
| 1:01:16 | ผมเจ็บปวดมาตั้งแต่วัยเยาว์ |
| 1:01:21 | จากโรงเรียน จากพ่อแม่ |
| 1:01:24 | จากเด็กผู้ชาย |
| และเด็กผู้หญิงคนอื่นๆ | |
| 1:01:27 | ผมถูกทำร้าย มีบาดแผลทางใจ |
| 1:01:31 | ผมแบกความเจ็บปวดนั้น |
| มาตลอดชีวิต | |
| 1:01:35 | ซ่อนมันไว้ |
| 1:01:38 | วิตกกังวล หวาดกลัว |
| 1:01:43 | และผมก็รู้ผลที่ตามมา |
| ของทั้งหมดนั้น | |
| 1:01:49 | ขณะนี้ ผมเห็นว่า |
| ความเจ็บปวดนั้น จะยังคงอยู่ | |
| 1:01:54 | ตราบใดที่ภาพลักษณ์ |
| ซึ่งผมสร้างขึ้น | |
| 1:01:57 | สร้างขึ้นพร้อมๆ กับความเจ็บปวด |
| 1:02:01 | ตราบใด ที่มันยังคงอยู่ |
| ตราบนั้น ย่อมมีความเจ็บปวด | |
| 1:02:06 | ภาพลักษณ์นั้นคือตัวผม |
| 1:02:10 | ผมจะดูความเป็นจริงนั้นได้ไหม |
| 1:02:13 | ไม่ใช่ดูโดยผ่านแนวคิด |
| แต่ดูสิ่งที่เกิดขึ้นจริงๆ | |
| 1:02:19 | ว่าภาพลักษณ์ คือความเจ็บปวด |
| ภาพลักษณ์นั้น คือตัวผม | |
| 1:02:22 | |
| 1:02:24 | ไม่ทราบว่าคุณเข้าใจไหม |
| 1:02:26 | เข้าใจไหมครับ |
| 1:02:28 | ขอให้เราเห็นตรงกัน อย่างน้อย |
| ในเรื่องหนึ่งนี้ คิดร่วมกันได้ไหม | |
| 1:02:35 | แล้วจากนั้น จะเกิดอะไรขึ้น |
| 1:02:39 | ที่ผ่านมา ผมพยายาม ผู้สังเกตพยายาม |
| ทำอะไรบางอย่าง ต่อภาพลักษณ์ | |
| 1:02:46 | มาถึงตอนนี้ ไม่มีผู้สังเกต |
| 1:02:49 | ดังนั้น |
| เขาจึงทำอะไรกับมันไม่ได้เลย | |
| 1:02:52 | คุณเข้าใจไหม |
| 1:02:54 | คุณเข้าใจแล้วใช่ไหม |
| ว่าเกิดอะไรขึ้น | |
| 1:02:59 | ก่อนหน้านี้ |
| ผู้สังเกตเองพยายามเก็บกดมันไว้ | |
| 1:03:07 | ควบคุมมันไว้ ไม่ให้รู้สึกเจ็บปวด |
| ปลีกแยกตนเอง | |
| 1:03:10 | ต่อต้าน และอื่น ๆ |
| ใช้ความพยายามมากมายมหาศาล | |
| 1:03:13 | |
| 1:03:16 | แต่ในเมื่อ ความเป็นจริงคือ |
| ผู้สังเกตเป็นสิ่งที่ถูกสังเกต | |
| 1:03:20 | |
| 1:03:24 | จากนั้นเกิดอะไรขึ้น |
| 1:03:28 | ได้โปรดเถิด |
| คุณต้องการให้ผมบอกคุณหรือ | |
| 1:03:32 | ถ้าอย่างนั้น เราก็ยังไปไม่ถึงไหน |
| สิ่งที่ผมบอกคุณก็ไม่มีความหมายอะไร | |
| 1:03:36 | แต่ถ้าเรายังร่วมกันอยู่ |
| 1:03:40 | ยังคิดร่วมกัน และมาถึงจุดนี้ |
| 1:03:44 | แล้วคุณจะค้นพบด้วยตนเองว่า |
| 1:03:49 | ตราบใดที่คุณยังใช้ความพยายาม |
| 1:03:53 | ตราบนั้น ยังมีการแบ่งแยก |
| ใช่หรือเปล่า | |
| 1:03:59 | ฉะนั้น ในการสังเกตบริสุทธิ์แท้ๆ |
| จะไม่มีความพยายามใดๆ | |
| 1:04:04 | ดังนั้น สิ่งต่างๆ |
| 1:04:07 | ที่ก่อตัวขึ้นเป็นภาพลักษณ์ |
| จึงเริ่มสลายไป | |
| 1:04:11 | |
| 1:04:22 | นั่นแหละคือประเด็นสำคัญ |
| 1:04:25 | เราเริ่มต้นจาก "ความรู้สึกตัว" |
| 1:04:31 | และในคุณภาวะแห่งสมาธิ |
| ในความรู้ตัวนั้น | |
| 1:04:37 | ทำให้เกิดความรู้สึกแห่งศาสนา |
| ที่เป็นหนึ่งเดียวกัน | |
| 1:04:45 | มนุษย์จำต้องมี ความรู้สึก |
| เป็นหนึ่งเดียวกันอันใหญ่หลวงนี้ | |
| 1:04:53 | ซึ่งไม่อาจค้นพบได้ |
| จากการแบ่งแยกเป็นชาติต่างๆ | |
| 1:04:56 | หรือจากอะไรก็ตามทำนองนั้น |
| 1:05:00 | ฉะนั้น เราในฐานะที่เป็นมนุษย์ |
| 1:05:05 | หลังจากได้ฟังมาร่วมชั่วโมงแล้ว |
| 1:05:13 | อย่างน้อยที่สุดให้มองเห็น |
| ความจริงอย่างหนึ่งด้วยกัน ได้ไหม | |
| 1:05:18 | เมื่อเห็นความจริงร่วมกัน |
| ภาพลักษณ์ก็สลายไปสิ้นเชิง | |
| 1:05:30 | เพื่อที่ เราผู้เป็นมนุษยชน |
| จะไม่บาดเจ็บทางจิตใจ อีกต่อไป | |
| 1:05:39 | ในการคิดร่วมกันนี้มีนัยว่า |
| 1:05:43 | เราต่างเห็นในสิ่งเดียวกัน |
| 1:05:49 | ในเวลาเดียวกัน ในระดับเดียวกัน |
| ซึ่งหมายถึงความรัก | |
| 1:05:53 | |
| 1:05:55 | คุณเข้าใจไหมครับ |
| 1:06:01 | ผมคิดว่า น่าจะพอแล้ว |
| สำหรับเช้าวันนี้ ได้ไหม | |
| 1:06:07 | เราจะพบกันอีกครั้งพรุ่งนี้เช้า |