กฤษณมูรติ - อะไรคือสาเหตุของความฉ้อฉลเสื่อมทราม

Krishnamurti Subtitles

RV84DS3 - อะไรคือสาเหตุของความฉ้อฉลเสื่อมทราม
สนทนากับนักเรียนที่โรงเรียน Rishi Valley อินเดีย ครั้งที่ 3
วันที่ 20 ธันวาคม 1984

0:38	K: พวกเธออยากคุย
	เกี่ยวกับเรื่องอะไร

0:43	S: ความภูมิใจครับ

0:47	K: พวกเธอภูมิใจ

0:50	อย่างนั้นหรือ

0:51	S: เป็นบางครั้ง

0:53	K: บางครั้ง

0:54	ทำไมล่ะ

0:57	แล้วเธอภูมิใจเกี่ยวกับอะไร

1:00	S: ความสำเร็จบางอย่าง

1:03	K: ความสำเร็จ

1:05	พวกเธอประสบความสำเร็จอะไรมาหรือ

1:09	หรือว่าพวกเธอชื่นชม
	คนที่เขาประสบความสำเร็จ

1:15	หรือว่าตัวเธอเอง
	ต้องการประสบความสำเร็จ

1:22	นั่นคือสิ่งที่พวกเธอ
	อยากจะสนทนาหรือ

1:26	ความภูมิใจ การบรรลุผล ความสำเร็จ
	เงินตรา ตำแหน่ง อำนาจ

1:33	นั่นคือสิ่งที่พวกเธอทุกคน
	ต่างต้องการไม่ใช่หรือ

1:44	พวกเธอทุกคนอาจจะ
	ต้องการสิ่งเหล่านั้น

1:46	อย่าหลอกตัวเองเลย

1:51	พวกเธอทุกคน
	ต่างต้องการสิ่งเหล่านั้น

1:54	S: ไม่หรอกครับ
	เราทุกคนต้องการสิ่งเหล่านั้น

1:58	เพราะเราไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่
	ในโลกนี้ได้ หากปราศจากสิ่งเหล่านั้น

2:04	K: ในเวลานี้ เธอบอกว่า

2:06	เราไม่สามารถดำรงชีวิตอยู่ได้
	หากไม่มีสิ่งเหล่านั้น

2:08	พวกเธอรู้ได้อย่างไร

2:10	S: ไม่ว่าที่ไหนๆ
	คุณก็จะเห็นคนจน...

2:14	K: เธอมานั่งตรงนี้เถอะ

2:22	S: ไม่ว่าที่ไหนก็ตามจะเห็นคนจน
	หรืออะไรก็ตามแต่

2:25	พวกเขาจะโต้เถียงต่อว่าคุณ
	ถ้าคุณไม่ให้อะไรเขาเลย

2:28	หรือถ้าคุณพยายามทำให้เขาเป็นคนดี

2:30	พวกเขาก็จะไม่ให้ความนับถือ
	คุณเหมือนกัน

2:32	K: แล้วพวกเธออยากเป็นแบบไหนล่ะ

2:35	S: เป็นอะไรก็ได้ที่เราได้รับ
	ความนับถือเพียงพอ

2:36	ที่จะดำเนินชีวิตได้อย่างมีความสุข

2:40	แต่ไม่จำเป็นต้องนับถือมากเกินไป

2:45	K: เธอพูดถูกทีเดียว
	ไม่จำเป็นต้องมากเกินไป

2:49	แต่เพียงพอสำหรับ
	การดำเนินชีวิตที่สุขสบาย

2:52	และมีความสุข อย่างนั้นใช่ไหม

2:53	S: ครับ

2:56	K: นั่นคือสิ่งที่เธอต้องการใช่ไหม
	S: ครับ

2:58	K: ถ้าเช่นนั้นก็แสวงหามันสิ

3:00	S: แต่มันไม่ง่ายนักหรอก

3:03	นอกจากจะพยายามและทำให้ได้มันมา

3:09	K: มีคำถามอื่นๆ อีกไหม

3:12	S: ความแตกต่างระหว่างสมาธิ
	และการเพ่งจิตจดจ่อคืออะไร

3:17	S: ความแตกต่างระหว่างสมาธิ
	และการเพ่งจิตจดจ่อคืออะไร

3:32	K: ฉันเข้าใจ

3:35	K: เธออยากจะสนทนา
	เกี่ยวกับเรื่องนี้จริงๆ หรือ

3:38	หรือว่าแค่เล่นสนุก

3:47	หรือเพียงอยากจะคุยเล่นในสิ่งที่
	ตัวฉันเองก็สนใจ ใช่อย่างนั้นไหม

3:52	เธอต้องการจะรู้จริงๆ หรือว่า
	อะไรคือสมาธิและการเพ่งจิตจดจ่อ

3:58	ก็ได้

4:05	ถ้าเธอต้องการจริง

4:10	แต่พวกเธอพร้อมจะให้ความสนใจ
	ในสิ่งที่ฉันจะพูดไหม

4:14	S: พร้อมครับ

4:15	K: อย่าพูดว่าครับ
	แล้วทำท่ากระวนกระวายอย่างนั้น

4:20	เธอต้องการที่จะสนทนา
	เรื่องนี้กันจริงๆ หรือเปล่า

4:23	นี่เป็นหัวข้อที่จริงจังมากๆ

4:30	เธอคิดว่าการเพ่งจิตจดจ่อคืออะไร

4:35	S: อะไรบางอย่างที่เราต้องการ
	ครุ่นคิดเกี่ยวกับมันจริงๆ

4:41	ไตร่ตรองอย่างลึกซึ้ง สืบค้นลึกลงไป

4:44	ใคร่ครวญเกี่ยวกับมัน
	อย่างลึกซึ้งที่สุด

4:46	K: คิดใคร่ครวญอย่างลึกซึ้ง

4:48	S: คิดอย่างลึกซึ้ง

4:49	K: คิดอย่างลึกซึ้ง
	เธอหมายความว่าอย่างไร

4:53	S: อะไรบางอย่างที่เราต้องการ
	ให้ใจเราจดจ่ออยู่กับมัน

5:01	K: มานั่งที่นี่เถอะ

5:11	สิ่งที่เธอต้องการให้ใจเธอ
	จดจ่ออยู่กับมัน

5:15	ใช่ไหม

5:17	แล้วเธอเคยลองทำดูบ้างหรือยัง

5:21	เมื่อเธอต้องการมองดอกไม้
	อ่านหนังสือ

5:27	หรือฟังสิ่งที่อาจารย์ของเธอพูด

5:34	พวกเธอเคยมองดอกไม้

5:39	หรือฟังสิ่งที่อาจารย์ของเธอ
	กำลังบอกเธอ

5:43	ฟังเขาอย่างละเอียดถี่ถ้วน
	หรือใส่ใจจดจ่อกับหนังสือบ้างไหม

5:44	เคยไหม

5:50	S: เป็นบางครั้ง

5:51	K: เป็นบางครั้ง

5:52	แล้วสภาวะเช่นนั้นเกิดขึ้นเมื่อใด

5:54	เมื่อพวกเธอรู้สึกชอบสิ่งนั้นใช่ไหม

5:59	S: ใช่ครับ

6:04	K: ทีนี้ เมื่อเป็นสิ่งที่เราชอบ
	เราก็จะให้ความสนใจ ใส่ใจ

6:09	ใช้ความคิด ใช้พลังงานของเรา
	ในการสังเกตสิ่งนั้นใช่ไหม

6:16	ที่เรียกกันทั่วไปว่าการพินิจ
	การตั้งจิตจดจ่อ การตั้งสมาธิ

6:19	นั่นคือการที่พวกเธอเพ่งจิตจดจ่อ
	อยู่กับหนังสือที่กำลังอ่าน

6:27	หรืออะไรก็ตามที่เธอกำลังมองดู
	อย่างสนอกสนใจ

6:30	ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้

6:34	หรือสิ่งที่เพื่อนเธอ
	หรือที่อาจารย์บอกเธอใช่ไหม

6:40	S: ครับ

6:44	K: แล้วพวกเธอเคยมองอะไร
	อย่างพินิจพิเคราะห์

6:49	จดจ่ออยู่กับสิ่งนั้น
	เป็นเวลานานๆ บ้างไหม

6:55	ไม่ใช่เพียงชั่วครู่นะ
	แต่เป็นเวลานานๆ

7:00	เคยบ้างหรือเปล่า

7:03	S: ไม่ทราบครับ

7:04	K: ถ้าเช่นนั้นลองทำเดี๋ยวนี้เลย

7:09	ลองใส่ใจฟังในสิ่งที่ใครคนหนึ่ง
	กำลังพูดกับพวกเธอให้ดีๆ

7:17	หรือลองมองดอกไม้พวกนั้น

7:29	โดยไม่ปล่อยให้ความคิดอื่น
	แทรกเข้ามา

7:33	นั่นคือความหมายของการเพ่งจิตจดจ่อ
	คือการเอาใจจดจ่อ

7:37	และทุ่มเทความสนใจทั้งหมด
	ต่อสิ่งที่คุณกำลังฟัง

7:43	ฟังหรือกำลังอ่าน
	หรือสิ่งที่กำลังมอง

7:46	เช่น ดูจิ้งจกที่กำลังไต่ตามฝาผนัง

7:53	กำลังลองทำกันอยู่หรือเปล่า

7:57	S: ครับ
	K: ดี

8:00	เมื่อทำดูแล้วเกิดอะไรขึ้น

8:06	S: พวกเราเข้าใจแล้ว

8:09	K: ไม่ใช่เพียงบอกว่าเข้าใจเท่านั้น
	แต่จริงๆ แล้วเกิดอะไรขึ้น

8:15	เดี๋ยวฉันจะอธิบายให้ฟัง
	พวกเธอลองคิดพิจารณากันก่อน

8:22	เธอมาจากไหน

8:26	S: บังกาลอร์ ครับ

8:28	K: เมืองบังกาลอร์

8:31	K: ฉันได้เด็กผู้ชายมา 2 คนแล้ว

8:35	ทีนี้ขอผู้หญิงสัก 2 คนเถอะนะ

8:39	เอาล่ะ ตอนนี้เขาอยากจะรู้ว่า
	อะไรคือความแตกต่าง

8:43	ระหว่างการเพ่งจิตจดจ่อกับสมาธิ

8:53	ใช่ไหม

8:55

8:58	พวกเธอไม่รู้จักความหมาย
	ของคำว่าสมาธิ ว่ามันคืออะไร

9:00	และก็ไม่รู้ความหมายของคำว่า
	การเพ่งจิตจดจ่อด้วยไม่ใช่หรือ

9:05	S: ตอนนี้ ผมรู้แล้วครับ

9:07	K: เธอรู้ เพราะว่า
	ฉันอธิบายให้เธอเข้าใจ

9:10	การเพ่งจิตจดจ่อ
	หมายถึงการพุ่งความคิด

9:14	และพลังงานของเธอ
	ไว้กับบางสิ่งบางอย่าง

9:22	S: ค่ะ...

9:27	K: มานี่เถอะ

9:32	ช่วยกันขยับให้เธอหน่อย

9:38	เธอตัวใหญ่นะ

9:45	S: แต่มันยากไม่ใช่หรือ
	ที่เราจะเพ่งจิตจดจ่อต่ออะไรบางอย่าง

9:48	โดยไม่มีความรู้สึกนึกคิดใดๆ
	เข้ามาในใจเลย

9:50	K: นั่นแหละเป็นประเด็นที่สำคัญมาก

9:52	ตั้งใจฟังให้ดีนะ

9:55	มันยากไม่ใช่หรือที่จะเพ่งจิตจดจ่อ
	ต่อบางสิ่งบางอย่าง

10:00	โดยไม่มีความคิดอื่นสอดแทรกเข้ามา

10:04	S: ผมคิดว่ามันยากครับ

10:06	K: ใช่แล้วมันยาก

10:08	แล้วทีนี้พวกเธอจะแก้ปัญหา
	อย่างไรล่ะ

10:13	S: เราพยายามที่จะกีดกัน
	ความคิดอื่นๆ ออกไป

10:15	K: กันความคิดอื่นๆ ออกไป

10:17	แล้วใครที่เป็นคน-อย่าดีกว่า
	ฉันจะไม่ทำให้มันซับซ้อนสำหรับพวกเธอ

10:22	เอาละทีนี้เมื่อพวกเธอ
	รวบรวมความสนใจอยู่ที่หนังสือ

10:28	และความคิดอื่นก็แทรกเข้ามา
	ใช่ไหม

10:30	S: ครับ

10:33	แล้วทีนี้พวกเธอทำอย่างไร

10:38	S: พยายามที่จะกันไม่ให้
	ความคิดเข้ามารบกวน

10:40	K: เธอพยายามที่จะ
	ผลักความคิดอื่นๆ ออกไป

10:45	แล้วทีนี้เกิดอะไรขึ้น
	ในการทำเช่นนั้น

10:49	ฉันเพ่งจิตจดจ่อกับเรื่องๆ หนึ่ง
	ความคิดแทรกเข้ามา

10:55	แล้วฉันพยายามที่จะผลักมันออกไป

10:58	แล้วความคิดอื่นก็แทรกเข้ามาอีก

11:01	ฉันเก็บความคิดอันนี้ไว้
	ใช่หรือไม่

11:04	K: ถูกไหม
	S: ใช่ครับ

11:06	K: พวกเธอฟังสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่า

11:09	ถ้าไม่สนใจก็ไม่เป็นไรนะ

11:13	S: ผมกำลังนึกหาคำตอบ
	ที่ถูกต้องที่คุณจะตอบให้

11:19	K: อะไรนะ

11:21	S: ผมกำลังคิดหาคำตอบที่ถูกต้อง
	ของคุณในเรื่องที่เราคุยกันอยู่นี้

11:22

11:25	K: พ่อหนุ่ม ฉันบอกเธอว่าเมื่อเธอ
	เพ่งจิตจดจ่อต่อบางสิ่งบางอย่าง

11:28	ความคิดอื่นก็จะแทรกเข้ามา

11:32	ใช่ไหม

11:36	จากนั้นเธอก็พยายามที่จะกัน
	ความคิดนั้นออกไป

11:40

11:42	แล้วก็พยายามที่จะตั้งสมาธิ
	มันเกิดขึ้นอยู่อย่างนี้ตลอดเวลา

11:45	S: แล้วทำไม
	ความคิดเหล่านั้นจึงเข้ามา

11:47	K: เดี๋ยวก่อน ฉันกำลังจะ
	มาถึงตรงนั้นอยู่เดี๋ยวนี้แหละ

11:50	ก่อนอื่นมองให้เห็นว่าเกิดอะไรขึ้น

11:53	เธอต้องการจะจดจ่อ
	กับบางสิ่งบางอย่าง

11:56	แต่ความคิดเข้ามามากมาย
	แล้วเธอกันความคิดอื่นๆ ออกไป

12:02	แต่มันก็กลับเข้ามาอีก
	เธอก็พยายามกันมันออกไปอีก

12:06	ดังนั้น จริงๆ แล้ว
	เธอไม่อาจจะจดจ่อได้เลย

12:11	เพราะว่าความคิดต่างๆ นานา
	เข้ามารบกวน

12:14	และเขาก็ถามว่าทำไมความคิดจึงเข้ามา

12:18	K: ใช่หรือเปล่า
	S: ใช่แล้ว

12:19	K: เธอลองบอกฉันสิ
	ทำไมความคิดเหล่านั้นจึงเข้ามา

12:22	แล้วฉันจะบอกเธอ

12:24	S: ผมคิดว่า
	เพราะเราคิดถึงสิ่งเหล่านั้น

12:27	เมื่อเรากำลังทำอะไรสักอย่าง
	มันก็มีเรื่องอื่นๆ เกิดขึ้นด้วย

12:32	แล้วเราเองก็จะคิด
	เกี่ยวกับเรื่องนั้นๆ

12:34	K: ใช่ นั่นแหละ
	เธอตั้งใจที่จะตั้งจิตจดจ่อ

12:36	แต่เธอก็ยังคิดถึงเรื่องอื่นอีกด้วย

12:39	K: อย่างนี้ใช่ไหม
	S: ใช่ครับ

12:40	K: ทำไมจึงเป็นเช่นนี้ได้

12:45	S: ถ้าคุณกำลังครุ่นคิด
	กำลังเพ่งจิตจดจ่อ…

12:53	K: มานี่เถอะ มานั่งตรงนี้

12:56	ขอโทษด้วยนะที่มีผู้ชาย3 คน
	ผู้หญิงคนเดียว

13:01	S: เวลาที่เราพยายาม
	จดจ่ออยู่กับอะไรบางอย่าง

13:05	เราคิดอยู่ตลอดเวลาว่าเราควรจะกัน
	ไม่ให้ความคิดอื่นแทรกเข้ามา

13:08	แต่มันก็เข้ามาจนได้

13:09	K: ถูกต้อง แล้วความคิดเหล่านั้น
	เข้ามาได้อย่างไร

13:12	S: เพราะว่าคุณยังคงคิดถึง
	สิ่งเหล่านั้นอยู่อีก

13:14	K: แต่คุณก็คิดถึง
	การตั้งจิตจดจ่อด้วย

13:19	S: เพราะว่าเรากดข่มมันไว้

13:23	K: นั่นแหละ

13:25	ถูกต้องแล้ว

13:27	เธอเข้าใจในสิ่งที่เธอพูดออกมาไหม

13:30	ยังไม่ค่อยเข้าใจหรือ

13:33	เธอพยายามที่จะให้
	จิตจดจ่ออยู่เรื่องหนึ่ง

13:36	แล้วความคิดอื่นก็เข้ามา

13:39	จากนั้นเธอก็พยายามห้าม
	ความคิดเหล่านั้นไม่ให้เข้ามา

13:42	เพื่อคิดเฉพาะเรื่องนี้เรื่องเดียว

13:45	ใช่หรือไม่

13:51	แล้วเกิดอะไรขึ้นเมื่อเธอพยายาม
	ที่จะห้ามความคิดอื่นเหล่านั้น

13:56	ฉันห้ามความคิดหรือข่มมัน
	ฉันรู้สึกไม่ค่อยสบาย

14:00	เหมือนกินอาหารเสียๆ เข้าไปจนอิ่ม

14:02	แล้วก็พยายามที่จะกลั้น
	ความรู้สึกเจ็บปวด

14:05	ทำไมต้องทำเช่นนั้น

14:08	ทำไมจึงต้องมีการกดข่ม
	ทำไมเธอจึงกดข่ม

14:11	S: เพราะเราคิดว่ามันจะดีขึ้น
	ถ้าคุณสะกดกลั้นความคิด

14:13	มันจะไม่กลับเข้ามารบกวนคุณอีก

14:15	ดังนั้นคุณจึงต้องกดข่มมันเอาไว้

14:17	K: ใช่แล้ว

14:18	แต่เขาบอกว่ายิ่งกดมัน
	ความคิดมันก็ยิ่งจะกลับเข้ามา

14:24	ดังนั้นจึงไม่มีประโยชน์ที่จะกดข่ม

14:27	ถูกไหม

14:30	มันไม่ถูกต้องและ
	ไร้ประโยชน์ที่จะกดข่มความคิด

14:35	แล้วทีนี้จะทำอย่างไรต่อไปล่ะ

14:43	S: ถ้าคุณคิดเกี่ยวกับ
	สิ่งใดสิ่งหนึ่งอย่างจริงจัง

14:46	ย่อมจะไม่มีความคิดอื่นเข้ามาครับ

14:48	K: แต่ยังมีความคิดอื่นเข้ามา

14:50

14:53	S: แต่เมื่อคุณคิดอย่างจริงจัง
	โดยไม่คิดถึงเรื่องอื่นเลย

14:54	แล้วความคิดอย่างอื่น
	จะเข้ามาได้อย่างไรครับ

14:56	K: ทีนี้ เธอจะไม่พยายาม
	ที่จะทำความเข้าใจหรือว่า

14:58	ทำไมความคิดต่างๆ
	จึงมักจะวนเวียนกลับไปกลับมา

15:02	ใช่ไหม

15:03	เธอจะไม่ถามคำถามนี้หรือ

15:07	S: คุณครับ...

15:13	ในเมื่อเรากดข่มความคิดเอาไว้
	แต่ความคิดก็แทรกเข้ามา

15:17	เราควบคุมมันไม่ได้

15:21	เราจึงเสียสมาธิที่ต้องการให้
	จดจ่อตั้งมั่น

15:24	ถ้าอย่างนั้นเราควรทำอย่างไร
	เป็นไปได้ไหมที่เราจะปล่อยมันไว้เฉยๆ

15:28	ความคิดเหล่านั้น
	ก็จะอันตรธานหายไปเอง

15:33	K: ฉันไม่ค่อยเข้าใจสิ่งที่เธอพูดนัก

15:38	S: ถ้าคุณไม่ทำอะไรเลย
	ต่อความคิดอื่นที่แทรกเข้ามา

15:41	มันจะหายไปเองหรือเปล่า

15:45	นั่นคือสิ่งที่คุณกำลังพูดถึง
	หรือครับ

15:53	K: มานั่งตรงนี้เถอะ

16:02	แล้วทำตัวสบายๆ

16:18	นี่เป็นหัวข้อที่ซับซ้อนมาก

16:25	คนส่วนใหญ่ทั้งผู้ใหญ่ คนหนุ่มสาว

16:29	ได้รับการบอกกล่าวมาตั้งแต่เด็กว่า

16:33	-พวกเธอฟังอยู่หรือเปล่า ฟังดีๆ นะ-

16:38	ให้รวบรวมสมาธิให้จิตจดจ่อ

16:42	ใช่ไหม

16:45	เวลาที่เธออยากจะมองออกไป
	นอกหน้าต่าง

16:47	แต่ครูของเธอก็บอกว่า
	ให้ตั้งใจอ่านหนังสือ

16:52	แต่สิ่งที่เธอสนใจจริงๆ
	คือจิ้งจกบนกำแพง

16:57	ใช่ไหม

17:00	แล้วครูของเธอบอกว่า
	อย่ามองสิ่งอื่น ให้สนใจในหนังสือ

17:08	ดังนั้นตั้งแต่ยังเป็นเด็ก
	สิ่งที่คุณสนใจจริงๆ

17:11	ก็คือการมองจิ้งจก

17:15	แต่ครูจะบอกให้เด็กๆ
	จดจ่อและพุ่งสมาธิอยู่ที่หนังสือ

17:18	S: ใช่ครับ

17:21	K: แต่ถ้าฉันเป็นครูของพวกเธอ

17:26

17:27

17:34	ฉันจะบอกให้พวกเรา
	มามองดูจิ้งจกด้วยกัน

17:35	ฉันจะไม่พยายามบังคับ
	ให้พวกเธอดูแต่หนังสือ

17:41	พวกเธอเข้าใจในสิ่งที่ฉัน
	กำลังพูดหรือเปล่า

17:43	S: ครับ

17:44	K: นั่นก็คือ เธอกำลัง
	มองดูจิ้งจกตัวนั้น

17:48	(แต่ตอนนี้ที่นี่ไม่มีจิ้งจก)

17:53	และเธอก็สนใจจิ้งจก ไม่ใช่หนังสือ

18:00	ดังนั้น หากฉันเป็นครู
	ก็จะบอกพวกเธอว่า

18:03	ให้เราเฝ้าดูจิ้งจกตัวนั้นด้วยกัน

18:09	มองอย่างระมัดระวังละเอียดถี่ถ้วน
	ดูว่ามันเกาะกับผนังอย่างไร

18:14

18:18	อุ้งเล็บมันมีกี่นิ้ว
	ดูหัว ดูตา ของมัน

18:23	ใช่ไหม

18:24	ฉันควรจะช่วยให้เธอได้มองดูอะไรๆ
	มากไปกว่าดูแต่หนังสือ

18:30	S: ผมมีคำถามหนึ่งครับ

18:32	K: อะไรล่ะ

18:34	S: สภาพในห้องเรียนนั้น
	เด็กๆ จะมีอาการวอกแวก

18:38	ถูกดึงดูดความสนใจ
	ให้หันเหออกไปในเวลาที่แตกต่างกัน

18:41	เช่น ผมวอกแวกเบี่ยงเบน
	ความสนใจในเวลาหนึ่ง

18:43	ขณะที่คนอื่นๆ ก็อาจจะถูกดึง
	ให้หันเหไปในเวลาอื่น

18:46	ถ้าครูต้องคอยใส่ใจสิ่งที่
	เข้ามาหันเหความสนใจทุกๆ ครั้งไป

18:49	แล้วครูจะสอนเนื้อหาทั้งหมด
	ได้อย่างไรกัน

18:51	K: ก็ฉันกำลังชี้ให้เห็นอยู่นี่ไง

18:57	พวกเธอนี่ฉลาดมากกันทุกคนเลย ใช่ไหม

19:04	K: พวกเธอมาจากที่ไหนกัน
	S: จากมัทราสครับ

19:07	S: พ่อแม่ของผมอยู่ที่เมืองแซมเบีย

19:14	ก่อนอื่นให้เข้าใจก่อนว่า
	ไม่มีสิ่งที่ทำให้วอกแวก

19:22	อย่าไปเรียกมันว่าเป็น
	สิ่งรบกวนให้วอกแวกเลย

19:26	สิ่งสำคัญก็คือพวกเธอเฝ้ามองดู
	ให้ความใส่ใจและฟังอย่างตั้งใจ

19:30	นั่นแหละที่สำคัญ
	ไม่มีสิ่งที่ทำให้วอกแวก

19:35	อย่าใช้คำนี้เลย

19:38	ใช่ไหม

19:42	ทีนี้ฉันจะช่วยให้เธอมองดูจิ้งจก

19:46	หรือว่ามองดูเด็กชายที่นั่งไม่นิ่ง

19:52	มือไม้ขยุกขยิกอยู่ตรงนั้น

19:54	ใช่ไหม

19:56	สิ่งที่ฉันจะช่วยเธอ - ไม่ใช่ช่วย
	แต่สิ่งที่ฉันพยายามจะแสดงแก่เธอ

20:00	ก็คือเมื่อใดที่เธอ
	ให้ความใส่ใจต่อบางสิ่ง

20:03	ไม่สำคัญว่ามันจะถูกหรือผิด

20:08	เมื่อนั้นเธอจะสามารถ
	ให้ความใส่ใจกับหนังสือได้

20:14	เข้าใจหรือยัง

20:15	S: ครับผม

20:16	K: แน่ใจนะ
	S: แน่ใจครับ

20:18	K: นั่นคือ เมื่อเธอใส่ใจ
	กับจิ้งจกตัวนั้น

20:22	เธอได้เรียนรู้ศิลปะแห่งการใส่ใจ

20:30	และฉันจะช่วยให้เด็กๆ ทุกคน

20:32	15 หรือ 20 คนที่อยู่กับฉัน
	ให้รู้จักใส่ใจ

20:40	เมื่อไหร่ที่มีความใส่ใจ

20:44	ก็จะไม่มีสิ่งใดที่เป็น
	สิ่งรบกวนให้วอกแวก

20:49	S: แล้วทำไมครูไม่ทำเช่นนั้น

20:52	สมมติว่าเราถูกรบกวน
	ให้วอกแวกในชั้นเรียน

20:54	K: ไม่มีสิ่งที่รบกวนให้วอกแวก

20:56	อย่าเรียกมันว่า
	การถูกรบกวนให้วอกแวก

20:58	S: สมมติว่าเราต้องการจะดู
	อะไรบางสิ่งบางอย่าง

21:00	ทำไมครูจึงไม่ช่วยเราให้มองสิ่งนั้น

21:05	K: ถามพวกเขาดู

21:09	ฉันกำลังบอกเธอ
	-มานี่เถอะ-

21:14	เด็กผู้หญิงสองคนนั้น

21:16	มานั่งตรงนี้กันดีกว่า

21:22	S: ค่ะ

21:24	ไม่เขินกันใช่ไหม
	S: ไม่ค่ะ

21:26	K: ดี

21:28	ทีนี้เธอถามว่าทำไมครูของพวกเธอ
	จึงไม่บอกเรื่องทั้งหมดนี้กับเธอ

21:32	ใช่ไหม
	S: ใช่ค่ะ

21:34	ทำไมพวกเขาถึงไม่บอกพวกเธอล่ะ

21:37	S: หนูคิดว่าพวกเขาต้องการจะสอน

21:39	สิ่งที่ต้องสอนให้เสร็จจบลุล่วงไป

21:41	K: ถูกต้องแล้ว

21:43	พวกเขาต้องการที่จะสอนให้มันจบๆ ไป

21:45	พวกเขาเบื่อ เธอเองก็เบื่อ

21:51	ใช่ไหม

21:52	พวกเขาต้องการถ่ายทอด
	สิ่งที่ต้องสอนให้เสร็จสิ้นโดยเร็ว

21:56	เพื่อจะได้สอนเรื่องอื่นต่อไป
	หรือสอนในชั่วโมงต่อไป

22:00	พูดได้ว่าพวกเขาเบื่อการสอน

22:04	ถูกต้องไหม

22:05	ทีนี้ เราก็ถามเขาดูสิว่า
	ทำไมพวกเขาจึงรู้สึกเบื่อหน่าย

22:10	ทำไมพวกเขาจึงต้องการสอนให้จบเร็วๆ

22:13	ทำไมพวกเขาจึงไม่ช่วยให้เกิด
	ความสนใจ รู้จักใส่ใจ

22:18	เธอเข้าใจไหม

22:20	ถ้าเธอใส่ใจอยู่กับจิ้งจกตัวนั้น
	เธอก็จะได้เรียนรู้ศิลปะของการใส่ใจ

22:24	ใช่ไหม

22:28	เข้าใจแล้วหรือยัง

22:31	จากนั้นเธอก็จะสามารถ
	ใส่ใจในหนังสือได้

22:36	โดยไม่มีอะไรเป็นสิ่งรบกวนให้วอกแวก

22:39	S: แต่…

22:40	K: เดี๋ยวก่อนๆ

22:42	ฉันยังพูดไม่จบ

22:49	ถ้าฉันเป็นครูของพวกเธอ

22:59	ฉันจะชี้ให้พวกเธอเห็น
	อย่างรอบคอบถี่ถ้วน

23:04	ว่าความใส่ใจคืออะไร

23:07	ถูกต้องไหม

23:08	การใส่ใจคือ
	การให้พลังงานอย่างเต็มที่

23:14	ใส่ใจอย่างสมบูรณ์
	ต่อสิ่งที่พวกเธอกำลังมองดูอยู่

23:19	เข้าใจไหม

23:21	และถ้าเธอเรียนรู้มันได้

23:26	เธอก็จะสามารถเรียนรู้ได้ว่า
	จะให้ความใส่ใจกับหนังสือเรียนอย่างไร

23:28	S: ครับ

23:30	S: บางทีเราอาจจะสนใจ
	จิ้งจกอย่างเดียว

23:32	อาจไม่ต้องการที่จะเรียนหนังสือ
	ไม่สนใจการเรียนของเรา

23:34	K: บางคนอาจจะไม่ชอบเรียนหนังสือ

23:37	ถ้าอย่างนั้นก็ไม่ต้องเรียน

23:40	S: แล้ว…

23:41	K: ค้นหาสิ

23:45	เรียนรู้

23:47	ค้นหาว่าทำไม
	เธอจึงไม่อยากอ่านหนังสือ

23:53	ทีนี้ฟังฉันให้ดี

24:00	เราได้คุยกันเกี่ยวกับ
	การเพ่งจิตจดจ่อ

24:04	นั่นคือการที่เธอคิด

24:10	และให้ความใส่ใจต่อบางสิ่งบางอย่าง
	แล้วความคิดอื่นก็แทรกเข้ามา

24:15	และเธอก็กันความคิดเหล่านั้นออกไป

24:18	ความขัดแย้งอย่างนี้
	จึงเกิดขึ้นอยู่ตลอดเวลา

24:23	เธออยากจะให้ความสนใจกับเรื่องหนึ่ง
	แต่ความคิดก็เข้ามา

24:26	ดังนั้นสมองของเรา
	จึงคิดจ้อฟุ้งซ่านอยู่ตลอดเวลา

24:31	มันคิดจ้อพึมพำอยู่ข้างในไม่จบสิ้น

24:33	ใช่ไหม

24:34	เข้าใจแล้วหรือยัง

24:37	แล้วคำว่าสมาธิ

24:43	เธอรู้ไหมว่าคำๆ นี้หมายถึงอะไร
	เคยได้ยินมาก่อนไหม

24:45	S: เคยครับ

24:47	K: คำว่าสมาธิในภาษาอังกฤษ
	หมายถึงการเทียบวัด

24:57	ใช่ไหม

25:01	การหยั่งวัด

25:07	ส่วนการเทียบวัดในภาษาสันสกฤต
	ถ้าถาม...

25:09	S: รัตติกาจี
	K.: ขอบคุณที่ช่วยบอกฉันนะ

25:11	ถ้าถามรัตติกาจีดู เธอก็จะบอกว่า

25:16	ใช้คำว่า "ma" เช่นเดียวกัน

25:22	ดังนั้น สมาธิจึงหมายถึง
	การเทียบวัดด้วย

25:31	เราอาจพูดได้ว่า
	ถ้าปราศจากการเทียบวัด

25:35	ย่อมไม่มีความก้าวหน้า
	ทางเทคโนโลยีทั้งปวง

25:39	เห็นด้วยไหม

25:40	เห็นไหม

25:41	พวกเธอเข้าใจสิ่งทั้งหมด
	ที่ฉันกำลังพูดหรือเปล่า

25:50	S: ผมไม่เข้าใจคำที่คุณพูดถึง

25:53	K: เธอไม่เข้าใจ
	คำที่ฉันใช้อย่างนั้นหรือ

25:56	S: ใช่ครับ

25:59	K: ฉันใช้คำว่าการเทียบวัด

26:01	เธอรู้จักสายวัดไหม
	S: ครับ

26:03	คำว่าสมาธิก็หมายถึงการวัดด้วย

26:10	S: ผมคิดว่าเขาไม่เข้าใจ
	คำว่า "เทคโนโลยี"

26:18	K: … เธอไม่เข้าใจคำว่า"เทคโนโลยี"

26:23	มันก็คือเทคนิคในการทำอะไรบางอย่าง
	ยกตัวอย่าง เธออยากสร้างรถยนต์

26:25

26:30	เธอต้องรู้จักชิ้นส่วนทั้งหมด
	แล้วประกอบมันเข้าด้วยกัน

26:34	ชิ้นส่วนทุกชิ้นต้องทำงานร่วมกัน

26:37	ฉันเคยรื้อรถยนต์ออกเป็นชิ้นๆ

26:41	แล้วประกอบชิ้นส่วนทั้งหมด
	เข้าด้วยกันอีกครั้ง

26:45	โดยหวังว่ามันจะทำงานได้

26:49	แล้วมันก็ทำงานได้จริงๆ

26:51	ใช่ไหม

26:53	ต้องเรียนรู้เกี่ยวกับกลไกทั้งหมด
	รู้ว่ามันทำงานอย่างไร

26:55	ส่วนประกอบของมันมีอะไรบ้าง

26:59	และมีขนาดเท่าไร
	ความแข็งแรงทนทานของโลหะ

27:01	และอะไรต่อมิอะไร

27:03	การเรียนรู้เกี่ยวกับสิ่งเหล่านี้
	เรียกว่าเทคโนโลยี

27:08	เป็นบางส่วนของเทคโนโลยี

27:11	สำหรับฉันแล้ว
	สมาธิกับการเพ่งจิตจดจ่อ

27:17	เป็นสองอย่างที่แตกต่างกัน
	อย่างสิ้นเชิง

27:24	S: บางครั้งใจเราจดจ่อกับบางอย่าง

27:28	โดยที่เราไม่ต้องพยายาม
	เพ่งเลยด้วยซ้ำ

27:31	เช่น เวลาที่คุณทำอะไรบางอย่าง
	คุณไม่จำเป็นต้องเพ่งความสนใจ

27:33	แต่คุณก็มีใจจดจ่อได้เอง

27:37	K: ใช่แล้ว ถ้าเธอรักชอบสิ่งนั้น

27:39	เธอก็ไม่ต้องยากลำบาก
	ในการรวบรวมจิตให้จดจ่อ

27:42	เข้าใจไหม
	S: ครับ

27:45	K: ถ้าคุณรักที่จะทำ
	ก็ไม่จำเป็นที่จะต้องจดจ่อความสนใจ

27:50	แล้วเธอรักชอบอะไรบ้างไหม

27:52	S: ก็ไม่กี่อย่างครับ

28:02	K: อะไรบ้างล่ะ

28:05	ไม่กี่อย่างที่ว่าน่ะ

28:08	S: ผมชอบอ่านหนังสือ

28:12	K: ชอบเล่นว่าวไหม
	S: ชอบครับ

28:17	K: ไต่เขา ปีนต้นไม้ ไล่ลิง

28:28	อะไรล่ะที่เธอรักที่จะทำจริงๆ

28:30	S: สะสมแสตมป์
	K: เดี๋ยวก่อน

28:33	สมาธิเป็นเรื่องที่ซับซ้อนมากๆ
	สำหรับเด็ก ๆ

28:40	สมาธิ หมายถึงการเป็นอิสระ
	จากการเทียบวัดทั้งปวง

28:51	นี่เป็นเรื่องที่ยากมากสำหรับพวกเธอ

28:54	S: การเพ่งความสนใจ
	คือการบังคับตนเองให้ทำอะไรบางอย่าง

28:58	ส่วนสมาธิอาจจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ
	ไม่มีการบังคับใดๆ ทั้งสิ้น

29:03	K: ถูกแล้ว

29:04	สมาธิจะเกิดขึ้นได้
	เมื่อไม่มีการดิ้นรนพยายาม

29:11	ไม่มีความขัดแย้งไม่ลงรอยกัน

29:14	เธอรู้จักความขัดแย้ง
	ไม่ลงรอยกันหรือเปล่า

29:19	เช่นเธอพูดอย่างหนึ่ง
	แต่ทำอีกอย่างหนึ่ง

29:21	S: สมมติว่าคุณชอบอ่านหนังสือ
	แล้วคุณก็จดจ่อกับมันอย่างยิ่ง

29:23	โดยที่คุณไม่รู้ตัวเลยว่าคุณจดจ่ออยู่
	นั่นไม่ใช่สมาธิหรือครับ

29:26	K: ไม่ใช่หรอกเพราะขณะนั้น

29:28	เธอกำลังพยายามที่จะ
	เข้าใจเนื้อเรื่องในหนังสืออยู่

29:30	S: แต่คุณไม่รู้ตัวว่า
	คุณจดจ่ออยู่นะครับ

29:32	เหมือนที่เขาบอกว่า
	คุณไม่รู้ตัวว่าคุณกำลังจดจ่อ

29:34	แต่ความจริงคุณกำลังจดจ่ออยู่

29:35

29:38	K: นั่นคือเมื่อเธอทำในสิ่งที่เธอชอบ
	เวลาที่เธออ่านเรื่องสืบสวนดีๆ

29:42	แล้วเธอก็สนุกไปกับมันใช่ไหม

29:46	เรื่องนี้ยากมากสำหรับพวกเธอ

29:48	อย่าคุยเรื่องสมาธิ
	และการเพ่งจิตจดจ่อเลย

29:55	มันยากเกินไป

29:57	K.: .ใช่ไหม
	S: ใช่

29:58	K.: ยากนิดหน่อยนะ

30:00	K: ฉันอยากจะคุยเรื่องอื่นได้ไหม

30:03	S: ได้ครับ

30:05	K: ฉันได้ถามพวกเธอว่า

30:09	อยากจะคุยอะไรกันแล้ว

30:13	ตอนนี้ฉันอยากจะคุย
	เรื่องอื่นกับพวกเธอ

30:15	ได้ไหม

30:16	S: ได้ครับ

30:17	K: ทุกคนตกลงนะ

30:18	S: ครับ
	K: ครับกันใหญ่เลย

30:27	K: สิ่งมีชีวิตที่เรียกว่ามนุษย์
	อย่างพวกเธอทุกคน

30:35	ล้วนมีความสามารถพิเศษ
	บางอย่างซ่อนอยู่

30:40

30:43	ความสามารถพิเศษเช่น
	การวาดภาพ เล่นไวโอลิน เป่าขลุ่ย

30:47	หรือความสามารถที่จะเป็นคนดีอย่างยิ่ง

30:54	พวกเธอ มนุษย์ทุกคนล้วน
	มีความสามารถพิเศษซ่อนอยู่ทั้งนั้น

30:58	ใช่ไหม

31:01	แต่สังคม พ่อแม่ ของพวกเธอ
	และทุกคนต่างพูดว่าเป็นนักธุรกิจสิ

31:07

31:14	เป็นหมอ เป็นวิศวกร

31:20	เป็นข้าราชการ
	นักบริหารของอินเดียสิ

31:28	ดังนั้นสมองที่อยู่ภายใน
	กะโหลกศีรษะของเธอ

31:32	จึงถูกครอบงำ ถูกกำหนดเงื่อนไข
	โดยพ่อแม่ของเธอ

31:36	หรือสังคมที่พวกเธอดำรงชีวิตอยู่

31:39	พวกเธอเข้าใจที่ฉันพูดไหม
	S: เข้าใจครับ

31:41	K: ดังนั้นความสามารถพิเศษของเธอเอง

31:47	จึงถูกทำลายให้สูญเสียไป
	ด้วยแรงกดดันเหล่านี้

31:52	เธออาจเป็นจิตรกรที่ยิ่งใหญ่

31:56	ใช่ไหม

31:57	นักร้องที่ยิ่งใหญ่
	หรือไม่ก็นักพฤกษาศาสตร์ที่โด่งดัง

32:01	เป็นผู้ชำนาญการทำสวนก็ได้

32:09	แต่พ่อแม่ สังคมบอกว่า
	ไม่เอา มันยังไม่ดีพอ

32:13	พวกเธอต้องเป็นนักธุรกิจ
	ผู้ประสบความสำเร็จ

32:17	เป็นแพทย์ที่ดี เป็นข้าราชการ
	บริหารระดับสูงของอินเดีย

32:23	ดังนั้นพวกเธอจึงทำลาย
	ความสามารถพิเศษของตัวเอง

32:30	แต่สิ่งสำคัญก็คือการดำรง
	ความสามารถพิเศษของตนเองเอาไว้ได้

32:37	แล้วเธอจะมีความสุขกับมัน

32:41	เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่า

32:44	S: คุณครับ...
	K: ฟังสิ่งที่ฉันกำลังพูด

32:47	K: ฟังสิ่งที่ฉันกำลังพูด

32:49	เพราะถึงคราวที่ฉันพูด เธอเป็นผู้ฟังนะ

32:52	มีสิ่งหนึ่งซึ่งสำคัญยิ่ง นั่นคือ

32:53	แท้จริงแล้วมนุษย์มีความสามารถพิเศษ
	อย่างใดอย่างหนึ่งซ่อนอยู่

33:05	รู้ไหม

33:07	คนเราไม่จำเป็นจะต้องเป็นนักธุรกิจ

33:09	เป็นนายร้อยในกองทัพ
	หรือนักบินเสมอไปหรอก

33:16	ดังนั้นพวกเธอจะต้องค้นให้พบ
	ความสามารถพิเศษของตนเอง

33:23	แล้วมีชีวิตอยู่กับมันให้ได้

33:27	ไม่ว่าพวกเธอจะกลายเป็นคนรวยหรือจน
	หรือประสบความสำเร็จหรือไม่ก็ตาม

33:33	S: แล้วถ้าหากเราอยากเป็นนักธุรกิจ

33:35	แต่เราก็ยังร้องเพลง วาดภาพ
	หรือทำอะไรอื่นๆ ได้ล่ะครับ

33:44	K: พวกเด็กฉลาด!

33:47	ดูสิว่าพวกคุณได้ฝึกฝนอบรม
	เด็กๆ พวกนั้นออกมาเป็นอย่างไร

33:50	เขาบอกว่าเธอเป็นได้ทั้งนักธุรกิจ

33:55	นายพล นายร้อยในกองทัพ
	แล้วยังเป็นจิตรกรได้ด้วย

34:01	คุณเห็นไหมว่าสมองของเขา
	ทำงานอย่างไร

34:06	ใช่เธอทำได้

34:09	แต่เธอจะไม่สามารถทำได้ดีสักอย่าง

34:12	และไม่สามารถทำอย่างมีความสุข
	หรือทำอย่างเต็มที่ได้

34:15	S: ทำไมล่ะครับ

34:16	K: เพราะว่าเธอถูกฉีกกระชาก
	อยู่ระหว่างสองอย่าง

34:18	S: ไม่หรอก

34:19	K: ฉันรู้ ฉันรู้ดี

34:23	เธอเข้าใจไหม
	S: ครับ

34:26	รอก่อน ขอให้ฉันพูดอีกสักครู่

34:31	มันยากยิ่งที่จะค้นพบ
	ความสามารถพิเศษของตนเอง

34:41	และมันอาจจะไม่นำเธอไปสู่ความสำเร็จ

34:46	แต่นั่นไม่ใช่สาระสำคัญอะไร

34:49	เธอเข้าใจไหม

34:50	เมื่อค้นพบเธอจะไม่ใส่ใจหรอก
	ที่ไม่มีเงินมากมาย

34:55	เพราะว่าเธอมีอะไรบางสิ่งบางอย่าง
	อยู่ในตนเองแล้ว

35:02	K.: ใช่ไหม
	S: ใช่ครับ

35:05	K: ดังนั้นพวกเธอทุกคนจงค้นหา
	ความสามารถพิเศษของตนเองให้เจอ

35:07

35:12

35:14	สิ่งที่เป็นของแท้ของเธอเอง
	โดยไม่ได้ถูกยัดเยียดให้โดยการศึกษา

35:20	โดยครอบครัว หรือโดยสังคม

35:21	แต่ค้นหาสิ่งที่เธอมีนั้นด้วยตนเอง

35:25	S: แล้วถ้าหากพ่อแม่
	อยากให้เราทำอย่างอื่นล่ะ

35:28	K: ฉันรู้ว่าพ่อแม่เธอ
	อยากให้เธอเป็นวิศวกร

35:32	หรือบังคับเธอให้เป็นอะไรอื่นๆ

35:35	แต่ในขณะที่เธอยังเด็กอยู่
	ก็แค่แกล้งยอมรับฟังพ่อแม่

35:38	แล้วก็ค้นหาด้วยตัวเองต่อไป

35:43	S: แต่ถ้าสมมติว่ามีอะไรบางอย่าง
	เกิดขึ้นกับเราล่ะ

35:46	K: ฉันรู้ ขอให้แค่ฟัง
	ในสิ่งที่ฉันกำลังพูดเท่านั้น

35:50	เพราะว่าฉันยังมีสิ่งที่จะพูดอีก

35:54	K.: ตกลงไหม
	S: ครับ

35:56	K: พวกเธอไม่ว่าอะไรใช่ไหม
	S: ไม่ครับ

35:59	K: พวกเธอยังต้องออกไปเผชิญโลก

36:05	เมื่อไปจากหุบเขาอันมหัศจรรย์
	ที่เต็มไปด้วยโขดหิน

36:08

36:11	ร่มเงา ต้นไม้ ดอกไม้
	อันแสนวิเศษและเงียบสงบแห่งนี้

36:16	พวกเธอจะต้องไปเผชิญ
	กับโลกที่น่าสะพึงกลัว

36:22	ใช่ไหม

36:29	ที่เต็มไปด้วยความรุนแรง การลักพาตัว
	การเข่นฆ่ากันและการติดสินบน

36:35

36:41	โลกที่นับวันจะอันตรายมากขึ้นทุกที

36:46	ใช่ไหม

36:50

36:53	โลกที่เสื่อมทรามฉ้อฉลทั่วทุกหนแห่ง
	ไม่ใช่เฉพาะในอินเดีย

36:58	ซึ่งเป็นไปอย่างไร้ยางอาย
	และเอิกเกริกเหลือเกิน

37:01	พวกเธอเข้าใจความหมายของคำว่า
	เอิกเกริกและไร้ยางอายหรือเปล่า

37:03	มันแปลว่า ทำอย่างเปิดเผย

37:05	มีคนบอกว่าต้องเอาอะไรไปให้เขาก่อน
	แล้วเขาจึงจะทำอะไรให้

37:12	นี่คือการฉ้อฉล

37:15	ใช่ไหม

37:19	มันเกิดขึ้นทั่วโลก
	ไม่เฉพาะในประเทศนี้เท่านั้น

37:22	ในอเมริกา อังกฤษ
	ฝรั่งเศส ก็มีด้วย

37:24	การฉ้อฉลโกงกินทางการเมือง ทางสังคม
	ในตลาดมืด และอื่นๆ อีกมากมาย

37:31	มันมีการฉ้อฉลกันมากมายทั่วโลก

37:35	เราบอกว่าการฉ้อฉลได้แก่

37:37	การติดสินบาทคาดสินบน

37:50	การให้เงินใต้โต๊ะ
	การจ่ายเงินโดยไม่แสดงบัญชี

37:54	ทั้งหมดนี้เรียกว่า
	การฉ้อฉลโกงกินใช่ไหม

37:58	นี่เป็นเพียงอาการอย่างหนึ่งของโรค

38:03	พวกเธอรู้จักความหมาย
	ของคำว่า "อาการ" ไหม

38:05	S: รู้จักครับ มันแปลว่าสัญญาน

38:07	K: อาการคืออะไร

38:10	อาการก็คือการที่ฉัน
	กินอะไรบางอย่างเข้าไป

38:17	กินมาก แล้วก็ปวดท้อง

38:20	การปวดท้องนี่แหละคืออาการ

38:24	แต่ต้นเหตุของอาการก็คือ
	การที่ฉันกินอาหารไม่ดี

38:28	K.: เข้าใจหรือยัง
	S: เข้าใจครับ

38:30	K: ทีนี้ ฉันจะลงลึกไปถึง
	ต้นเหตุของการฉ้อฉล

38:37	ฉันหวังว่าพวกเธอจะสนใจฟัง

38:40	เพราะว่าเมื่อจากหุบเขาฤาษีไป
	พวกเธอจะต้องเผชิญกับโลกภายนอก

38:43

38:45	S: คุณครับ ถ้าหากเรา
	ไม่รับเงินสินบนที่เขาให้มา

38:53	เขาอาจจะทำอะไรที่เลวร้ายกับเรา

38:55	ถ้าเรายอมรับเงิน…

38:57	K: ถ้าฉันให้เงินใต้โต๊ะพวกเธอ
	ฉันก็จะกลายเป็นคนฉ้อฉล

39:01	S: ใช่ครับ

39:02	K: เมื่อนั้นเธอก็กลายเป็นคนฉ้อฉลด้วย

39:07	เพราะเธอรับเงินใต้โต๊ะนั้นใช่ไหม
	S: ใช่ครับ

39:08	แต่ถ้าเราไม่รับเงิน
	เขาก็อาจจะทำอะไรอย่างอื่นอีก

39:10	K: ฉันรู้ ถ้าไม่รับเงิน
	เขาจะทำร้ายเธอ

39:14	แต่ฟังนะ อะไรเป็นสาเหตุ
	ของความฉ้อฉลเสื่อมทราม

39:21	เธอเข้าใจไหม

39:24	การฉ้อฉลไม่ได้หมายถึง
	เพียงการให้เงินใต้โต๊ะ

39:31	การติดสินบน หรือตลาดมืดเท่านั้น

39:34	แต่ต้นเหตุของมันเป็นอะไร
	ที่แตกต่างออกไปโดยสิ้นเชิง

39:39	ใช่ไหม

39:40	ฉันจะลงลึกในเรื่องนี้ต่อไปอีก
	ถ้าพวกเธอสนใจ

39:43	การฉ้อฉลเสื่อมทรามเริ่มต้นที่
	การสนใจแต่ผลประโยชน์ของตัวเอง

39:56	พวกเธอเข้าใจที่ฉันพูดไหม

39:58	S: ครับ

40:00	K: ถ้าฉันสนใจแต่ตัวเอง
	ว่าฉันต้องการอะไร ฉันต้องเป็นอะไร

40:05	ถ้าฉันโลภ ขี้อิจฉา หยาบกระด้าง
	โหดเหี้ยม ทารุณ

40:10	นั่นแสดงถึงการฉ้อฉลคดโกงเหมือนกัน

40:15	เธอเข้าใจไหม

40:16	เพราะการฉ้อฉลเริ่มต้นในใจของเรา
	ในหัวใจหัวจิตเรา

40:20	ไม่ใช่แค่การให้สินบน

40:21	แม้ว่านั่นจะเป็นการฉ้อฉลเหมือนกัน

40:26	แต่สาเหตุที่แท้จริง
	ของการฉ้อฉลอยู่ภายในตัวเราเอง

40:34	หากพวกเธอไม่ค้นหา
	และเปลี่ยนแปลงตัวเอง

40:38	พวกเธอก็จะเป็นมนุษย์ที่ฉ้อฉล

40:44	พวกเธอเข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดนี้ไหม

40:47	การฉ้อฉลเกิดขึ้นเมื่อเราโกรธ

40:53	เมื่อเราริษยา
	เมื่อเราเกลียดใครสักคน

40:59	เมื่อเราเกียจคร้าน

41:05	เมื่อเธอบอกว่าสิ่งนี้ถูกต้อง
	และฉันก็รู้สึกว่ามันถูก

41:08	แล้วก็ยึดมั่นถือมั่น

41:12	เข้าใจในสิ่งที่ฉันพูดหรือเปล่า

41:17	S: ครับ ดูเหมือนว่าทุกสิ่งทุกอย่าง
	จะเกิดจากความเห็นแก่ตัว

41:20	K: ทุกอย่างเกิดขึ้นจาก
	ความเห็นแก่ตัว

41:23	ถูกต้องทีเดียว

41:25	การฉ้อฉลเริ่มจากตรงนี้แหละ

41:31	เธอเข้าใจหรือเปล่า

41:33	S: เข้าใจครับ

41:35	K: เพราะฉะนั้นจงอย่าฉ้อฉล

41:39	แม้จะต้องตายก็ช่างประไร

41:42	S: คุณครับ…

41:43	K: เดี๋ยวก่อน ฟังฉันก่อน

41:45	เธอเข้าใจไหม

41:47	เราทุกคนหวาดกลัว

41:54	เธอจะถามว่า
	แล้วฉันจะมีชีวิตอยู่อย่างไร

42:00	หรือฉันจะทำอะไรได้
	ถ้าตัวฉันเองไม่ฉ้อฉล

42:02	ในขณะที่คนรอบข้าง
	ต่างก็ฉ้อฉลกันทั้งนั้น

42:07	เธอเข้าใจไหมว่า ฉันหมายถึงอะไร
	เมื่อพูดถึงความฉ้อฉล

42:09	มันไม่ใช่เฉพาะสิ่งที่
	แสดงออกภายนอกเท่านั้น

42:11	แต่เป็นความรู้สึกฉ้อฉล
	ที่อยู่ลึกในจิตใจ

42:15	การที่มนุษย์เราดำรงชีวิตอยู่กับมัน

42:19	อยู่กับความเห็นแก่ตัว
	คิดถึงแต่ตัวเอง

42:23	ใฝ่ความสำเร็จและอิจฉา ริษยา
	เธอเข้าใจสิ่งที่พูดไหม

42:29

42:31	ดังนั้นการฉ้อฉลจึงเป็นเรื่องภายใน
	ภายในใจ ภายในสมองของเธอ

42:43	ฉะนั้นขอให้เธอเข้าใจเรื่องนี้
	อย่างถี่ถ้วนและจริงจัง

42:45	ไม่เย้ยหยัน ดูแคลน

42:51	พวกเด็กผู้ชายที่กำลัง
	จะจบไปจากที่นี่

42:54	ส่วนใหญ่กลายเป็นคนที่เย้ยหยัน
	ดูแคลน เขาเห็นว่าโลกเป็นอย่างไร

42:56

42:59	แล้วก็บอกว่า
	ฉันจำเป็นต้องยอมรับมัน

43:01	นี่เป็นลักษณะหนึ่งของการเย้ยหยัน

43:08	แต่ถ้าพวกเธอเข้าใจ
	อย่างถ่องแท้เสียแต่เดี๋ยวนี้ว่า

43:15	การฉ้อฉลมิใช่เพียง
	การให้เงินใต้โต๊ะ การติดสินบน

43:22	ซึ่งไม่ว่าแค่สองรูปี
	หรือสิบล้านดอลลาร์

43:29	มันก็คือการติดสินบนอยู่ดี

43:33	การเป็นคนรุนแรงก็เป็นส่วนหนึ่ง
	ของการฉ้อฉลต่ำทราม การคุกคามนั่นเอง

43:40	นั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้นจริงบนโลกนี้

43:44	พวกเธอคือมนุษย์ผู้ที่กำลังจะเติบโต
	เป็นผู้ใหญ่ในวันข้างหน้า

43:45	ขออย่าเป็นอย่างคนเหล่านั้น

43:56	จงอย่าเป็นคนขี้โกรธ
	อย่าอิจฉาริษยา

44:02	อย่ามุ่งแต่ความสำเร็จ
	เพียงอย่างเดียว

44:08	S: แล้วเราจะหยุด
	สิ่งเหล่านี้ได้อย่างไร

44:11	เราจะหยุดอิจฉาริษยาได้อย่างไร

44:13	K: ถ้าพวกเธออยากอิจฉาก็ให้มันอิจฉา
	แล้วเฝ้าดูว่าเกิดอะไรขึ้น

44:18	เข้าใจไหม

44:19	แต่ถ้าไม่อยากเป็นคนอิจฉาริษยา
	ก็อย่าอิจฉา

44:22	แต่อย่าถามว่าจะหยุดมันอย่างไร

44:27	ถ้าเธอเห็นอันตราย
	อย่างเช่น งูเห่า

44:33	ไม่มีใครต้องบอกเธอ
	เธอก็ต้องวิ่งหนี

44:37	ใช่ไหม

44:38	ความฉ้อฉลต่ำทรามในเบื้องลึก
	ภายในจิตใจเป็นสิ่งที่อันตรายที่สุด

44:48	ใช่ไหมล่ะ

44:50	ฉะนั้นจงอย่าฉ้อฉล

44:51	เริ่มที่ใจเราก่อน ไม่ใช่ที่ภายนอก

44:56	เข้าใจไหม

45:01	พวกเธอจะทำไหม

45:03	ไม่ต้องสัญญา

45:07	อย่าสัญญาหากไม่ได้ตั้งใจ
	จะทำอย่างแน่นอนที่สุด

45:18	ถูกไหม

45:20	ถ้าหากเธอเห็นว่า
	สิ่งนี้เป็นสิ่งที่สำคัญต่อชีวิต

45:27	เพราะว่าพวกเธอทุกคนต่างกำลังเติบโต

45:29

45:34	เติบโตไปสู่โลกที่เลวร้าย
	โลกอันวิปริตนี้ไม่มีความเป็นปรกติ

45:37	เธอเข้าใจไหม

45:40	ในโลกการเมือง โลกแห่งศาสนา
	หรือโลกเศรษฐกิจ

45:47

45:50	มันเต็มไปด้วยความวิปริตทั้งนั้น

45:59	เพราะฉะนั้น เมื่อพวกเธอเติบโตขึ้น

46:06

46:09	หรือออกจากหุบเขาแสนวิเศษนี้

46:16	หรือจะอยู่ที่นี่ต่อไป
	อีก 2 ปี หรือ 4 ปี

46:22	ภายในจิตใจของเธอ
	ขออย่าได้เป็นคนฉ้อฉล

46:30	อย่าแสวงหาสิ่งไร้ค่า ชื่อเสียง
	ความทะนงตน ความภูมิใจ

46:37	อย่าพูดว่าฉันเหนือกว่าคนอื่น

46:45	เธอรู้ไหมเธอจะเรียนรู้อย่างมากมาย
	มหาศาลเมื่อเธอมีความถ่อมต่อชีวิต

46:51	พวกเธอรู้จักคำว่า
	ถ่อมต่อชีวิตหรือเปล่า

46:54	เธอจะเรียนรู้ได้มากมาย
	หากเธอถ่อมและอ่อนน้อมต่อชีวิตจริงๆ

47:00	แต่ถ้าพวกเธอเพียงมุ่ง
	แสวงหาความสำเร็จ

47:05	เงินๆ ทองๆ อำนาจ
	ตำแหน่งหน้าที่ และสถานภาพต่าง ๆ

47:11	พวกเธอก็กำลังเริ่มฉ้อฉลต่ำทราม

47:13

47:20	เธออาจจะยากจน อาจจะน่าสงสาร
	ก็ให้จนไปเถอะจะเป็นอะไรไป

47:30	นั่นคือเหตุผลว่าทำไมเรื่องนี้
	จึงเป็นเรื่องสำคัญสำหรับพวกเธอทุกคน

47:34	จงค้นหาความสามารถพิเศษ
	ของตนเองให้พบและมีชีวิตอยู่กับมัน

47:39	แม้ว่ามันจะไม่นำความสำเร็จ
	ชื่อเสียง หรือสิ่งอื่นๆ มาให้ก็ตาม

47:40	ซึ่งล้วนแล้วแต่เป็นสิ่งที่ไร้สาระ

47:45	เพราะในที่สุดทุกคน
	ต่างก็ต้องตายด้วยกันทั้งนั้น

47:52	เธอเข้าใจไหม หนุ่มน้อย

47:54	เพราะฉะนั้นในขณะที่มีชีวิตอยู่

48:00	จงมีชีวิตอยู่จริงๆ
	อย่าหมกมุ่นอยู่กับเรื่องไร้สาระ

48:12	S: แล้วทำไมผู้คนถึงไม่คิด
	ไม่ตระหนักอย่างนี้

48:20	K: เพราะว่าพวกเขาไม่ได้คิด
	พวกเขาไม่มีความรู้สึก

48:25	พวกเขาคิดถึงแต่ตัวเองตลอดเวลา
	คิดแต่เรื่องงานของเขา

48:29	หน้าที่ของเขา ตำแหน่งของเขา

48:34	พวกเธอเข้าใจหรือเปล่า
	พวกเขาไม่สนใจเรื่องอย่างนี้

48:38	แต่ถ้าพวกเธอสนใจ...

48:42	S: แล้วจะหยุด
	ความเห็นแก่ตัวได้อย่างไร

48:47	K: จะหยุดความเห็นแก่ตัวได้อย่างไร

48:49	ก็อย่าเห็นแก่ตัว

48:52	ฟังนะ ขอแค่ฟังให้ดี

48:56	อย่าได้ถามคนอื่นเป็นอันขาด
	ว่าจะทำอย่างไร

49:04	เธอเข้าใจไหม

49:07	เพราะเมื่อเขาบอกว่าทำอย่างไร
	เธอจะหลงทางถูกทำลาย

49:10	นั่นคือการฉ้อฉล
	ที่ต่ำทรามและร้ายแรงที่สุด

49:14	S: หมายความว่า
	เราต้องค้นหาด้วยตัวเอง

49:17	K: ค้นหา ถาม ใช้สมอง
	สงสัย ตั้งคำถาม

49:29	อย่ายอมรับอะไรง่ายๆ

49:34	สมมติว่าฉันเป็นครูของเธอ

49:36	ฉันต้องการให้พวกเธอมีสมองที่ดี

49:45	ใช่ไหม

49:47	การจะมีมันสมองที่ดี
	เราจะต้องไม่มีความขัดแย้ง

49:53	ทั้งในตัวเองหรือกับคนอื่น

49:59	ทั้งหมดนี้อาจจะมาก
	ยากเกินไปสำหรับพวกเธอ

50:03	S: ผมอยากจะถามคุณว่า
	สมมติว่าคุณไม่เห็นแก่ตัว

50:07	แล้วคนอื่นมาทำอะไรไม่ดีกับคุณ

50:13	K: ถ้ามีคนทำร้ายเธอ
	เธอจะทำอย่างไร

50:16	ตอบโต้กลับไปอย่างนั้นหรือ

50:21	S: มันก็ขึ้นอยู่กับว่า
	เขาทำอะไรแค่ไหน

50:23	K: อืม…

50:26	เธอนี่ช่าง…

50:27	ถ้าเขาทำร้ายเธออย่างรุนแรง
	เธอจะทำอย่างไร

50:35	เธอเคยมีคำถามไหมว่า
	การถูกทำให้เจ็บปวดหมายถึงอะไร

50:40	ลองคิดดู คิดไปพร้อมๆ กับฉัน

50:43	S: การฉ้อฉล
	เป็นความเจ็บปวดหรือเปล่า

50:45	K: ฟังนะ

50:46	สมมติว่าฉันทำร้ายเธออย่างรุนแรง

50:49	(สมมตินะ ฉันไม่ต้องการ
	ทำร้ายเธอหรอก)

50:52	สมมติว่าฉันอยากทำให้เธอ
	เจ็บปวดอย่างรุนแรง

50:56	และเธอก็บอกว่าเธอเจ็บปวด

50:59	เธอหมายถึงอะไร ลองคิดดู

51:02	K: พูดเลย อย่าพูดซ้ำ

51:05	S: เจ็บปวดทางร่างกายหรือครับ

51:07	K: ใช่ ไม่เฉพาะทางกาย
	ภายนอกอย่างเดียว

51:08	แต่ภายในจิตใจด้วย
	เขาทำให้เธอเจ็บปวด

51:11	เขาเรียกเธอว่าไอ้งั่ง
	S: ผมคิดว่า…

51:15	K: ขอให้ฟังให้ดี

51:17	ทุกคนฟังให้ดี

51:20	เขาเรียกพวกเธอว่าไอ้งั่ง
	และเธอก็รู้สึกเจ็บปวด

51:25	ใช่ไหม

51:27	ทีนี้ลองนึกดูสิว่าอะไรที่เจ็บปวด

51:33	คิดให้ดีนะ

51:35	S: ถ้าเราคิดว่าเราไม่ใช่คนโง่
	แล้วมีคนมาบอกว่าเราโง่…

51:42	K: คนหนึ่งบอกว่าเธอโง่
	แต่อีกคนบอกว่าเธอเป็นผู้ยิ่งใหญ่

51:48	ทั้งสองก็เหมือนกันนั่นแหละ
	ไม่ต่างกันเลย

51:54	พวกเธอเข้าใจในสิ่งที่ฉัน
	กำลังพูดหรือเปล่า

52:01	ใครบางคนบอกว่าฉันโง่เง่า
	แล้วฉันรู้สึกเจ็บปวด นี่สมมตินะ

52:07

52:10	แล้วอะไรล่ะที่เจ็บปวด

52:12	คิดดีๆ ไม่ต้องรีบตอบ คิดดู

52:19	K: ไม่ ฉันยังไม่ฟัง

52:22	คิดดีๆ ก่อน

52:28	ฉันถามเธอว่า ถ้าฉันเรียก
	พวกเธอว่า เจ้าหน้าโง่

52:30	(ฉันหวังว่าฉันคง
	ไม่ต้องพูดอย่างนั้น)

52:35	แล้วพวกเธอรู้สึกเจ็บปวด

52:40	มันหมายความว่าอะไร
	เธอที่รู้สึกเจ็บปวด

52:43	เธอน่ะคืออะไร

52:46	S: อัตตาของตัวเรา

52:47	K: คิดให้ดี คิดพินิจให้ดี

52:51	S: มันคือตัวเรา อัตตาของเรา

52:53	K: "เธอ" คืออะไร

52:58	S: มันคือ…

53:01	K: มาตรงนี้ หนุ่มน้อย

53:04	มานั่งตรงนี้

53:06	มานั่งตรงนี้ เร็วเข้า

53:13	ฉันรู้จักเธอนะ เอาเลย พูดมาเลย

53:16	S: สิ่งที่เป็นความเจ็บปวดคือเรา
	สิ่งที่เราสร้างขึ้นมาเกี่ยวกับตัวเรา

53:19	K: สิ่งที่เธอสร้างขึ้นมา
	เกี่ยวกับตัวเธอนี้คืออะไร

53:23

53:26	S: สิ่งที่เป็นความสำเร็จของเรา
	สิ่งที่เราทำมา

53:30	K: สิ่งที่เธอทำ ความสำเร็จของเธอ

53:33	ทำไมพวกเธอถึงคุ้นเคยกับการใฝ่หา
	ความสำเร็จกันเหลือเกิน

53:39	พวกเธอทุกคนต่างพูดถึงความสำเร็จ

53:44	เหมือนพ่อแม่ ปู่ย่าตายายของเธอ
	ที่ประสบความสำเร็จกันมาแล้ว

53:48	ใช่ไหม

53:50	นี่ใช่ไหมความสำเร็จที่เธอพูดถึง

53:52	S: ไม่ใช่ครับแต่เป็นสิ่งที่
	พวกเขาทำไว้กับตัวเอง

53:54	K: อืม...

53:57	K: ยกตัวอย่างเช่น ฉันเคยเดินทาง
	มาแล้วเกือบทั่วโลก

54:02	ใช่ไหม

54:03	สนทนากับผู้คนมากหน้าหลายตาหลายพันคน

54:06	เคยไปพูดที่องค์การสหประชาชาติ
	ทำอะไรต่อมิอะไรมาทุกอย่าง

54:11	ใช่ไหม

54:11	นั่นหมายความว่าอะไร
	หมายความว่า

54:14	ฉันได้สร้างภาพขึ้นในใจ
	เกี่ยวกับตัวฉันขึ้นมา

54:17	ใช่ไหม

54:21	ภาพเกี่ยวกับตัวฉัน

54:25	แล้วพวกเธอก็มาบอกฉันว่า
	ฉันเป็นคนโง่ แล้วฉันรู้สึกเจ็บปวด

54:29	เอาละ ถามว่า
	สิ่งที่รู้สึกเจ็บปวดนั้นคืออะไร

54:30	S: คือความรู้สึกของคุณ

54:33	K: คือความรู้สึก คือภาพในใจฉัน

54:35	S: มโนภาพของตัวคุณเอง

54:38	K: ใช่ ถูกต้อง

54:39	มโนภาพของตัวฉันเอง
	เพราะฉันเดินทางมามากมาย

54:42	ฉันคือผู้ยิ่งใหญ่

54:44	ฉันเขียนหนังสือ
	ฉันเคยพบกับ นางอินธิรา คานธี

54:47	เธอตามทันนะ

54:48	ฉันสร้างมโนภาพเกี่ยวกับ
	ตัวฉันขึ้นมาจากสิ่งเหล่านี้

54:51	แล้วมโนภาพนั้นเองที่รู้สึกเจ็บปวด

54:55	ฟังให้ดีๆ นะ
	ขั้นต่อไปก็คือ

54:59	ทีนี้ ฉันจะสามารถดำรงชีวิตอยู่
	โดยปราศจากมโนภาพเหล่านี้ได้หรือไม่

55:05	S: ท่านทำได้ไหมครับ

55:07	K: ได้ไหม ได้สิ

55:11	ไม่อย่างนั้นฉันจะไม่มาพูดเรื่องนี้

55:15	มันเป็นความไม่ซื่อสัตย์
	ที่จะพูดเกี่ยวกับบางสิ่งบางอย่าง

55:18	ที่ตัวเราเองไม่ได้
	ใช้ชีวิตอย่างที่พูด

55:20	S: แต่ว่า…

55:22	K: เดี๋ยว ฟังก่อนว่า
	ฉันกำลังพูดอะไร

55:29	ด้วยอายุขนาดนี้พวกเธอมีมโนภาพ
	เกี่ยวกับตัวเองแล้วหรือยัง

55:32	แน่นอนที่สุด พวกเธอทุกคน
	มีมโนภาพของตัวเอง

55:35	และมโนภาพนั่นแหละที่เจ็บปวด

55:39	และมันก็เป็นเช่นนี้ไปตลอดชีวิต
	ตราบใดที่เธอยังมีมโนภาพเหล่านั้นอยู่

55:41

55:45	S: แล้วเราควรจะลืมมันหรือเปล่า

55:48	K: ต้องทิ้งมันไป อย่าครอบครอง
	อย่ามีมันโดยเด็ดขาด

55:50	คนหลายคนยกย่องฉัน

55:55	และหลายๆ คนเหยียดหยามฉัน

55:59	แต่ฉันไม่มีมโนภาพเกี่ยวกับตัวฉันเอง

56:00	ฉันจึงไม่เจ็บปวด
	มันไม่เห็นจะมีสาระอะไรเลย

56:04	พวกเธอเข้าใจที่ฉันพูดไหม

56:06	S: ครับ

56:07	K: ให้มันเป็นอย่างนั้นนะ

56:09	ความฉ้อฉลเสื่อมทราม
	เกิดขึ้นตรงนี้แหละ

56:14	S: แล้วเราจะทิ้งมโนภาพได้อย่างไร

56:19	K: แล้วเราจะกำจัดมโนภาพได้อย่างไร

56:23	ถ้าพวกเธอเห็นว่า
	สิ่งเหล่านี้เป็นอันตราย

56:26	พวกเธอก็จะทิ้งมันไปโดยฉับพลันทันที

56:29	S: เมื่อทิ้งไปได้แล้ว
	เราจะมีอะไรหลงเหลืออยู่บ้าง

56:32	K: ไม่เหลืออะไรเลย
	S: ถ้าอย่างนั้นเราคือใคร

56:34

56:36	K: ฟังที่ฉันพูดนะ

56:40	ด้วยการไม่เป็นอะไรเลย
	เราจึงจะมีชีวิตอยู่จริงๆ

56:47	เธอจะเข้าใจมันทีหลัง

56:51	S: คนอื่นอาจจะมีมโนภาพเกี่ยวกับเรา
	แต่ตัวเราเองไม่มีมโนภาพ

56:55	K: ปล่อยให้พวกเขามีมโนภาพ
	เราอย่ามีก็แล้วกัน

57:00	S: บางครั้ง พวกเราไม่มีมโนภาพ…

57:08	K: ไม่ใช่ "บางครั้ง"

57:13	เธอกำลังพูดอย่างจริงจัง
	หรือพูดแค่เป็นทฤษฎี

57:18	S: สมมติว่าคนๆ หนึ่งสามารถ…

57:21	K: ทำไมพวกเธอจึงสมมติ

57:24	S: ถ้าคนเราไม่มีมโนภาพ

57:27	เขาจะไม่เกิดความรู้สึก
	ไม่มั่นคงปลอดภัยหรือ

57:30	K: จงรู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัย

57:35	รู้ตัวว่าตัวเองรู้สึก
	ไม่มั่นคงปลอดภัย

57:39	แล้วค้นหาว่าความรู้สึก
	มั่นคงปลอดภัยคืออะไร

57:46	ถ้าพวกเธอมัวแสวงหา
	ความมั่นคงปลอดภัยอยู่ตลอดเวลา

57:49	พวกเธอก็จะไม่รู้ว่า
	เธอมั่นคงปลอดภัยหรือไม่

57:54	แต่ก่อนอื่นค้นหาด้วยตัวเธอเองว่า
	เธอรู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัยหรือไม่

58:00	ทั้งทางร่างกายและภายในจิตใจ

58:05	S: ไม่ว่าจะมีมโนภาพหรือไม่มี
	เราก็ยังรู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัยอยู่ดี

58:14	K: ไม่ว่าจะมีหรือไม่มีมโนภาพ
	เราก็ยังรู้สึกไม่มั่นคงอยู่ดี

58:18	ฉันถามพวกเธอว่า

58:21	เธอค้นพบว่าตนเองมีความรู้สึก
	ไม่มั่นคงปลอดภัยจริงๆ หรือ

58:23	หรือว่าแค่พูดเอาเอง

58:25	S: ผมรู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัย
	เกี่ยวกับอะไรบางอย่าง

58:27

58:34	K: ค้นหาดูสิ ดูว่าความรู้สึก
	ไม่มั่นคงนี้หมายถึงอะไร

58:42	ไม่ว่าไม่มั่นคงปลอดภัย
	ทางกายภาพ ทางเศรษฐกิจ

58:45

58:52	รู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัยในเรื่องที่
	คนอื่นคิดเกี่ยวกับเราอย่างไร

58:53

58:56	เรื่องเงิน
	เรื่องความสัมพันธ์กับคนอื่น

58:59	ฉะนั้นค้นให้พบ

59:02	S: แล้วจากนั้นละครับ

59:05	K: เมื่อเธอเรียนรู้ว่า
	ตรงไหนที่รู้สึกไม่มั่นคง

59:09	จากนั้นเธอจะรู้สึกมั่นคงปลอดภัย

59:12	พวกเธอเข้าใจให้ได้นะ

59:14	S: คุณมีมโนภาพไหมครับ
	K: ฟังที่ฉันพูดนะ

59:18	เธอเข้าใจไหม

59:22	K: เข้าใจแล้วยังว่า
	เมื่อเธอค้นพบด้วยตนเอง

59:25	ว่าอะไรคือความไม่มั่นคงปลอดภัย
	เกี่ยวกับอะไรที่เธอรู้สึก

59:31	ไม่มั่นคงปลอดภัย
	เกี่ยวกับครอบครัวของเธอ

59:34	กับพ่อแม่ ภรรยา สามี หรือพระเจ้า

59:40	เธอเข้าใจไหม

59:42	ค้นหาให้เจอและเรียนรู้มัน

59:45	ในขณะที่เธอพบและได้เรียนรู้
	เกี่ยวกับความไม่มั่นคงได้อย่างมหาศาล

59:50	เธอจะหลุดพ้นออกจากมัน
	เธอจะมั่นคงปลอดภัย

59:57	S: ถ้าเรียนรู้เกี่ยวกับ
	ความไม่มั่นคงปลอดภัยมากๆ

1:00:01	เราก็จะไม่รู้จัก
	ความไม่มั่นคงอย่างเต็มที่

1:00:03	K: ได้สิ

1:00:06	ถ้าพวกเธอเริ่มต้นอย่างถูกต้อง
	เข้าใจไหม

1:00:13	มันก็จะถูกต้องตั้งแต่ต้น

1:00:19	นี่อาจจะเป็นเรื่องยากเกินไปแล้ว

1:00:21	S: คุณบอกว่าให้ดำรงชีวิต
	อยู่กับความไม่มั่นคงปลอดภัย

1:00:23	เพื่อค้นหาว่ามันคืออะไร

1:00:25	K: ที่จริงคือพวกเธอ
	รู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัย

1:00:26	ไม่ใช่ให้อยู่กับความรู้สึก
	ไม่มั่นคงปลอดภัย

1:00:27	พวกเธอเพิ่งพูดว่า
	ตัวเธอรู้สึกไม่มั่นคงปลอดภัย

1:00:30	เพราะฉะนั้นจงอยู่กับมันและค้นหา

1:00:33	ใช้สมองค้นหา

1:00:38	อย่าให้เป็นเหมือนเครื่องยนต์กลไก

1:00:43	S: เพื่อกำจัดความรู้สึก
	ไม่มั่นคงปลอดภัย

1:00:45	เราต้องกำจัดความกลัวเสียก่อนใช่ไหม

1:00:46	K: ความกลัวหรือ

1:00:48	ความกลัวใช่ไหม

1:00:51	ฉันจะแสดงให้เธอเห็น
	พวกเธอจะต้องเรียนรู้

1:00:54	ไม่ใช่จากฉันนะ แต่ด้วยตัวเธอเอง

1:00:58	ว่าความกลัวคืออะไร

1:01:04	S: ความกลัวคือ
	สิ่งที่เรานึกคิดออกไป

1:01:10	S: ในสิ่งที่เราไม่รู้เกี่ยวกับมัน

1:01:11	K: เดี๋ยวก่อน เธอไม่ฟังคนอื่นเลย

1:01:16	เธอพร้อมเสมอที่จะถาม
	แต่คำถามของตัวเอง

1:01:21	เขาพูดว่าอะไรเธอรู้ไหม

1:01:26	เธอไม่รู้เพราะเธอไม่ได้ฟัง

1:01:31	นั่นเป็นความเห็นแก่ตัวนะ เพราะเธอ
	เห็นว่าคำถามของเธอเองสำคัญกว่า

1:01:38	ใช่ไหม

1:01:43	เขาพูดเกี่ยวกับความกลัว

1:01:47	ว่าทำอย่างไรจึงจะ
	เป็นอิสระจากความกลัว

1:01:50	เธอหมายความว่าเช่นนั้น

1:01:52	ใช่ไหม

1:01:54	เพราะฉะนั้นฟังคำถามก่อน

1:01:59	เขาถามว่าความกลัวคืออะไร
	และทำอย่างไรจึงจะเป็นอิสระจากมัน

1:02:06	เธอรู้ไหมว่าเธอกลัว

1:02:11	S: ครับ

1:02:14	K: ครับ

1:02:18	K: ทำไมล่ะ

1:02:21	S: ผมคิดว่ามันเป็นเพราะว่า
	เราคิดถึงสิ่งที่ทำให้เรากลัว

1:02:23	K: เดี๋ยวก่อน เธอได้พูดถึง
	อะไรบางอย่างที่มันสำคัญมากเหลือเกิน

1:02:27	ฉันไม่รู้ว่าเธอรู้ตัวไหม

1:02:30	ว่าเธอได้พูดอะไรบางอย่าง
	ที่เป็นความจริงอย่างยิ่ง

1:02:35	S: ถ้าเราไม่คิด
	เกี่ยวกับอะไรบางอย่าง…

1:02:38	K: นั่นแหละ

1:02:40	เธอเรียนรู้เป็นสิ่งแรกแล้ว
	ว่าความคิดนำมาซึ่งความกลัว

1:02:48	K: ถูกต้องไหม
	S: ครับ

1:02:53	K: ทีนี้ เราต้องมาค้นหาว่า
	ความคิดคืออะไร

1:02:58	ไม่ใช่ว่าจะหยุดความกลัวได้อย่างไร

1:03:02	เธอเข้าใจไหม

1:03:04	เธอได้พูดออกมาด้วยความระมัดระวังว่า
	ความคิดทำให้เกิดความกลัว

1:03:07	นั่นคือความจริง

1:03:11	เช่นคิดว่าฉันอาจจะตายวันพรุ่งนี้
	ฉันจึงรู้สึกตกใจกลัว

1:03:15	ฉันอาจจะสูญเสียงานของฉันไป
	ฉันก็กลัว

1:03:19	ใช่ไหม

1:03:20	ดังนั้นความคิดนำมาซึ่งความกลัว

1:03:29	แล้วความคิดคืออะไรล่ะ

1:03:31	ตอนนี้เราจะค้นหาเข้าไปทีละขั้นว่า

1:03:33	ความคิดคืออะไร

1:03:37	S: การจะทำลายความกลัวได้
	เราจะต้องกำจัดความคิดอย่างนั้นหรือ

1:03:40	K: ไม่ใช่

1:03:43	อย่าพยายามกำจัดอะไรทั้งสิ้น
	เพราะถ้าทำอย่างนั้นมันจะกลับมาอีก

1:03:45	S: ดังนั้นเมื่อเห็นว่า
	ความกลัวเป็นอันตราย…

1:03:48	K: ก็ใช่

1:03:50	K: ไม่ใช่ เดี๋ยว ฟังให้ดีนะ

1:03:52	ความกลัวมีอยู่

1:04:00	และเข้ามาเมื่อเราคิดเกี่ยวกับอะไรบางสิ่ง

1:04:03	ยกตัวอย่างเช่น
	กลัวว่าอาจจะตาย กลัวว่าจะตกงาน

1:04:08	กลัวพ่อแม่ ครูบาอาจารย์

1:04:11	ดังนั้น เมื่อใดที่ฉันคิดออกไป
	เกี่ยวกับอนาคต

1:04:17	เมื่อนั้นความกลัวจะเกิดขึ้น

1:04:24	ใช่ไหม

1:04:26	ทีนี้เธอก็ต้องค้นหาว่า
	การคิดคืออะไร

1:04:30	S: อาจจะเป็นความเห็นแก่ตัว

1:04:31	K: เดี๋ยวก่อน ฟังก่อนสิ

1:04:32	ฉันถามเกี่ยวกับอะไรอย่างอื่น

1:04:36	ฉันไม่อยากจะขัดคอเธอหรอกนะ

1:04:38	เอาล่ะ การคิดคืออะไร

1:04:41	ดูให้ดีๆ นะ

1:04:43	ใช้สมองลองค้นหาดู

1:04:47	S: การคิดคือสิ่งที่สมองทำ

1:04:50	K: ไม่ใช่ ให้ใช้สมองค้นหาดูว่า
	การคิดคืออะไร

1:04:56	S: คือจินตนาการครับ

1:05:01	K: จินตนาการแล้วอะไรอีก
	ค้นหาต่อไป

1:05:04	S: สิ่งที่เราเคยเห็น เราบันทึกไว้
	แล้วคิดเกี่ยวกับสิ่งนั้น

1:05:09	K: ดี เธอเริ่มค้นหาด้วยตัวเอง

1:05:12	พวกเธอกำลังทำการบันทึกใช่หรือเปล่า

1:05:15	โอ!

1:05:21	ฉันจะอธิบายให้เห็น

1:05:23	สมองที่อยู่ภายในกะโหลกศีรษะ
	ทำหน้าที่เก็บบันทึก

1:05:30	พวกเธอบันทึกเกี่ยวกับคณิตศาสตร์

1:05:33	ภูมิศาสตร์ ประวัติศาสตร์

1:05:41	เครื่องบันทึกเสียง

1:05:44	ก็ทำการเก็บบันทึกเหมือนกัน

1:05:47	เธอเข้าใจไหม

1:05:48	ในขณะที่ฉันพูดมันก็จะ
	เชื่อมต่อกับเครื่องบันทึกเสียง

1:05:53	โดยทางไฟฟ้า
	แล้วก็จะถูกบันทึกลงไปในม้วนเทป

1:05:56	สมองเราก็ทำงาน
	ในลักษณะเดียวกันนี้เอง

1:06:01	มันทำหน้าที่ในการเก็บบันทึก

1:06:04	ใช่ไหม

1:06:05	ไม่ว่าจะเป็นคณิตศาสตร์ ประวัติศาสตร์
	ภูมิศาสตร์ หรือพ่อของเธอ

1:06:09	สมองบันทึกเกี่ยวกับ
	พ่อของเธอด้วยใช่ไหม

1:06:12	ใช่ไหม

1:06:14	เอาล่ะ คราวนี้

1:06:15	พวกเธอคิดว่า
	การเก็บบันทึกหมายถึงอะไร

1:06:18	ลองคิดดู ใช้สมองของเธอ

1:06:21	S: คือการที่เรา
	เรียกข้อมูลกลับคืนมาได้

1:06:24	K: การเก็บบันทึกคืออะไร

1:06:27	K: เราจำเป็นต้องเก็บบันทึกหรือไม่
	S: จำเป็นครับ

1:06:32	K: ทำไมล่ะ

1:06:35	S: เพื่อเชื่อมโยง
	ระหว่างอดีตและอนาคต

1:06:38	K: เราจำเป็นต้องเก็บบันทึกหรือไม่

1:06:44	ฉันหวังว่าพวกเด็กโต
	กำลังให้ความสนใจในเรื่องนี้

1:06:48	เพราะว่านี่คือชีวิตของพวกเธอเอง

1:06:54	การเก็บบันทึกมีความจำเป็น

1:06:57	เมื่อพวกเธอต้องเขียนจดหมาย
	เมื่อขับรถ

1:07:03	ใช่ไหม

1:07:05	เมื่อทำข้อสอบ
	โชคไม่ดีที่ต้องสอบ

1:07:13	เมื่อเก็บบันทึกว่าพวกเธอมีพ่อมีแม่

1:07:18	ทั้งหมดนั้นคือการเก็บบันทึก

1:07:22	ทุกอย่างที่กล่าวมา
	เป็นสิ่งจำเป็นทั้งสิ้น

1:07:26	ทีนี้ มันมีการเก็บบันทึก
	อีกอย่างหนึ่ง

1:07:31	นั่นคือ เก็บที่ฉันรู้สึกเจ็บปวด
	เธอเข้าใจที่ฉันพูดไหม

1:07:35	S: เข้าใจครับ

1:07:36	K: มีการเก็บบันทึกอยู่สองประเภท
	ยกตัวอย่างเช่น

1:07:42	การเก็บบันทึกเรื่องการขับขี่รถยนต์
	การเขียนจดหมาย

1:07:46	อยากจะเป็นข้าราชการบริหารของอินเดีย
	อยากจะเป็นวิศวกร

1:07:49	ฟังให้ดี พวกเธอฟังอยู่หรือเปล่า

1:07:54	แต่ยังมีการเก็บบันทึก
	ในอีกลักษณะหนึ่ง

1:07:57	เช่น ต้องฉันก่อน ฉันเห็นแก่ตัว
	ต้องการนั่น ต้องการนี่

1:08:01	ฉันต้องการความสำเร็จในชีวิต

1:08:05	ใช่ไหม

1:08:07	สองลักษณะนี้ควบคู่กันไปเสมอ

1:08:15	สิ่งที่ทำการเก็บบันทึกก็คือความทรงจำ

1:08:18	ความทรงจำเกี่ยวกับพ่อของเธอ
	ความทรงจำเกี่ยวกับวิชาเลขคณิต

1:08:23	ใช่ไหม

1:08:24	ดังนั้น การเก็บบันทึกย่อมหมายถึง
	ความทรงจำที่เกิดซ้ำแล้วซ้ำเล่า

1:08:37	เธอเข้าใจหรือเปล่า

1:08:39	เมื่อเธอเรียนคณิตศาสตร์เธอก็บันทึก
	เราต้องทำซ้ำๆ ต้องท่องจำ

1:08:43	เช่นเดียวกับการทำงาน
	ของเครื่องเล่นเทป

1:08:51	ดังนั้นพวกเราทุกคน
	ไม่ต่างอะไรกับเครื่องยนต์กลไก

1:08:55	เหมือนเครื่องเล่นเทป มันทำงาน
	แบบซ้ำแล้วซ้ำอีกอยู่อย่างนั้น

1:08:58	ความทรงจำบอกฉันว่า
	ฉันเป็นพราหมณ์ เป็นพราหมณ์

1:09:01	ฉันเป็นฮินดู เป็นฮินดู

1:09:04	ฉันต่อต้านระบบคอมมิวนิสต์ ต่อต้าน
	คอมมิวนิสต์ ต่อต้านคอมมิวนิสต์

1:09:09	และอะไรต่อมิอะไรอีกมากมาย

1:09:11	แล้วสมองของเราก็เต็มไปด้วยเงื่อนไข
	ถูกจำกัด ทำให้แคบเล็กลง

1:09:23	ใช่ไหม

1:09:24	การคิดเป็นส่วนหนึ่งของความทรงจำ

1:09:30	พวกเธอจะไม่มีความทรงจำใดๆ

1:09:37	หากไม่เคยเจอะเจอพ่อแม่ของตัวเอง

1:09:40	ต่อเมื่อได้พบเห็นเท่านั้นแหละ

1:09:45	จึงจะเกิดกระบวนการบันทึกในสมอง
	เป็นความทรงจำ เป็นความรู้

1:09:50	ความรู้ก็มาจากประสบการณ์

1:09:54	S: ผมกำลังจดจำ

1:09:59	K: เธอคือความทรงจำ

1:10:05	เข้าใจไหม

1:10:07	พวกเธอคือความทรงจำ
	ทั้งหมดของชีวิตเธอคือความทรงจำ

1:10:16	ความทรงจำว่าเธอเป็นอาตมัน

1:10:19	ความทรงจำว่าเธอมีจิตวิญญาณ
	มีแสงสว่างภายในตัว

1:10:25	มีพระเจ้า

1:10:31	ทุกอย่างเป็นความทรงจำ

1:10:32	ฟังดี ๆ แล้วจงค้นหาว่า
	สิ่งที่ฉันพูดเป็นจริงหรือไม่

1:10:36	หรือเป็นคำพูดเท็จ

1:10:39	ค้นหาดู

1:10:44	ตัวเธอคือความทรงจำ หากปราศจาก
	ความทรงจำ เธอก็ไม่เป็นอะไรเลย

1:10:49	ความทรงจำว่าเธอชื่ออะไร
	จำครอบครัวของตัวเอง

1:10:51	จำวิชาเลข จำเพื่อน

1:10:57	จำได้ว่าเคยขึ้นไปที่เขาลูกนั้น

1:11:00	ใช่ไหม

1:11:02	เธอคือความทรงจำ

1:11:07	ความทรงจำคือสิ่งที่ตายจากไปแล้ว

1:11:10	S: แล้วเราจะดำรงชีวิตอยู่
	ได้อย่างไร

1:11:13	K: อยู่ได้ด้วยอวัยวะ มีอาหาร
	มีอากาศ และมีน้ำ

1:11:19	S: แล้วเราจะสามารถ…

1:11:22	K: ค้นหาสิ นี่คือเรื่อง
	ที่สำคัญอย่างยิ่ง

1:11:25	เข้าใจไหม

1:11:28	ค้นให้พบว่าอะไรคือความจริง

1:11:33	ความทรงจำไม่ใช่ความจริง

1:11:37	S: ความจริงที่ว่านั้น
	หมายถึงอะไร

1:11:41	K: เราไม่สามารถอธิบายความจริงได้

1:11:44	ดอกไม้คืออะไร
	ดอกไม้ดอกนั้นคืออะไร

1:11:49	ลองดูมันสิ

1:11:52	เวลาที่กำลังมองดอกไม้ พวกเธอ
	ไม่เคยตั้งคำถามหรอกว่ามันคืออะไร

1:11:57	มาได้อย่างไร หรือมันสวยงามอย่างไร

1:12:01	ขอจงเรียนรู้อะไรบางอย่าง

1:12:03	ความงามคือความจริงแท้

1:12:07	พวกเธอเข้าใจหรือเปล่า
	ความงามคือความจริงแท้

1:12:12	ชีวิตอันงดงาม
	ไม่ใช่ชีวิตที่ประสบความสำเร็จ

1:12:23	เอาล่ะ ตอนนี้เวลา 10:50 แล้ว
	เรามานั่งเงียบๆ กันเถอะ

1:12:29

1:12:34	เงียบจริงๆ นะ

1:13:29	เอาล่ะ ขอบคุณทุกคน