กฤษณมูรติ - สมองบันทึกจดจำอยู่เสมอ

Krishnamurti Subtitles

RV84DS2 - สมองบันทึกจดจำอยู่เสมอ
สนทนากับนักเรียนที่โรงเรียน Rishi Valley อินเดีย ครั้งที่ 2
วันที่ 18 ธันวาคม 1984

0:24	K: เราจะคุยกันเกี่ยวกับเรื่องอะไรดี

0:33	พวกเธอต้องการพูดคุยเรื่องอะไร

0:36	S: เรื่องความตายครับ

0:41	K: พวกเธอต้องการพูดคุย
	เรื่องความตายรึ

0:46	พวกเธอไม่เด็กเกินไปหรือ
	ที่จะพูดเรื่องความตาย

0:56	S: ถ้าอย่างนั้นคุยกันต่อ
	จากเรื่องที่เราคุยกันเมื่อคราวที่แล้ว

1:02	K: เมื่อคราวที่แล้ว
	เราคุยกันเรื่องอะไรบ้าง

1:05	S: เรื่องอคติและความไม่มั่นคงปลอดภัย

1:08	K: อ้อ ใช่แล้ว

1:17	พวกเธอมีอคติ มีความลำเอียงมากมายไหม

1:24	พวกเธอมีไม่ใช่หรือ

1:27	แล้วก็มีมากด้วย

1:28	แล้วมันสนุกไหม

1:31	พวกเธอชอบมันไหม

1:37	เธอรู้ไหมว่าอคติทำให้เกิดอะไรบ้าง

1:41	ยกตัวอย่าง
	ถ้าฉันมีอคติต่อใครบางคน

1:48	ใครดีล่ะ
	ที่เธอต้องการให้ฉันมีอคติด้วย

1:52	มีอคติต่อใครดี

1:55	เธอจะไม่เอ่ยชื่อมาสักคนหรือ

2:06	สมมุติว่าฉันมีอคติต่อราเจส

2:11	เขานั่งอยู่ตรงนั้น
	ฉันสบตากับเขาพอดี

2:16	เธอรู้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น
	ถ้าฉันมีอคติต่อเขา

2:23	ฉันก็จะไม่เข้าใจเขา
	ฉันจะเข้าใจเขาไหม

2:27	อคติที่ฉันมีจะขัดขวาง
	ความเข้าใจในราเจส

2:35	S: ถ้าคุณลำเอียงเข้าข้างเขาหรือครับ

2:39	K: เธอมานั่งที่นี่มา

2:41

2:50	มาสิ

2:54	S: ลำเอียงเข้าข้างเขาหรือครับ
	K: หรืออคติต่อเขา

2:58	ถ้าฉันชอบเขา
	ฉันก็จะลำเอียงไปในทางชื่นชมเขา

3:02	หรือว่าถ้าฉันไม่ชอบเขา
	ฉันก็จะมีอคติต่อเขา

3:07	ถูกต้องไหม

3:08	ทีนี้จะเกิดอะไรขึ้นถ้าฉันมีอคติ

3:11	S: คุณก็จะไม่เข้าใจเขา

3:14	K: ใช่ ฉันจะไม่เข้าใจเขา

3:16	ฉันจะไม่เข้าใจ
	ไม่เห็นชัดแจ้งในสิ่งที่เขาพูด

3:17	ฉันจะไม่ต้องการที่จะเข้าใจเขา

3:21	ดังนั้นมันก็เหมือนกับกระจกสีทึบ

3:25	เธอเข้าใจไหม

3:30	ถ้ากระจกหน้าต่างสีทึบ

3:33	ฉันจะมองไม่เห็นดวงอาทิตย์
	ได้อย่างชัดเจนใช่ไหม

3:36	S: ไม่เห็นครับ

3:38	K: อคติก็ทำนองเดียวกัน

3:41	หากฉันมีอคติต่อเขา
	มันก็จะกลายเป็นสิ่งขวางกั้น

3:44	ฉันก็จะไม่เข้าใจเขา ถูกต้องไหม

3:49	ฉะนั้นเธอจะละทิ้งอคติของเธอไหม
	ถ้าฉันทิ้งอคติของฉัน

3:57	ใช้เวลาคิดดูดีๆ นะ

4:00	พวกเธอทุกคนจะวางอคติของเธอ

4:11	แล้วพยายามที่จะเข้าใจ
	ใครบางคนได้ไหม

4:17	ถ้าเธอมีความลำเอียงเข้าข้างฉัน
	เธอก็จะไม่เข้าใจฉันถูกไหม

4:21	แต่ถ้าเธอมีอคติต่อฉัน
	เธอก็จะไม่เข้าใจฉันเช่นกันใช่ไหม

4:23	ฉะนั้นเธอจะวางอคติของเธอได้ไหม

4:27

4:30	S: หากเราไม่มีอคติต่อกัน
	จะเกิดอะไรขึ้นระหว่างเรา

4:33	แล้วเราจะรู้ได้อย่างไร

4:37	K: ก่อนอื่นต้องไม่มีอคติเสียก่อน
	แล้วเรียนรู้ว่าอะไรเกิดขึ้น ใช่ไหม

4:44	เธอจะเรียนรู้ไหม

4:49	หรือว่าพวกเธอยังเด็กเกินไป

4:54	S: มันยากไหมที่จะทิ้งอคติ
	หากเราสร้างมันขึ้นมาแล้ว

4:56

5:00	K: เธอทิ้งอคติไม่ได้หรือ

5:05	K: เธอมีความคิดเห็น
	ที่ต่อต้านฉันบ้างไหม

5:12	หรือความคิดเห็นที่เอนเอียง
	มาให้ฉันก็ได้

5:18	มีบ้างไหม

5:20	S: คุณครับถ้าเราคาดหวัง
	อะไรบางอย่างจากคุณ

5:22	แสดงว่าเรามีความคิดเห็น
	เกี่ยวกับคุณไหมครับ

5:25	K: ไม่ใช่ ไม่ใช่

5:32	ถ้าเธอคาดหวังจากฉัน
	เพื่อให้คะแนนดีๆ แก่เธอ

5:34	เพราะฉันชอบเธอ
	นั่นเป็นความลำเอียง

5:36	S: ถ้าผมคาดหวังว่าคุณจะไม่ทำให้
	การเรียนในชั้นนี้น่าเบื่อ

5:44	นั่นเป็นอคติไหมครับ

5:46	K: ฉันไม่เข้าใจคำสุดท้าย
	พูดช้าๆ สิ

5:49	S: สมมุติว่าถ้าผมคาดหวังว่า
	คุณจะไม่ทำให้ชั่วโมงเรียนนี้น่าเบื่อ

5:54	สมมุติว่าหากผมต้องเรียน
	กับคุณ 1 ชั่วโมง

5:58	และผมไม่ต้องการที่จะรู้สึกเบื่อ

6:01	K: เธอไม่อยากจะรู้สึกเบื่อ แล้วยังไง

6:05	S: อย่างนั้นเป็นอคติไหมครับ
	เพราะผมคาดหวังว่ามันจะไม่น่าเบื่อหน่าย

6:10	K: นั่นไม่ใช่อคติหรอกพ่อหนุ่มน้อย

6:13	S: การที่คุณตัดสินนักเรียนล่ะครับ

6:17	K: การตัดสินอะไรไปล่วงหน้าไม่ใช่อคติ

6:19	มันเกือบจะเป็นอคติ

6:22	ถ้าฉันตัดสินเธอไว้ล่วงหน้า

6:29	ฉันจะมองไม่เห็นเธอตรงๆ
	อย่างที่เธอเป็นจริงๆ ใช่ไหม

6:31	S: คุณค่ะมันจะเป็นอคติไหม
	ถ้าหนูคาดหวังให้ชั้นเรียนนี้น่าสนใจ

6:36	K: เธอมานั่งที่นี่เถิด
	นี่เป็นการลงโทษ

6:47	S: มันเป็นการอคติไหม

6:49	ถ้าหนูคาดหวังให้การเรียน
	ในชั้นนี้น่าสนใจ

6:52	แต่ปรากฏว่ามันไม่น่าสนใจ

6:53	K: ฉันเคยเห็นเธอเมื่อวันก่อนที่นี่
	ใช่ไหม

6:57	S: ใช่ค่ะ
	K: ใช่แล้ว

7:00	เมื่อกี้เธอพูดอะไรนะ

7:02	S: มันจะเป็นอคติไหมค่ะ
	ถ้าหนูคาดหวังให้ชั้นเรียนน่าสนใจ

7:05	แต่หนูพบว่ามันน่าเบื่อ

7:07

7:09	K: นั่นไม่ใช่อคติ

7:13	ฉันอยากสอนเธอเกี่ยวกับ
	อะไรบางอย่าง เกี่ยวกับดอกไม้

7:14	มองดูดอกไม้เหล่านั้นสิ
	มันดูอัศจรรย์มากใช่ไหม

7:16	ฉันอยากคุยกับเธอเกี่ยวกับดอกไม้นี้
	แล้วเธออาจจะรู้สึกว่ามันน่าเบื่อ

7:21	นั่นไม่ใช่อคติหรอก

7:23	S: แต่มันก็เป็นการตัดสิน
	ชั้นเรียนไปล่วงหน้า

7:25	K: ไม่ใช่หรอกฉันอยากจะบอกเธอว่า

7:30	ลองมองดูดอกไม้ที่สวยงามเหล่านั้นสิ
	มันสวยงามกระไรเช่นนั้น

7:33	แล้วสนามหญ้าเขียวขจี
	แนวรั้วสีเขียวของแมกไม้

7:36	ฉันต้องการให้เธอเห็นมัน

7:38	S: แต่หนูไม่ได้คาดหวังอะไร
	จากสิ่งเหล่านั้น

7:41

7:47	K: ฉันบอกให้เธอมองดอกไม้
	แต่เธอไม่แม้แต่จะมองมัน

7:48	นั่นไม่ใช่อคติหรอก

7:50	ฉันขอให้เธอมองดูดอกไม้เหล่านั้น

7:54

7:55	ดูสนามหญ้าเขียวขจี ความหลายหลาก
	ของสีเขียวและดอกไม้สีเหลือง

7:59	แล้วฉันบอกว่า ลองมองดูผู้คนทั้งหมด
	อยู่ที่รอบๆ ตัวเธอ

8:03	ทั้งเด็กผู้ชายและผู้หญิง
	มองดูอย่างละเอียดถี่ถ้วน

8:06	ดูพวกเขาทั้งหมดทุกคนเลย

8:12	พวกเด็กผู้ชายที่นั่งอยู่ตรงโน้น
	พวกที่ไม่พูดไม่จา

8:13	แล้วมองดูผู้คนทั้งหมดที่กำลัง
	นั่งอยู่ที่นี่ มองดูพวกเขาทั้งหมด

8:15	นั่นเป็นอคติไหม

8:18	หรือเมื่อเธอไม่ต้องการ
	จะมองดูพวกเขา

8:20	เธอก็จะคิดว่ามันน่าเบื่อมาก

8:24	S: เปล่าค่ะ หนูไม่รู้อะไรเลย
	หนูแค่

8:25	K: แค่มองดูพวกเขา

8:28

8:30	เธอไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับ
	ดอกไม้เหล่านั้นใช่ไหม

8:32	S: ใช่ค่ะ

8:38	K: เธอมองเห็นความงามของมันไหม
	เธอมองเห็นความงามของทุกๆ สิ่งไหม

8:41	ต้นไม้เขียวขจี
	ดอกไม้นานาพันธุ์ หลากสีสัน

8:46	สีสันเหล่านั้นมีความหมายอะไร
	ต่อเธอบ้างไหม

8:50	S: ดอกไม้เหล่านั้นดูสวยงาม
	อยู่บนต้นของมัน

8:53	K: ไม่ใช่ ฉันพูดถึงสี

8:56	ไม่ใช่ดอกไม้ที่สวยงามเป็นพิเศษ

9:00	ที่ฉันถามเธอ เกี่ยวกับสีเท่านั้น

9:02	ใครใส่เสื้อสีสว่างที่สุดในที่นี้

9:06	เด็กผู้หญิงที่ใส่เสื้อสีแดง

9:12	สีมีความหมายอะไรต่อเธอบ้างหรือเปล่า

9:16	S: มันมีความหมายหลายอย่าง

9:17	K: ไม่ใช่ สาวน้อย
	ฉันถามเธอเกี่ยวกับสีอย่างเดียว

9:27	ฉันถามพวกเธอว่า ที่ข้างนอกบนโน้น

9:33	สีสันต่างๆ ในหุบเขานี้
	และโขดหินบนภูเขาแนวนั้น

9:40

9:44

9:49

9:53	เมื่อเธอมองดูความสวยงามรอบๆ ตัวเธอ
	มันมีความหมายอะไรบ้างไหม

9:59	เธอเห็นคุณค่าและพึงใจ
	ในหุบเขาที่แสนพิเศษนี้ไหม

10:15	S: (ไม่ได้ยิน)

10:28	K: มานั่งที่นี่เถิด มีที่ว่างมากพอ

10:31	นั่งตรงนี้เลย มาเลย
	อย่าเขินสาวน้อย

10:37	นั่นแหละดีแล้ว

10:39	S: เมื่อคุณเห็นมันทุกๆ เช้า
	แล้วคุณรู้สึกดี มีความสุข

10:42	มันหมายถึงคุณได้เห็น
	บางอย่างที่สวยงาม

10:45	มันจึงมีความหมายบางอย่างต่อคุณ

10:48	K: แต่เธอเคยชินกับมันไปแล้วใช่ไหม

10:51	S: ใช่ เราเคยชินที่ได้เห็นมัน

10:54	K: ทำไมเธอจึงเคยชินกับมัน

10:57	S: เพราะเราเห็นมันทุกๆ วัน

10:59	K: ฉันรู้ ฟังนะ แค่ฟังดีๆ

11:00	ถ้าเธอเคยชินกับฉัน
	และฉันเคยชินกับเธอ อะไรจะเกิดขึ้น

11:06	ฉันจะไม่ฟังสิ่งที่เธอพูด

11:08	และเธอก็จะไม่ฟัง
	สิ่งที่ฉันกำลังพูด

11:12

11:14	เธอจะฟังฉันไหม
	S: หนูไม่เข้าใจค่ะ

11:15	เหมือนกับการที่คุณสามารถ
	จะฟังใครบางคนได้เสมอ

11:16	หนูอาจจะไปไหนมาไหน
	กับคนๆ หนึ่งทุกๆ วัน

11:20	แต่หนูอาจจะยังไม่รู้จักคนๆ นั้น

11:23	K: แน่นอน
	อย่าได้เคยชินกับอะไรทั้งสิ้น

11:27	เมื่อเป็นเช่นนั้น
	เธอจะคงความตื่นมีชีวิตชีวาเอาไว้ได้

11:31	ถ้าเธอมองดอกไม้เหล่านั้น
	- มองดูมัน

11:36	หันไปรอบๆ แล้วมองดู
	ค่อยๆ มองดูมันอย่างละเอียดลออ

11:45	มองไปที่คุณกาบีร์
	ที่นั่งอยู่ข้างนอกโน้น

11:48	และคุณจายาการ์กับรัตติกาจี
	ที่นั่งตรงนั้น

11:53	นั่งหันหลังให้กับสิ่งทั้งหมดนั้น

11:56	มันสวยงามไม่ใช่หรือ

11:58	แล้วเธอล่ะเคยชินกับมันหรือ
	S: ใช่ค่ะ

12:01

12:02	K: ใช่ เพราะอะไรล่ะ

12:03	S: เพราะหนูเห็นมันทุกๆ วัน

12:05	K: ไม่ใช่ ความงามไม่ใช่
	การได้เห็นอะไรบางอย่างทุกๆ วัน

12:10	เพราะช่วงต่อๆ มาในวันนั้น
	ทุกๆ อย่างก็จะแตกต่างออกไปอย่างสิ้นเชิง

12:16	มันจะเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือ

12:17	S: ใช่

12:23	K: ในช่วงบ่าย มันจะเจิดจ้ามากกว่า

12:25	ไปจนถึงช่วงเย็น สีสันก็จะ
	แตกต่างออกไปเลยไม่ใช่หรือ

12:29	มันเป็นสิ่งที่เธอจะเคยชินกับมันได้หรือ

12:36	เธอไม่สามารถจะเคยชิน
	กับสิ่งเหล่านี้ได้ เธอเคยชินได้หรือ

12:37	ดังนั้นอย่าได้เคยชินกับอะไรทั้งนั้น

12:41	อย่าได้เคยชินกับพ่อของเธอ
	แม่ของเธอหรือครูของเธอ

12:46

12:48	S: แต่เรามีกิจวัตรประจำวันในโรงเรียน
	ที่ต้องทำซ้ำๆ ซากๆ

12:49	ดังนั้นเราจึงเคยชินกับมัน

12:52	กิจวัตรแต่ละวันในโรงเรียน
	จะมีอะไรหรือที่แตกต่างออกไป

12:55	K: ถ้าอย่างนั้นจิตใจเธอ
	ก็จะกลายเป็นสิ่งที่ซ้ำซากจำเจ

12:56	จิตใจเธอจะหมุนเวียนซ้ำๆ ซากๆ
	เหมือนเครื่องเล่นแผ่นเสียง

12:59	S: นั่นไม่ได้หมายความว่าหนูจะคิด
	ไปในแนวทางเดิมๆ เหมือนกันทุกๆ วัน

13:04	แต่กิจวัตรประจำวัน สิ่งที่เราทำ
	ทุกๆ วัน เราตื่นนอนตอนตีห้าครึ่ง

13:07	..เรากินอาหารเช้า เราเข้าห้องเรียน
	นี่เป็นกิจวัตรประจำวัน

13:11	K: ไม่ใช่ เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน

13:15	ทำไมเธอจึงเรียกมันว่า
	กิจวัตรประจำวัน

13:18	S: เพราะมันเป็นสิ่งที่เกิดขึ้นทุกๆ วัน

13:20	K: เดี๋ยว ฟังสิ่งที่ฉันพูดก่อน
	อย่ารีบตอบคำถาม

13:22	ทำไมเธอเรียกมันว่ากิจวัตรประจำวัน

13:26	S: เพราะเราทำมันทุกๆ วัน

13:31	K: เธอทำทุกๆ สิ่งทุกๆ วัน
	แล้วเรียกมันว่ากิจวัตรประจำวัน

13:35	หรือเธอรู้สึกตัวว่า
	เธอกำลังทำอะไรอยู่ทุกๆ วัน

13:42	เธอรู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่ไหม
	ตื่นนอนตอนตีห้าครึ่ง

13:47	ทำความสะอาดร่างกายและอื่นๆ
	เธอรู้สึกตัวไหมว่าเธอกำลังทำสิ่งนั้นอยู่

13:50

13:53	เธอใส่ใจกับสิ่งที่เธอกำลังทำไหม

13:57	หรือเธอทำแบบผ่านๆ ให้เสร็จๆ
	จะได้ไปทำอย่างอื่นต่อ

14:02	S: ใช่ หนูทำแบบผ่านๆ
	ทำให้เสร็จๆ ทำลวกๆ

14:05	S: แต่ก็ไม่เสมอไป

14:08	K: ฉันถามเธอว่า
	เธอทำเช่นนี้ทุกๆ วันไหม

14:10	ตระหนักรู้ เธอรู้สึกตัว
	รู้ว่าเธอกำลังทำอะไรอยู่

14:12

14:14	รู้สึกตัวเมื่อเธอกำลังแปรงฟัน
	เธอรู้ตัวไหมว่าเธอกำลังแปรงฟัน

14:16	เธอเฝ้าดูอย่างละเอียดถี่ถ้วนไหม

14:19	S: หนูไม่ได้ทำค่ะ

14:20	K: ทำไมถึงไม่ได้ทำล่ะ

14:23	ถ้าเธอเฝ้าดูอย่างถี่ถ้วน มันจะไม่
	กลายเป็นกิจวัตรประจำวัน ที่ซ้ำๆ ซากๆ

14:27	เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดไหม

14:32	เธอยังตั้งใจฟังกันอยู่ไหม
	ดีมาก

14:35

14:40	เธอเฝ้าดูทุกๆ สิ่ง
	ทุกๆ อย่างที่เธอทำทุกๆ วัน

14:45	อย่างละเอียดถี่ถ้วนรอบคอบไหม

14:48	ทำไมถึงไม่ล่ะ

14:51	ถ้าเธอเฝ้ามองทุกๆ อย่างที่เธอทำทุกๆ วัน
	มันจะให้อะไรแก่เธอมากมายนัก

14:57	เมื่อเธอตระหนักรู้
	และมองดูทุกสิ่งทุกอย่าง

15:00	เธอมองต้นมะขามและฝักของมัน

15:05	และมองดูโขดหินตรงโน้น

15:07	การเฝ้ามองเป็นสิ่งแสนวิเศษยิ่งนัก

15:12	S: ใช่ มันเป็นอย่างนั้น

15:13	K: เธอจะทำไหมล่ะ
	S: ผมจะทำครับ

15:16	ทุกๆ วัน ทุกๆ นาทีนะ ไม่ใช่ทำผ่านๆ
	ชั่วครั้งชั่วคราวแค่วันเดียว

15:23	มองดูทุกๆ ขณะ มองดูผู้คนตลอดเวลา
	มองสิ่งที่เขาพูด

15:27	มองว่าเขาแต่งกายอย่างไรและ
	มองดูโขดหินทั้งหมดที่นี่

15:32	รวมทั้งต้นไม้ด้วย

15:36	เธอจะเรียนรู้มากมายจากการเฝ้ามองดู

15:42	เธอจะทำไหม

15:44	ถ้าเธอบอกฉันว่าเธอจะทำ

15:47

15:51	ถ้าเธอสัญญา
	เธอต้องรักษาสัญญาของเธอ

15:52	ไม่เช่นนั้น อย่าได้ให้สัญญา
	ถูกต้องไหม

15:57	อย่าสัญญานะถ้าเธอทำไม่ได้

16:03	เธอจะสัญญาไหม คิดให้รอบคอบนะ
	S: ไม่สัญญา

16:06	K: ถูกต้อง!ทีเดียว

16:14	หากเธอไม่เฝ้ามองดูทุกสิ่งทุกอย่าง
	ที่เธอทำอย่างละเอียดถี่ถ้วน

16:21	ไม่ว่าจะเป็นสิ่งที่เธอพูด
	การแต่งกายของเธอ

16:24	มองว่าเธอแปรงฟันอย่างไร
	รวมทั้งสิ่งอื่นๆ

16:27	จิตใจของเธอจะรู้สึกซ้ำซากเคยชิน

16:31	จะกลายเป็นการทำไปตามกลไก
	เหมือนเครื่องจักร เธอเข้าใจไหม

16:34	ถ้าจิตใจของเธอเป็นจิตใจ
	ที่ตื่นตัวเฝ้าดูอยู่เสมอแล้ว

16:36	สิ่งต่างๆ ที่เธอกำลังทำอยู่
	ก็จะกลับสนุกสนาน

16:46	S: มันก็ยังเป็นอะไรบางอย่าง
	ที่เป็นกลไกอยู่ดี

16:51	แม้ว่าคุณจะเฝ้ามองดูไม่ใช่หรือ

16:54	K: ไม่หรอก มันขึ้นอยู่กับว่า
	เธอมองดูอย่างไร

16:58	ไม่มีสิ่งใดที่จะกลายเป็นกลไก
	เสมือนเครื่องจักร

17:02	หากเธอรู้ว่าจะมองดูอย่างไร

17:05	S: คุณดูอย่างไร

17:06	K: ฉันกำลังจะบอกเธอ

17:10	แต่ว่าเธอจะทำไหมล่ะ

17:13	S: หนูจะพยายาม

17:16	K: อย่าพยายาม ให้ทำจริงๆ เลย

17:19	S: มันง่ายที่จะพูดเช่นนั้น

17:21	K: ฉันรู้ว่ามันง่าย

17:24	พวกเธอล้วนแต่ต้องการ
	ความสะดวกสบายและง่าย

17:31	ฉันจะบอกเธอว่าจะเฝ้ามองอย่างไร

17:33	ไม่ใช่เป็น "วิธีการมอง" แต่หมายถึง
	ความหมายของการเฝ้ามองดู

17:38	ฉันกำลังจะบอกเธอว่า
	การเฝ้ามองหมายถึงอะไร

17:44	เธอจะฟังอย่างตั้งใจได้ไหม

17:50	S: แล้วการมองดู
	จะไม่กลายเป็นสิ่งที่ซ้ำซากหรือ

17:58	K: ไม่อย่างแน่นอน

18:00	แต่ฉันยังไม่ได้บอกเธอว่า
	การเฝ้ามองหมายถึงอะไร

18:02	แล้วเธอถึงจะบอกได้ว่า
	มันเป็นกิจวัตรอันจำเจหรือไม่

18:07	ถูกไหม

18:09	เธอจะเรียนรู้จากสิ่งที่
	ฉันกำลังพูดได้ไหม

18:16	เรียนรู้ ค้นหาให้พบความจริง
	เธอจะทำได้ไหม

18:24

18:29	ฉันขอให้เธอมองดูดอกไม้เหล่านั้น

18:33	มองดูความงามของมัน
	มองดูสีสันของมัน ชื่นชม สนุกกับมัน

18:37	อย่าทำร้ายมัน

18:39	เธอรู้ไหม
	ฉันจะบอกเธอว่า

18:42	นักวิทยาศาสตร์ นักชีววิทยา

18:45	ได้ค้นพบว่า
	ต้นไม้มีการสื่อสารระหว่างกัน

18:53	ถ้าต้นไม้ต้นหนึ่งเกิดโรคภัย
	(เธอเข้าใจไหม)

18:57	มันจะบอกต้นอื่นๆ ให้ระวัง

19:02	ให้ป้องกันตัวเองจากมัน

19:07	เธอเข้าใจไหม

19:08

19:13	ในบางเรื่องต้นไม้มีปัญญา
	ความสามารถมากกว่ามนุษย์

19:16	เพราะเมื่อเธอเจ็บป่วยเธอจะไม่บอก
	คนอื่นๆ ว่าให้อยู่ห่างจากเธอ!

19:18	S: ผมต้องบอกแน่นอนครับ
	K: เธอบอกใช่ไหม

19:22	S: ถ้าคุณเกิดเป็นโรคตาแดง

19:26	K: เดี๋ยวก่อน

19:30	ตอนนี้ฉันกำลังจะแสดงให้เธอเห็นว่า
	จะเฝ้ามองอย่างไร

19:34	เธอจะเรียนรู้ไหม

19:36	S: ครับ
	K: ครับเหรอ ดีมาก

19:42	เริ่มแรกเธอมองด้วยตาของเธอใช่ไหม
	มองสิ

19:48	มองไปที่ต้นอัลมอนด์
	ต้นมะขามเหล่านั้น

19:54	มองไปที่มัน มองดูมัน

19:56	เธอเห็นมันไหม
	S: เห็นครับ

19:59	K: เอาละ ทีนี้ มองมันนะ

20:02	แล้วเธอเห็นโขดหินด้านหลังนั่นไหม

20:06	S: เห็นครับ

20:07	K: ทีนี้เธอมองมันอย่างไรล่ะ

20:10	ขณะที่เธอมองดูมันอยู่
	เธอกำลังคิดไปด้วยหรือเปล่า

20:15	S: ไม่ครับ

20:16	K: เธอได้เรียนรู้อะไรบางอย่างแล้ว
	ไม่ใช่หรือ

20:19	นั่นคือเธอได้เรียนรู้ว่า
	ขณะที่กำลังมอง เธอไม่ได้คิดไปด้วย

20:25	S: ถูกครับ
	K: ใช่ไหม

20:29	แล้วเธอมองด้วยดวงตาของเธอ
	เท่านั้นหรือ

20:38	หรือเธอมองด้วยทั้งหมดเลยทีเดียว

20:43

20:45	ไม่เพียงมองด้วยตาเท่านั้น
	แต่รู้สึกถึงมัน รู้สึกถึงสีสันของมัน

20:46

20:49	ความชัดลึกของต้นไม้ แสงเงา
	เงาเล็กๆ น้อยๆ เธอเห็นมันไหม

20:52	แล้วเธอเห็นแมงปอที่บินไปมาอยู่ไหม
	S: เห็นครับ

20:57	K: ดังนั้นเธอจะมองเห็น
	ทุกสิ่งทุกอย่าง

21:01	เมื่อเธอมองดู

21:03	ถูกไหม เห็นด้วยไหม

21:07	เมื่อเธอมองอย่างรอบคอบถี่ถ้วน
	อย่างที่ฉันได้แสดงให้เธอเห็น

21:13	แล้วทีนี้เธอมองมาที่ฉัน
	หรือมองใครบางคนก็ได้

21:17	อย่างเอาใจใส่ อย่างละเอียด
	ดูสิว่าอะไรเกิดขึ้น

21:22	เธอมีเพื่อนอยู่ที่นี่ใช่ไหม
	S: ครับ

21:25

21:30	K: ลองมองดูเขาสิ
	S: ครับ

21:31	K: เอาล่ะ คนไหนเป็นเพื่อนของเธอ
	เด็กผู้ชายคนนั้นใช่ไหม

21:33	S: ครับ

21:34	K: ฉันคิดว่าใช่นะ

21:38	เธอสองคนนั่งด้วยกัน
	และยิ้มให้กัน ใช่ไหม

21:45	เอาละทีนี้ลองมองเขา
	หรือมองใครคนอื่นสักคน

21:49	มองพวกเขาอย่างพินิจให้ถ้วนถี่
	มองว่าเขานั่งอย่างไร เขาดูเป็นยังไง

21:55	S: ผมมองพวกเขาไม่ได้ครับ
	พวกเขาพากันยิ้ม

21:59	K: พวกเขายิ้ม
	ก็มองดูเขายิ้มสิ

22:09	เมื่อเธอมองอย่างพินิจ
	โดยรอบคอบถี่ถ้วน

22:12

22:16	เธอจะเริ่มเห็น
	สิ่งที่เธอไม่เคยเห็นมาก่อน

22:18	ถูกไหม

22:23	ถ้าเธอมองอย่างละเอียดถี่ถ้วน
	เธอเห็นแมงปอเหล่านั้น

22:28	เธอเห็นแสงเงาที่ทอดลึกลงไป

22:32	พวกผู้ชายถีบจักรยานผ่านไป
	เธอเห็นไหม

22:33	S: เห็นครับ

22:34	K: ดังนั้นเมื่อเธอมองดู

22:38	เธอจะเริ่มเรียนรู้
	สิ่งต่างๆ มากมายกว่า

22:43	เอาละ ทีนี้ก้าวต่อไปก็คือ
	เธอไม่เพียงมองด้วยสายตาเท่านั้น

22:49	แต่ให้ฟังเสียงต่างๆ ด้วย

22:58	ฟังอย่างตั้งใจ ใส่ใจ

23:02	ฟังเสียงไอของผู้คน
	เสียงขยับตัว ไม่เคยนั่งนิ่งๆ

23:10	เฝ้ามองและเฝ้าฟัง
	เข้าใจไหม

23:16	ดังนั้น มองดู ฟังและเรียนรู้

23:22	S: คุณครับเรียนรู้ในขณะที่เรากำลัง
	มองหรือฟังด้วยหรือครับ

23:25	K: เดี๋ยวก่อน พ่อหนุ่ม เดี๋ยวก่อน
	ฉันยังพูดไม่จบเลย

23:28	เธอต้องค้นหาว่าการเรียนรู้คืออะไร

23:33	ทีนี้ฟังอย่างตั้งใจ
	ตั้งใจฟังดีๆ นะ

23:36

23:40	เมื่อเธอมองและฟัง
	เธอกำลังเรียนรู้ไปด้วย

23:44	ไม่ใช่เพียงแต่ท่องจำ

23:47	เธอกำลังเรียนรู้ที่จะมอง
	สิ่งทั้งหมดที่กำลังเกิดขึ้นอยู่รอบๆ ตัวเธอ

23:51	ถูกไหม

24:00	เธอทำอยู่หรือเปล่า

24:05	ดูตรงนั้นมีใครบ้าง

24:11	พวกเธอเรียนรู้จากหนังสือ จากตำรา
	หรือเรียนคณิตศาสตร์ใช่ไหม

24:13	S: ใช่ครับ
	K: เธอกำลังเรียนวิชาอะไรอีกบ้าง

24:16	S: เราเรียนวิชาประวัติศาสตร์ ชีววิทยา

24:19

24:22	เรียนเคมี ภูมิศาสตร์

24:27	K: นั่นก็มากโขแล้ว ภาษาอังกฤษ
	คณิตศาสตร์ ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์ เคมี

24:29

24:32	S: ชีววิทยา
	K: ชีววิทยา

24:33

24:35	S: ฟิสิกส์
	K: เธอคงจะต้องเป็นผู้ยิ่งใหญ่แน่ๆ

24:41	ฉันพูดเล่นนะ

24:48	S: ครับผม

24:53	K: ในขณะที่เธอกำลังเรียนรู้
	เกิดอะไรขึ้น

24:55	เธอมีหนังสือ ครูของเธอชี้ให้เธอเห็น
	ครูสอนเธอ

24:58

25:01	เธอจดจำมันไว้ใช่ไหม
	S: ใช่ครับ

25:04	K: การจดจำหมายถึงอะไรล่ะ

25:11	เธอกำลังทำการบันทึก
	เหมือนกับการบันทึกลงบนแผ่นเสียงใช่ไหม

25:12	เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดไหม
	S: ครับ

25:14

25:18	K: โรงเรียนของเธอ
	มีเครื่องเล่นแผ่นเสียงใช่ไหม

25:19	S: ครับ

25:20	K: เธอวางแผ่นเสียงลงบนเครื่องเล่น
	มันก็เล่นซ้ำๆ ซ้ำไปซ้ำมา ใช่ไหม

25:24	S: ครับ

25:27	K: เธอทำอย่างนั้นหรือเปล่า

25:31	S: ใช่ครับ ตอนที่กำลังเรียน

25:32	K: นั่นแสดงว่าเธอกำลังจดจำ
	ไม่ใช่เรียนรู้

25:35	เธอจดจำใช่ไหม

25:38	เพราะเมื่อจบการศึกษาที่โรงเรียน

25:40	เมื่อจบภาคการศึกษา
	เธอจะต้องถูกทดสอบ

25:43	และต้องตอบคำถามอย่างรวดเร็ว
	ดังนั้นเธอจึงจดจำ

25:49	การจดจำจึงเหมือนกับ
	การบันทึกแผ่นเสียง

25:53	ซ้ำไป วนมา ซ้ำไปมา ใช่ไหม

25:56	S: ครับ

25:57	K: นั่นคือการเรียนรู้หรือ

26:05	S: ผมหมายถึงเมื่อคุณเริ่มจะจดจำ
	คุณก็กำลังเรียนรู้

26:08	K: ไม่ใช่ เธอเรียนรู้แค่ช่วงต้น
	หลังจากนั้นเธอก็ทวนมันซ้ำๆ อีก

26:13	S: ใช่ครับ หลังจากนั้น
	ไม่ใช่เป็นการเรียนรู้

26:15	K: ในที่สุด

26:18	เธอเข้าใจแล้วใช่ไหม

26:19	เธอได้เรียนรู้แล้วใช่ไหม

26:23	เธอมองเห็นอะไรบางอย่างไหม

26:26	อย่างเช่น ฉันไม่รู้ภาษา

26:33	ภาษาอะไรดีล่ะ
	ภาษาเยอรมัน

26:35	ฉันไม่รู้ภาษาเยอรมัน
	ฉันพูดอิตาเลี่ยน ฝรั่งเศส

26:38	และภาษาอังกฤษได้นิดหน่อย

26:43	ถ้าฉันต้องการเรียนภาษาเยอรมัน
	ฉันก็จะศึกษาถูกไหม

26:49	ฉันจะต้องศึกษาคำศัพท์

26:51	ศึกษาว่ามันออกเสียงอย่างไร
	ศึกษาความหมายของคำ

26:56	และคำกิริยาต่างๆ ที่อยู่
	นอกกฎเกณฑ์ และอื่นๆ อีก

27:00	ทั้งหมดนั้น ฉันต้องเรียน ต้องจดจำ

27:04	ถูกต้องไหม

27:06	สมองของฉันบันทึกทุกๆ อย่าง

27:07	ภาษาเยอรมันทั้งหมด

27:13	โครงสร้างของประโยค
	คำกิริยานอกกฎเกณฑ์ต่างๆ

27:15

27:20	สมองจดจำ นั่นคือมันบันทึก

27:23	สมองบันทึกเอาไว้
	แล้วในที่สุดเมื่อครบสี่เดือน

27:27	สามเดือน หรือไม่ก็สักช่วงหนึ่ง
	เธอก็จะเริ่มพูดภาษาเยอรมันได้

27:31	ใช่ไหม

27:34	เมื่อเธอบันทึกเช่นนั้นตลอดเวลา

27:37	มันก็เหมือนกับการบันทึกแผ่นเสียง

27:40

27:41	S: ดังนั้นมันจึงเหมือนกับการจดจำ
	มันไม่ใช่การเรียนรู้

27:42	K: นั่นแหละคือทั้งหมดที่ฉันกำลังพูด

27:45	การจดจำนั้นไม่ใช่การเรียนรู้

27:49	S: ถ้าอย่างนั้นเราก็
	เรียนรู้ด้วยการมอง

27:52	K: เดี๋ยวก่อน ให้เข้าใจก่อน

27:53	ก่อนอื่นเราต้องรู้ชัดว่า
	การจดจำนั้นไม่ใช่การเรียนรู้

27:57	S: จนกว่าคุณเสร็จ
	K: เดี๋ยวก่อน

28:00	เธอรีบร้อนรวดเร็วจนเกินไป

28:05	เธอมองเห็นข้อเท็จจริงนี้ไหม

28:09	ว่าการบันทึกจดจำไม่ใช่การเรียนรู้

28:12	การจดจำนั้นเป็นการทำซ้ำๆ ซากๆ

28:17	เพราะว่าเธอต้องทำข้อสอบ

28:20	เธอจะต้องหางานทำให้ได้
	ถูกไหม

28:23

28:28	ในเมื่อการเรียนรู้ไม่ใช่การจดจำ

28:32	การเรียนรู้คืออะไร

28:34	S: แต่ละครั้งที่คุณมอง
	คุณกำลังเรียนรู้อะไรบางอย่าง

28:43	K: ถูกต้องเลย

28:45

28:49	ถูก เธอได้พูดอะไรบางอย่าง
	ที่ถูกต้องเป็นจริง

28:51	แต่ละขณะที่เธอมอง เธอกำลังเรียนรู้
	เพราะสรรพสิ่งมีการเปลี่ยนแปลง

28:55	เธอเข้าใจไหม

28:57	ถ้าเธอมองไปที่ต้นไม้เหล่านั้น
	ในตอนเช้าตรู่

29:01

29:06	เธอจะเห็นว่ามันมีแสง
	ที่แตกต่างออกไปใช่ไหม

29:09	พอสายๆ แสงสีก็เปลี่ยนไปอีก

29:12	มีการเคลื่อนไหวที่แตกต่างกัน
	ร่มเงาที่แตกต่างกัน

29:13	สีสันที่ต่างกันไป
	เธอกำลังเรียนรู้

29:17	S: แต่ละขณะที่คุณ

29:21	K: มานั่งที่นี่มา

29:26	ฉันกำลังจะมีนักเรียนทั้งชั้น
	มานั่งรอบๆ ตรงนี้

29:36

29:39	ขยับที่ให้เธอหน่อย พ่อหนุ่มน้อย

29:40	S: คุณค่ะ เมื่อเราเห็นผู้คน
	เมื่อเราเห็นพวกเขาทุกๆ วัน

29:43	K: อย่าเคยชินที่จะเห็นผู้คนทุกๆ วัน
	ให้มองดูพวกเขา

29:47	S: แต่ในพวกเขาไม่มีอะไรใหม่เสมอไป

29:50	K: เธอรู้ได้อย่างไร
	S: คุณค่ะ หนูไม่เห็นด้วย

29:53	เหมือนเดิมทุกครั้ง

29:57	K: เธอรู้ไหมว่าเซลล์ในร่างกายของเธอ
	กำลังเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

30:03	ตัวฉันเองก็ไม่เหมือนกับที่
	เธอเคยเห็นเมื่อวานนี้

30:07	ฉันอาจจะเคลื่อนไป
	ฉันอาจจะเปลี่ยนแปลงไป

30:09	ฉันอาจจะทำอะไรสารพัดอย่าง

30:11	ฉันเป็นสิ่งมีชีวิต

30:13	มีเพียงสิ่งที่ตายแล้วเท่านั้น
	ที่ไม่เปลี่ยนแปลง

30:19	S: และถ้าเรามองดูพวกเขา
	เราก็จะค้นพบ

30:21	K: ถูกต้อง

30:25	ถ้าเธอมองดูพวกเขา เธอจะเรียนรู้

30:28	เช่นเดียวกันกับเมื่อเธอมองดู
	ต้นไม้เหล่านั้นเป็นสิ่งแรกในตอนเช้า

30:29	มันแตกต่างกันใช่ไหม

30:31	มันมีสีสันที่แตกต่าง ความเคลื่อนไหว
	ที่แตกต่าง ความชัดลึกของแสง

30:34

30:37	แสงเงาที่ต่างออกไป
	ใช่ไหม

30:41	ก็เช่นเดียวกันกับ
	ความเป็นไปของมนุษย์

30:43	S: คุณค่ะ หนูเห็นความเปลี่ยนแปลง
	ในต้นไม้เหล่านั้น

30:46

30:47	แต่ทำไมหนูจึงมองไม่เห็น
	ความเปลี่ยนแปลงในผู้คนเลย

30:48	K: เพราะเธอขี้เกียจนะสิ

30:52	เพราะเธอไม่อยากที่จะใส่ใจ
	มองดูผู้คนอย่างละเอียดถี่ถ้วน

30:59	ใช่ไหม
	S: ใช่ค่ะ

31:01	K: ดังนั้นการมอง การฟังและ
	เกิดการเรียนรู้ ซึ่งไม่ใช่เป็นการจดจำ

31:06	ชัดเจนไหม

31:11	S: ครับ

31:17	K: แต่เราต้องทำนะ

31:18	ในเวลานี้โดยเฉพาะในประเทศอินเดีย
	มีทฤษฎีมากมายเกี่ยวกับพระเจ้า สวรรค์

31:24	เกี่ยวกับสิ่งต่างๆ มากมาย

31:29	แต่สิ่งเหล่านั้นไม่มีอะไรเลย
	ที่เกี่ยวข้องกับชีวิตแต่ละวันของพวกเรา

31:33	ใช่ไหม

31:35	ชีวิตที่เป็นอยู่จริงๆ ในแต่ละวัน

31:38	สำคัญยิ่งกว่าพระเจ้าและทฤษฎีต่างๆ
	ของพวกเธอมากมายนัก

31:40	ใช่ไหม
	ดังนั้นจงเฝ้าดูชีวิตของเธอ

31:48	เมื่อเธอให้สัญญา
	เธอจะต้องรักษาไว้เสมอ

31:53	ดังนั้นจงอย่าได้สัญญาโดยไม่ตระหนัก
	ว่าเธอจะรักษาสัญญาเอาไว้ให้ได้

31:58	S: ดังนั้นคุณจึงคอยเฝ้าดูสิ่งที่คุณพูด
	คุณเฝ้ามองดูสิ่งที่คุณทำ

32:04	เหมือนกับเมื่อหนูมองดูต้นมะขาม

32:06	หนูจะต้องตระหนักรู้ว่า
	หนูมองดูอยู่

32:09	K: ใช่ เธอกำลังมองดูตัวเธอเองอยู่

32:12	ฉันกำลังมองดูต้นไม้เหล่านั้น
	และฉันก็มองตนเองด้วยเช่นกัน

32:17	ฉันกำลังเฝ้าดูว่าฉันกำลังพูดอะไร

32:22	ฉันพูดความจริงหรือความเท็จ

32:25	ฉันกำลังมองอาการ
	รบกวนต่างๆ ในตัวฉัน

32:30	เฝ้าดูความโกรธ
	ความริษยา ความกลัว

32:32	ฉันรู้สึกตัวต่อสิ่งทั้งหมดนั้น

32:36	เธอเข้าใจไหม

32:38	ในขณะที่ฉันรู้สึกตัว
	ต่อดอกไม้เหล่านั้น

32:43	ฉันก็รู้สึกตัวต่อตนเองด้วย

32:47	ถูกไหม

32:52	การมองดูตัวเธอเองสนุกกว่ามาก
	เพราะตัวเธอนั้นเปลี่ยนแปลงอยู่ตลอดเวลา

32:54	เธอแตกต่างออกไปตลอดเวลา
	เช้าวันหนึ่งเธอรู้สึกหดหู่ใจ

32:57	เช้าวันต่อมาเธอมีความสุข
	ในเช้าวันที่สามเธอรู้สึกหงุดหงิด

33:00	ถูกไหม

33:02	เธอจะทำสิ่งที่ฉันพูดมาทั้งหมดนี่ไหม

33:04	หรือเพียงแต่ตอบว่า ครับ ครับ
	แล้วก็ใช้ชีวิตเหมือนเดิมต่อไป

33:05	S: หนูได้มองดูตัวเองมาบ้างแล้ว

33:07	K: เธอจะทำอีกหรือเปล่า
	S: ค่ะ

33:10	K: สัญญาไหม
	S: ค่ะ หนูจะทำ

33:14	S: หนูจะพยายาม

33:16	K: เธอสัญญาหรือเปล่า
	ระวังก่อนจะตอบนะ

33:19	S: หนูคิดว่าหนูจะทำค่ะ

33:24	K: ไม่ใช่ "เธอคิดว่า เธอจะทำ"

33:27	แต่เธอสัญญาว่าจะทำทุกๆ วันไหม

33:31	นั่นหมายความว่าเธอต้องรักษาสัญญา
	อย่าเพิ่งสัญญาตอนนี้

33:33	S: หนูจะพยายามทำค่ะ
	K: ไม่ใช่พยายาม

33:35	มีแต่ทำ หรือไม่ทำเท่านั้น

33:37	S: แต่หนูต้องการจะทำ

33:41	K: ถ้าอย่างนั้นก็ทำเลย

33:45	เธอเข้าใจไหม ฟังนะ

33:47	ถ้าเธอเฝ้าดูอย่างนั้น
	เธอก็จะกลับมีชีวิตชีวาพิเศษสุด

33:55	สมองของเธอจะกลายเป็นสมอง
	ที่พิเศษเหนือธรรมดา

33:56	มันจะมีความละเอียดอ่อน
	ไวต่อการรับรู้ยิ่งนัก

34:02	ถูกไหม
	S: ค่ะ/ครับ

34:04	K: แต่พวกเธอไม่ละเอียดอ่อน
	ไวต่อการรับรู้

34:07	ทั้งๆ ที่พวกเธอยังเด็กอยู่มาก
	แต่พวกเธอก็ไม่ไวต่อการรับรู้

34:11	S: บางครั้งเมื่อหนูกำลัง
	คิดถึงอะไรบางอย่างอยู่

34:15	หนูไม่ได้ตระหนักว่าหนูกำลังคิด

34:17	หนูก็เลยติดจมอยู่ในความคิดนั้น

34:20	ในขณะที่บางครั้ง
	เช่นเมื่อมองดูต้นไม้

34:22	หนูรู้ว่าหนูมองดูต้นไม้อยู่
	หนูรู้สึกตัวว่าหนูกำลังดูต้นไม้

34:24	ในขณะเดียวกันกับที่
	รู้สึกว่าตัวเองกำลังดู

34:25	แต่ในบางครั้งในขณะที่หนูคิด
	หนูกลับไม่ตระหนักว่าหนูกำลังคิดอยู่

34:29	หนูจึงไม่ได้มองดูตัวเองในเวลานั้น

34:31	K: เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน
	ก็ให้ตระหนักรู้ว่าเธอกำลังคิดอยู่

34:34	มองดูความคิดของเธอ

34:39	มองว่าทำไมเธอจึงคิด
	อะไรทำให้เธอคิดเช่นนั้น

34:43	เฝ้ามองดู เฝ้าดูทุกๆ สิ่ง
	ทุกๆ อย่างที่เธอทำ

34:48	S: คุณค่ะ แต่บางครั้ง
	หนูติดอยู่ในความคิด

34:52	K: ขอเพียงแค่ตั้งใจฟังก่อนนะ ฟังนะ

34:57	เรากำลังคุยกันและกันอยู่ใช่ไหม

34:59

35:03	ดังนั้นเราจึงกำลังคิดอยู่ด้วย

35:04	ถูกไหม

35:06	และบางทีเราคิดเงียบๆ
	แล้วเรียบเรียงเป็นถ้อยคำใช่ไหม

35:11	นั่นคือสิ่งที่เรากำลังทำอยู่
	ในขณะนี้

35:14	เธอคิดแล้วเรียบเรียงเป็นคำพูด

35:17	เธออยากจะบอกอะไรบางอย่างแก่ฉัน

35:19	ฉันเองก็ระมัดระวังที่สุดที่จะ
	ถ่ายทอดสิ่งที่ฉันต้องการจะพูดกับเธอ

35:24	S: แต่บางครั้งเราไม่ได้คิด
	แล้วจึงค่อยเรียบเรียงออกมาเป็นคำพูด

35:28	มันพูดออกมาเลย

35:31	K: ใช่ ทำไมเป็นเช่นนั้น

35:34	S: คุณค่ะ มันไม่ได้กลายเป็น
	กลไกอัตโนมัติไปอีกแล้วหรือ

35:36

35:38	K: นั่นแหละคือสิ่งที่ฉันกำลังบอกเธอ

35:43	อย่าได้กลายเป็นกลไกของความเคยชิน

35:47	อย่ากลายเป็นจักรกล

35:49	เธอสวมแว่นตาใช่ไหม

35:52	ลองหาทางดูสิว่าเธอจะมองอะไร
	ต่อมิอะไรโดยไม่ใช้แว่นตาได้ไหม

35:55	S: หนูทำไม่ได้ค่ะ
	K: อย่าพูดว่าเธอทำไม่ได้

35:59	S: หนูไม่สามารถมองเห็นอะไรได้
	โดยไม่สวมแว่นตา

36:01	K: ลองดูสิ แม่สาวน้อย

36:06	ฉันอายุเกือบ 90 ปีแล้ว
	ฉันไม่ต้องใช้แว่นตาเลย

36:11	เธอรู้ไหมว่าทำไม

36:15	S: เพราะคุณสามารถทำอะไรได้
	โดยไม่มีแว่นตา

36:19	K: เธอนี่บ้าจริง!

36:23	S: แต่คุณค่ะ เธอรู้ว่าเธอไม่สามารถ
	ทำอะไรได้โดยไม่มีแว่นตา

36:25	เธอลองพยายามดูก่อนแล้ว

36:27

36:30	S: ใช่ค่ะ นั่นคือเหตุผลว่า
	ทำไมหนูจึงต้องสวมแว่นตา

36:31	K: ลองดูว่าเธอสามารถมองเห็นได้
	ชัดเจนไหมโดยไม่สวมแว่นตา

36:37

36:43	ถ้าเธอทำไม่ได้ ลองดูว่า
	เธอสามารถบริหารสายตาได้หรือไม่

36:46	S: หนูทำอยู่ค่ะ
	K: นั่นจะทำให้สายตาของเธอดีขึ้น

36:49	แต่ถ้าเธอยังพูดว่า
	"หนูต้องใส่แว่นตา ต้องใช้แว่น"

36:51	S: ไม่ค่ะ หนูไม่ได้ทำเช่นนั้น

36:55	K: แต่เธอทำเช่นนั้นอยู่ เธอพูดว่า
	"หนูมองไม่เห็น ถ้าไม่มีแว่นตา"

36:56	S: เพราะว่านั่นเป็นความจริง

36:59	แต่หนูก็บริหารสายตา
	โดยการมองโดยไม่ใช้แว่นตา

37:01	K: ถ้าอย่างนั้นถอดแว่นตาออก
	แล้วลองพยายามดู

37:05	S: ขอถามคำถามหนึ่งครับ

37:07	คุณขอให้พวกเราเริ่มการเรียนรู้
	และหยุดการจดจำ

37:13	K: อย่างที่ฉันอธิบายให้เธอฟัง
	พ่อหนุ่มน้อย

37:18	ตั้งใจฟังดีๆ นะ

37:20	การจดจำจะกลายเป็น
	กลไกอัตโนมัติถูกไหม

37:25	S: ครับ

37:27

37:33	K: สมองที่อยู่ภายในหัวกระโหลกนั้น
	จะทำการบันทึกอยู่เสมอ

37:35	S: ครับ

37:36	K: ฉันบอกว่านี่สีเหลือง
	นั่นสีเขียวใช่ไหม

37:40	นั่นกางเกง

37:43	มันก็จดจำเอาไว้ถูกไหม
	S: ครับ

37:45

37:47	K: การจดจำนั้นจะกลายเป็น
	กลไกอัตโนมัติใช่ไหม

37:48	S: ครับ

37:53	K: เมื่อการจดจำเป็นกลไกอัตโนมัติ
	ชีวิตทั้งหมดของเธอก็จะกลายเป็นกลไก

37:55	S: คุณค่ะ
	ไม่ใช่ความจริงหรอกหรือที่

37:57	K: เดี๋ยวก่อน เธอที่รัก
	ฉันยังพูดกับหนุ่มน้อยคนนี้ไม่จบ

38:02	แล้วเธอรีบแทรกเข้ามา
	ก่อนที่ฉันจะพูดจบ

38:07	ถามคำถามของเธอหลังจากนี้นะ
	จำคำถามของเธอไว้

38:11	เธอเข้าใจไหม

38:14	ถ้าฉันบันทึกข้อมูลอยู่ตลอดเวลา

38:18	ว่าสีเขียว ขาว ม่วง เหลือง

38:21	เขาเป็นเพื่อนฉัน
	เขาไม่ใช่เพื่อนของฉัน

38:24	มันเหมือนกับเครื่องเล่นแผ่นเสียง

38:27	S: ครับ

38:30	K: ถูกไหม ดังนั้นการจดจำ
	จึงไม่ใช่การเรียนรู้

38:34	การเรียนรู้ที่เกิดขึ้นตลอดเวลา
	เป็นสิ่งที่ใหม่อยู่เสมอ

38:42	S: เหมือนตอนที่เราเรียนอะไรบางอย่าง

38:45	K: เธอต้องเรียนรู้ เธอต้องศึกษามัน

38:48	S: แล้วเราก็ต้องจดจำ

38:51	K: เอาละ เดี๋ยวก่อน

38:52	หากฉันเป็นครูของเธอและ
	ฉันต้องการจะสอนเธอเกี่ยวกับประวัติศาสตร์

38:59	S: ครับ

39:01	K: ฉันอยากสอนประวัติศาสตร์ให้แก่เธอ

39:05	เธอจะต้องรู้จักกษัตริย์ทุกพระองค์

39:07	และเรื่องอื่นๆ
	ที่ไร้สาระทั้งหมดนั้น

39:09	ใช่ไหม
	S: ครับ

39:11	K: มันเป็นเรื่องไร้สาระและตื้นเขิน

39:15	เธอจะต้องรู้ว่าใครเป็นกษัตริย์
	ของอินเดียในศตวรรษที่ 15

39:19	และคนต่อๆ ไปจากนั้น ถูกไหม

39:22	S: ทำไมคุณบอกว่ามันเป็นเรื่องไร้สาระ

39:25	K: มันเป็นเรื่องเหลวใหล ไร้สาระ
	ไร้ความหมาย

39:26	เพราะที่สุดแล้วมันไม่ได้มีผลกระทบ
	ต่อชีวิตของเธอเลยแม้แต่น้อย มันมีไหม

39:31	S: แต่ถ้าคุณอยากจะเป็นอะไรบางอย่าง
	หรือศึกษาต่อในแขนงใด

39:35	K: นั่นแหละ เธอจดจำก็เพื่อที่จะ
	เป็นศาสตราจารย์

39:42	S: ใช่ครับ
	K: ใช่ครับ

39:43	ใช่ เธอจดจำก็เพื่อจะได้เงินมากๆ

39:46	S: ได้อะไรครับ
	K: ได้เงิน ได้งานที่ดีกว่า

39:49	S: ไม่จำเป็นเสมอไปครับ
	K: อ้า ใช่สิ

39:52	ถ้าความจำของเธอไม่ดี
	เธอก็จะไม่ได้งานดีๆ ทำ

40:01	เธอเคยดูช่างไม้ทำงานไหม

40:06	พวกที่ทำเฟอร์นิเจอร์สวยงาม

40:11	ฉันเคยดูพวกเขา

40:12

40:16	เขาจะต้องรู้ถึงคุณภาพของไม้
	ถูกไหม

40:21	คุณภาพของเนื้อไม้ ลายไม้และอื่นๆ
	และต้องรู้จักเครื่องมือที่เขาใช้กับไม้

40:25	พวกเขาละเอียดระมัดระวังมาก
	ดังนั้นพวกเขาจึงจดจำ

40:26	เขาจะต้องฝึกหัดโดยเป็นลูกมือ
	ของช่างไม้มืออาชีพคนหนึ่งก่อน

40:31	พวกเขาเรียนรู้จากการฝึกฝน จดจำ
	แล้วพวกเขาก็จะเป็นช่างไม้ฝีมือดี

40:33	ถูกไหม

40:36	ทีนี้ฉันอยากจะสอนเธอ
	เกี่ยวกับประวัติศาสตร์

40:40	แค่ฟังเงียบๆ ก่อนนะ
	ได้ไหม

40:45	เธอจะฟังไหม
	หรือเธอใจลอยไปสนใจอะไรอื่น

40:48	S: เรากำลังฟังอยู่ค่ะ
	K: ดีมาก

40:51	ฉันอยากจะสอนเธอ
	เกี่ยวกับประวัติศาสตร์

40:55	ประวัติศาสตร์หมายถึงเรื่องราว
	ถูกไหม

40:59

41:00	มันเป็นเรื่องราวเกี่ยวกับกษัตริย์
	และพระราชินีสมัยอดีตที่ผ่านมา

41:07	เรื่องราวของสงครามต่างๆ และอื่นๆ

41:08	S: ใช่ครับ

41:11	K: และเรื่องราวก็หมายถึง
	เรื่องราวเกี่ยวกับตัวเธอเองด้วย

41:16

41:18	S: ครับ

41:21	K: เรื่องราวเกี่ยวกับ
	สิ่งที่กำลังเกิดขึ้นในโลกนี้

41:25	รวมทั้งเรื่องราว
	เกี่ยวกับตัวเธอเองด้วย

41:28	ตัวเธอนั้นเป็นเรื่องราวที่น่าสนใจ
	กว่าเรื่องราวของกษัตริย์ทั้งหลาย

41:32	S: ผมเห็นด้วย
	K: เห็นด้วยเหรอ

41:40	ฉะนั้นฉันจะไม่พูดเกี่ยวกับ
	ประวัติศาสตร์จากหนังสือเท่านั้น

41:41

41:45	แต่ฉันจะพูดกับเธอเกี่ยวกับ
	เรื่องราวของตัวเธอเองด้วย

41:50

41:52	S: แต่เราไม่ได้ทำอย่างนั้น
	ในห้องเรียน

41:54	K: ฉันรู้ว่าพวกเขาไม่ได้ทำ

41:55	ฉันพูดว่าถ้าฉันเป็นครูของเธอ
	ฉันจะทำเช่นนั้น

41:59	เธอเข้าใจไหม
	S: ครับ

42:01	K: ฉันจะรวมเอาเรื่องราวในหนังสือ

42:06	และเรื่องราวเกี่ยวกับตัวเธอเองเข้าด้วยกัน

42:07	S: เป็นไปไม่ได้เลยที่คุณจะมาเป็นครู

42:12	K: อะไรนะ ช้าๆ หน่อย ช้าๆ

42:14

42:18	S: คุณครับ คุณไม่อาจจะเป็น
	ครูหรอกครับ

42:19	K: ทำไมจะเป็นไม่ได้
	S: ไม่ใช่ครูสอนวิชาต่างๆ พวกนั้น

42:21	K: แต่ฉันบอกว่า
	ฉันจะรวมทั้งสองสิ่งเข้าด้วยกัน

42:25

42:26	ฉันจะรวมเอาในหนังสือ
	ถูกไหม

42:28	และฉันก็จะรวมเอา
	ประวัติศาสตร์เกี่ยวกับตัวเราเอง

42:34	ประวัติศาสตร์เกี่ยวกับตัวเราเอง
	คือประวัติศาสตร์ของมนุษยชาติทั้งหมด

42:40	ถูกไหม

42:42	S: ดังนั้นประวัติศาสตร์
	ของมวลมนุษยชาติ

42:43	ก็คือประวัติศาสตร์ของตัวเราเอง

42:45	K: ซึ่งหมายถึงตัวเธอนั่นแหละ

42:48	S: ดังนั้นถ้าเราศึกษา
	เรื่องราวทั้งหมดของมนุษยชาติ

42:49	เรากำลังศึกษาเกี่ยวกับตัวเองด้วย

42:50	K: ถูกต้อง

42:52	S: ดังนั้นเราก็ศึกษา
	เกี่ยวกับมวลมนุษยชาติ

42:54	K: พ่อหนุ่มน้อย
	เธอไม่ได้ฟังสิ่งที่ฉันกำลังพูด

42:58	ฉันพูดและฉันบอกเธอว่า
	ถ้าฉันเป็นครูประวัติศาสตร์

43:04	ความหมายของประวัติศาสตร์
	ในภาษาลาตินคือ "storia"

43:09	หมายถึงประวัติศาสตร์

43:12	ในภาษาอิตาเลี่ยนก็เรียก
	ประวัติศาสตร์ว่า storia

43:16	ซึ่งมาจากภาษาลาตินและอื่นๆ

43:20	ตอนนี้ฉันจะพูดเกี่ยวกับอะไรล่ะ

43:27	ในศตวรรษที่ 15 กษัตริย์ของเธอคือใคร

43:30	S: มีกษัตริย์มากมายหลายองค์ครับ

43:33	K: มีกษัตริย์หลายองค์ ถูกต้อง

43:35	ลองบอกฉันมาสักชื่อสิ
	บอกมาเลย ใครก็ได้

43:39	S: บาบูค่ะ
	K: บาร์เบอร์เหรอ

43:45	S: ไม่ใช่ค่ะ บา-บู

43:54	K: ฉันคิดว่าเธอพูดว่า
	บาร์เบอร์ (ช่างตัดผม)

44:01	ฉันรู้ นั่นเป็นเรื่องตลก

44:06	เอาล่ะ ฉันจะสอนเธอ
	บาบูเป็นพ่อของฮูมมายูถูกไหม

44:13	และลูกชายของฮูมมายู
	ก็คืออัคร์บาถูกไหม

44:18	ฉันจะสอนทั้งหมดนั้น

44:22	และ ฉันก็จะพูดเช่นกันว่า
	แล้วเกี่ยวกับตัวเธอล่ะ

44:24	ตัวเธอเองก็เป็นเรื่องราวเช่นกัน
	เธอเป็นเรื่องราวที่ยิ่งใหญ่

44:28	ยิ่งใหญ่กว่าเรื่องราว
	ของอัคร์บาเสียด้วยซ้ำ ถูกไหม

44:30	S: ครับ

44:32	K: ดังนั้น ฉันจะพูดกับเธอ
	เกี่ยวกับตัวเธอเอง

44:37	ฉันจะพูดว่า เธอคืออะไร

44:41	เธอมีหนังสือเกี่ยวกับ
	ตัวเธอเองอยู่ภายในตัวเธอ

44:46	ให้เรียนรู้ที่จะอ่านหนังสือเล่มนั้น

44:49	เธอเข้าใจไหม

44:51	S: ครับท่าน

44:53	K: เธอแน่ใจนะว่า
	เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูด

44:56	อย่าตอบว่า ครับท่าน

44:57	ฉันพูดว่ามีหนังสือหลายเล่ม

45:01	ที่เขียนขึ้นเกี่ยวกับอัคร์บา

45:08	และมีเล่มหนึ่งด้วย
	ที่อยู่ในตัวของเธอเอง

45:13	เกี่ยวกับตัวเธอ
	ว่าเธอคืออะไร

45:16	S: ถ้าอย่างนั้นคุณหมายความว่า

45:18	K: เธอกำลังฟัง
	สิ่งที่ฉันพูดอยู่หรือเปล่า

45:20	S: ค่ะ

45:25	K: มีตำนานอยู่ภายในตัวเธอ

45:28	ที่เธอต้องเรียนรู้ที่จะอ่าน

45:31	แต่เธอละเลย เพิกเฉย
	ที่จะอ่านหนังสือเล่มนั้น

45:38	ดังนั้นฉันจะช่วยให้เธอ
	เรียนรู้ที่จะอ่านหนังสือเล่มนั้น

45:49	ไม่เพียงอ่านหนังสือ
	ที่เกี่ยวกับอัคร์บา

45:53	แต่อ่านหนังสือเกี่ยวกับตัวเธอเอง

45:57	ดังนั้นฉันจึงพูดไปสู่เรื่องนั้น

46:00	ฉันจะสอนเธอในลักษณะนั้น

46:02	นั่นเป็นวิถีแห่งการเรียนรู้
	ที่มหัศจรรย์เป็นที่สุด

46:06	เรียนรู้ไม่เพียงแต่สิ่งที่กำลัง
	เกิดขึ้นในโลกนี้ภายนอกตัวเธอ

46:08	แต่เรียนรู้ถึงหนังสือเล่มสุดพิเศษ

46:10	ที่เธอมีอยู่ภายในตัวเธอ

46:14	หนังสือที่เป็นตำนาน
	ของมนุษยชาติทั้งหมดด้วย

46:21	ไม่ใช่เพียงประวัติศาสตร์ของอินเดีย

46:23

46:25	S: ถ้าเช่นนั้น ทำไมเราจึงไม่เคย
	ได้เรียนเช่นนั้นเลย

46:27	K: เพราะครูของเธอไม่สอนอย่างนี้

46:31	S: คุณครับ คุณเป็นประธานของมูลนิธิ
	ทำไมคุณไม่ทำอะไรบ้างบางอย่าง

46:33

46:35

46:36	K: เขาพูดว่า
	ฉันเป็นประธานของมูลนิธิ

46:39	ทำไมฉันไม่ทำอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้

46:42	เธอพูดถูกทีเดียว

46:50	แต่พวกเขาไม่ฟัง
	เดี๋ยวก่อน พวกเขาจะไม่ฟัง

46:51	S: แต่พวกเขาก็เหมือนพวกเรา

46:52	K: ถูกทีเดียว

47:01	S: บางทีพวกเขา
	K: ตั้งใจฟังดีๆ นะ

47:06	ครูก็เหมือนพวกเธอ

47:10	เพียงแต่เป็นผู้ใหญ่มากกว่าเท่านั้น
	ถูกไหม

47:13	ฉันไม่ได้ดูถูกพวกเขา
	เธอเข้าใจไหม

47:17	ฉันสุภาพมาก
	และเต็มไปด้วยความเคารพ

47:20	ฉันเคารพผู้คน
	ฉันไม่ดูถูกพวกเขา

47:25	พวกเขาก็เหมือนกับพวกเธอ
	ดังนั้น เรียนรู้ซึ่งกันและกัน

47:30	เธอเข้าใจไหม

47:33	ตอนนี้ฉันเองกำลังเรียนรู้จากเธอ

47:38	เรียนรู้ว่าทำไมเมื่อเธอพูดสิ่งใด
	เธอจึงไม่ได้หมายความอย่างที่พูด

47:45	เธอเข้าใจไหม
	S: เข้าใจครับ

47:48	K: ทำไมเธอพูดว่า ครับ ครับคุณ
	แต่ไม่ได้หมายความตามนั้นเลย

47:51	S: ผมพูดตามที่รู้สึกจริงๆ ครับ

47:56	K: นั่นหมายความว่า
	เธอจะใช้ชีวิตตามที่พูด

47:58	S: คำว่า 'ครับ' ของผม
	หมายถึงผมเข้าใจสิ่งนั้น

48:01	K: อย่างแรกคือเข้าใจ
	แต่ต้องใช้ชีวิตตามนั้นด้วย

48:05	ใช่ไหม
	S: แต่ผมไม่มี

48:09	K: ในชีวิตของเธออย่าได้พูดอะไร
	ถ้าเธอไม่สามารถประพฤติตามที่พูดได้

48:15	ถ้าเธอไม่สามารถประพฤติตามที่พูดได้

48:19	เธอจะกลายเป็นคนหลอกลวงเสแสร้ง
	ถูกไหม

48:24	การพูดอย่างแต่ทำอีกอย่าง
	นั่นคือการเสแสร้ง หลอกลวงใช่ไหม

48:26	S: คุณครับ
	ผมไม่ได้พูดอะไรเลยครับ

48:28	ผมพูดว่าผมเข้าใจสิ่งที่คุณพูด

48:31	K: ฉันพูดกับเธอว่า
	ให้เข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูด

48:32	อย่าพูดในสิ่งที่เธอ
	ไม่ได้หมายความตามนั้น

48:39	ถ้าเธอหมายความตามที่พูดจริง ก็พูด

48:44	ถ้ามันเป็นสิ่งที่ถูกก็จงซื่อสัตย์

48:49	ถ้าเธอโกหกก็บอกว่า "ผมโกหกครับ"

48:54	นั่นคือความซื่อสัตย์ใช่ไหม

48:57	ถ้าเธอโกรธก็พูดอย่างซื่อสัตย์ว่า
	"ใช่ผมโกรธ"

49:00	อย่าเสแสร้งแกล้งทำ

49:03	พวกที่โตแล้ว พวกผู้ใหญ่มักเสแสร้ง

49:05	นั่นคือความแตกต่างเพียงประการเดียว
	ระหว่างเด็กและผู้ใหญ่

49:12	S: คนทุกๆ คนก็แตกต่างกัน

49:15	ไม่มีใครที่จะเป็นเหมือนกันได้

49:17	K: ใช่แล้ว

49:20	S: ผมหมายถึง ผมบอกทุกๆ คน
	อย่างซื่อสัตย์ เช่นว่า ผมโกรธ

49:23	แต่ไม่ใช่ทุกคนจะบอกว่าเขาโกรธ

49:26	K: อะไรนะ

49:28	S: สมมุติว่าผมทะเลาะกับใครบางคน

49:30	K: ทำไมเธอต้องทะเลาะกับใครด้วยเล่า

49:32	S: เพราะว่าเขา
	K: เฮ้!

49:35	ทำไมเธอต้องทะเลาะ
	ต่อสู้กับใครด้วยเล่า

49:37	S: เพราะเรามีความเห็น
	บางอย่างไม่ตรงกัน

49:39	K: ทำไมเธอมีความเห็นไม่ตรงกัน

49:42	เรียนรู้สิ อย่าพูดว่า
	ผมไม่เห็นด้วยกับเขา เลยทะเลาะกัน

49:46	เรียนรู้สิ

49:48	ถ้าเธอทะเลาะกัน สู้กันตอนนี้

49:51	เมื่อเธอเติบโตขึ้น เธอก็จะทะเลาะ
	จะต่อสู้เช่นเดียวกัน

49:53	มันกลายเป็นความรุนแรง

49:57	เธอรู้ไหมว่าความรุนแรง
	ได้แผ่ขยายไปทั่วโลก

50:01	เธอรู้ไหม รู้หรือเปล่า

50:03	พวกเขาฆ่ากันและกัน
	มีสงครามคุกคาม การก่อการร้าย

50:09	เธอรู้ไหม เธอเข้าใจไหม

50:12	พวกเขาฆ่าฟันกันเอง เป็นความรุนแรง
	ในโลกที่ใหญ่หลวงหนักหนา

50:15	ดังนั้นจงอย่าเป็นคนรุนแรง
	อย่าโกรธ

50:21	เมื่อเธอโกรธ ก็ให้บอกว่า
	"ฉันโกรธ ฉันขอโทษ" อย่าต่อสู้กัน

50:31	S: ถ้าเราไม่สู้ คนอื่นอาจจะ
	ฉวยโอกาสเอาเปรียบเรา

50:41	ทุบตีเรา

50:43

50:47	K: บางทีอาจจะไม่นะ

50:53	ถ้าฉันไม่โกรธตอบคนที่โกรธเรา

50:55	เขาอาจจะสงบลงก็ได้

50:58	S: อาจจะ
	K: อาจจะ ฉันพูดว่า อาจจะ

51:01

51:04	S: แต่ว่า
	K: เดี๋ยว เดี๋ยวก่อน

51:06	S: แต่ถ้าอีกคนกำลังจะตีหนูละค่ะ

51:08	เพราะไม่ได้โกรธเขาตอบ

51:12	K: ถ้าฉันไม่มีปฏิกิริยาตอบโต้กลับ
	เธอเข้าใจไหม

51:16	เช่นเธอโกรธฉัน

51:19	สมมุติเธอโกรธฉัน
	แต่ฉันไม่ตอบโต้เธอ

51:24	ฉันไม่โกรธตอบ ฉันไม่ตีเธอกลับ
	ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้น

51:28	S: ท่านค่ะ บางครั้งมันอาจจะ
	ทำให้อีกฝ่ายโมโห

51:31	K: ไม่ใช่ บางครั้ง

51:33	ดูก่อนว่ามีอะไรเกิดขึ้น
	ถ้าเธอโกรธฉัน

51:36	แต่ฉันไม่ได้โกรธตอบเธอ
	มีบางสิ่งบางอย่างเกิดขึ้นระหว่างเรา

51:43	ใช่ไหม

51:46	ถ้าเธอเรียกฉันว่าเจ้าหน้าโง่

51:49	ฉันไม่โต้กลับ
	โดยเรียกเธอว่า เธอก็โง่

51:55	ฉันนิ่งเงียบ ไม่ตอบโต้

52:00

52:05	การนิ่งเงียบของฉันมีผลกระทบถึงเธอ

52:09	แต่ก็ไม่เสมอไปเพราะผู้คน
	ไม่สุภาพอ่อนโยนเพียงพอ

52:13	ดังนั้นเธอจะเรียนรู้
	โอ! พระเจ้า

52:16	ฉันต้องการจะคุยกับเธอ
	เกี่ยวกับเรื่องบางเรื่อง

52:19	ที่แตกต่างอย่างสิ้นเชิง
	กับเรื่องทั้งหมดนี้

52:21	S: คุณค่ะ หนูไม่เข้าใจว่า
	สิ่งที่พูดทั้งหมดนี้จะนำเราไปสู่อะไร

52:27	เธอไม่เข้าใจหรือ

52:31	เธอพูดว่า
	"หนูไม่เข้าใจว่าคุณจะนำเราไปสู่อะไร"

52:35	ฉันไม่ได้นำพาเธอไปไหนเลย

52:40	S: เราคุยกันเรื่องอะไร

52:42	K: สิ่งที่ฉันคุยกับเธอก็คือ
	การเรียนรู้ที่จะเฝ้ามอง

52:47	ซึ่งเป็นสิ่งหนึ่ง
	ที่ยากที่สุดที่จะทำ

52:52	เรียนรู้ที่จะฟังและเรียนรู้ที่จะ
	ค้นหาวิถีแห่งการมีชีวิตอยู่

53:04	ที่ไม่ใช่เพียงแค่
	การทำอะไรซ้ำๆ ซากๆ

53:08	ใช่ไหม

53:09	นั่นคือสิ่งที่ฉันพูดในเช้าวันนี้

53:13	อย่าทำให้ตัวเอง
	กลายเป็นเครื่องจักรกล

53:16	S: คุณพูดว่าคุณต้องการจะคุยเกี่ยวกับ
	อะไรบางอย่างที่แตกต่างออกไป

53:19	แล้วทำไมคุณไม่เริ่มเรื่องล่ะครับ

53:23	ทำไมคุณไม่เริ่มด้วยการพูดคุย
	เกี่ยวกับเรื่องอะไรบางอย่าง

53:27	K: เพราะว่าฉันต้องการดูว่า
	พวกเธอต้องการอะไรก่อน

53:34	ถูกไหม

53:35	ฉันต้องการรู้ก่อน

53:40	มันสุภาพกว่าใช่ไหมที่จะรู้ว่า
	เธอต้องการพูดคุยเกี่ยวกับเรื่องอะไร

53:43	S: เช่นกันครับ เราก็ต้องการทราบว่า
	คุณอยากพูดคุยกับเราเกี่ยวกับอะไร

53:47	K: ถูกต้อง ทีนี้ฉันพูดเรื่องที่ฉัน
	ต้องการพูดกับเธอได้แล้วใช่ไหม

53:50	S: ครับ

53:53	K: ก่อนอื่นฉันถามเธอก่อนใช่ไหม

53:56	ฉันเสริฟน้ำชาแก่เธอก่อน
	ไม่ใช่เสริฟให้ตัวฉันเองก่อน

53:59	S: ครับ

54:01	K: ในทำนองเดียวกัน ฉันถามเธอก่อนว่า
	เธอต้องการคุยเกี่ยวกับอะไร

54:05	และพวกเธอก็กระโดดไปเรื่องนั้น
	เรื่องนี้ เต็มไปหมด

54:08	หลังจากที่เธอจบเรื่องของเธอ

54:10	ถ้ามีเวลาฉันก็จะพูด
	ในสิ่งที่ฉันต้องการพูด

54:14	S: คุณอยากพูดเรื่องอะไรค่ะ

54:19	K: ถ้าฉันจำได้ สิ่งที่ฉัน
	อยากพูดในเช้าวันนี้ก็คือ

54:24	พวกเธอมีความละเอียด
	อ่อนไวในการรับรู้หรือเปล่า

54:27	S: ต่ออะไรค่ะ

54:29	K: ละเอียดอ่อนไวในการรับรู้

54:31	เธอเห็นไหม เธอตอบทันทีว่า ต่ออะไร

54:36	ฉันไม่ได้พูดถึง
	การรับรู้เกี่ยวกับอะไร

54:38	แต่ภายในตัวเธอเองนั่นแหละ
	เธอละเอียดอ่อนไวในการรับรู้หรือไม่

54:44	เธอรู้ไหมว่าความละเอียดอ่อน
	รับรู้ได้ไวหมายถึงอะไร

54:48	S: การที่จะรู้สึก
	K: การที่จะรู้สึก

54:51	S: การตื่นตัว
	K: ตื่นรู้ตัว

54:53	S: ความเข้าใจ

54:56	K: เธอละเอียดอ่อนรับรู้ได้ไว
	ต่อดอกไม้เหล่านั้นหรือไม่

55:00	เธอละเอียดอ่อนรับรู้ได้ไว
	ต่อผู้คนหรือเปล่า

55:05	S: ผู้คนเหรอค่ะ

55:06	K: ผู้คนรอบๆ ตัวเธอ
	เด็กผู้ชายและผู้หญิง ผู้ใหญ่ทั้งหลาย.

55:11	..เธอละเอียดอ่อนไวที่จะรู้เห็นไหมว่า
	พวกเขากำลังรู้สึกอยู่อย่างไร

55:13

55:17	หรือพวกเขาดูเป็นอย่างไร เขาทำอะไร
	เธอละเอียดอ่อนไวพอหรือเปล่า

55:20	S: คุณค่ะ แค่กับผู้คน
	ที่มักจะอยู่รอบๆ ตัวหนู

55:22	K: ใช่ แม้แค่นั้นก็ยังไม่ใช่

55:24	S: ไม่ใช่รู้สึกตลอดเวลา
	K: ไม่ใช่

55:25	ฉะนั้นเธอละเอียดอ่อน
	ไวที่จะรับรู้หรือ

55:30	เธอพูดว่าในบางเวลา
	เธอรู้สึกได้ละเอียดอ่อนไว

55:31	นั่นยังไม่ดีพอ มันเหมือนกับ
	การกินมันฝรั่งเสียๆ เข้าไป

55:40	ฉะนั้นฉันจะคุยกับเธอเกี่ยวกับ
	ความละเอียดอ่อนรับรู้ได้ไว

55:42	แล้วฉันก็จะคุยกับเธอ
	ถึงเรื่องความสัมพันธ์ของเธอ

55:45	เธอเข้าใจคำๆ นี้ไหม

55:49	อะไรคือความสัมพันธ์ของเธอ
	กับสิ่งที่กำลังเกิดขึ้น กำลังเป็นไปในโลกนี้

55:58	เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันถามไหม

56:00	ความสัมพันธ์ของเธอ

56:01	เธอเกี่ยวข้องสัมพันธ์กับ
	พ่อของเธอ แม่ของเธอถูกไหม

56:04	เธอสัมพันธ์กับคนอื่นๆ ในโลกนี้

56:07	เหมือนกับที่สัมพันธ์
	กับพ่อแม่ของเธอไหม

56:08	หรือสัมพันธ์กับสิ่งที่เกิดขึ้น
	บนโลกใบนี้ในลักษณะใดลักษณะหนึ่งใช่ไหม

56:11	S: ใช่ค่ะ
	K: เดี๋ยว เดี๋ยว ฟังฉันก่อน

56:15	คนจำนวนสองพันห้าร้อยคน
	ถูกฆ่าตายในโบพาล

56:20	และคนหลายร้อยหลายพันคนที่บาดเจ็บ

56:23	เธอรู้สึกอะไรไหมเกี่ยวกับเรื่องนี้

56:29	S: หนูรู้สึกเศร้าใจ
	K: เธอรู้สึกเศร้าใจ แล้วอะไรอีก

56:34	S: เรารู้สึกว่าความไม่ใส่ใจใยดี
	เกิดขึ้นทุกหนทุกแห่ง

56:37	เกิดจากร้อยร้าวเล็กๆ
	ที่เร่งเร้าให้เกิดสิ่งแย่ๆ ขึ้นมากมาย

56:41	K: เธอตั้งใจฟัง
	สิ่งที่ฉันถามเธอหรือเปล่า

56:45	เธอรู้สึกถึงความทุกข์ยาก
	ของผู้คนหรือเปล่า

56:50	S: ไม่ค่ะ

56:52	K: เดี๋ยวก่อน ฉันถามคำถามเธอ

56:55	ว่าเธอรู้สึกถึงความทุกข์ยาก
	ของมนุษย์คนอื่นๆ ไหม

57:00	S: คุณครับ บ่อยครั้งทีเดียว
	ที่ผมเป็นคนที่ถูกทำให้เป็นทุกข์

57:06	K: เธอฉลาดมากทีเดียว
	พ่อหนุ่มน้อย

57:09	ฉันถามคำถามเธอ
	เธอก็กลับถามคำถามฉันด้วยเหมือนกัน

57:13	ฉันจะถามเธอ
	ฉันฉลาดพอๆ กับเธอล่ะ

57:22	ฉันจะถามเธอว่า เธอรู้สึก สัมผัส
	ถึงความทุกข์ของคนอื่นไหม

57:25	ของคนแปลกหน้าที่เธอไม่รู้จัก

57:28	S: ไม่รู้สึกมากเหมือนของเราเอง

57:31	K: เธอไม่ได้รู้สึก

57:32	นั่นแหละ เธอไม่ได้รู้สึก
	ทำไมล่ะ

57:35	เธอรู้ไหมเมื่อวานนี้

57:36	เมื่อวานซืนนี้
	ฉันเดินลงไปที่นั่น

57:41	มีเด็กผู้หญิงสองคน
	ใส่ชุดสีฟ้าแถบขาว

57:42	ฉันว่าเขาเป็นนักเรียน

57:47	พวกเขาต้องเดินมาเรียนหนังสือไกล
	มา 6 ไมล์ กลับอีก 6 ไมล์

57:48	รวมเดินวันละ 12 ไมล์

58:00	เธอรู้สึกไหมว่าพวกเขารู้สึกอย่างไร
	ที่ต้องเดินไกลถึงขนาดนั้น

58:07	S: ไม่ค่ะ เพราะมันไม่มีผลต่อหนู

58:10	มันไม่มีผลกระทบต่อชีวิตของหนู
	K: ถูกทีเดียว

58:12	ดังนั้นเธอจึงไม่รู้สึกละเอียดอ่อน
	และไวต่อคนอื่นๆ

58:15	S: หนูรับรู้แค่ตัวหนูเองเท่านั้น

58:17	K: เธอเห็นแก่ตัว

58:21	S: คุณครับ บ่อยครั้งที่เรา
	ละเอียดอ่อนสัมผัสรับรู้ได้ไว

58:23	คุณรู้สึกเศร้าเสียใจไปกับผู้คน
	เช่นเมื่อครั้งที่ผู้คนตายที่เมืองโบพาล

58:26	K: ฉันพูดกับเธอว่า
	อย่าทำตัวว่าตัวฉลาดกับฉัน

58:31	เธอรู้สึกอะไรต่อเด็กผู้ชาย
	และเด็กผู้หญิงเหล่านั้น

58:35	ที่ในแต่ละวันต้องเดินถึง 12 ไมล์

58:39	ไม่มีอาหารกินเพียงพอ
	พวกเขาทุกข์ทรมาน

58:45	เธอรู้สึกอะไรเกี่ยวกับ
	สภาพเหล่านี้บ้าง

58:48	เธอไม่สนใจไม่ใยดีใช่ไหม
	S: ผมสนใจ

58:51	K: แล้วถ้าอย่างนั้นเธอจะทำอะไรได้บ้าง

58:55	S: ผมทำอะไรได้บ้างเล่าครับ

58:57	K: เธอไม่สามารถทำอะไรได้มากนัก

59:01	แต่เธอสามารถบอกมิสซิสโทมัธ
	และรัตดิกาจีได้

59:08	บอกท่านว่า ขอให้ดูว่าเราจะหา
	วิธีช่วยพวกเด็กๆ เหล่านั้นได้อย่างไร

59:12	อาจจะหารถรับส่งพวกเขา
	เพื่อให้เขาเดินทางมาที่นี่และกลับบ้าน

59:18	เธอหาวิธีนะ เธอต้องทำอะไรบางอย่าง

59:21	เธออย่าเอาแต่พูดว่า ครับผม นะ

59:23	ใช่ไหม

59:26	เธอจะทำไหม
	S: คุณค่ะ

59:28	K: เดี๋ยวก่อน ฉันถามว่า

59:33	เธอจะไปพบมิสซิสโทมัธ
	และรัตดีกาจีไหม

59:37	แล้วบอกท่านว่า ขอให้ช่วยเด็กๆ เถิดครับ

59:38	เราจะต้องทำอะไรบางอย่าง
	เกี่ยวกับเรื่องนี้

59:47	เธอจะไปพูดไหม
	เฮ้! เธอจะทำไหม

59:55	หรือเธอไม่ได้สนใจใยดี
	ต่อพวกเด็กๆ เหล่านั้น

59:58	S: ผมสนใจครับคุณ

59:59	K: ถ้าอย่างนั้นไปหาอาจารย์เธอ

1:00:02	ฉันก็จะไปหาเขา

1:00:05	ฉันต้องการรถรับส่ง
	สำหรับพวกเด็กๆ เหล่านั้น

1:00:13	ฉันจะรับพวกเขามาและไปส่งพวกเขา

1:00:17	หรือไม่ก็ตั้งโรงเรียน
	สำหรับพวกเขาทุกคนที่นี่

1:00:21	ที่ตรงโน้นเลย ไม่ใช่ที่ไกลๆ โน่น

1:00:29	ฉันกำลังจะทำเรื่องนี้
	ฉันจะไปพูดคุย

1:00:30	ฉันจะเอาเรื่อง
	ถ้าพวกเขาไม่แก้ปัญหา

1:00:34	S: คุณสามารถทำได้

1:00:37	K: เธอก็ทำได้ด้วย เธอช่วยฉันทำได้ไหม

1:00:38	S: ถ้าคุณบอกผม ผมจะทำ

1:00:42	K: ฉันจะไม่บอกเธอ
	เธอไปทำเรื่องนี้นะ

1:00:47	การทำเช่นนั้นแหละ
	คือความเป็นอิสระของเธอเอง

1:00:51	ดังนั้นฉันต้องการจะคุยกับพวกเธอ

1:00:54	ถึงเรื่องความละเอียดอ่อน
	ไวต่อการสัมผัสรับรู้

1:00:55	ฉันต้องการคุยกับเธอเกี่ยวกับ
	ความสัมพันธ์ที่เธอมีต่อโลกนี้

1:01:04	เธอกำลังเติบโต เธอกำลังจะจาก
	สถานที่ที่สวยงามนี้ไปในไม่ช้า

1:01:08	จากหุบเขาฤาษีนี้ไป
	แล้วเข้าเรียนวิทยาลัย มหาวิทยาลัย

1:01:11	แล้วก็แต่งงาน มีลูกๆ

1:01:14	แล้วทำงาน มีการทะเลาะเบาะแว้ง
	ต้องพบกับความทุกข์ยาก

1:01:18	ทั้งหมดนี้คือชีวิต
	ในวันข้างหน้าของเธอ

1:01:21	แล้วความสัมพันธ์ระหว่างเธอ
	กับสิ่งอื่นๆ ในโลกคืออะไร

1:01:26	กับการใช้ความรุนแรง
	กับการเมือง

1:01:29	การฉ้อฉล การทุจริตอย่างใหญ่หลวง
	ในประเทศนี้

1:01:33	ใช่ไหม

1:01:35	S: ดังนั้นเราจะกลายเป็น
	คนเห็นแก่ตัวอย่างยิ่ง

1:01:36	ถ้าเรามีสภาพทั้งหมดนั้น

1:01:40	K: เธออย่าได้เห็นแก่ตัว
	เธอจะเป็นห่วงเป็นใย

1:01:45	เธอจะเป็นห่วงเป็นใยเกี่ยวกับ
	ความรุนแรงของการฉ้อฉลอันใหญ่หลวง

1:01:50	S: คุณค่ะ เราจะทำอะไรได้บ้าง
	เกี่ยวกับเรื่องนี้

1:01:53	K: ก็อย่าฉ้อฉลสิ
	S: ใช่ แต่ว่าจะทำอย่างไรล่ะ

1:01:57	K: เดี๋ยว เธอยังไม่ได้ฟังเลย
	เธอรวดเร็วเกินไป

1:02:01	เธอต้องไม่เป็นคนฉ้อฉล

1:02:04	ต่อสู้เพื่อความไม่ฉ้อฉล

1:02:07	ยืนหยัดต่อสู้
	กับสิ่งที่เธอคิดว่ามันผิด

1:02:09	S: แต่ถ้ามีใครไม่เห็นด้วย
	ก็ต่อสู้กับเขาหรือครับ

1:02:13	K: ฉันพูดถึงการต่อสู้ในความหมาย
	ที่ตัวเธอเองต้องไม่ฉ้อฉล

1:02:19	S: ฉะนั้น ถ้าผมไม่ฉ้อฉล
	แต่ว่า

1:02:21	K: ไม่เป็นไรหรอก ช่างคนอื่นๆ เถอะ
	ตัวเธอเองอย่าได้ฉ้อฉล

1:02:26	S: ผมจะไม่

1:02:29	K: เมื่อเธอเติบโตขึ้นเธออาจจะ
	ตอนนี้เธอพูดได้ว่า เธอจะไม่ฉ้อฉล

1:02:32	ผมจะไม่ฉ้อฉล

1:02:35	แต่เมื่อเธอโตขึ้นและเข้าสู่ธุรกิจ

1:02:36	S: มันจะมีความหมายอะไรล่ะครับ
	ถ้ามีคนเพียงคนเดียวที่ไม่ทุจริตฉ้อฉล

1:02:43	K: ขอให้เริ่มต้นที่ตัวเธอเองก่อน

1:02:46	S: เอาล่ะ ถ้าเราไม่ทุจริต
	ผมแค่ยกตัวอย่าง

1:02:49

1:02:52	ถ้าเราไปหางานทำ
	และผู้จัดการใหญ่สัมภาษณ์เรา

1:02:55	แล้วเขาเรียกร้องสินบน
	ถ้าไม่จ่ายเราจะไม่ได้งาน

1:02:58	K: ก็อย่าทำงานนั้นสิ

1:03:07	ทำไมเธอถึงไม่ยืนหยัด
	เพื่ออะไรสักอย่าง

1:03:10	S: หากไม่มีงาน
	ผมก็ไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้

1:03:14	K: ก็ไม่ต้องอยู่

1:03:17	S: ถ้าอย่างนั้นอะไรคือเป้าหมาย
	ของการมาเกิดบนโลกนี้

1:03:21	K: ลองค้นหาดูสิ

1:03:26	เธอเห็นไหมว่าพวกเธอทั้งหมด
	อ่อนแออย่างยิ่ง เธอยอมจำนน

1:03:30	ถ้าเธอพูดว่า ไม่ล่ะ

1:03:33	ผมจะไม่เป็นคนฉ้อฉล
	และเธอรวบรวมผู้คนที่อยู่รอบๆ ตัวเธอ

1:03:34	เธอทำเพื่อความไม่ฉ้อฉล

1:03:40	S: คุณครับ แต่ถ้ามีคน
	แค่ห้าคนรอบๆ ตัวผม

1:03:42	K: นั่นก็เพียงพอแล้ว เริ่มต้นได้เลย

1:03:46	S: คุณค่ะ ถ้าหากมีคนที่ไม่ฉ้อฉล

1:03:49	..แต่เขาไม่ละเอียดอ่อน
	ไวต่อการสัมผัสรับรู้

1:03:52	และผู้คนรอบๆ เขา
	ก็ไม่รู้สึกไวต่อการสัมผัสรับรู้

1:03:54	ผู้คนเหล่านี้จะรู้ได้อย่างไร
	ว่าเขากำลังพยายามทำอะไรอยู่

1:03:58	K: ฉันจะบอกพวกเขา

1:04:01	ฉันกำลังทำอยู่นี่แหละ
	ฟังฉันนะ

1:04:05	ฉันเดินทางไปรอบโลกเพื่อพูดว่า

1:04:08	ศาสนาอย่างที่เป็นอยู่ทุกวันนี้
	เป็นสิ่งไร้ค่า

1:04:11	ไร้ประโยชน์
	ใช่ไหม

1:04:13	พวกเขาไม่ชอบสิ่งที่ฉันพูด
	แต่ก็ไม่เป็นไรฉันไม่สนใจ

1:04:20	ถ้าเขาบอกฉันว่า
	คุณเข้ามาประเทศนี้อีกไม่ได้ ก็ไม่เป็นไร

1:04:23	ฉันสามารถกลับมาที่หุบเขาฤาษีได้เสมอ
	(ถ้าคนที่นี่อนุญาตให้ฉันมา)

1:04:31	มันไม่มีผลกระทบต่อฉันหรอก

1:04:33	แต่พวกเธอหวั่นไหว
	พวกเธอมักจะหวาดกลัว

1:04:36	S: คุณครับ
	แต่เราไม่มีอะไรอื่นที่จะทำได้

1:04:39	ถ้าเราไปหางานทำแล้วไม่ได้งาน
	เราก็จะไม่มีอะไรทำเลย

1:04:42	K: ถ้าเธอไม่มีงานทำ

1:04:46	S: เราไม่อยากเป็นคนฉ้อฉล ติดสินบน
	และคุณก็ไม่อยากรับสินบน

1:04:51	เราก็ไม่ได้งานทำ
	แล้วเราจะทำอะไรได้หลังจากนั้น

1:04:54	K: ก็เป็นคนทำสวนสิ

1:04:57

1:04:58	มีอะไรเสียหายหรือถ้ามาเป็นคนสวน

1:05:00	การเป็นคนจนมีอะไรผิดหรือ

1:05:03	จนอย่างมีการศึกษามีอะไรผิดหรือ

1:05:06	S: คุณจะใช้ชีวิตอย่างไร

1:05:25	S: ถ้าเช่นนั้นการศึกษา
	จะมีประโยชน์อะไรกันเล่า

1:05:28	K: การศึกษาจะมีประโยชน์อะไรน่ะหรือ

1:05:30	อาจจะไม่มีประโยชน์เลยด้วยซ้ำไป

1:05:33	S: เมื่อเป็นคนมีการศึกษา
	คุณก็ไม่สามารถที่จะไปทำงานเป็นคนสวน

1:05:43	K: ก็ทำอะไรบางอย่าง
	ที่ต้องใช้การศึกษา

1:05:48	พวกเธอไม่เคย
	(เธอทั้งหมดช่าง)

1:05:53	ฉันจะไม่ใช้คำพูดบางคำ
	(เธอทั้งหมดเป็นคนทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ)

1:05:58	ซึ่งนั่นเป็นสิ่งที่ฉันไม่เห็นด้วย

1:06:02	S: นั่นหมายความว่าอย่างไร

1:06:06	K: ครึ่งๆ กลางๆ ในภาษาอังกฤษ
	หมายความว่า

1:06:11	ปีนภูเขาขึ้นไปได้แค่ครึ่งทาง
	ไม่เคยไปจนถึงยอดเขา

1:06:16	เธอเข้าใจไหม
	อย่ากลายเป็นคนทำอะไรครึ่งๆ กลางๆ

1:06:22	S: เหตุใดเราจึงให้สถานะภาพ
	เช่นนั้นแก่ผู้คน

1:06:29	เราบอกว่าเขาเป็นอะไร
	ที่แตกต่างจากเรา

1:06:33	และพวกเราไม่มีสักคนเลย
	ที่อยากเป็นคนสวนเพราะมันเป็นอะไรที่

1:06:36	K: เพราะว่าฉันไม่รังเกียจ
	ที่จะเป็นคนสวน

1:06:41	ฉันไม่สนใจว่าคนอื่นจะคิดยังไง

1:06:43	ไม่ว่าฉันจะเป็นรัฐมนตรี
	หรือเป็นใครก็ตาม ฉันไม่สนใจ

1:06:48	ฉันจะทำสิ่งที่ฉันคิดว่าถูกต้อง

1:06:51	S: ฉะนั้นถ้าเราทุกคน
	ทำสิ่งที่เราคิดว่าถูกต้อง

1:06:54	K: ไม่ได้หรอก เพราะมันยากมาก
	ที่จะรู้ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง

1:06:59	มันไม่ใช่สิ่งที่เธอคิดว่าถูกต้อง
	แต่อะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง

1:07:05	มันยากมากจริง ๆ

1:07:09	ใช่ไหม

1:07:11	ฉันคิดว่าถูก แต่มันอาจจะผิด

1:07:13	S: ทุกๆ คนรอบตัวเราบอกเราว่า
	เธอจะต้องทำสิ่งนั้น

1:07:17	เพราะว่ามันเป็นสิ่งที่ถูกต้อง

1:07:19	K: นั่นเป็นแค่การทำตามจารีต
	เป็นการทำตามผู้ที่เราคิดว่ารู้ดีกว่าเรา

1:07:21	ฉันอยากจะค้นหาว่า
	อะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง

1:07:25	เธอก็เช่นกันใช่ไหม

1:07:26	เธอจะค้นหาได้อย่างไร

1:07:29	S: คุณครับ มันจะไม่กลายเป็นเรื่อง
	ของทัศนคติ เป็นความคิดเห็นหรือ

1:07:31	สิ่งที่ถูกสำหรับบุคคลหนึ่ง
	อาจจะผิดสำหรับคนอื่น

1:07:33	K: ฉันบอกเธอ
	เธอไม่ได้ฟังเลยหนุ่มน้อย

1:07:39	ทุกๆ คนต่างคิดว่า
	เขาถูกต้องตามวิถีทางของเขา

1:07:44	ใช่ไหม

1:07:45	เธอคิดว่าสิ่งนี้ถูก

1:07:47	ส่วนอีกคนคิดว่าสิ่งนั้นถูกหรือผิด

1:07:49	แต่ฉันต้องการจะค้นหาว่า
	อะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง

1:07:52	ตั้งใจฟังดีๆ นะ

1:07:53	ถูกต้องในทุกๆ สถานการณ์
	ทุกๆ ภาวะที่กดดัน

1:07:59	ในท่ามกลางความคิดเห็น
	ของคนทั่วๆ ไป

1:08:00	ฉันต้องการค้นหาว่า
	อะไรคือสิ่งที่ถูกต้องภายใต้สภาพเหล่านั้น

1:08:06	เธอไม่ต้องการรู้หรือ

1:08:09	และมันเป็นเรื่องยากที่จะค้นหา
	ว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง

1:08:12	การที่จะค้นหาสิ่งที่ถูกต้อง
	เธอไม่อาจที่จะมีความคิดเห็นส่วนตัว

1:08:17	มีการตัดสินไว้ล่วงหน้า มีข้อสรุป
	หรือมีความเชื่อใดๆ ไว้ก่อนถูกไหม

1:08:23

1:08:26	แล้วเธอจะมองเห็นว่า
	อะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง เมื่อมีอิสรภาพ

1:08:34	S: เมื่อมีอิสรภาพอันสมบูรณ์เท่านั้น

1:08:38	K: ใช่ เมื่อมีอิสรภาพอย่างแท้จริง

1:08:40	เมื่อมีอิสรภาพอย่างแท้จริง
	แล้วเธอจึงจะเห็นว่าอะไรคือสิ่งที่ถูกต้อง

1:08:45	S: คุณค่ะ แต่เราจะได้รับ
	อิสรภาพได้อย่างไร

1:08:48	K: เราจะได้รับอิสรภาพได้อย่างไรหรือ

1:08:51	เธอไม่ได้รับอิสรภาพหรอก

1:08:52	อิสรภาพนั้นมีอยู่ เกิดขึ้น
	หากเธอไม่ยึดติด ไม่ผูกพันมั่นหมาย

1:08:56	ถ้าเธอไม่นึกถึงแต่ตนเอง
	เธอเข้าใจไหม

1:09:00	ถ้าเธอไม่เห็นแก่ตัว

1:09:03	S: แล้วคุณก็เป็นอิสระ

1:09:05	K: นั่นแหละอิสรภาพจึงเกิดขึ้น

1:09:11	จากนั้นสิ่งที่เธอมองเห็น
	ก็คือสิ่งที่ถูกต้อง

1:09:12	S: แต่ผมไม่สามารถอยู่ตัวคนเดียวในโลก

1:09:14	K: ฉันไม่กลัวการที่ต้อง
	อยู่คนเดียวในโลก

1:09:16

1:09:19	S: ไม่ใช่ครับ
	K: เธอกลัว เธอหวาดกลัว

1:09:21	S: แล้วเราจะกำจัด
	ความเห็นแก่ตัวได้อย่างไร

1:09:22	K: จะกำจัดความเห็นแก่ตัว
	ได้อย่างไรหรือ

1:09:25	ฉันจะบอกวิธีง่ายๆ ให้เธอ

1:09:27	ก็จงอย่าเห็นแก่ตัว

1:09:31	S: มันไม่ง่ายอย่างนั้นนี่ค่ะ

1:09:33	K: ฟังนะแม่สาวน้อย
	อย่าได้เห็นแก่ตัว

1:09:35	เธอรู้ดีว่าความเห็นแก่ตัวคืออะไร
	อย่าเป็นอย่างนั้น

1:09:40	อย่าพูดว่าฉันจะกำจัดมัน
	เพียงแต่อย่าเห็นแก่ตัว

1:09:44	ดังนั้นจงเรียนรู้ว่า
	ความเห็นแก่ตัวคืออะไร เฝ้าดูมัน

1:09:49	S: ทุกๆ เรื่องนำไปสู่การเฝ้ามองดู
	K: ถูกแล้ว

1:09:52	การเฝ้ามอง เธอเรียนรู้ได้มากมาย
	ไม่สิ้นสุดจากการเฝ้ามองดู

1:09:57	ฉันเรียนรู้มากมายโดยการเฝ้าดู

1:09:58	ขณะที่เธอเดินมาตามถนน

1:10:03	ดูว่าเธอเดินอย่างไร เธอพูดอย่างไร
	ที่เธอพูด เธอหมายความว่าอย่างไร

1:10:09	เธอพูดจริงตามที่คิด
	หรือพยายามจะหลอกลวง เธอเข้าใจไหม

1:10:13

1:10:17	หรือเธอพูดวกไปเวียนมา
	หรือเธอพูดอย่าง ทำอีกอย่าง

1:10:22	ฉันเรียนรู้ ฉันเฝ้ามอง

1:10:26	นั่นคือเรื่องหนึ่งที่เราพูดคุยกัน

1:10:29	แต่ก่อนอื่นฉันต้องการค้นหาว่า

1:10:31	พวกเธอละเอียดอ่อน
	ไวต่อการสัมผัสรับรู้ไหม

1:10:37	..แล้วอะไรคือความสัมพันธ์ระหว่าง
	เธอกับโลก แล้วเธอแตกต่างจากโลกไหม

1:10:42	โลกนี้อยู่ในความรุนแรง
	เธอเป็นคนรุนแรงไหม

1:10:47	โลกนี้ฉ้อฉล เธอฉ้อฉลไหม

1:10:52	โลกนี้รุนแรง เธอรุนแรงไหม

1:10:57	ใช่ไหม

1:10:58	โลกบอกว่า ฉันเป็นคนอังกฤษ

1:11:01	ฉันเป็นคนฝรั่งเศส ฉันเป็นคนอินเดีย
	ฉันเป็นคนรัสเซีย ฉันเป็นมุสลิม

1:11:05	ใช่ไหม

1:11:06	ดังนั้นจึงมีความขัดแย้งระหว่างเรา

1:11:10	ฉะนั้นฉันจะไม่เป็นอะไรทั้งสิ้น

1:11:14	S: คุณครับ โลกยังพูดอีกด้วยว่า
	ฉันเป็นกอทชิ ฉันคือเกาตั้ม (โคตม)

1:11:24	K: แน่นอนเธอคือ เกาตั้ม
	เธอคือชื่อต่างๆ กัน นั่นเป็นธรรมชาติ

1:11:28	แต่อย่าได้เป็นคนชาตินิยม

1:11:32	S: มันไม่เหมือนกันหรือค่ะ
	เมื่อพูดว่าหนูชื่อนี้

1:11:36	และหนูบอกว่านี่คือประเทศของหนู
	มันไม่เหมือนกันหรือ

1:11:39	K: ถูกต้องทีเดียว
	นั่นแหละคือความเห็นแก่ตัว

1:11:42

1:11:45	เธอจำแนกตัวเธอเองเข้ารวม
	กับบางสิ่งบางอย่างที่ยิ่งใหญ่กว่า

1:11:46	แต่ทว่าความเห็นแก่ตัวก็ยังคงอยู่

1:11:47	เดี๋ยวก่อนเกือบจะหมดเวลาแล้วใช่ไหม

1:11:53	เราคุยกันมาถึง
	หนึ่งชั่วโมงสิบห้านาทีแล้ว

1:11:58	พวกเขาเริ่มกระสับกระส่ายกันแล้ว
	เอาล่ะนะ พอแค่นี้ก่อน

1:12:03	เธอจะนั่งนิ่งๆ สักห้านาทีได้ไหม
	นั่งให้เงียบที่สุด

1:12:11	อย่าเคลื่อนไหว นั่งในท่าที่สบาย
	แล้วนั่งเงียบๆ

1:12:18	นิ่งเงียบจริงๆ
	อย่าไอ ให้หลับตา

1:12:25	แล้วดูสิว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่บ้าง

1:13:33	เอาล่ะดีมาก

1:13:40	ขอบใจที่มาฟังฉันพูด

1:13:43	ขอบคุณ

1:13:46	เธอคือเกาตั้ม (โคตม)ใช่ไหม

1:13:49	เธอชื่ออะไรล่ะ
	S: อาจิปครับ