RV85DS1 - รสชาติของความกลัวเป็นอย่างไร
สนทนากับนักเรียน ครั้งที่ 1 ที่ Rishi Valley อินเดีย
วันที่ 5 ธันวาคม 1985
1:04  | K: พวกเธออยากให้ฉันพูดคุย |
เกี่ยวกับเรื่องอะไรหรือ | |
1:19  | ไม่ต้องยกมือหรอก |
แค่บอกฉันมา | |
1:22  | S: ทำไมคุณจึงดูพิเศษกว่า |
แล้วพวกเราดูด้อยกว่าคุณล่ะครับ | |
1:30  | S: ทำไมพวกเราหลายคน |
จึงรู้สึกในทำนองนั้นครับ | |
1:33  | K: รู้สึกว่าเหนือกว่า |
ด้อยกว่าอย่างนั้นหรือ | |
1:35  | S: ใช่ครับ |
1:37  | K: โอ! พระเจ้า |
ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี้เลย | |
1:42  | ทำไมพวกเราถึงมานั่งอยู่ที่นี่ |
1:57  | มันมีเสียงก้องอยู่ตรงนั้น |
(หัวเราะ) | |
2:02  | ทำไมพวกเรา - หยุดอันนั้นก่อน |
ทำไมพวกเรา | |
2:06  | ทำไมเธอจึงรู้สึกว่า |
เธอเหนือกว่าพวกเราคนอื่นๆ | |
2:11  | เป็นอย่างนั้นใช่ไหม |
2:12  | S: พวกเราหลายคนรู้สึกเช่นนั้นครับ |
K: พวกเราหลายคนรู้สึกในทำนองนั้น | |
2:16  | ทำไมล่ะ |
2:18  | ทำไมเธอจึงคิดเช่นนั้น |
2:24  | S: บางทีอาจเป็นเพราะ |
ทุกคนกำลังพูดเกี่ยวกับคุณ | |
2:28  | K: โอ! ทุกคนกำลังพูดเกี่ยวกับฉัน |
แย่จัง! | |
2:32  | นอกจากเรื่องนั้นแล้ว |
ทำไมพวกเธอจึงคิดในทำนองนั้นด้วยล่ะ | |
2:40  | S: ผมไม่ทราบครับ |
K: เธอไม่ทราบ | |
2:42  | S: มันแค่เข้ามาในใจของพวกเราครับ |
2:44  | S: มันแค่เข้ามาในใจของพวกเรา |
เท่านั้นครับ | |
2:46  | K: อย่าพูดพร้อมกันทีเดียวสองคนซิ |
2:50  | เธอพูดว่าอะไรน่ะ |
2:54  | อย่ากลัวไปเลย |
2:59  | S: มันแค่ผุดขึ้นมาในใจของพวกเรา |
เท่านั้นครับ | |
3:03  | K: มันแค่ผุดขึ้นมาในสมอง |
3:07  | ทำไมล่ะ |
3:11  | เป็นเพราะฉันได้เดินทาง |
มาแล้วทั่วโลก ซึ่งเธอยังไม่เคย | |
3:14  | ก่อนสงครามโลกครั้งที่สอง |
3:16  | ฉันได้เดินทางไปทั่วยุโรป |
3:19  | |
3:24  | ทั้งออสเตรเลีย นิวซีแลนด์ ฟิจิ |
และอเมริกาใต้ อย่างนั้นใช่ไหม | |
3:29  | ไปมาแล้วทั่วอเมริกา ยุโรป |
และที่อื่นๆ | |
3:33  | นั่นทำให้มีความแตกต่าง |
อะไรบ้างไหม | |
3:36  | S: ไม่ครับ |
K: ไม่ | |
3:38  | แล้วอะไรทำให้เธอแตกต่าง |
จากคนอื่นๆ ล่ะ | |
3:44  | S: คุณคะ บางทีเราสร้างความคิดเห็น |
เกี่ยวกับคนอื่นขึ้นมา | |
3:50  | เราสร้างความคิดเห็นบางอย่างขึ้นมา |
3:53  | K: ทำไมเธอจึงมีความคิดเห็น |
เกี่ยวกับคนอื่นล่ะ | |
4:00  | เธอบอกฉันมาซิ ทำไมเธอจึงมีความเห็น |
ที่แตกต่างจากคนอื่นๆ | |
4:09  | ความคิดเห็นคืออะไร |
4:15  | พวกเธอเป็นเด็กที่ฉลาด |
ตอบหน่อยซิ | |
4:17  | สองคนโน้น |
ที่นั่งอยู่ท่ามกลางพวกผู้ใหญ่ | |
4:25  | ความคิดเห็นคืออะไรล่ะ |
4:28  | ทำไมพวกเรา |
จึงมีความคิดเห็นเกี่ยวกับฉัน | |
4:31  | เกี่ยวกับกันและกัน |
หรือเกี่ยวกับบุคคลที่อาวุโสกว่า | |
4:35  | ทำไมเธอจึงมีความคิดเห็น |
ความคิดเห็นนั้นเธอหมายถึงอะไร | |
4:41  | S: หมายถึงภาพลักษณ์ แนวความคิดครับ |
4:45  | K: คือภาพลักษณ์ |
หรือแนวคิดเกี่ยวกับคนอื่น | |
4:51  | ทำไมเธอจึงมีสิ่งเหล่านี้ |
เธอไม่ได้รู้จักฉัน | |
4:54  | ใช่ไหม |
4:56  | ใช่หรือเปล่า |
4:57  | S: (ไม่ได้ยิน) |
K: ไม่นะ ที่รัก เดี๋ยวสักครู่นะ | |
4:59  | เธอไม่รู้จักฉันไม่ใช่หรือ |
ไม่รู้จัก | |
5:03  | ฉันมาที่นี่นานๆ ครั้ง |
5:06  | และมีความวุ่นวาย |
เกี่ยวกับการมาของฉัน | |
5:10  | อย่างนั้นใช่ไหม |
แต่เธอไม่ได้รู้จักฉันจริงๆ | |
5:13  | เหตุใดเธอจึงมีความคิดเห็น |
เกี่ยวกับฉันล่ะ | |
5:15  | บางทีฉันอาจจะเป็นคนร้ายก็ได้ |
ใช่ไหม | |
5:19  | บางทีฉันอาจจะเป็นคนที่อวดรู้ |
ทั้งๆ ที่ไม่รู้จริง | |
5:22  | หรือเป็นคนหลอกลวงก็ได้ |
5:24  | หรืออะไรก็ได้ |
ที่เธออยากให้ฉันเป็น | |
5:25  | แต่เธอไม่ได้รู้จักฉัน |
5:29  | จริงไหม |
5:31  | ใช่หรือเปล่า |
5:32  | ดังนั้น ทำไมเธอจึงมีความคิดเห็น |
เกี่ยวกับฉันล่ะ | |
5:38  | ความคิดเห็นหมายถึง |
มีการเสนอแนะก่อน | |
5:44  | และก็ยังหมายถึงเธอมีแนวคิด |
ไว้ล่วงหน้าเกี่ยวกับตัวเขาด้วย | |
5:48  | และเธอก็มีมโนภาพเกี่ยวกับเขา |
5:53  | อย่างนั้นใช่ไหม |
5:59  | ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เขาพูด หน้าตา |
ท่าทางของเขา ทั้งหมดทั้งสิ้นนั้น | |
6:03  | เธอก็จะแปลความไปตามมโนภาพนั้น |
6:06  | ใช่ไหม |
6:07  | แล้วทำไมเรื่องทั้งหมดนี้ |
จึงเกิดขึ้น | |
6:13  | ฉันกำลังถามพวกเธอทุกคน |
ว่าเหตุใดเธอจึงมีความคิดเห็นต่างๆ | |
6:21  | S: เพราะความอยากรู้อยากเห็นครับ |
มันเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็น | |
6:25  | K: แล้วทำไมพวกเธอจึงมี |
ความอยากรู้อยากเห็นเกี่ยวกับตัวฉัน | |
6:29  | ฉันจะบอกทุกเรื่อง |
ที่เธออยากรู้เกี่ยวกับตัวฉัน | |
6:33  | ทุกสิ่งทุกอย่างที่เธออยากรู้ |
เกี่ยวกับฉัน | |
6:36  | ใช่ไหม |
6:39  | แล้วเหตุใดเธอจึงอยากรู้อยากเห็น |
เกี่ยวกับตัวฉัน | |
6:45  | ว่าฉันหวีผมอย่างไร |
6:48  | ฉันแปรงฟันอย่างไร |
และฉันนอนหลับนานเท่าไร | |
6:56  | อย่างนั้นใช่ไหม |
6:57  | พวกเธออยากรู้ |
เรื่องทั้งหมดนั้นใช่ไหม | |
7:02  | พวกเธอไม่ต้องการรู้หรือ |
7:05  | ขอให้ซื่อสัตย์นะ |
พวกเธอไม่ต้องการรู้ใช่ไหม | |
7:09  | ถ้าเช่นนั้นพวกเธออยากรู้อะไร |
เกี่ยวกับตัวฉันล่ะ | |
7:14  | เธอไม่รู้หรือ |
7:16  | แล้วเหตุใด |
เธอจึงมีความคิดเห็นเกี่ยวกับฉัน | |
7:20  | ทำไมเธอจึงมีความคิดเห็นต่อกัน |
7:26  | นั่นหมายความว่า |
ฉันมีความคิดเห็นเกี่ยวกับเธอ | |
7:30  | และความคิดเห็นนั้น |
ก็บังตาฉันในการมองดูเธอ | |
7:35  | ความคิดเห็นเข้ามาสอดแทรก |
ระหว่างฉันและเธอ | |
7:39  | ถูกไหม |
แล้วเหตุใดเธอจึงมีความคิดเห็น | |
7:45  | S: ถ้าอย่างนั้น |
คุณมองดูคนอื่นๆ อย่างไรครับ | |
7:47  | K: เธอมองดูผู้อื่นอย่างไร |
มองดูฉัน | |
7:49  | ฉันมองดูเธอ |
ทำไมเธอจึงต้องมีความคิดเห็น | |
7:52  | ฉันมองดูเธอ |
7:55  | เธอตัดผมสั้นขึ้นมาถึงนี่ |
7:58  | ฉันหวีผมของฉัน (หัวเราะ) |
8:01  | บางทีเธออาจจะเคยเห็นภาพของฉัน |
แล้วยังไงล่ะ | |
8:06  | ทำไมเธอจึงมีความคิดเห็น |
8:09  | คิดซิ คิดออกมา |
8:18  | พวกเธอกำลังคิดอยู่จริงๆ |
หรือว่าพวกเธอแค่เงียบไป | |
8:30  | เธอสามารถมองดูหรือฟังใครสักคน |
8:36  | โดยปราศจากความคิดเห็น |
แม้เพียงความคิดเห็นเดียวได้ไหม | |
8:40  | เพื่อว่าเธอจะได้ยินอะไรก็ตาม |
ที่เขาพูด ถูกต้องไหม | |
8:43  | เธอเข้าใจสิ่งที่เขาพูด |
8:48  | เธอจะเริ่มจับสาระสำคัญ |
และความหมาย | |
8:54  | ของสิ่งที่ผู้อื่นกำลังพูดได้ |
8:57  | ถูกต้องไหม |
8:58  | แต่ถ้าเธอมีความคิดเห็น |
เธอก็จะไม่ได้ยิน | |
9:02  | ใช่ไหม |
9:05  | ฉะนั้นเวลาที่ฉันพูด |
เธอจะฟังไหม | |
9:09  | ฟังจริงๆ ด้วยหูของเธอ |
9:16  | และฟังในสิ่งที่เขาจะพูด |
9:20  | ฟังโดยที่ไม่แปลความ |
สิ่งที่เขากำลังพูดกับเธอ | |
9:26  | นั่นคือการรับฟังใครสักคนจริงๆ |
9:31  | ใช่ไหม |
9:33  | ฟังจริงๆ นะ |
9:36  | เธอจะฟังครูของเธอไหม |
9:40  | S: ฟังครับ |
9:41  | K: อย่าโกหกนะ |
9:46  | อย่าเสแสร้งน่ะ |
9:49  | เธอฟังครูของเธอหรือเปล่า |
S: ไม่ได้ฟังตลอดเวลาครับ | |
9:52  | K: ไม่ได้ฟังตลอดเวลา |
ดี | |
9:56  | เมื่อใดที่เธอฟังพวกเขา |
9:59  | ไม่ต้องมองไปที่พวกเขาหรอก |
10:02  | เวลาไหนที่เธอฟังพวกเขา |
10:06  | S: (ไม่ได้ยินเสียง) |
10:09  | K: มีพวกเธอสี่คนเท่านั้นที่พูด |
ให้คนอื่นได้พูดบ้างซิ | |
10:13  | เมื่อไหร่ที่พวกเธอฟังครู |
หรือฟังคนที่ให้การศึกษาแก่เธอ | |
10:19  | S: เมื่อสิ่งนั้นมันถูกจริตกับคุณ |
10:21  | K: เมื่อสิ่งนั้นถูกจริตเธอ |
ถูกต้องทีเดียว | |
10:27  | เมื่อมันทำให้เธอสบายใจ |
10:30  | เมื่อมันดี เหมาะกับเธอ |
รื่นหูเธอ | |
10:34  | เธอก็จะฟังเขา |
อย่างนั้นถูกไหม | |
10:37  | นั่นไม่ใช่การฟังหรือ |
ไม่ใช่หรือ | |
10:42  | เธอรู้ว่าการฟังหมายถึงอะไร |
ไม่ใช่หรือ | |
10:45  | หมายถึง เธอได้ยินเสียง |
10:50  | และสิ่งที่ได้ยินนั้น |
สื่อสารกับสมองของเธอ | |
10:53  | จากนั้นสมองก็แปลความ |
10:55  | ไปตามภาษาที่เธอคุ้นเคย |
แล้วก็สื่อออกมาว่า | |
10:58  | นี่คือสิ่งที่เขากำลังพูดกับฉัน |
11:01  | ใช่ไหม อย่างนั้นถูกต้องไหม |
11:05  | ดังนั้น เธอฟังใครบ้างไหม |
11:10  | ระมัดระวังนะ ไม่ใช่แค่ตอบผ่านๆ |
11:13  | เธอรู้ |
11:15  | แต่เธอเคยฟังใครจริงๆ บ้างไหม |
11:19  | ฟังพ่อของเธอ |
11:23  | ฟังลุง ป้า แม่ ครู |
หรือเพื่อนของเธอ | |
11:25  | |
11:28  | เธอเคยฟังใครสักคนจริงๆ ไหม |
11:31  | S: พวกเราฟังคุณครับ |
K: เธอกำลังฟังฉัน - ทำไมล่ะ | |
11:34  | |
11:38  | เธอกำลังฟังฉันอยู่จริงๆ หรือเปล่า |
11:42  | หรือเสแสร้งตอบว่า |
"ใช่ มาคุยกันต่อเถอะ" | |
11:50  | เธอกำลังฟังอยู่จริงๆ หรือเปล่า |
11:53  | เธอฟังเสียงนกร้องไหม |
11:59  | S: เวลาที่ไม่มีอะไรมารบกวนให้วอกแวก |
เราก็ฟังครับ | |
12:04  | K: เธอฟังเมื่อไหร่น่ะ |
12:07  | เมื่อมีสิ่งรบกวนหรือ |
S: ไม่ใช่ครับ | |
12:08  | ถ้าไม่มีอะไรรบกวนให้ไขว้เขว |
คุณก็จะฟังในสิ่งที่คุณชอบจะฟังครับ | |
12:09  | |
12:12  | K: แล้วทำไมเธอจึงใช้คำว่า |
"สิ่งรบกวนให้ไขว้เขว" | |
12:18  | บอกฉันมาซิ พวกเธอที่โตแล้ว |
ที่นั่งเงียบอยู่ตรงโน้น | |
12:21  | ทำไมเธอจึงใช้คำว่า "สิ่งรบกวน" |
12:25  | เธอรู้ไหมคำๆ นั้น หมายถึงอะไร |
12:30  | S: สิ่งที่สอดแทรกเข้ามา |
ในวิถีทางของสิ่งอื่นครับ | |
12:34  | K: หนุ่มน้อย ฉันกำลังถามเธอว่า |
สิ่งรบกวน เธอหมายถึงอะไร | |
12:40  | หมายถึง ถูกดึงดูดไป - ใช่ไหม |
ถูกรบกวนให้ไขว้เขว | |
12:46  | พวกเธอถูกดึงดูดด้วยอะไร |
12:54  | เธอกำลังฟังฉันอยู่หรือเปล่า |
มันสนุกไหม | |
13:01  | พวกเธอถูกบังคับให้มาฟังฉันหรือเปล่า |
13:05  | ไม่มีใครขอให้พวกเธอมาฟังฉันใช่ไหม |
13:09  | พวกเธอแน่ใจหรือเปล่า |
ไม่ต้องมองไปที่พวกเขา | |
13:17  | เธอเห็นไหม |
คนที่อาวุโสกว่าไม่พูดอะไรเลย | |
13:23  | นั่นเพราะพวกเขาโตแล้ว |
13:29  | พวกเธอก็เหมือนกัน เมื่อพวกเธอ |
โตขึ้น อาวุโสขึ้นอีกนิดหน่อย | |
13:32  | พวกเธอก็จะหยุดพูดด้วยเช่นกัน |
13:35  | แต่พวกเธอไม่ได้หยุดพูดคุย |
ระหว่างพวกเธอกันเองหรอก | |
13:40  | แต่พวกเธอหยุดที่จะพูดคุยกับฉัน |
ใช่อย่างนั้นไหม | |
13:44  | ถูกหรือเปล่า ทำไมล่ะ |
13:51  | พวกเธออยากรู้อยากเห็น |
เรื่องที่ฉันต้องการจะพูดหรือเปล่า | |
13:57  | เธอต้องการให้ฉันบอกเธอหรือว่า |
ฉันเคยไปที่ไหนมาบ้าง | |
14:05  | เธออยากให้ฉันบอกเธอหรือว่า |
ฉันพบใครมาแล้วบ้าง | |
14:11  | S: ไม่ครับ |
14:13  | K: ไม่หรือ เธอไม่สนใจใช่ไหม |
14:18  | นกน้อยสามตัวนั่นพูดอยู่ตลอดเวลา |
14:21  | ฉันดีใจที่พวกเธอพูด |
14:24  | แต่คนอื่นๆ นั่งเงียบเลย ทำไมล่ะ |
14:30  | ฉันพบนายกรัฐมนตรีของเธอ |
และพบรองประธานาธิบดี | |
14:37  | แล้วก็รับประทานอาหารเที่ยง |
และเย็นด้วยกัน | |
14:41  | และเราก็พูดคุยกันขรม |
เธอรู้มั้ยคำว่า "คุยจ้อ" หมายถึงอะไร | |
14:44  | หมายถึงพูดคุยกัน |
14:50  | แล้วเราก็ได้พบคนอื่นๆ อีกหลายคน |
14:56  | นักการเมืองคืออะไร |
15:00  | S: คือคนที่หาเสียง |
เพื่อให้ชนะการเลือกตั้ง | |
15:07  | แล้วเข้าไปดูแลบ้านเมือง |
หรือประเทศในตำแหน่งที่ใหญ่โต | |
15:19  | |
15:22  | S: คือคนที่เป็นผู้นำประเทศครับ |
K: นำประเทศ | |
15:29  | พวกเขากำลังนำประเทศหรือ |
15:33  | S: ไม่ใช่ครับ |
15:35  | K: แล้วทำไมเธอจึงใช้คำว่า |
"นำประเทศ" ล่ะ | |
15:41  | S: คือคนที่ช่วยเหลือประเทศครับ |
15:45  | K: "ประเทศ" เธอหมายถึงอะไรล่ะ |
S: คือที่ที่เราอยู่อาศัย | |
15:48  | |
15:51  | K: "ประเทศ" ที่เธอหมายถึงคืออะไร |
หมายถึงประเทศไหน | |
15:54  | |
15:57  | S: ประเทศไหนก็ได้ |
K: ประเทศไหนก็ได้ | |
16:00  | แล้วพวกนักการเมือง |
กำลังเป็นผู้นำประเทศหรือ | |
16:05  | S: พวกเขาพยายามที่จะช่วยค่ะ |
16:07  | K: พยายามที่จะช่วยอะไร |
เรื่องความยากจนงั้นหรือ | |
16:11  | S: พยายามที่จะช่วยแก้ปัญหา |
16:14  | K: ปัญหาอะไรล่ะ |
S: หลากหลายปัญหาค่ะ | |
16:17  | K: บอกฉันหน่อยเถอะ |
ว่ามีปัญหาอะไรบ้าง | |
16:20  | S: เช่น ช่วยแก้ปัญหา |
ความทุกข์ร้อนของประชาชน | |
16:26  | K: ความทุกข์ร้อนของคนอื่น |
อย่างนั้นใช่ไหม | |
16:29  | แล้วเธอมีความขุ่นข้องใจหรือเปล่า |
16:33  | ต่อใครหรือ |
16:39  | ฉันหวังว่าพวกเขาบางคนจะพูดบ้างนะ |
16:43  | พวกเธอสนใจเรื่องอะไรหรือ |
16:58  | พวกเธออยากจะพูดคุยกับฉัน |
หรือให้ฉันพูดอยู่คนเดียวต่อไป | |
17:07  | S: ขอโทษค่ะ หนูใคร่จะขอถามคุณ |
เกี่ยวกับเรื่องความกลัว | |
17:13  | K: ความกลัว |
17:19  | นี่เป็นเรื่องใหญ่หลวง |
ไม่ใช่หรือ | |
17:25  | เธอกลัวอะไรบ้างหรือเปล่า |
17:28  | ขอให้ซื่อสัตย์นะ |
S: บางครั้ง หนูก็กลัวค่ะ | |
17:31  | K: บางครั้งเธอก็กลัว |
ความกลัวนั้น เธอหมายถึงอะไร | |
17:36  | คิดให้รอบคอบอย่างระมัดระวังนะ |
17:38  | ฟังความหมายของคำว่า |
"ความกลัว" อย่างใส่ใจ | |
17:47  | เธอกลัวพ่อและแม่ของเธอไหม |
17:52  | บางครั้งนะ |
17:54  | S: เป็นบางครั้งเวลาที่พวกเขาโกรธ |
K: ใช่ กลัวบางครั้ง | |
17:57  | แล้วพวกเธอ |
มีความรู้สึกอย่างไรบ้าง | |
18:02  | เวลาที่พวกเธอรู้สึกตกใจ |
หวาดกลัว | |
18:05  | ความรู้สึกเป็นอย่างไรบ้างล่ะ |
18:10  | พูดมาเถอะ |
18:13  | คิดอย่างถี่ถ้วนรอบคอบนะ |
อย่าเพียงแค่พูดออกมา | |
18:17  | เมื่อเธอมีความกลัว |
ความรู้สึกของมันเป็นอย่างไร | |
18:23  | รสชาติของความกลัวเป็นอย่างไร |
18:25  | พวกเธอเคยรู้รสชาติกล้วย |
18:30  | เคยลองชิมอาหารหลากหลายประเภท |
แล้วรสชาติของความกลัวคืออะไร | |
18:33  | |
18:37  | โดยเฉพาะอย่างยิ่งคนที่อาวุโสกว่า |
นักเรียนที่โตกว่า | |
18:42  | พวกเขาหวาดกลัวมาก |
18:44  | เพราะว่าเขาต้องสอบให้ผ่าน |
18:47  | และพ่อของเขาก็จะบอกเขา |
ว่าจะต้องทำอะไรบ้าง | |
18:50  | ถูกไหม |
18:52  | ถูกต้องหรือเปล่า |
18:54  | พวกเธอก็กำลังจะถูกบอก |
ว่าต้องทำอะไรบ้างเหมือนกัน | |
18:58  | ต้องสอบให้ผ่าน ต้องได้งานทำ |
เธอก็รู้เรื่องทั้งหมดนี้ | |
19:02  | ดังนั้น |
ความรู้สึกของความกลัวคืออะไร | |
19:08  | S: คุณรู้สึกเหมือนกับว่า |
19:10  | คุณต้องการจะถอนตัวไปยังสิ่งอื่น |
ให้ไกลจากสิ่งที่ทำให้คุณหวาดกลัว | |
19:20  | K: ใช่ เมื่อเธอเห็นงูเห่า |
19:24  | ฉันเชื่อว่าที่นี่คงจะมีงูเห่า |
อยู่หลายตัว ฉันไม่เคยเห็นพวกมัน | |
19:28  | ที่ตัวยาวและก็มีพิษร้ายด้วย |
19:32  | พวกเธอขลาดกลัวใช่ไหม |
แล้วพวกเธอต้องการถอยห่าง | |
19:37  | ความรู้สึกมันเป็นอย่างไร |
19:41  | S: ความเจ็บปวดที่คุณกำลังจะได้รับ |
19:51  | K: ความเจ็บปวด ใช่ เราจะใช้คำนี้ |
19:56  | |
19:57  | ความเจ็บปวดที่เธออาจจะได้รับ |
ถ้าถูกงูเห่ากัด | |
20:03  | แล้วความรู้สึกนั้นเป็นอย่างไร |
20:07  | พวกเธอยังไม่เคยถูกงูกัด |
20:10  | แต่พวกเธอจินตนาการไปว่า |
จะเกิดอะไรขึ้นบ้าง อย่างนั้นใช่ไหม | |
20:17  | หรือคิดว่าอาจจะมีอะไรเกิดขึ้น |
แล้วเธอก็กลัว | |
20:20  | |
20:22  | ฉันกำลังถามพวกเธอ |
ด้วยความสุภาพยิ่งว่า | |
20:27  | ความรู้สึกของความกลัวนั้น |
คืออะไร | |
20:35  | บางทีผู้ที่อาวุโสกว่า |
จะเข้ามาร่วมด้วย | |
20:40  | ความรู้สึกกลัวคืออะไร |
20:46  | คิดดูสิ อย่าเพิ่งหลับ |
20:50  | ยังเช้าตรู่อยู่เลย |
20:53  | S: คุณค่ะ บางทีคุณวุ่นวายใจ |
20:57  | K: สมองวุ่นวาย |
เธอหมายความว่าอย่างไร | |
21:03  | S: คุณไม่เข้าใจว่าจะต้องทำอย่างไรดี |
21:06  | K: เธอไม่เข้าใจว่าเธอกำลังทำอะไร |
21:09  | อย่างนั้นใช่ไหม |
21:11  | เธอเห็นงูเห่าบนถนนหรือตามทางเดิน.. |
21:16  | และเธอก็รู้ว่ามันมีพิษ ใช่ไหม |
21:20  | และเธอก็วิ่งหนีจากมัน |
หรือไม่ก็ร้องไห้ หรือตะโกน | |
21:26  | ฉันกำลังถามเธอว่า |
ความรู้สึกเบื้องหลังนั้นคืออะไร | |
21:32  | S: คุณรู้สึกกระวนกระวายเล็กน้อยค่ะ |
21:42  | K: เธอรู้สึกกระวนกระวาย |
รู้สึกวิตกกังวล | |
21:46  | อย่างนั้นใช่ไหม |
21:50  | เธอหวาดกลัว |
21:54  | อาการของความหวาดกลัวนั้น |
เป็นอย่างไร | |
21:57  | S: รู้สึกไม่ปลอดภัยค่ะ |
K: ไม่ปลอดภัย | |
21:59  | คำว่า "ไม่ปลอดภัย" |
เธอหมายความว่าอย่างไร | |
22:03  | ว่าต่อไปสิ |
ตรวจสอบมันทีละขั้น ทีละตอน | |
22:07  | S: ปราศจากการป้องกัน |
K: ปราศจากการป้องกัน | |
22:11  | |
22:13  | เธอยังไม่เคยถูกงูเห่ากัด |
22:17  | ใช่ไหม |
22:18  | แต่เธอคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ |
ไปล่วงหน้าแล้ว | |
22:22  | ใช่ไหม |
22:24  | เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดไหม |
22:25  | เธอได้จินตนาการไปแล้วว่า |
เธออาจจะได้รับบาดเจ็บ | |
22:30  | เวลาที่เธอจะเข้านอน |
เธออาจคิดว่าเธอจะตาย | |
22:33  | เธอรู้สึกตกใจกลัว |
22:35  | ฉันกำลังถามเธออยู่นะ |
22:37  | เธอยังไม่ได้ตอบคำถามของฉันเลย |
ถ้าเธอไม่รังเกียจฉันจะพูดย้ำอีกครั้ง | |
22:42  | ความรู้สึกนั้นมันเป็นอย่างไร |
22:46  | มีอะไรอยู่เบื้องหลังถ้อยคำเหล่านี้ |
22:56  | S: คุณรู้สึกราวกับว่าคุณเพิ่งจะ |
23:01  | กล้ามเนื้อของคุณเขม็งเกร็งขึ้น |
และมันก็จะมี | |
23:05  | ..ผมไม่รู้ว่าจะบรรยายถึงมันอย่างไร |
K: เธอบอกฉันมาเถอะ | |
23:10  | S: ราวกับว่าหัวใจของคุณ |
ได้หยุดเต้น | |
23:14  | แต่บางครั้งสำหรับคนอย่างผม |
หัวใจมันก็เริ่มเต้นเร็วขึ้น | |
23:19  | K: ฉันไม่เข้าใจ |
23:21  | N: เขาบอกว่าหัวใจเต้นเร็วขึ้น |
23:24  | K: นั่นคือสิ่งที่ฉัน |
อยากให้เธอบอกฉันมา | |
23:27  | หัวใจเต้นเร็วยิ่งขึ้น |
23:30  | N: เขาพูดว่า กล้ามเนื้อเขม็งตึงขึ้น |
K: กล้ามเนื้อเกร็งแน่น | |
23:33  | ขึ้นมานั่งนี่เถอะพ่อหนุ่มน้อย |
เธอไม่รังเกียจที่จะนั่งข้างๆ ฉันใช่ไหม | |
23:38  | S: ไม่รังเกียจครับ |
23:40  | K: เธอรังเกียจหรือเปล่า |
S: เปล่าครับ | |
23:42  | K: ถ้าเช่นนั้นก็มานั่งข้างๆ ฉันซิ |
23:48  | เจ้าลิงสองตัว |
23:55  | หัวใจเต้นเร็วยิ่งขึ้น |
23:58  | กล้ามเนื้อของเธอตึงแน่น |
อย่างนั้นใช่ไหม | |
24:03  | แล้วเกิดอะไรขึ้นอีกบ้างล่ะ |
24:07  | บอกฉันมาเถอะ |
24:10  | พวกเธอต้องการพูดคุยกัน |
เกี่ยวกับเรื่องความกลัว | |
24:13  | แล้วฉันก็กำลังทำสิ่งนี้อยู่ |
24:15  | ไม่ใช่หรือ |
24:17  | S: คุณรู้สึกราวกับตีมันด้วยก้อนหิน |
หรืออะไรบางอย่าง | |
24:22  | S: คุณรู้สึกราวกับกำลังกำจัดมัน |
24:30  | K: ฉันไม่ |
24:34  | N:เธอรู้สึกเหมือนกับกำลังกำจัดมัน |
K: เธอต้องการฆ่ามันเสีย | |
24:40  | กล้ามเนื้อของเธอหดเกร็ง |
24:54  | S: คุณรู้สึกราวกับว่า |
มีระฆังดังกริ๋งๆ อยู่ในตัวคุณ (หัวเราะ) | |
25:09  | K: ระฆังสั่นกริ๋งๆอยู่ภายในตัวเธอ |
เธอหมายความว่าอย่างไรหรือนั่น | |
25:20  | S: คุณมีความรู้สึกทำนองนั้น |
25:22  | K: เธอเคยรู้สึกตกใจกลัวจริงๆ ไหม |
25:26  | S: เคยค่ะ |
25:29  | K: ฉันไม่แน่ใจ |
25:33  | S: ในขณะนั้นคุณต้องการ |
ทำอะไรบางอย่าง เช่น วิ่ง | |
25:35  | แต่คุณไม่สามารถทำได้ |
K: ใช่แล้ว แม่สาวน้อย | |
25:39  | แต่ฉันกำลังถามเธอเรื่องอื่น |
ซึ่งเธอยังไม่ได้บอกฉันเลย | |
25:43  | S: คุณเริ่มเหงื่อตก |
25:46  | K: เขาบอกฉันว่า |
กล้ามเนื้อบีบตัว หดตัว | |
25:55  | และสมองของเธอ |
ก็ด้านชาตื้อทึบไปชั่วขณะ | |
26:02  | มันไม่คิด ไม่ทำงาน มันตกใจกลัว |
26:04  | อย่างนั้นใช่ไหม |
26:09  | S: มันคิดถึงภาพเก่าๆ |
26:18  | K: มันคิดถึงภาพที่ผ่านไปแล้ว |
26:21  | เมื่อเธอเห็นงูเห่า ในขณะนั้นเอง |
เธอรู้สึกตกใจกลัวใช่ไหม | |
26:27  | หรือว่าในวินาทีต่อมา |
"มันช่างอันตรายอย่างยิ่ง" | |
26:33  | เธอวิ่งหนีจากมัน |
คล้ายกับเธอจะขว้างก้อนหินใส่มัน | |
26:39  | จากที่ห่างออกมา |
และอื่นๆ ทำนองนั้น | |
26:44  | แต่เธอไม่ได้บอกฉัน |
26:47  | ฉันจะถามซ้ำอีกครั้ง |
ถ้าเธอไม่รังเกียจ | |
26:49  | ว่ามีความรู้สึกใด |
อยู่เบื้องหลังหรือ | |
26:54  | เธอรู้จักความรู้สึก |
เมื่อเธอเจ็บปวด | |
26:57  | ความรู้สึกเมื่อนิ้วของเธอ |
โดนไฟลวก | |
27:01  | ถูกไหม |
27:03  | ความรู้สึกเมื่อใครบางคนตีเธอ |
27:06  | ฉันหวังว่าคงไม่มีใครทำ |
แต่มีบางคนตีเธอ | |
27:09  | เธอรู้จักความรู้สึกนั้น |
27:12  | ดังนั้นความรู้สึกกลัวคืออะไร |
27:15  | อย่าเพิ่งบอกฉัน คิดให้ดีๆ |
27:18  | ตัวความรู้สึก |
27:21  | ความรู้สึกเมื่อใครบางคนดูถูก |
เหยียดหยามเธอ เธอรู้ไหมมันหมายถึงอะไร | |
27:25  | เมื่อใครบางคนยกยอเธอ |
27:28  | เธอรู้จักความรู้สึกทั้งหมดนั้น |
27:31  | แต่ฉันกำลังถามเธอว่า |
ความรู้สึก | |
27:35  | ความรู้สึกทางประสาทสัมผัส |
เบื้องหลังความกลัวคืออะไร | |
27:41  | S: คุณรู้สึกหวาดกลัว |
27:45  | K: ใช่ พ่อหนุ่มน้อย |
ฉันพูดว่าเธอรู้สึกหวาดกลัว | |
27:48  | แต่มีความรู้สึกอะไร |
อยู่เบื้องหลังความกลัว | |
27:53  | S: คุณครับ ผมคิดว่า |
มันเป็นความรู้สึกสับสนเต็มที | |
28:04  | K: ความรู้สึกสับสน |
28:06  | คำว่า "ความสับสน" นั้น หมายถึงอะไร |
28:10  | เห็นไหม เธอไม่ได้คิดให้ถี่ถ้วน |
28:16  | S: คุณไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร |
28:20  | K: เธอไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร |
ถูกทีเดียว | |
28:24  | พูดมาเถอะ พูดออกมาอีก |
28:35  | S: คุณไม่รู้ว่าถ้าคุณทำอะไรลงไป |
มันจะถูกหรือผิด | |
28:38  | |
28:39  | คุณไม่เคยมีประสบการณ์มาก่อน |
K: ใช่ | |
28:44  | กล้ามเนื้อของเธอจึงหดเกร็งใช่ไหม |
28:48  | สมองของเธอก็สับสน |
มันมีความรู้สึกแปลกแยก | |
28:54  | เธอรู้ไหมว่านั่นหมายถึงอะไร |
S: ทราบค่ะ | |
28:57  | K: ความรู้สึกที่แปลกแยกจากสิ่งอื่นๆ |
โดยสิ้นเชิง | |
29:02  | เธอกำลังเผชิญหน้ากับงูเห่า |
เผชิญกับสิ่งที่อันตราย | |
29:07  | และเธอรู้สึกว่าตัวหดเล็กลง |
29:14  | ความรู้สึก. |
29:16  | S: คุณชะงักงันไปเลยในขณะนั้น |
29:29  | K: นั่นแหละ ชะงักนิ่งไปเลย |
29:40  | เมื่อเธอมีความกลัว |
เธอรู้สึกงงงวย นิ่งงัน | |
29:46  | เส้นประสาททั้งหมดของคุณหดตัว |
ใช่ไหม | |
29:49  | เธอรู้สึกว่าเธอแปลกแยก |
และอื่นๆ อีก | |
29:53  | เดี๋ยวก่อน |
29:57  | เธอรู้สึกอย่างนั้นทั้งหมด |
จากนั้นแล้วเธอทำอย่างไร | |
30:04  | เธอถามคำถามนั้น |
เธอบอกว่า | |
30:07  | "ให้พูดคุยเกี่ยวกับความกลัว" |
30:11  | กลัวว่าจะสอบผ่านหรือไม่ผ่าน |
อย่างนั้นใช่ไหม | |
30:16  | กลัวความล้มเหลว |
กลัวพ่อแม่ของเธอ | |
30:20  | กลัวผู้ให้การศึกษาแก่เธอ |
กลัวงู - ความกลัว | |
30:25  | ถูกต้องไหม |
30:27  | เธอมีความกลัวเป็นโหลๆ |
30:29  | ใช่หรือเปล่า |
30:30  | มีเป็นโหลๆ |
30:32  | เห็นด้วยไหม |
30:34  | ใช่ไหม |
30:37  | แล้วสาเหตุของความกลัวคืออะไร |
30:40  | อะไรเป็นสาเหตุ |
30:43  | เมื่อฉันใช้คำว่า "สาเหตุ" |
เธอเข้าใจหรือเปล่า | |
30:50  | เธอเข้าใจคำนั้นไหม |
เมื่อฉันใช้คำว่า "สาเหตุ" | |
30:52  | S: เข้าใจครับ |
30:54  | มีเหตุจูงใจอะไร |
K: อะไรคือแรงจูงใจ | |
30:57  | จุดเริ่มต้นของความกลัวคืออะไร |
31:01  | อะไรทำให้เกิดความกลัว |
31:03  | อะไรคือสาเหตุ |
อะไรคือรากเหง้า | |
31:06  | อะไรคือรากฐานของความกลัว |
31:09  | ฉันได้ใช้คำหลากหลายคำ |
31:12  | "สาเหตุ" "เหตุจูงใจ" "รากเหง้า" |
31:17  | อย่างนั้นไหม |
31:20  | S: สมมุติ เช่นเมื่อคุณคิดว่า |
สิ่งนั้นสิ่งนี้อาจจะเกิดขึ้น | |
31:23  | สมมุติว่าฉันสอบไม่ผ่าน |
แล้วพ่อแม่ของฉันจะว่าอย่างไร | |
31:27  | คุณคิดว่ามันน่าจะเกิดอะไรทำนองนี้ |
แล้วคุณก็รู้สึกกลัว | |
31:33  | |
31:38  | K: ใช่ |
31:43  | นั่นคือกลัวสิ่งที่คนอื่น |
จะคิดเกี่ยวกับเธอ | |
31:50  | ถ้าเธอสอบตก |
31:52  | ฉันหวังว่าพวกเธอทั้งหมดจะสอบตก |
31:58  | S: ถ้าคุณคิดถึงอนาคต |
คุณก็รู้สึกตกใจกลัว | |
32:05  | K: ตอนนี้มีหนึ่ง สอง สาม คน |
พูดพร้อมๆ กัน | |
32:16  | S: คุณคิดถึงอนาคตแล้วก็ |
32:24  | K: เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวก่อน รอสักครู่ |
หยุดตรงนี้ก่อน | |
32:28  | อนาคตเธอหมายถึงอะไร |
32:32  | S: คือสิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้น |
กับคุณครับ | |
32:34  | K: คือสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น |
อย่างนั้นถูกไหม | |
32:38  | ถ้าฉันสอบไม่ผ่าน และฉันก็หวังว่า |
พวกเธอทุกคนจะไม่ผ่าน | |
32:46  | แล้วเธอคิดถึงอนาคต |
32:51  | ว่าพ่อแม่เธอจะว่าอย่างไร |
ครูของเธอจะพูดอะไร | |
32:54  | อย่างนั้นหรือเปล่า |
32:56  | อนาคตหมายถึงอะไร |
33:01  | S: คือสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้นครับ |
33:03  | ใครบางคนอาจจะตีคุณ |
คุณอาจจะย่ำแย่ | |
33:04  | K: ฉันเข้าใจเธอหนุ่มน้อย |
33:07  | "อนาคต" เธอหมายถึงอะไร |
33:11  | S: สิ่งที่กำลังจะเกิดขึ้นในอดีต |
(หัวเราะ) | |
33:21  | K: อดีตสิ้นสุดลงไปแล้ว |
33:26  | ฉันกำลังถามเธอว่า |
อนาคตคืออะไร | |
33:29  | คำนั้น เธอหมายความว่าอย่างไร |
33:31  | ขอให้ตั้งใจฟัง |
เรื่องนี้สำคัญสำหรับเธอ | |
33:35  | อนาคตเธอหมายถึงอะไร |
33:38  | S: สิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น |
33:41  | K: คือสิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น |
33:42  | นั่นคือ เธออาจจะ - ไม่ใช่เธอนะ |
ฉันอาจจะไม่สบาย | |
33:49  | ฉันอาจจะถูกฆ่า ฉันอาจจะบาดเจ็บ |
33:53  | ทั้งหมดนั้นคืออนาคตใช่ไหม |
33:56  | "ฉันอาจจะ" ถูกต้องไหม |
33:59  | S: เมื่อคุณตกใจกลัว |
คุณคิดว่ามันจะเกิดขึ้น | |
34:05  | K: ใช่ |
34:06  | แต่เดี๋ยวก่อนนะ ฉันกำลังถามเธอว่า |
อนาคตคืออะไร | |
34:10  | วันพรุ่งนี้คืออนาคต |
34:14  | ใช่ไหม |
S: ครับใช่ | |
34:16  | K: วินาทีถัดไปเป็นอนาคต |
34:21  | ชั่วโมงถัดไป |
34:23  | ถูกต้องไหม |
34:24  | ฉันกำลังถามเธอว่า |
อนาคตนั้นหมายความว่าอะไร | |
34:31  | ระวังนะ คิดให้รอบคอบ |
34:33  | ไม่ใช่แค่คิดอะไรได้ก็พูดออกมา |
34:37  | อนาคต |
34:39  | S: อนาคตคือ |
ยามที่คุณไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น | |
34:42  | K: ฉันพูดแล้วว่า |
นั่นหมายถึงอนาคต | |
34:46  | สิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น |
หรือสิ่งที่อาจจะไม่เกิดขึ้น | |
34:49  | ฉันหวังว่ามันจะเกิดขึ้น |
ฉันหวังว่ามันจะไม่เกิดขึ้น | |
34:52  | ทั้งหมดนั้นคืออนาคต |
34:55  | ถูกต้องไหม |
34:58  | เธออาจจะตัวสูงขึ้น |
ฉันอาจจะตัวเตี้ยลง | |
35:01  | อาจจะ อาจจะ และอาจจะ |
35:04  | ดังนั้นคำว่า "อาจจะ" |
แสดงถึงอนาคต ความเป็นไปได้ | |
35:10  | ใช่ไหม มันอาจจะเกิดขึ้น |
35:12  | หลังคาอาจจะพังลงมา |
35:15  | ฉันอาจจะป่วย |
35:18  | ทั้งหมดนั้นหมายถึงอนาคต |
35:21  | ถูกต้องไหม |
35:23  | เห็นด้วยหรือเปล่า |
S: เห็นด้วยครับ | |
35:27  | K: เอาล่ะ แล้วอนาคตคืออะไร |
35:31  | นั่นคือวันพรุ่งนี้ |
35:33  | วันนี้ ขณะนี้เวลา 10 โมง 5 นาที |
35:39  | และอีกห้านาทีถัดไปก็จะเป็น |
10 โมง 10 นาที | |
35:45  | คิดให้ดีๆ นะ |
35:48  | เรื่องนี้สำคัญสำหรับเธอ |
อนาคตนั้นเธอหมายถึงอะไร | |
35:51  | S: คือสิ่งที่จะเกิดขึ้น |
ในวันพรุ่งนี้ | |
35:53  | K: ที่รัก นั่นเราก็พูดไปแล้ว |
35:56  | เราบอกแล้วว่าอนาคตคือ |
สิ่งที่อาจจะเกิดขึ้น หรืออาจจะไม่เกิดขึ้น | |
36:02  | อนาคตคือวันพรุ่งนี้ |
ถูกต้องไหม | |
36:07  | อนาคตคือวินาทีถัดไป |
36:10  | ถูกไหม |
36:12  | ดังนั้น "อนาคต" หมายถึงอะไร |
36:16  | มันซับซ้อนเกินไปสำหรับพวกเธอ |
36:19  | S: อนาคตคืออะไรบางอย่างที่คุณไม่รู้ |
36:25  | K: มันเป็นสิ่งที่เธอไม่รู้หรือ |
36:32  | S: บางทีมันอาจจะเป็นสิ่งที่คุณรู้ |
36:36  | ถ้าเธอรู้ว่าอะไรจะเกิดขึ้น |
36:39  | ถ้าเธอรู้ว่าเธอกำลังจะเข้า |
วิทยาลัยหรืออะไรบางอย่าง | |
36:45  | เธอก็จะรู้ว่า |
จะเกิดอะไรขึ้นกับเธอ | |
36:48  | K: ถ้าเธอสอบผ่าน |
36:53  | ใช่หรือเปล่า |
36:54  | S: เมื่อใครบางคนบอกคุณ |
ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้น | |
36:57  | คุณก็จะรู้อนาคต |
K: ใช่ หนุ่มน้อย | |
37:00  | เราได้พูดคุยเกี่ยวกับ |
เรื่องทั้งหมดนั้นไปแล้ว | |
37:03  | เมื่อเราพูดว่ามันอาจจะเกิดขึ้น |
มันก็เป็นอนาคตเสมอ | |
37:08  | ถูกต้องไหม |
37:12  | หรือมันอาจจะไม่เกิดขึ้น |
มันก็เป็นอนาคต | |
37:15  | เรื่องนี้มันยากเกินไปสำหรับเธอ |
37:18  | ดังนั้นความกลัวหมายถึง |
ความกลัวที่เกิดขึ้นจริงๆ ในขณะนี้ | |
37:23  | หรือที่จะเกิดขึ้นในอนาคต |
37:28  | ถูกต้องไหม |
37:30  | ถูกต้องหรือเปล่า |
37:33  | ขณะนี้เธอกลัวหรือเปล่า |
37:37  | S: ตอนนี้ยังครับ |
37:38  | K: ทำไมล่ะ |
37:40  | S: เพราะมันไม่มีอะไรให้กลัว |
37:42  | K: ไม่มีอะไรให้กลัว ใช่ไหม |
37:45  | แต่เมื่อเธอก้าวเข้ามาในห้อง |
37:50  | ในที่นี้ไม่มีใครบอกเธอ |
ว่าจะต้องทำหรือไม่ต้องทำอะไร | |
37:55  | จะต้องคิดหรือไม่ต้องคิดอะไร |
37:57  | ไม่มีใครคอยบอกเธออย่างนั้น |
37:59  | ดังนั้นเธอจึงไม่ใส่ใจ |
38:03  | หรือว่าเธอกำลังฟังอยู่จริงๆ |
เพื่อค้นหา | |
38:09  | ใช่ไหม |
38:10  | พวกเธอยังเด็ก ยังเล็กเกินไป |
38:18  | ความกลัวเป็นสิ่งที่ยาก |
ที่สุดสิ่งหนึ่ง | |
38:21  | ที่จะเข้าใจและเป็นอิสระจากมัน |
38:24  | ถูกต้องไหม |
38:29  | คนเราเข้าสู่สงคราม |
และฆ่าคนอื่นเพราะความกลัว | |
38:35  | เธอเข้าใจไหม |
38:36  | ฉันอาจจะสูญเสียประเทศของฉัน |
38:39  | ฉันอาจจะสูญเสีย |
ทรัพย์สมบัติของฉัน | |
38:43  | ฉันอาจจะไม่ได้สังกัดกลุ่มนี้ |
เธอเข้าใจไหม | |
38:49  | ดังนั้น สงคราม การเข่นฆ่า |
จึงดำเนินมาตลอดสองล้านปี | |
38:57  | เธอเข้าใจไหม |
39:00  | เป็นเวลาสองล้านปี |
ที่มนุษย์ได้เข่นฆ่ากันมา | |
39:06  | S: เพราะอะไรครับ |
39:07  | K: เพราะว่าเขาและฉัน |
สังกัดอยู่ในเผ่าพันธุ์หนึ่ง | |
39:11  | ส่วนเธอและอีกคน |
ก็สังกัดอยู่ในอีกเผ่าพันธุ์หนึ่ง | |
39:15  | ถูกไหม |
39:16  | เธอต้องการแผ่นดินของเรา |
หรือเราต้องการแผ่นดินของเธอ | |
39:19  | หรือเราต้องการ |
ขโมยทรัพย์สินของเธอ | |
39:22  | เธอตามทันไหม |
39:24  | สงคราม การเข่นฆ่า |
การทำร้ายกันและกันนี้ | |
39:29  | ..การทำให้ต่างฝ่ายพิกลพิการเช่นนี้ |
ได้ดำเนินมาเป็นเวลาถึงสองล้านปี | |
39:33  | S: คุณครับ มีการแบ่งแยกระหว่างเรา |
39:40  | K: การแบ่งแยก |
39:42  | แบ่งเป็นอินเดียและปากีสถาน |
39:48  | นั่นคือการแบ่งแยกใช่ไหม |
39:51  | ดังนั้นพวกเขาจึงเต็มใจที่จะฆ่ากัน |
39:53  | S: คุณค่ะ แต่เพราะอะไร |
39:56  | K: ทำไมน่ะหรือ |
39:58  | ง่ายมาก |
40:02  | ฉันเป็นชาวปากีสถานและเขาเป็นฮินดู |
40:08  | ฉันต้องการให้เขา |
เปลี่ยนมาเป็นมุสลิม | |
40:14  | ใช่ไหม |
40:17  | หรือฉันคิดว่าประเทศของฉัน |
ใหญ่โตกว่า สูงส่งกว่า | |
40:18  | หรือดีกว่าประเทศของเขา |
ในเรื่องอื่นๆ อีก | |
40:24  | S: แล้วพวกเขาได้รับอะไร |
จากการคิดอย่างนั้น | |
40:26  | พวกเขาจะได้อะไรจากการที่ทำให้ |
คนอื่นกลายเป็นมุสลิมหรืออะไรก็ตาม | |
40:30  | K: นั่นแหละ พวกเราจะได้อะไร |
40:35  | เธอตอบฉันมาหน่อยเถอะ |
40:37  | พวกเขาเป็นคนโง่เง่าใช่ไหม |
40:41  | ฟังดีๆ ก่อนนะ |
40:44  | เรื่องนี้กำลังเกิดขึ้น |
ในประเทศอังกฤษ | |
40:45  | กำลังเกิดขึ้นในประเทศเยอรมนี |
อเมริกา รัสเซีย | |
40:49  | มันเกิดขึ้นทุกหนทุกแห่ง |
40:52  | ประเทศนี้เป็นประเทศที่ยากจน |
40:55  | ใช่ไหม |
40:56  | เธอเข้าไปในหมู่บ้าน |
และเธอเห็นความยากจนที่น่าใจหาย | |
41:01  | แต่กระนั้นพวกเขาก็กำลังสร้าง |
อาวุธยุทโธปกรณ์กันอย่างมโหฬาร | |
41:05  | ใช่ไหม |
41:06  | ทำไมล่ะ |
41:11  | S: เพราะพวกเขาต้องการ |
K: ตั้งใจฟังดีๆ ก่อน | |
41:15  | ตราบเท่าที่เธอยังเป็นคนอินเดีย |
41:19  | และเธอรู้สึกว่าเธอเป็นคนอินเดีย |
เธอก็จะเข่นฆ่าใครสักคน | |
41:22  | ถูกไหม |
41:27  | ดังนั้นความเป็นชาตินิยม |
เชื้อชาตินิยม เผ่าพันธุ์นิยม | |
41:35  | ตราบเท่าที่สิ่งนี้ยังดำรงอยู่ |
เธอก็จะเข่นฆ่าผู้อื่น | |
41:39  | หรือผู้อื่นอาจจะมาฆ่าเธอ |
41:45  | S: คุณค่ะ ถ้าคุณไม่มีชาติ |
41:50  | คุณจะแสดงถึงความเป็นตัวคุณ |
ได้อย่างไร | |
41:54  | K: ถ้าไม่มีความเป็นชาติ |
41:57  | แล้วเธอจะแสดงความเป็นตัวเธอ |
ด้วยอะไรบางอย่างได้อย่างไรนะหรือ | |
42:01  | ใช่ไหม |
42:04  | ทำไมเธอจึงต้องการระบุ |
ความเป็นตัวเธอ | |
42:07  | ด้วยความเป็นอินเดีย อเมริกา |
หรือรัสเซีย - ทำไมหรือ | |
42:11  | S: หนูรู้สึกปลอดภัย |
เมื่อเป็นส่วนหนึ่งของประเทศค่ะ | |
42:13  | K: เดี๋ยวก่อน เดี๋ยวนะ |
เธอรู้สึกมั่นคงปลอดภัย | |
42:17  | จริงๆ หรือ |
42:20  | S: แต่กระนั้นคุณก็กลัวว่า |
ประเทศของคุณจะถูกทำลาย | |
42:32  | ถ้าคุณเป็นส่วนหนึ่งของอะไรสักอย่าง |
ถ้าคุณเป็นบุคคล | |
42:34  | และสามารถพูดได้ว่าคุณเป็น |
คนอินเดียหรืออะไรสักอย่างเช่นนั้น | |
42:37  | คุณก็จะมีความกลัวอยู่เสมอ |
ว่าคนอื่นๆ จะมาทำร้ายคุณ | |
42:40  | หรือมาพูดว่าคุณควรจะเป็นอะไร |
ที่คุณเพิ่งจะพูดไป | |
42:43  | ว่าเป็นมุสลิม |
หรือเป็นอะไรทำนองนั้น | |
42:47  | K: ฉันไม่เข้าใจ |
42:49  | S: เธอบอกว่า คุณรู้สึกไม่มั่นคง |
ปลอดภัย เมื่อคุณไม่มีสัญชาติ | |
42:57  | หรือหากคุณไม่สามารถพูดได้ว่า |
คุณเป็นคนอินเดียหรืออเมริกัน | |
43:03  | แต่เมื่อคุณพูดเช่นนั้น |
คุณก็ยังมีความกลัวว่าจะถูกทำร้ายอีก | |
43:06  | K: ใช่แล้ว |
43:07  | ดังนั้นเพราะความเป็นมุสลิม |
เธอจึงเต็มใจที่จะฆ่าฉัน | |
43:10  | ใช่ไหม เธอต้องเป็นคนปัญญาอ่อนแน่ๆ |
43:16  | เหตุใดเธอจึงต้องการจะฆ่าฉัน |
43:20  | เพราะว่าฉันเชื่อในพระเจ้าองค์อื่น |
43:23  | แต่ทำไมเธอจึงต้องการฆ่าฉัน |
43:27  | S: คุณครับ เพื่อให้มีชื่อเสียงครับ |
43:34  | K: เพื่อให้มีชื่อเสียง |
โดยการฆ่าฉันนะหรือ | |
43:40  | S: มันดูเหมือนว่า |
คุณมีอำนาจมากขึ้นหลังจากนั้น | |
43:48  | K: เธอรู้สึกมีความสุขยิ่งขึ้น |
เมื่อได้ฆ่าฉันอย่างนั้นหรือ | |
43:51  | S: ไม่ใช่ครับ เป็นเพราะจากนั้น |
คุณรู้สึกมีอำนาจมากขึ้น | |
43:54  | S: คุณรู้สึกปลอดภัยมากยิ่งขึ้น |
เพราะว่าจากนั้นคุณได้รับ | |
43:56  | K: พวกเธอทั้งหมด |
เป็นฝูงชนที่ค่อนข้างบ้า | |
44:02  | ฉันได้รับเชิญ |
ฉันขอพูดถึงเรื่องนี้ | |
44:06  | ฉันหวังว่าเธอคงไม่รังเกียจ |
44:08  | ฉันได้รับเชิญให้ไปพูด |
ที่องค์การสหประชาติ | |
44:11  | เธอรู้ไหมว่าสิ่งนั้นคืออะไร |
S: ทราบครับ/ค่ะ | |
44:14  | K: ทราบหรือ |
44:18  | เธอแน่ใจน่ะ |
S: ครับ | |
44:22  | K: เธอแน่ใจหรือเปล่า |
ว่าเธอยังนั่งอยู่ที่นี่ | |
44:29  | S: แน่ใจครับ |
44:32  | K: ฉันได้รับเชิญให้ไปพูด |
ที่องค์การสหประชาชาติ | |
44:39  | และฉันก็พูดไป 45 นาที |
44:48  | หลังจากที่ฉันพูด |
หนึ่งในบรรดาผู้นำขององค์กร | |
44:53  | ลุกขึ้นและพูดว่า |
44:56  | "เป็นเกียรติที่ยิ่งใหญ่" |
ที่ได้พบคุณครับ และอื่นๆ อีก | |
45:01  | และเขาพูดว่า |
ผมทำงานอย่างหนัก | |
45:06  | ในองค์กรนี้มานานถึง 40 ปี |
45:11  | เธอคงเข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดนะ |
45:14  | 40 ปี ที่เขาทำงานอย่างหนัก |
เพื่อที่จะสร้าง ยืนหยัด | |
45:20  | และรักษาองค์การสหประชาติ |
ให้ดำรงอยู่ | |
45:26  | และเขาพูดว่า |
45:28  | หลังจาก 40 ปีนั้น |
ผมเรียนรู้ที่จะไม่ฆ่ามนุษย์อื่น | |
45:38  | เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดไหม |
45:41  | เธอโง่เง่าพอๆ กับ |
องค์การสหประชาชาติไหม | |
45:46  | เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดไหม |
45:50  | เขาใช้เวลาถึง 40 ปี |
เพื่อเรียนรู้ที่จะไม่ฆ่ามนุษย์คนอื่น | |
45:57  | 40 ปีเชียวนะ |
46:00  | เธอเข้าใจสิ่งที่ฉันกำลังพูดไหม |
46:01  | เธอจะทำแบบเดียวกันหรือเปล่า |
46:03  | S: ไม่ครับ |
46:05  | K: ฉันไม่แน่ใจ |
46:06  | S: อย่างน้อยตอนนี้ |
ผมก็ไม่ได้ทำอยู่ครับ | |
46:09  | อย่างน้อยที่สุดตอนนี้ |
ผมไม่คิดว่าผมจะฆ่าผู้อื่น | |
46:13  | แต่เมื่อผมโตขึ้น ผมก็ไม่รู้ |
K: นั่นแหละถูกต้อง | |
46:16  | เธอจะโง่พอๆ กับ |
คนปัญญาอ่อนหรือเปล่า | |
46:19  | S: ผมก็บอกไม่ได้ครับ |
K: เธอพูดถูกทีเดียว | |
46:30  | มันยากเกินไปที่เธอจะเข้าใจ |
46:34  | ว่ารากเหง้าของความกลัวคืออะไร |
46:37  | มันยากมากเกินไป |
ความกลัวมีอยู่ | |
46:40  | เธอบังคับมัน หรือวิ่งหนีจากมัน |
หรือกดข่มมันไว้ หรือร้องไห้เสมอมา | |
46:46  | อย่างนั้นใช่ไหม |
46:48  | แต่บางทีมันอาจจะมี |
หนทางอื่นที่ต่างไปเลย | |
46:51  | ที่จะเข้าไปเกี่ยวข้องกับมัน |
46:55  | เธออยากรู้ไหม |
46:59  | แต่นั่นจำต้องมี |
การคิดใคร่ครวญอย่างยิ่ง | |
47:02  | มีการสืบค้นอย่างยิ่ง |
47:06  | เธอใช้เวลาในการเรียน |
วิชาคณิตศาสตร์นานเท่าไร | |
47:09  | |
47:13  | หรือเรียนวิชาชีววิทยา |
หรือวิทยาศาสตร์ นานกี่ปี | |
47:15  | หลายปี ไม่ใช่หรือ |
47:18  | ในโรงเรียน วิทยาลัย มหาวิทยาลัย |
47:23  | เธอใช้เวลาประมาณ 20 หรือ 25 ปี |
เพื่อเล่าเรียนทั้งหมดนั้น | |
47:28  | ใช่ไหม |
47:30  | แต่เธอไม่เคยเลยที่จะใช้เวลา |
สัก 10 นาที หรือ 5 นาที | |
47:34  | ที่จะค้นหาว่าเธอสามารถเป็นอิสระ |
จากความกลัวได้ไหม | |
47:41  | เธอใช้เวลาถึง 20 ปี |
เพื่อเรียนวิชาที่งี่เง่า | |
47:48  | แต่เธอไม่เคยเลยที่จะใช้เวลา |
แม้เพียง 5 นาที | |
47:51  | เพื่อทำความเข้าใจ |
ธรรมชาติของความกลัว | |
47:54  | นั่นถูกต้อง |
ใช่ไหม | |
47:57  | S: ใช่ครับ |
47:59  | K: ดังนั้นเธอต้องเรียนรู้ |
อย่างยิ่งยวด | |
48:02  | เธอต้องเข้าใจอย่างแท้จริง |
48:04  | ว่าอะไรคือรากฐานของความกลัว |
48:07  | ฉันจะบอกเธอสั้นๆ |
48:10  | ความกลัวเกี่ยวข้องอยู่กับเวลา |
"พรุ่งนี้" "อาจจะเกิดขึ้น" | |
48:18  | ถูกต้องใช่ไหม |
48:19  | ดังนั้นเธอจะต้องสืบค้นเข้าไป |
ว่าเวลาคืออะไร | |
48:23  | ซึ่งยากเกินไปสำหรับเธอ |
48:25  | ไม่ใช่เพียงเวลาตามนาฬิกาเท่านั้น |
แต่เวลาคืออะไร | |
48:31  | เธอเพาะปลูกต้นไม้ |
มันใช้ระยะเวลาที่จะเติบโต | |
48:37  | ใช่ไหม |
48:38  | เธอมีลูก ต้องใช้เวลา |
กว่าที่ลูกจะโตเป็นวัยรุ่น | |
48:45  | คนที่สุขภาพไม่ดี |
ต้องใช้เวลาเพื่อที่จะให้มีสุขภาพดี | |
48:51  | ใช่ไหม |
48:52  | เธอกำลังเรียนวิชาคณิตศาสตร์ |
หรือฟิสิกซ์ | |
48:56  | หรืออะไรก็ตาม |
ที่เธอกำลังเรียนอยู่ | |
48:57  | และเพื่อให้สอบผ่านในวิชานั้นๆ |
ต้องใช้เวลา | |
49:04  | เธอต้องใช้เวลาเพื่อเดินทาง |
จากที่นี่ไปยังมัทธนพาลี | |
49:08  | หรือไปยังบ้านของเธอ |
49:12  | เธอเข้าใจไหม |
49:18  | เวลามีความสำคัญมากในชีวิตของคนเรา |
49:22  | ไม่เฉพาะแต่จะเดินทางจากที่นี่ |
ไปที่นั่น แต่เพื่อเติบโตด้วย | |
49:25  | เติบโตทางกายภาพ |
และเติบโตภายในด้วย | |
49:32  | ทั้งหมดนั้นต้องใช้เวลา |
49:35  | ใช้เวลาถึง 2 ล้านปี |
49:39  | ที่มนุษย์คนแรก |
วิวัฒนาการมาจนถึงทุกวันนี้ | |
49:43  | |
49:45  | อย่างนั้นใช่ไหม |
49:47  | ดังนั้นชีวิตของเธอทั้งชีวิต |
จึงถูกพันธนาการด้วยกาลเวลา | |
49:54  | เธอเข้าใจไหม |
49:56  | ชีวิตทั้งหมดของเธอ |
ถูกกำหนดด้วยกาลเวลา | |
49:59  | เธอมีชีวิตอยู่ตอนนี้ |
แล้วเธออาจจะตาย | |
50:03  | มันมีเวลาหลายปี |
50:06  | ถูกต้องไหม |
50:08  | ดังนั้นชีวิตทั้งชีวิตของเรา |
จึงติดพัน | |
50:14  | จึงเกี่ยวข้องอยู่กับเวลา |
50:17  | เธอจะสอบผ่าน |
หรืออาจจะสอบไม่ผ่าน | |
50:21  | กาลเวลา |
50:24  | เราต้องสืบค้นว่าเวลาคืออะไร |
50:28  | มันยากเกินไป |
50:31  | S: เวลาเป็นสิ่งที่มีอยู่ในความ |
เกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน ไม่ใช่หรือค่ะ | |
50:35  | K: ฉันรู้ ฉันก็พูดอย่างนั้น สาวน้อย |
50:38  | ฉันไม่ได้ตั้งใจจะใช้คำว่า |
"เกี่ยวข้องสัมพันธ์กัน" เพราะว่า | |
50:41  | |
50:45  | มันหมายถึงอย่างอื่นอีกด้วย |
เช่น เขาเป็นญาติของฉัน | |
50:47  | สักครู่นะ |
50:50  | เวลาเป็นสิ่งสัมพัทธ์ |
แต่เวลาเธอหมายถึงอะไร | |
50:58  | เธอ พวกที่โตแล้วน่ะ |
พวกที่กำลังจะสอบ | |
51:02  | ที่กำลังจะได้งานทำ จะแต่งงาน |
51:04  | ทั้งหมดนั้นต้องใช้เวลา |
ถูกต้องไหม | |
51:12  | ดังนั้นมนุษย์ถูกผูกติดอยู่กับเวลา |
ตลอดไปหรือ | |
51:18  | นี่ยากเกินไป |
51:22  | เธอว่าอย่างไรล่ะ |
51:25  | เธอเข้าใจไหม |
S: ผมไม่ค่อยเข้าใจครับ | |
51:27  | K: เธอไม่ค่อยเข้าใจ |
ตอนนี้เธอยังเด็กเกินไป | |
51:32  | เธอจะโตขึ้น จะสูง จะ |
51:36  | ซึ่งสิ่งเหล่านั้นต้องใช้เวลา |
ไม่ใช่หรือ | |
51:39  | ถ้าเธอป่วย |
มันต้องใช้เวลาที่จะหายป่วย | |
51:44  | มันต้องใช้เวลา |
ที่จะตื่นนอนในตอนเช้า | |
51:47  | ที่จะทำสิ่งต่างๆ |
ให้เสร็จเรียบร้อย | |
51:51  | ที่จะอาบน้ำ |
และทั้งหมดนั้นต้องใช้เวลา | |
51:54  | ต้องใช้เวลาที่จะเรียนวิชา |
ที่จะศึกษาทักษะ | |
52:00  | เรียนรู้ที่จะปลูกต้นไม้ในสวน |
และคอยดูมันเติบโต | |
52:05  | ทุกสิ่งทุกอย่างในชีวิตต้องใช้เวลา |
52:09  | ถูกต้องไหม |
S: ใช่ครับ | |
52:13  | K: และมนุษย์ถูกพันธนาการโดยเวลา |
52:17  | เพื่อที่จะเดินทางจากที่นี่ |
ไปยังที่นั่น | |
52:21  | เธออาศัยอยู่ที่ไหน |
52:25  | S: อยู่ในบอมเบย์ครับ |
K: บอมเบย์ | |
52:27  | เธอต้องใช้เวลาที่จะเดินทางจาก |
บอมเบย์มายังริชิ วาลลีย์ (หุบเขาฤาษี) | |
52:32  | S: ใช่ครับ |
52:33  | K: สองคืน หรือคืนเดียว |
หรือใช้เวลาเท่าไรก็แล้วแต่ | |
52:36  | และการที่จะสอบผ่าน |
52:41  | เพื่อที่จะได้งานทำ |
ทั้งหมดนั้นต้องใช้เวลาด้วย | |
52:45  | ดังนั้นเธอจึงถูกกำหนดโดยกาลเวลา |
52:50  | ชัดเจนไหม |
S: ครับ | |
52:52  | K: ใช่ไหม ชัดเจนไหม |
ชัดเจนหรือเปล่า | |
52:56  | นั่นหมายถึง |
ฉันจะไม่เข้าไปสู่เรื่องนั้น | |
52:58  | มันซับซ้อนเกินกว่าที่เธอจะเข้าใจ |
53:03  | ไม่ว่าอะไรก็ตามที่เธอทำ |
ถูกกำหนดโดยเวลา ซึ่งคืออดีต | |
53:07  | |
53:11  | เช่น เธอไม่ทำสิ่งนั้น |
อดีตบอกว่าอย่าทำสิ่งนั้น | |
53:15  | ถ้าเธอทำ เธอก็จะถูกลงโทษ |
หรือไม่ก็ได้รางวัล | |
53:18  | ดังนั้นอดีตกำลังบงการเธออยู่ตอนนี้ |
53:22  | เข้าใจไหม |
S: เข้าใจครับ | |
53:23  | K: เข้าใจมันอย่างง่ายๆ ก่อน |
53:26  | อดีตกำลังบงการ |
สิ่งที่เธอทำอยู่ในขณะนี้ | |
53:33  | เช่นฉันต้องไม่ทำสิ่งนั้น เธอก็เคย |
มีประสบการณ์แบบนั้นมาแล้ว | |
53:36  | |
53:41  | และอดีตก็บอกว่า อย่าทำมันอีกนะ |
ไม่เช่นนั้นเธอจะไม่สบาย | |
53:45  | อดีตหล่อหลอมความคิดของเธอ |
53:51  | ซึ่งหมายความว่า |
อดีตหมายถึงเวลา | |
53:56  | ดังนั้นเวลาจึงกำหนด |
สิ่งที่เธอทำอยู่ตอนนี้ | |
54:04  | และอนาคตก็ขึ้นอยู่กับ |
สิ่งที่เธอทำตอนนี้ | |
54:09  | S: ใช่ครับ |
54:10  | K: เข้าใจชัดแจ้งไหม |
54:11  | คิดให้ดีๆ นะหนุ่มน้อย |
คิดด้วยความระมัดระวัง | |
54:15  | อดีตกำลังสอนเธอ |
และบอกเธอว่าต้องทำอะไรตอนนี้ | |
54:20  | และอะไรก็ตามที่เธอทำอยู่ตอนนี้ |
ก็จะก่อร่างสร้างรูปอนาคต | |
54:24  | ถูกต้องไหม |
54:26  | ปัจจุบันขณะประกอบกันขึ้นเป็นอนาคต |
54:32  | S: ในขณะนี้หรือครับ |
K: ในขณะนี้เลย | |
54:35  | เข้าใจไหม |
S: เข้าใจครับ | |
54:36  | K: เธอแน่ใจนะ |
54:39  | ดังนั้นอดีตควบคุมปัจจุบัน |
54:43  | และปัจจุบันก่อร่างสร้างอนาคต |
54:48  | ระมัดระวังนะ |
คิดให้รอบคอบทุกแง่มุม | |
54:50  | อนาคตก็กำลังก่อตัวอยู่ในขณะนี้ |
54:56  | เข้าใจหรือเปล่า |
S: เข้าใจครับ | |
54:58  | K: ดังนั้นอนาคต |
กำลังถูกสร้างขึ้นอยู่ในขณะนี้ | |
55:04  | เข้าใจไหม |
S: เข้าใจครับ | |
55:05  | K: ฉันไม่แน่ใจว่าเธอเข้าใจ |
S: ผมเข้าใจครับ | |
55:08  | K: ฉะนั้นสิ่งที่เธอกำลัง |
ทำอยู่ตอนนี้สำคัญที่สุด | |
55:14  | ไม่ใช่สิ่งที่เธอจะทำในพรุ่งนี้ |
55:18  | เข้าใจหรือเปล่า |
55:19  | สิ่งที่เธอทำอยู่ขณะนี้เท่านั้น |
สำคัญที่สุด | |
55:25  | เพราะมันจะสร้างอนาคตของเธอ |
55:29  | เข้าใจไหม |
S: เข้าใจครับ | |
55:33  | S: คุณค่ะ เวลาเป็นสิ่งจำกัด |
หรือเปล่าค่ะ | |
55:35  | K: อย่าไปสนใจเลย สาวน้อย |
55:38  | อย่าถามคำถามที่เป็นนามธรรมเลย |
55:43  | เพราะฉันสามารถให้คำตอบ |
ที่เป็นนามธรรมแก่เธอได้ | |
55:46  | แต่มันไม่ได้มีความหมายอะไรเลย |
55:48  | เวลาเป็นสิ่งที่จำกัดเสมอ |
55:53  | มีหนทางไหม |
เรื่องนี้ยิ่งยากไปอีก | |
55:57  | มีหนทางที่จะเป็นอิสระ |
จากกาลเวลาบ้างไหม | |
56:06  | S: ไม่มีครับ |
56:11  | K: ทำไมเธอจึงบอกว่าไม่มี |
56:16  | S: มันไม่มีหนทาง |
ในขณะที่เรายังมีชีวิตอยู่ | |
56:18  | แต่อาจจะมี |
หลังจากที่เราตายไปแล้ว | |
56:22  | K: เธอรู้ไหมว่าความตายหมายถึงอะไร |
56:24  | S: ไม่ทราบครับ |
K: ถ้าเช่นนั้นอย่าใช้คำนั้นเลย | |
56:30  | จงถามตัวเธอเอง |
56:34  | อย่าพยายามที่จะตอบ |
56:36  | ถามตัวเธอเอง |
56:38  | สมองของเธอที่อยู่ในกะโหลก |
56:45  | ซึ่งก่อตัวมานานถึงสองล้านปี |
56:52  | ..ถูกอิทธิพลกำหนด ก่อรูปก่อร่าง |
ถูกหล่อหลอม มีประสบการณ์ ความรู้.. | |
56:57  | ทั้งหมดอยู่ในสมองนั้น |
57:01  | แล้วเธอสามารถทำสิ่งที่ถูกต้อง |
ในตอนนี้เลยได้ไหม | |
57:07  | เพื่อที่ว่ามันจะได้ถูกต้อง |
ไปตลอดสาย | |
57:12  | เธอเข้าใจคำถามของฉันหรือเปล่า |
S: เข้าใจครับ | |
57:18  | K: เรื่องนี้ยากเกินไป |
57:20  | ใช่ไหม |
57:28  | S: คุณครับ ความหมายที่แท้จริง |
ของคำว่าเพ่งจิต | |
57:31  | และคำว่าใส่ใจ |
คืออะไรครับ | |
57:42  | K: เธอต้องการรู้จริงๆ นะหรือ |
S: ใช่ครับ | |
57:44  | K: เพราะอะไรล่ะ |
57:49  | คิดให้ดีๆ นะ |
57:51  | มีใครบอกเธอ |
ให้ถามคำถามนั้นหรือเปล่า | |
57:54  | S: ใช่ครับ |
K: อา! นั่นไง | |
58:00  | S: พ่อของผมบอกผมว่า |
ครั้งหนึ่งคุณได้แสดงความเห็น | |
58:05  | ว่าคุณต้องมีความใส่ใจ |
มากกว่าการเพ่งจิต | |
58:11  | K: พ่อของเธอบอกเธอ |
เพราะอะไร | |
58:18  | เธอรู้หรือเปล่าว่า |
การเพ่งจิตจดจ่อ คืออะไร | |
58:22  | ฟังน่ะ : สมมุติฉันเป็นครูของเธอ |
58:26  | เป็นผู้ให้การศึกษาเธอ |
58:29  | เธอกำลังมองออกไปนอกหน้าต่าง |
58:31  | ที่มีอะไรน่าสนใจ |
มากกว่าในหนังสือ | |
58:36  | ใช่ไหม ถูกต้องหรือเปล่า |
S: ใช่ครับ | |
58:40  | K: ฉันเป็นครูของเธอ |
และฉันก็พูดขึ้นว่า | |
58:42  | "กรุณาดูที่หนังสือ" |
58:47  | แต่เธอไม่ได้ต้องการ |
ดูที่หน้าหนังสือ | |
58:50  | เธอต้องการมองไปที่นก |
ซึ่งอยู่ข้างนอกโน่น | |
58:53  | ใช่ไหม |
58:56  | เขาจึงพูดว่า "ดูหนังสือ ถ้าเธอ |
ต้องการจะเรียน ดูที่หนังสือ" | |
59:04  | เขาจะรู้สึกรำคาญ ถ้าเธอยังมัวแต่ |
มองออกไปนอกหน้าต่าง | |
59:10  | แล้วเขาก็จะเข้ามาเขย่าตัวเธอ |
หรือไม่ก็ดึงหูของเธอ | |
59:13  | หรือไม่ก็ดึงผมของเธอ |
หรือไม่ก็ตีเธอ | |
59:17  | ฉันหวังว่าที่นี่คงไม่มีใครตีเธอ |
59:18  | ไม่มีน่ะ |
59:21  | แล้วจะเกิดอะไรขึ้น |
59:23  | เธอต้องการมองออกไปนอกหน้าต่าง |
แต่ใครบางคนบอกเธอว่า | |
59:28  | "ดูที่หนังสือ" |
59:32  | ดังนั้นเธอจึงเกิดความขัดแย้ง |
ใช่ไหม | |
59:34  | เธอต้องการมองออกไปข้างนอกโน่น |
แต่เธอก็ต้องการดูหนังสือด้วย | |
59:37  | ฉะนั้นเธอจึงมีความขัดแย้ง |
59:39  | ใช่ไหม |
S: ใช่ครับ | |
59:41  | K: การเพ่งจิตจดจ่อทำให้เกิด |
ความขัดแย้งขึ้นโดยไม่จำเป็น | |
59:49  | ถูกต้องไหม |
59:52  | ฉันต้องการเพ่งจิตดูที่หนังสือ |
59:55  | ฉันบังคับตัวฉันเอง |
ให้สนใจไปที่หน้าหนังสืออย่างยิ่ง | |
1:00:02  | จดจ่ออย่างยิ่ง ซึ่งนั่นหมายถึง |
ฉันไม่ได้พยายามคิดถึงอะไรอื่นอีก.. | |
1:00:05  | |
1:00:09  | คิดถึงเฉพาะ |
แต่สิ่งที่อยู่ในหน้าหนังสือ | |
1:00:13  | ในกระบวนการนั้นมีแรงต่อต้าน |
1:00:18  | มีความขัดแย้งอย่างยิ่ง เพราะว่า |
ฉันต้องการมองออกไปข้างนอกโน่น | |
1:00:19  | แต่ฉันต้องดูที่หน้าหนังสือ |
1:00:24  | เธอเข้าใจไหม |
1:00:26  | ดังนั้นจึงมีความขัดแย้งอย่างยิ่ง |
มีความพยายามอย่างยิ่ง | |
1:00:29  | |
1:00:32  | ฉันจะไม่เข้าไปในเรื่องนี้ |
1:00:34  | แต่ทว่าในความใส่ใจ ไม่มีความพยายาม |
1:00:38  | ให้บอกอย่างนั้นกับใครก็ตาม |
ที่ขอให้เธอถามคำถามนี้ | |
1:00:46  | ในความใส่ใจ |
จะไม่มีความพยายามอยู่เลย | |
1:00:53  | เธอเพียงใส่ใจ |
1:01:00  | เช้าวันนี้เราคุยกันมา |
ร่วมชั่วโมงแล้ว | |
1:01:09  | เธอต้องการจะคุยกันต่อไหม |
1:01:12  | S: ต้องการครับ |
1:01:13  | K: ต้องการหรือ ทำไมล่ะ |
1:01:16  | S: มันน่าสนใจครับ |
K: มันสนุกกว่า | |
1:01:23  | เธอต้องไปเข้าชั้นเรียนต่อ |
1:01:27  | แต่เธอไม่ต้องการไปเรียน |
เธอต้องการความบันเทิง | |
1:01:30  | |
1:01:33  | ใช่ไหม |
1:01:39  | เธอเคยมองไปที่ดอกไม้ |
เหล่านั้นหรือเปล่า | |
1:01:44  | S: เคยครับ |
1:01:47  | K: เธอเคยมองมันไหม |
มองไปซิ | |
1:01:49  | ให้เวลาที่จะมองดอกไม้เหล่านั้น |
สักหนึ่งนาที | |
1:01:54  | มองไปที่มัน |
1:02:01  | มองดูสีที่ผสมผสานกัน |
และมองความงามของมัน | |
1:02:05  | ดูรูปทรงของมัน แสงที่มากระทบมัน |
1:02:11  | สิ่งนั้นมีความหมายอะไร |
ต่อเธอบ้างไหม | |
1:02:17  | อย่าบอกว่า "สวย" |
มันมีความหมายต่อเธออย่างไร | |
1:02:24  | เมื่อเธอมองไปที่สี |
ที่ปรากฏอยู่ | |
1:02:32  | สีที่หลากหลายนั้น |
1:02:37  | สีเขียวตัดกับสีแดง |
สีเขียวเข้ม | |
1:02:42  | และทั้งหมดนั้น |
มันมีความหมายอะไรต่อเธอบ้าง | |
1:02:48  | S: มันมีความหมายอะไรต่อคุณหรือครับ |
1:02:50  | K: ฉันจะบอกเธอในอีกไม่ช้า |
1:02:52  | ฉันถามคำถามนั้นกับเธอก่อน |
1:02:54  | S: คุณครับ มันหมายถึง |
เหตุใดเราจึงต้องการ | |
1:03:01  | บ้านเหล่านั้น |
และอุปกรณ์เครื่องกลไกต่างๆ | |
1:03:05  | ในเมื่อเราได้รับสิ่งทั้งหมดนี้ |
จากธรรมชาติ | |
1:03:23  | K: มันง่ายกว่าที่จะมองไปยัง |
สิ่งที่เป็นกลไก | |
1:03:28  | แต่การมองไปยังธรรมชาติ |
ขุนเขาและแสงเงา | |
1:03:34  | มองโขดหิน รูปร่างของโขดหิน |
ทุ่งนา | |
1:03:38  | ว่าเพาะปลูกอย่างไร |
ทั้งหมดเป็นระเบียบเส้นตรง | |
1:03:42  | หรือดูมะม่วงกำลังเติบโต |
1:03:45  | ดูหมู่นก พวกผีเสื้อ |
และพื้นดินอันเขียวชอุ่ม | |
1:03:51  | ดูเงาแสง ลำธารที่แห้งขอด |
และอื่นๆ | |
1:03:59  | มองดูมัน |
1:04:03  | มองความงามของมัน |
ความยิ่งใหญ่ของมัน | |
1:04:07  | ความยิ่งใหญ่ของโขดหินเหล่านั้น |
1:04:14  | แต่เธอทุกคนจดจ่ออยู่กับหนังสือ |
1:04:20  | ถูกต้องไหม |
1:04:23  | อยู่ที่การเรียนหนังสือ |
การสอบผ่าน | |
1:04:27  | ได้งานทำ แต่งงาน มีบ้าน |
1:04:33  | ทั้งหมดนั้นคือสิ่งที่เธอสนใจ |
ใช่ไหม | |
1:04:38  | ใช่ไหม |
1:04:44  | แต่ไกลออกไปจากบ้าน ยังมีขอบฟ้า |
1:04:52  | ใช่ไหม |
1:04:53  | ไกลไปจากบ้าน |
มีขุนเขาที่สวยงามอลังการ | |
1:04:57  | มีความงามและความยิ่งใหญ่ |
1:05:03  | ฉันคิดว่าเพียงพอแล้ว |
สำหรับเช้าวันนี้ | |
1:05:09  | พอไหม |
1:05:19  | วันนี้จะเป็นวันดีของเธอหรือเปล่า |
1:05:22  | S: ใช่ครับ |
1:05:23  | K: ขอให้มีวันที่ดี |
1:05:28  | S: ขอบคุณครับ |
K: ขอให้มีความสุข | |
1:05:35  | บอกให้เรียนกันไปเถิด |
1:05:42  | เธอรู้หรือเปล่า |
ว่าฉันกำลังปลุกระดมเธอ | |
1:05:47  | เธอรู้หรือเปล่า |
ว่านั่นหมายความว่าอะไร | |
1:05:48  | S: ไม่ทราบครับ |
1:05:50  | K: ฉันปลุกปั่นให้เธอ |
ประทุ ระเบิดขึ้นภายใน | |
1:05:55  | เธอไม่สามารถ |
1:05:56  | อย่าระเบิดด้วยปืน |
หรือระเบิดไดนาไมท์ | |
1:06:04  | ขอให้วันนี้เป็นวันที่ดี |
1:06:07  | ใช่ไหม |
1:06:08  | ขอให้เป็นวันที่มีความสุข |
1:06:10  | มันช่างเป็นเช้าที่งดงามมาก |
1:06:14  | ขอให้สนุกกับมัน |
1:06:18  | พอแล้วนะครับ |