กฤษณมูรติ อะไรที่จะทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลง

Krishnamurti Subtitles

SA78D2 - อะไรที่จะทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลง

การสนทนาถามตอบต่อสาธารณชน ครั้งที่ 2
เมืองซาเน็น ประเทศสวิสเซอร์แลนด์
27

0:08	อะไรที่จะทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลง

0:25	ก่อนที่เราจะเริ่มกระหน่ำกันด้วยคำถาม
	และข้อโต้แย้งมากมาย

0:37	ผมอยากรู้ว่า คุณอ่านหนังสือพิมพ์กันบ้างไหม

0:43	ผมไม่ค่อยอ่านหนังสือพิมพ์
	ผมอ่านพาดหัวข่าว

0:49	ทุกปี โลกมีการซื้อขายอาวุธสงคราม

0:53	มูลค่า 400,000 ล้านดอลลาร์

1:02	มูลค่า 400,000 ล้านดอลลาร์

1:09	ผมไม่ทราบว่า นั่นหมายถึงอะไร

1:11	แต่มันเป็นการใช้จ่าย สำหรับการเข่นฆ่ากัน

1:21	ผมสงสัยว่า
	หลังจากอ่านข้อความอย่างนั้นแล้ว

1:27	อะไรหรือ ที่จะทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลง

1:35	เมื่อวานนี้
	คุณสุภาพบุรุษที่นั่งทางซ้ายถามคำถาม

1:41	ถามว่า “ผมฟังคุณมาหลายปีมาก

1:46	ฟังการพูดของคุณ
	ฟังเทปบันทึกเสียง และอื่นๆ

1:53	แต่ผมยังอยู่ที่จุดเดิม ที่ผมเริ่มต้น”

2:01	ผมคิดว่ามันสำคัญ

2:05	ถ้าเราสืบค้นพิจารณา
	ในคำถามนี้ได้จริงจังพอสมควร

2:11	บางทีเราส่วนใหญ่ อาจจะอยู่ในสภาพนั้น

2:23	อะไรหรือ
	ที่จะทำให้มนุษย์เปลี่ยนแปลงอย่างล้ำลึก

2:33	นี่เป็นปัญหาที่ใหญ่หลวง

2:38	สำหรับผู้ที่เป็นห่วงใส่ใจ
	ต่อการเปลี่ยนแปลงใหม่ของมนุษย์

2:48	สิ่งที่จะทำให้เราเปลี่ยนแปลง คืออะไร

2:53	ถ้าคุณถามคำถามนี้ ต่อตนเองอย่างจริงจัง

2:59	และถามด้วยความจริงใจ
	ด้วยความลึกล้ำทั้งหมดของชีวิตคุณ

3:05	ว่าอะไรหรือ ที่จะทำให้คุณเปลี่ยนแปลง

3:10	เหตุการณ์ภายนอก
	จะทำให้เกิดวิกฤตในชีวิตคุณไหม

3:22	และบีบบังคับให้คุณ
	ต้องเปลี่ยนแปลงการคิดครั้งใหญ่

3:30	ความตายของคนในครอบครัว เหตุการณ์
	อุบัติการณ์ หรือปรากฏการณ์

3:40	ที่ทำให้เสียหายอย่างรุนแรง
	ทั้งทางจิตใจและทางร่างกาย

3:50	ภาวะการณ์นั้น จะทำให้เกิด
	การเปลี่ยนแปลงลึกล้ำกระนั้นหรือ

4:01	หรือว่าคุณ ต้องผ่านเข้าไป
	ในความเจ็บปวดแสนสาหัส

4:08	ผ่านความทุกข์โศก ความทรมานสาหัสสากรรจ์
	ที่เหตุการณ์ภายนอกนำเข้ามา

4:21	แล้วบีบเค้นคุณ บังคับให้มนุษย์คนหนึ่ง
	ปรับเปลี่ยนวิถีทางของเขา

4:35	เปลี่ยนความมุ่งหมาย ทิศทาง
	ความเห็นแก่ตัวของเขา

4:39	เปลี่ยนการคิดที่จำกัดคับแคบ
	ที่โหดร้ายของเขา

4:47	เราผ่านมาหลายสงคราม

4:54	และเราส่วนใหญ่อาจผ่านชีวิต
	มาสองมหาสงคราม สงครามที่ทำลายล้าง

5:01	ผู้คนถูกฆ่าตายนับล้าน

5:07	ลองนึกถึงความทุกข์ลำเค็ญ
	ความสับสนอลหม่าน

5:10	ความทุกข์โศกอันมหึมาของผู้คน
	ที่ต้องสูญเสียสุดประมาณ

5:17	ไม่เพียงสูญเสียอวัยวะ
	แต่คร่าชีวิตลูกชายของพวกเขา

5:26	แต่ปรากฏว่า เหตุการณ์ภายนอก
	ไม่ว่าจะใหญ่หลวงเพียงใด

5:35	ดูเหมือนไม่ได้ทำให้เกิดอิสรภาพ

5:42	จนพูดได้ว่า
	“เหตุการณ์เยี่ยงนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีก”

5:48	คุณเข้าใจไหม

5:50	ดังนั้น ผมถามคุณเช่นเดียวกับที่เคยถาม

5:56	นี่เป็นคำถาม ซึ่งเราได้พิจารณา
	มาหลายต่อหลายครั้ง

6:05	ถามว่า เหตุการณ์ภายนอก
	จะเปลี่ยนแปลงมนุษย์ได้หรือ

6:10	นั่นคือปัญหาหนึ่ง

6:14	นั่นคือ เหตุการณ์ภายนอก

6:19	เห็นได้ว่าไม่ได้เปลี่ยนแปลงมนุษย์เลย

6:26	การเปลี่ยนแปลงเราหมายถึง

6:29	การเปลี่ยนแปลงใหม่อย่างแท้จริง
	ของแรงขับของความเห็นแก่ตัว

6:39	ที่ผนึกตนเข้ากับกลุ่มก๊ก ประเทศชาติ
	ความเชื่อ และหลักศาสนา

6:43	ผนึกตนกับศาสนา และอื่นๆ

6:48	ขอให้เข้าใจไปด้วยกัน

6:53	เห็นได้ชัดว่า เหตุการณ์ภายนอกบางอย่าง

6:59	เช่น ความตายของสามี ภรรยา
	หรือลูก ที่สร้างความเจ็บปวด

7:04	ความทุกข์โศกมหาศาล ทำให้เกิด
	การเปลี่ยนแปลงในตัวเราได้บ้างบางอย่าง

7:14	ผมไม่ทราบว่า
	คุณเคยสังเกตเห็นบ้างไหม

7:23	นั่นหมายถึง เราต้องขึ้นกับ
	เหตุการณ์ภายนอกอย่างนั้นหรือ

7:30	ขึ้นกับความตาย สงคราม
	หรือเมื่อใครบางคนทอดทิ้งคุณไป เป็นต้น

7:40	เหตุการณ์ภายนอกที่ทำลายล้าง
	จะเปลี่ยนแปลงคุณได้หรือ

7:49	ซึ่งหมายถึง คุณต้องขึ้นกับสรรพสิ่งภายนอก

8:01	จึงจะทำให้คุณต้องเจ็บปวด
	ทุกข์ทรมานแสนสาหัส

8:06	และจากสภาพนั้น

8:09	บางที คุณอาจจะเกิดการผ่าเหล่า
	เปลี่ยนแปลงอย่างฉับพลัน

8:19	อย่างนั้นหรือ

8:24	สำหรับเรา ดูเหมือนนั่นเป็นสิ่งน่ากลัวที่สุด
	แม้แต่จะพูดถึงมัน

8:36	ว่าเราต้องผ่านความเจ็บปวดทรมาน
	เพื่อจะทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

8:43	เป็นเรื่องเหลือเชื่อที่จะนึกคิด
	แต่เห็นได้ชัดนั่นคือสิ่งที่เกิดขึ้น

8:53	มันเหมือนคนที่ขับรถประมาท

9:01	ทำให้ผู้อื่นถึงแก่ชีวิต
	แล้วบางทีตัวเขารอดตาย

9:04	หลังจากนั้นเขาก็พูดว่า
	“ผมจะระมัดระวังมากที่สุดเวลาผมขับรถ”

9:12	เขาคิดได้ก็หลังจากเกิดอุบัติเหตุแล้ว

9:17	คุณเข้าใจไหม

9:19	เป็นไปได้ไหม ที่จะเกิด
	สติปัญญาก่อนเกิดเหตุการณ์

9:28	คุณเข้าใจคำถามไหม

9:37	ความหมายของสติปัญญานั้น

9:44	ไม่ใช่ฉลาดมากขึ้นในสัญชาตญาณ
	ของการเอาตัวรอดด้วยความเห็นแก่ตัว

9:54	ไม่ใช่แรงขับเคลื่อนของความอยากที่แรงขึ้น
	เป็นต้น

9:59	แต่เป็นสติปัญญาที่เกิดขึ้นจากการหยั่งเห็น

10:10	ว่าเหตุการณ์ภายนอกไม่ได้เปลี่ยนแปลงมนุษย์
	จากรากฐานอย่างแท้จริง

10:16	ทว่า การเปลี่ยนแปลงจากรากฐาน
	ต้องอุบัติขึ้นภายในจิตใจทั้งหมด

10:22	โดยปราศจากความกดดัน
	ปราศจากเหตุการณ์ อุบัติการณ์ใดๆ ทั้งสิ้น

10:30	การหยั่งเห็นเช่นนั้น
	เป็นองค์ประกอบหนึ่งของสติปัญญา

10:45	การหยั่งเห็นความจริงว่า

10:48	ถ้าเราพึ่งพิงขึ้นอยู่กับแรงกดดันภายนอก
	เหตุการณ์ภายนอก

10:56	ซึ่งทำให้เราวิตกกังวล
	และทุกข์โศกสุดประมาณ

11:02	เราอาจจะกลายเป็นคนขมขื่น
	ชอบเยาะเย้ยดูแคลนคนอื่น

11:08	หรือหลบหนีเข้าไปในสิ่งบันเทิงบางอย่าง

11:15	ซึ่งภายในนั้น ไม่มีการเปลี่ยนแปลงที่ล้ำลึก

11:20	การเห็นเช่นนี้
	เป็นองค์ประกอบหนึ่งของสติปัญญา

11:28	พวกวัตถุนิยม พวกคอมมิวนิสต์
	หรือพวกเผด็จการ พวกเขาพูดว่า

11:36	“เปลี่ยนแปลงสภาพการณ์ภายนอก
	แล้วมนุษย์จะเปลี่ยนแปลง”

11:42	แต่มนุษย์ก็ได้พยายามทำมาแล้วหลายพันปี

11:47	จริงไหม

11:49	ปรากฏว่า มนุษย์ไม่ได้เปลี่ยนแปลงเลย

11:52	และยังมีคำกล่าวที่สอนสั่งไว้

12:00	โดยเหล่าคุรุและพวกครูจากตะวันออก
	และอาจจะตะวันตกด้วย

12:07	ว่าจงยอมตนศิโรราบ
	แล้วปัญหาของเธอจะสลายไป

12:16	คุณก็ยอมจำนนต่อสิ่งภายนอกอีกนั่นแหละ

12:22	ยอมจำนนต่อบางสิ่งบางอย่าง
	ที่คุณสร้างขึ้นเอง

12:30	คุณตามทันไหม ผมไม่ทราบว่าคุณเข้าใจไหม

12:38	เราเข้าใจกันและกันไหม

12:42	เรื่องนี้สำคัญมาก เพราะคำถามของ
	คุณสุภาพบุรุษคนนั้นเมื่อวาน

12:49	เขาบอกว่า “ผมฟังคุณมาหลายต่อหลายปี

12:53	แต่ผมไม่เปลี่ยนแปลงเลย
	ผมยังอยู่ที่เดิมที่ผมเริ่มต้น”

13:01	คุณรู้ไหม การได้ยินคำพูดอย่างนั้น
	คุณร่ำไห้อยู่ภายใน

13:08	คุณเข้าใจไหม

13:13	ผมสงสัยว่า
	พวกคุณสักกี่คนที่ร้องไห้อยู่ข้างใน

13:20	แล้วอะไรที่จะเปลี่ยนแปลงคุณ
	หรือเขา หรือคนอื่นๆ

13:30	ดังที่เราพูดกันว่า เหตุการณ์ภายนอก

13:35	ที่ก่อความเสียหายมากมาย ทำให้ทุกข์โศก

13:38	และถ้าความทุกข์โศกนั้น มันลึกจริงๆ

13:43	มันทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณมีแหลกสลาย

13:53	แล้วบางทีคุณอาจพูดว่า
	“ฉันมีชีวิตอยู่อย่างนี้ไม่ได้อีกแล้ว”

14:00	ซึ่งคุณก็ยังพึ่งพาเหตุการณ์ภายนอกอยู่อีก

14:05	เหตุการณ์ภายนอกอาจจะใหญ่โตมโหฬาร

14:09	เช่น สงคราม แผ่นดินไหว
	หรือเหตุการณ์ภายนอกอื่นๆ

14:15	เมื่อตระหนักเช่นนั้น ผู้เคร่งศาสนาทั้งหลาย
	ผมขอใช้คำว่า ‘พวกตักตวงผลประโยชน์’ ได้ไหม

14:27	พวกนักตักตวงผลประโยชน์ทางศาสนา
	ผมใช้คำนี้ด้วยความเห็นชอบจากคุณ

14:33	พวกเขาบอกว่า “จงยอมตนศิโรราบ”

14:40	คุณเข้าใจนัยของมันไหม

14:45	สมัครใจศิโรราบต่อคุรุ
	ต่อผู้ที่พูดว่า ‘จงศิโรราบ’

14:51	แต่ภายในจิตใจ คุณกำจัดแรงขับนี้หรือ

14:57	กำจัดการยึดตนเป็นศูนย์กลางความสำคัญ
	และอื่นๆ หรือ

15:04	คุณเข้าใจไหม

15:05	ก็เป็นปรากฏการณ์เดิมอีกเช่นกัน
	คือแรงกดดันจากภายนอก

15:11	แล้วคุณก็ใช้แรงกดดันภายใน
	เพื่อมอบให้คนอื่น

15:16	คุณเข้าใจเรื่องนี้ไหม

15:21	เราสืบค้นต่อจากตรงนั้นได้ไหม

15:30	คุณฟังทั้งหมดนี้ไหม

15:36	แรงกดดันจากภายนอก
	ไม่ทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลง

15:40	ส่วนภายใน การอุทิศตนต่อสภาพความเป็นจริง

15:46	ต่อพระเจ้า ต่อนี่หรือนั่น

15:49	ก็ยังเป็นความอยาก
	ที่ขับเคลื่อนคุณเพื่อให้ลืมตนเอง

15:59	ทว่าตัวตนของคุณก็ยังอยู่
	เพียงแต่ถูกปกปิดไว้

16:08	คุณฟังความเหล่านี้หรือเปล่า

16:16	หรือว่ามันไม่มีความหมายอะไรทั้งสิ้น

16:25	บางที รากเหง้าของเรื่องนี้อยู่ตรงนั้นเอง

16:31	ในทางความคิด ทางถ้อยคำ
	คุณเข้าใจได้ตามเหตุผล ตามตรรกะ

16:40	เข้าใจคำกล่าวเมื่อครู่ได้อย่างชัดเจน

16:45	นอกจากคุณต้องการเปลี่ยนคำที่ใช้

16:47	คุณจะเปลี่ยนคำก็ได้
	แต่แก่นสารก็ยังเหมือนเดิม

16:50	แรงกดดันบีบคั้นจากภายนอก
	ผ่านความทุกข์โศก

16:54	และแรงกดดันภายใน เพื่อหลบหนีจากตนเอง

17:02	ซึ่งก็เป็นอีกรูปแบบหนึ่ง
	ของแรงกดดันนั่นแหละ

17:05	คุณฟังเรื่องนี้
	เพื่อที่คุณจะเห็นความจริงของมันไหม

17:14	ไม่ว่าจะเป็นแรงกดดันจากภายนอก
	หรือจากภายในก็ตาม

17:20	ไม่ได้ก่อให้เกิดการเปลี่ยนแปลงเลย

17:24	การเห็น การฟังเรื่องนี้และเห็นความเป็นจริง
	นั่นคือสติปัญญา

17:35	คุณเข้าใจไหม

17:37	แล้วคุณ
	– ขอโทษที่ผมถามคำถามนี้ –

17:41	เช้านี้ คุณฟังเรื่องนี้

17:45	ที่ตีแผ่อย่างชัดเจน เป็นตรรกะ สมเหตุสมผล

17:52	คุณเห็นความเป็นจริงของมัน
	ความจริงของมันไหม

17:57	ดังนั้น สติปัญญาจึงเกิดขึ้น

17:59	สติปัญญานี้ ปฏิเสธการขึ้นกับ
	ภายนอกหรือภายใน

18:08	ฉะนั้นจึงเคลื่อนไหว
	จากที่ที่คุณเป็นอยู่จริง

18:24	คุณเข้าใจไหม

18:25	แล้วคุณได้ฟังไหมเช้านี้

18:31	ดูดซับมันไว้ สืบค้นอย่างเอาจริงเอาจัง
	เหมือนที่เราทำเดี๋ยวนี้เอง

18:38	และเห็นแล้วว่าแรงบีบคั้นกดดัน
	ทั้งภายนอก ภายใน

18:43	ในวิธีต่างๆ กัน รูปแบบต่างๆ กัน

18:46	ไม่ได้ก่อให้เกิดการผ่าเหล่าอย่างเฉียบพลัน

18:53	การได้ยินและเห็นความจริงนี้ คือสติปัญญา

19:10	คุณเห็นไหม คุณมีสติปัญญานั้นไหม

19:17	ฉะนั้น
	สติปัญญานั้นปฏิบัติการก่อนเหตุการณ์

19:27	บุคคลนั้นจึงไม่ต้องผ่านความทุกข์โศก

19:34	ถ้าคุณค้นพบความจริงนี้
	มันเป็นอะไรบางอย่างที่สำคัญ เข้าใจไหม

19:38	เป็นพรอันศักดิ์สิทธิ์

19:42	ขออภัยที่ใช้คำว่า ‘ศักดิ์สิทธิ์’

19:45	มันเป็นพรอันยิ่งใหญ่

19:50	เพราะก่อนเหตุการณ์

19:55	ก่อนหายนะภัย เหตุการณ์ล้างผลาญ
	ที่นำความทุกข์โศกมาให้

20:02	หรือแรงบีบคั้นกดดันใดๆ ภายนอกหรือภายใน
	จะไม่เปลี่ยนแปลงมนุษย์เลย

20:11	เมื่อเขาตระหนักเช่นนั้น
	เห็นความจริงของเรื่องนั้น

20:15	สติปัญญานั้น ปฏิบัติการไม่ว่าแห่งหนใด

20:21	ไม่ว่าจะในชีวิตประจำวันของคุณ
	ในที่ทำงานของคุณ

20:25	สติปัญญานั้น ปฏิบัติการตลอดเวลา

20:30	เข้าใจนะ

20:35	จากนี้ ขอให้เราเสวนากัน พูดคุยถกกัน

20:41	ถ้าคุณต้องการ

20:55	Q: Je ne parle l’anglais,
	je le comprend trés peu.

20:58	K: Parlez en Francais, ça va.

21:00	Q: Alores je vais me contenter
	simplement d’exprimer un sentiment.

21:04	Il s’git de ma gratitude,

21:06	je crois que je suis venu
	un peu pour ça

21:08	parce que j’ai lu déja les
	dialogues et les livres

21:13	que sous avez publiés,
	qui existent,

21:16	et je voulais vous remercier
	profondément

21:18	pour l’éclairage
	que vous avez déja apporté.

21:22	K: เขาบอกว่า ผมรู้สึกยินดีที่ได้มาที่นี่
	เพื่อรับฟังเรื่องทั้งหมดนี้

21:25	ผมขอขอบคุณ

21:35	Q: ความเหงา ความอ้างว้างเดียวดาย คืออะไร

21:37	K: ความอ้างว้างเดียวดาย คืออะไร
	Q: ความเหงา ความอ้างว้างเดียวดาย คืออะไร

21:38	K: ความอ้างว้างเดียวดาย คืออะไร

21:44	มีคำถามอื่นอีกไหม

21:46	Q: เมื่อวานนี้
	ผมรู้สึกว่าเรามาถึงครึ่งทาง

21:51	เกี่ยวกับแนวคิดเรื่อง
	การเป็นอิสระจากอิทธิพลกำหนด

21:54	เราหยุดอยู่ที่ เรารู้ตัวว่าเราถูกอิทธิพลกำหนด

21:59	คำถามของผมก็คือ
	อะไรจะเกิดขึ้นหลังจากที่คุณรู้ตัว

22:06	และเพราะอะไรจึงดูเหมือนเราถูกจู่โจม

22:10	โดยกระบวนการของอิทธิพลกำหนดนี้

22:13	K: เราจะย้อนกลับไปเรื่องนั้นไหม

22:16	หรือว่าคุณเบื่อแล้ว
	ผมเห็นคุณบางคนรู้สึกเบื่อ... ไม่เบื่อหรือ

22:19	คุณสุภาพบุรุษคนนั้น เขาเบื่อ
	ผมจะไม่มองไปที่เขา

22:32	Q: ปัญหาเกี่ยวกับอิทธิพลกำหนด

22:34	ผมอยากจะทราบว่า
	ตัวร่างกายเองถูกอิทธิพลกำหนดไหม

22:39	หรือการผนึกตนกับร่างกาย
	เป็นการถูกกำหนดไหม

22:40	K: ได้ เราจะพิจารณาในเรื่องนั้น

22:42	Q: อิทธิพลกำหนดและการผนึกตน
	สัมพันธ์กันอย่างไร

22:46	K: อะไรคือความสัมพันธ์
	ระหว่างอิทธิพลกำหนดและการผนึกตน

22:52	ผนึกตนเป็นหนึ่งเดียวกับร่างกาย
	กับเหตุการณ์ และสิ่งอื่นๆ

22:56	Q: ตัวร่างกายเองถูกอิทธิพลกำหนดไหม

22:58	K: ร่างกายเองถูกอิทธิพลกำหนดไหม แน่นอน

23:05	คำถามอื่นที่คุณสุภาพสตรีคนนั้นถาม คืออะไร

23:08	Q: ความอ้างว้างเดียวดาย

23:11	K: เราเริ่มด้วยเรื่องนี้ดีไหม

23:13	และสืบค้นในคำถามนี้ ว่าเป็นไปได้ไหม

23:22	ที่จะเข้าใจปัญหาของอิทธิพลกำหนดนี้

23:27	ไม่เพียงความเป็นจริง ที่เราถูกกำหนด

23:33	แต่เกิดอะไรขึ้น เมื่อจิตไม่ถูกกำหนด

23:39	เรื่องนั้นจะยากกว่า

23:43	เริ่มจาก ความอ้างว้างเดียวดายคืออะไร

23:49	ความอ้างว้างแยกแตกต่าง
	จากความโดดเดียวเป็นเอกเทศไหม

23:57	ผมไม่ได้ใช้คำอย่างคลุมเครือ

24:02	คุณเข้าใจคำถามไหม

24:06	การเป็นลำพังโดดเดียว แตกต่างจาก
	การอยู่ในความอ้างว้างเดียวดาย

24:18	‘เป็นลำพังโดดเดียว’ หมายถึง
	เป็นหนึ่งเดียวทั้งหมด ผมใช้ภาษาอังกฤษ

24:26	ในพจนานุกรม คำว่า ‘เป็นลำพังโดดเดียว’
	หมายถึงหนึ่งเดียวทั้งหมด

24:37	ให้เห็นนัยของมัน เป็นลำพังโดดเดียว
	เป็นเอกเทศโดดเดียว และความอ้างว้างเดียวดาย

24:49	เราถามว่า ความอ้างว้างเดียวดายคืออะไร

24:55	คุณเคยค้นพบด้วยตนเองไหม
	ว่าความอ้างว้างเดียวดายคืออะไร

25:05	หรือคุณไม่เคยอยู่กับมันนานพอ

25:16	ที่จะเห็นว่า
	ความอ้างว้างเดียวดายคืออะไร

25:19	หรือคุณหวาดกลัวความอ้างว้าง
	คุณจึงเคลื่อนหนีออกจากมัน

25:26	แล้วพยายามเติมใส่ความอ้างว้างนั้น
	ด้วยกิจกรรมที่ให้ความอภิรมย์

25:31	ด้วยวรรณกรรม ด้วยดนตรี
	โยคะ หรืออะไรก็ตาม

25:40	ดังนั้น มีความอ้างว้าง
	ความเป็นเอกเทศ ความเป็นลำพัง

25:51	ความอ้างว้างเกิดขึ้นได้อย่างไร

26:05	คุณผู้หญิง คุณถามคำถามนั้น

26:08	อย่าจดบันทึก
	ในขณะที่เรากำลังเสวนากัน

26:10	เพราะคุณจะไม่สามารถใส่ใจ
	ในขณะที่คุณจดบันทึก

26:17	ขอโทษที่ผมต้องบอกให้ทราบ

26:25	พวกเราส่วนใหญ่รู้สึกเหงา
	อ้างว้างเดียวดาย โดยรู้ตัวหรือไม่รู้ตัว

26:33	ใช่ไหม

26:37	ความอ้างว้างนี้เกิดขึ้นอย่างไร

26:42	มันอุบัติขึ้นอย่างไร

26:48	ในการดำเนินชีวิตแต่ละวันของเรา

26:52	ในความสัมพันธ์กันและกัน

26:57	เรากระทำเพื่อตัวเราเอง

27:03	เพื่อความเห็นแก่ตัวของเรา
	เราเป็นอย่างนั้นไม่ใช่หรือ

27:08	ตลอดเวลา เรากระทำ ใช้ชีวิต
	ขับเคลื่อน สรรค์สร้าง

27:15	เราเคลื่อนไหวจากศูนย์กลาง

27:23	ปฏิกิริยาของเรามาจากศูนย์กลาง จริงไหม

27:27	กิจ การเคลื่อนไหวที่ไม่สิ้นสุดนี้

27:32	ซึ่งแท้จริงแล้ว ไม่ว่าจะเป็น
	การถอนตัวถอยหนีหรือการต่อต้าน

27:40	ต้องก่อให้เกิดสิ่งที่เรียกว่า
	ความอ้างว้างเดียวดาย อย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้

27:50	คุณเข้าใจไหม

27:53	ผมแต่งงาน
	– ผมไม่ได้แต่งนะ –

27:55	ถ้าคุณแต่งงาน หรือมีลูกชาย ลูกสาว
	หรืออะไรก็ตาม

28:05	คุณสัมพันธ์กับคนๆ นั้นจริงๆ ไหม

28:13	หรือมีอุปสรรคขวางกั้น
	มีระยะห่าง หรือช่วงห่าง

28:21	มีช่องว่าง ผมใช้คำว่า ‘ช่องว่าง’
	ในความหมายที่

28:26	ถอนตัวถอยหนีจากคนอื่น

28:34	เข้าใจไหม

28:36	นั่นคือ คุณสนใจห่วงใยเกี่ยวกับตนเอง

28:42	ความก้าวหน้าของคุณ ความสำเร็จของคุณ
	สิ่งที่คุณทำ ความทะเยอทะยานของคุณ

28:47	ความทรนงของคุณ
	ความก้าวร้าวของคุณ เป็นต้น

28:53	ใช่ไหม

28:54	ส่วนเธอก็สนใจห่วงใยตนเองเช่นกัน
	อาจจะในวิถีที่ต่างกัน

28:58	แล้วระหว่างคนสองคน
	จะมีความสัมพันธ์ได้อย่างไร

29:04	ในเมื่อแต่ละคน
	ต่างสนใจแต่เรื่องของตนเอง

29:08	ผมสงสัยว่าคุณเข้าใจไหม มันตรงไปตรงมา

29:13	นั่นคือความเป็นจริง ใช่ไหม

29:16	ขอให้ฟังอย่างใส่ใจสักครู่
	นั่นคือความเป็นจริง

29:20	ความเป็นจริงนั้น สร้างความขัดแย้งขึ้น

29:27	มีความอิจฉา การข่มอยู่เหนือ
	การผนึกตนกับผู้อื่น

29:34	การผนึกตนนี้ เป็นส่วนหนึ่ง
	ของความอยากที่จะหลบหนี

29:39	วิ่งหนีไปจากตนเอง ทั้งปวงนั้น

29:44	คุณฟังที่พูดนี้ไหม

29:48	ฟังไหม

30:02	คุณฟังแล้ว

30:06	คุณฟังหรือเปล่า

30:10	หรือคุณแปลความสิ่งที่พูดนี้
	ไปตามเงื่อนไขของคุณ

30:22	ดังนั้น จริงๆ แล้ว คุณไม่ได้ฟัง

30:27	คุณกำลังหลีกหนี

30:31	เลี่ยงหนีการเผชิญกับความเป็นจริง
	ที่มีการแบ่งแยก

30:39	แบ่งแยกระหว่างคุณกับภรรยา
	กับลูกสาว ลูกชายของคุณ

30:44	ฉะนั้น จึงมีความตึงเครียดอยู่อย่างต่อเนื่อง

30:48	มีการพยายามอยู่ตลอด
	มีการดิ้นรนต่อสู้อยู่ร่ำไป

30:56	คุณฟังที่พูดนี้ไหม

31:04	ซึ่งหมายถึง โดยการฟังมันอย่างใส่ใจ

31:09	คุณก็เริ่มที่จะค้นพบด้วยตัวเอง

31:16	ค้นพบว่าความอ้างว้างนี้
	เป็นการเคลื่อนไหว

31:23	ในการเคลื่อนไหวนั้น
	ความสัมพันธ์กับคนอื่นจบลง

31:29	กับธรรมชาติด้วย เป็นการปลีกแยกตนเต็มที่

31:36	คุณเห็นอย่างมีสติปัญญาไหม
	ฉะนั้น การแบ่งแยกจึงยุติ

31:46	ผมสงสัยว่าคุณเห็นไหม

31:48	ฉะนั้น ความอ้างว้างเดียวดายก็ไม่มี

31:55	คุณเข้าใจไหม

31:58	เข้าใจจริงๆ ไม่ใช่แสดงความคิดเห็นเกี่ยวกับมัน
	จบมัน

32:08	Q: คุณครับ

32:10	K: เดี๋ยวนะ สักครู่ครับ สักครู่
	ผมทราบแล้ว

32:12	ผมยังพูดไม่จบ

32:17	แล้วก็มีคำถามเกี่ยวกับ
	ความเป็นเอกเทศโดดเดียว

32:24	ใช่ไหม

32:31	โดดเดียวเป็นคำที่ดีงาม

32:40	ซึ่งแสดงนัยถึง
	ยามที่คุณเดินอยู่คนเดียวในป่า

32:48	ไม่แบกพาเอาความยุ่งยาก ปัญหา
	ความวิตกกังวลของคุณไปด้วย

32:54	คุณเพียงแค่เดิน

33:05	มองดูหมู่ไม้ หมู่เมฆ

33:07	ฟังเสียงนกร้อง และเสียงน้ำไหล

33:10	คุณเป็นลำพังโดดเดียวโดยแท้

33:12	ผมหมายถึงว่า
	ในความเป็นลำพัง คุณมีความสุข

33:18	และเมื่อคุณเป็นลำพังโดดเดียว
	เป็นหนึ่งเดียวจริงๆ

33:27	คุณทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างไว้ข้างหลัง
	คุณเข้าใจใช่ไหม

33:36	ทิ้งลูก สามี ภรรยา
	ทิ้งความเชื่อของคุณ

33:39	ทิ้งทุกสิ่งทุกอย่างให้ไหลไปกับแม่น้ำ

33:46	ในความเป็นลำพังโดดเดียว
	เป็นหนึ่งเดียวนั้น

33:52	ถ้าคุณได้สืบค้นลงไปอย่างใส่ใจจริงๆ
	มันไม่มีการแบ่งแยก

34:00	ถูกไหม

34:02	คุณฟังไหม หรือว่ามันเป็นเรื่องเพ้อฝัน

34:06	คุณรู้ไหม “ช่างเป็นอะไรที่สวยงาม”

34:11	หรือคุณเห็นอันตรายอันใหญ่หลวง
	ของความอ้างว้างเดียวดาย

34:20	ที่เกิดจากปฏิกิริยาตอบสนอง
	ของความเห็นแก่ตัว

34:24	การยึดตนเป็นศูนย์กลางของเราเอง

34:30	ถ้าคุณเห็นแล้ว คุณก็ไปต่อได้
	คุณตามทันไหม

34:36	ขอให้เราพูดคุยเกี่ยวกับอิทธิพลกำหนด

34:43	ดังที่คุณสุภาพบุรุษคนนั้นบอกว่า
	เราไปได้ถึงระดับหนึ่ง

34:49	แล้วเราก็ค่อนข้างออกไปนอกเรื่อง

35:00	อย่างที่คุณสุภาพบุรุษคนนั้นถาม

35:03	ว่าผมฟังคุณมานานหลายปี
	แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นเลย

35:08	ผมจะเล่าเรื่องน่าสนใจเกี่ยวกับเรื่องนี้

35:13	ศิษย์ไปหาอาจารย์แล้วขอว่า
	“ช่วยสอนผมด้วย ว่าสัจจะคืออะไร”

35:23	อาจารย์ตอบว่า “ได้สิ มาอยู่กับฉันเลย

35:27	เราจะสนทนากันเกี่ยวกับจักรวาล

35:31	เกี่ยวกับความงามของพื้นปฐพี
	และเรื่องอื่นๆ

35:34	เราจะพูดคุยกัน แล้วบางที
	เธอจะได้พบสัจจะ”

35:39	อาจารย์พูดคุยกับศิษย์ทุกวัน
	เข้าไปในเรื่องต่างๆ

35:49	ผ่านไปสิบห้าปี ศิษย์จึงพูดว่า

35:54	“อาจารย์ ผมอยู่กับท่านมาสิบห้าปีแล้ว

35:59	ได้มองดูท่าน รับฟังท่าน
	เห็นว่าท่านปฏิบัติตนอย่างไร ทำนั่น ทำนี่

36:05	แต่ผมยังไม่เข้าถึงสัจจะ ผมจึงขอลาท่านไป

36:12	มีบุรุษคนหนึ่งอยู่ห่างจากที่นี่ไปไม่ไกลนัก

36:16	ผมจะไปที่นั่น เพื่อเรียนรู้สัจจะจากเขา”

36:19	อาจารย์ตอบว่า “ได้เลย”

36:24	ศิษย์จากไปห้าปี
	แล้วกลับมาหาอาจารย์คนเดิม

36:31	เขาบอกว่า “ผมค้นพบแล้ว”

36:37	อาจารย์ก็ถามว่า “จริงๆ รึ
	เธอค้นพบแล้วหรือ”

36:39	“ใช่” ศิษย์ตอบ “ตรงนั้นมีแม่น้ำนั้น”

36:44	- พวกเขายืนอยู่บนฝั่งแม่น้ำ -

36:47	“แม่น้ำนั้น ผมสามารถเดินข้ามไปได้
	ผมพบแล้ว”

36:56	อาจารย์ก็พูดขึ้นว่า

36:58	“เธอใช้เวลาถึงห้าปีเพื่อเรียนรู้เรื่องนี้
	และมากกว่านี้ใช่ไหม”

37:03	“ใช่ครับ”
	อาจารย์จึงพูดว่า “ที่นั่นมีเรือ

37:07	ถ้าเธอจ่ายเงินเซ็นท์หนึ่ง
	เธอก็ข้ามแม่น้ำไปได้”

37:12	คุณเข้าใจเรื่องนี้ไหม

37:21	พวกเราส่วนใหญ่เป็นอย่างนั้น

37:25	เราใช้ความพยายามมหาศาล เพื่อทำสิ่งต่างๆ
	ทั้งที่มันเป็นเรื่องง่ายๆ พื้นๆ

37:34	เอาล่ะ
	ขอให้เรามาเริ่มเรื่องอิทธิพลกำหนดกัน

37:40	คำว่า อิทธิพลกำหนดหมายถึงอะไร
	เราอธิบายไปอย่างถี่ถ้วนแล้ว

37:46	ทางกายภาพ เราถูกกำหนด
	คุณถูกกำหนดให้เป็นผู้หญิง ผมเป็นผู้ชาย

37:53	คุณตัวเตี้ย ผมตัวสูง ผิวสีน้ำตาล
	ผิวขาว ผิวชมพู หรืออะไรก็ตาม

38:01	เป็นอย่างนั้นจริง นั่นเป็นส่วนหนึ่ง
	ของอิทธิพลกำหนดของเรา

38:06	มันเป็นเรื่องปกติ เป็นเรื่องดี เป็นธรรมชาติ

38:11	แต่เรากำลังพูดเกี่ยวกับ
	อิทธิพลกำหนดทางจิตใจ

38:17	ซึ่งหมายถึง จิตถูกอิทธิพลกำหนดอยู่

38:25	จิตคือความรู้สึกของเรา
	ความรู้สึกทางประสาทสัมผัส

38:38	คืออารมณ์ความรู้สึกของเรา
	จินตนาการ ข้อสรุปรวบยอดทางความคิด

38:48	คือความกลัว ความวิตกกังวล
	ความรู้สึกผิด ความเจ็บปวด เป็นต้น

38:55	ทั้งหมดนั้นเป็นส่วนหนึ่งของ
	อิทธิพลกำหนด ทางจิตใจของเรา

39:00	ซึ่งอาจจะเรียกว่าจิตสำนึกก็ได้

39:06	เราใช้คำธรรมดาทั่วๆ ไป

39:09	ถ้าคุณต้องการให้ผมใช้ถ้อยคำชุดต่างออกไป
	ผมก็ใช้ได้

39:13	แต่ขอให้เราใช้คำปกติธรรมดา
	ความหมายดั้งเดิม

39:17	คือจิต ซึ่งหมายรวมทั้งความคิด
	ความรู้สึก จินตนาการ

39:26	จินตนาการอันเพ้อฝัน
	และความรู้สึกทางประสาทสัมผัส

39:35	จิตจึงถูกจำกัด

39:39	จำกัดโดยวัฒนธรรมที่มันอาศัยอยู่ ใช่ไหม

39:48	จำกัดโดยประเทศที่อาศัยอยู่ โดยจารีต
	ความเชื่องมงายที่ไร้การพิสูจน์

39:53	จำกัดโดยศาสนา
	สภาพทางเศรษฐกิจและโครงสร้างของสังคม

40:00	ที่ให้ “ทำนี่ อย่าทำนั่น นี่ถูก นั่นผิด”

40:03	เริ่มจากครอบครัว แล้วขยายออกไป ใช่ไหม

40:05	ทั้งหมดนั้นคือเนื้อหาของจิต
	เนื้อหาของจิตสำนึก

40:18	มันชัดเจน และพื้นๆ ตรงไปตรงมา

40:23	จิตที่ถูกบ่มเพาะ ถูกเลี้ยงดูให้เติบโตมา
	ในความหมาย ความเข้าใจที่จำกัด

40:33	ซึ่งคืออิทธิพลกำหนด

40:35	เมื่อเราใช้คำว่า ‘อิทธิพลกำหนด’
	มันหมายถึง ถูกจำกัด ถูกกำหนดเงื่อนไข

40:41	มันไม่กว้างใหญ่ไพศาล
	ไม่เป็นสากลจักรวาล ไม่ครอบคลุมทั้งโลก

40:46	มันถูกจำกัด ถูกกำหนดสภาพ ใช่ไหม

40:52	เมื่อจิตเราถูกกำหนดอย่างยิ่ง

40:55	และจิตคุณถูกกำหนดอยู่หนักหน่วง
	จึงมีการแบ่งแยก

41:02	แน่นอนมันเป็นอย่างนั้น

41:04	ผมเป็นอาหรับ ส่วนคุณเป็นยิว

41:09	ทั้งสองเป็นเผ่าพันธุ์ตะวันออกกลาง
	แต่แบ่งแยกด้วยภาษา ด้วยเชื้อชาติ

41:15	ด้วยอคติ ด้วยความเชื่อ ด้วยลัทธิคัมภีร์

41:19	“ฉันเชื่อในศาสดาองค์นี้
	ส่วนคุณก็เชื่ออย่างอื่น

41:22	ฉันพร้อมจะต่อสู้กับคุณ เข่นฆ่าคุณ
	ส่วนคุณก็พร้อมเช่นกัน”

41:25	ใช่ไหม
	นั่นเป็นส่วนหนึ่งของอิทธิพลกำหนดของเรา

41:30	แล้วเราถามว่า

41:33	ขอให้แค่ฟัง อย่าเพิ่งเห็นด้วยหรือไม่เห็นด้วย
	ขอให้ค้นหา

41:41	ผมถามคุณ หรือคุณถามตัวคุณเองว่า

41:47	คุณรู้ไหม ว่าคุณถูกอิทธิพลกำหนด

41:51	หรือใครบางคนบอกคุณ ว่าคุณถูกกำหนด

41:56	คุณเห็นความแตกต่างไหม

42:00	ผมสงสัยว่า คุณเห็นความแตกต่างไหม

42:05	คุณเห็นความต่างไหม

42:09	มันเป็นการค้นพบของคุณเอง
	หรือว่าคนอื่นค้นพบ

42:18	แล้วบอกคุณ และคุณก็เห็นด้วยกับเขา

42:24	เห็นความแตกต่างไหม

42:28	นานมาแล้ว ก่อนเกิดสงครามโลก
	สงครามโลกครั้งที่สอง

42:33	มีผู้สื่อข่าวชื่อเสียงโด่งดังมาก มาหาผู้พูด

42:40	เราพูดคุยกันถึงเรื่องราวเหตุการณ์ต่างๆ

42:44	ที่กำลังเกิดขึ้นในโลกช่วงนั้น

42:47	เขาเป็นคนเก่งฉลาดปราดเปรื่อง
	มีชื่อเสียงเป็นที่รู้จัก

42:50	ผมนำเอาปัญหา
	เกี่ยวกับอิทธิพลกำหนดมาพูดคุย

42:54	“อะฮ้า” เขาเปรยว่า
	“จิตคนอินเดียเท่านั้นที่คิดเรื่องนี้ได้”

43:03	คุณเข้าใจไหม

43:10	เราคุยกันต่างๆ นานา
	เรื่องอิทธิพลกำหนดของมนุษย์

43:15	ว่าเขา...แต่เขาไม่เคย
	นำมาใช้กับตัวเขาเอง เขาพูดว่า

43:23	“มันเป็นความสามารถของจิตแบบคนอินเดีย
	ที่จะขุดค้นเรื่องแยบยลอย่างนี้ได้”

43:31	คุณตามทันไหม

43:33	ผมจึงถามคุณว่า
	คุณได้รับการบอกกล่าวเกี่ยวกับอิทธิพลกำหนด

43:39	คุณจึงตระหนักถึงมัน

43:43	หรือคุณตระหนักรู้ด้วยตัวคุณเอง
	ว่าคุณถูกกำหนด

43:52	ถ้าคุณได้รับการบอกกล่าวแล้วเห็นด้วย
	มันก็มีผลอย่างหนึ่ง

44:04	ผลที่ผิวเผิน ผลที่หลอกลวง

44:09	ผลที่น่าสงสัย ผลที่เคลือบแคลง

44:15	คุณจะบอกว่า “ใช่ คุณพูดอย่างนั้น
	แต่ว่าคนนั้นคนนี้ไม่ได้พูดอย่างนั้น

44:19	ฉันชอบที่คนอื่นพูดมากกว่า”

44:23	ถ้าคุณตระหนักด้วยตนเอง
	ว่ามันเป็นอย่างนั้นจริง มันก็เป็นอย่างนั้น

44:33	มันไม่สำคัญเลยแม้คนนับล้านจะบอกว่า
	“เรื่องเหลวไหล” เพราะมันเป็นอย่างนั้นจริง

44:38	เหมือนเมื่อรู้สึกหิว แม้คนอื่นจะพูดว่า

44:41	“ขอโทษนะ นายไม่ได้หิวหรอก
	นายแค่แกล้งหิว”

44:46	แต่ถ้าผมกำลังหิว ผมรู้ว่าผมหิว

44:50	คุณเห็นความต่างไหม

44:52	ขอให้ชัดเจนว่าเราเห็นความแตกต่าง

45:01	ถ้าคุณเห็นความแตกต่างด้วยตัวคุณเอง

45:07	โดยมองดูโลก

45:11	ดูสิ่งที่กำลังดำเนินอยู่ในโลก

45:14	ทั้งวัฒนธรรม จารีต ความเชื่องมงาย

45:17	ความเหลวไหลไร้สาระทางศาสนา และอื่นๆ

45:22	และคุณตระหนักว่า “ฉันคือสภาพนั้น”

45:27	เข้าใจไหม

45:30	Q: คุณครับ

45:31	K: เดี๋ยว ขอให้ผมจบก่อน สักครู่เดียว

45:33	ขอให้ผมจบเรื่องที่เราพูดคุย
	เกี่ยวกับอิทธิพลกำหนดเสียก่อน

45:38	แล้วคุณค่อยโต้แย้ง
	หรือตั้งคำถามอะไรก็ได้ที่คุณต้องการ

45:43	ขอให้เราชัดเจนจริงๆ ว่าอิทธิพลกำหนด
	ไม่ใช่เรื่องที่ยัดเยียดให้คุณ

45:53	ไม่ใช่ชักจูงโดยคนอื่น ทั้งโดยตรรกะ
	โดยไร้ตรรกะ หรืออย่างมีเหตุผล

46:01	หรือเพียงแค่เขาต้องการเล่าเรื่องให้คุณฟัง

46:06	นั่นเป็นเรื่องหนึ่ง

46:07	ส่วนอีกเรื่องคือ การเห็นอันตราย
	ของการถูกอิทธิพลกำหนดด้วยตัวเอง

46:26	คุณเข้าใจไหม

46:28	คุณเห็นด้วยตัวคุณเองไหม เห็นหรือ

46:35	Q: เมื่อวานนี้
	คุณบอกว่าตัวเราเองเป็นอิทธิพลกำหนด

46:40	K: ก็ใช่...

46:42	คุณสุภาพบุรุษคนนั้นบอกว่า
	“ใช่ คุณไม่ต้องบอกผม

46:45	ผมรู้ว่าผมถูกกำหนด”

46:47	Q: ใช่ แต่คุณก็บอกว่า
	“คุณเห็นอิทธิพลกำหนดนี้ไหม”

46:51	การเห็นมันก็หมายถึงว่า
	มีใครคนหนึ่งเห็นมัน

46:54	K: ใช่ เมื่อวานเราเข้าไปในเรื่องนั้นแล้ว

46:57	Q: คุณเป็นอิทธิพลกำหนด
	และมองดูมันด้วยในเวลาเดียวกันได้อย่างไร

47:02	K: คุณจะรู้ได้อย่างไรว่าคุณถูกกำหนด
	ถ้าคุณถูกกำหนด

47:11	คุณเข้าใจคำถามไหม

47:13	เขาถามว่า คุณรู้ รับรู้ได้อย่างไร
	ว่าคุณถูกกำหนด

47:23	ถ้าคุณไม่ได้สังเกตมัน
	เหมือนมันเป็นสิ่งที่แยกออกไปจากตัวคุณ

47:27	ถ้าคุณแยกออกไป
	คุณจึงจะพูดได้ว่า “ฉันรู้”

47:31	แต่ถ้าตัวคุณถูกกำหนด
	คุณจะพูดได้อย่างไรว่า “ฉันถูกกำหนด”

47:37	คุณเห็นปัญหาไหม
	ไม่เห็นหรือ ผมคงต้องอธิบาย

47:45	ต้องมีการอธิบายทุกเรื่อง!

47:57	คุณเห็นความยุ่งยากไหม

48:02	ถ้าผมเห็นว่า บุคคลหรือตัวตนที่กำลังพูด
	ถูกกำหนด

48:10	ผมรู้ได้อย่างไรว่าผมถูกกำหนด

48:16	ต่อเมื่อผมมองดูมัน
	เหมือนมันเป็นสิ่งภายนอกตัวผมเท่านั้น

48:21	ผมจึงจะพูดได้ว่า “ผมถูกกำหนด”

48:24	ผมอธิบายคำถามของคุณถูกต้องไหม

48:27	ถูกต้องนะ

48:31	นี่ไม่ใช่การทำให้ซับซ้อน
	แต่ทำให้มันง่าย ตรงไปตรงมา

48:35	คุณรู้ได้อย่างไรว่าคุณเจ็บปวด

48:46	ใครอื่นบอกคุณว่าคุณเจ็บปวดหรือ

48:51	หรือว่าความเจ็บปวดนั้น
	แยกออกจากคุณผู้ที่พูดว่า “ฉันเจ็บปวด”

48:59	คุณเข้าใจสิ่งที่ผมพูดไหม

49:04	มีใครเอาเข็มปักที่ขาคุณ และคุณรู้สึกเจ็บ

49:09	ความเจ็บไปตามเส้นประสาทจนถึงสมอง

49:13	แล้วคุณก็บอกว่า “มันเจ็บ”

49:18	คุณรู้ความเจ็บปวดด้วยตัวความเจ็บปวดเอง

49:23	ความเจ็บปวดจากอุบัติเหตุทางกาย
	หรือจากความเศร้าโศก เป็นต้น

49:32	ดังนั้น คุณรู้เมื่อคุณมีความเจ็บปวด

49:37	คุณรู้อิทธิพลกำหนดที่เกิดขึ้น
	เหมือนอย่างนั้น ได้ไหม

49:48	ไม่ว่าคุณจะเข้าหามันจากด้านนอก

49:55	จากผลของอิทธิพลกำหนด
	จากเหตุการณ์ภายนอก

50:01	สงคราม การแบ่งแยก ความขัดแย้ง

50:06	คุณเป็นมุสลิม ฉันเป็นฮินดู
	เป็นคาทอลิก โปรเตสแตนท์

50:10	จากด้านนอก เคลื่อนสู่ด้านใน

50:15	และเห็นความรู้สึกแบ่งแยก
	อย่างมีเหตุมีผล เป็นตรรกะ

50:23	ซึ่งคือ อิทธิพลกำหนด
	ทำให้เกิดความเจ็บปวด ความขัดแย้ง

50:32	แล้วคุณจึงถามค้นว่า
	อะไรคือมูลเหตุของความขัดแย้งนี้

50:38	แล้วคุณก็พบว่า เพราะมนุษย์ถูกกำหนด

50:45	ให้เป็นคาทอลิก โปรเตสแตนท์
	ฮินดู มุสลิม

50:49	อาหรับ ยิว
	เป็นภรรยา เป็นนั่นนี่

50:54	แล้วจึงมีการรับรู้ตัวอิทธิพลกำหนดเอง

50:59	เหมือนรับรู้ตัวความเจ็บปวด

51:03	ใช่ไหม

51:06	ผมพูดชัดเจนไหม
	ขอให้เราสืบค้นต่อจากตรงนั้น

51:11	คำถามต่อไปคือ

51:16	ไม่มีใครบอกคุณ คุณรับรู้มัน
	เหมือนที่คุณรับรู้ความเจ็บปวด

51:27	แล้วทำไมไม่ปล่อยมันไว้เฉยๆ

51:32	ทำไมไม่ปล่อยอิทธิพลกำหนดไว้เฉยๆ
	ไม่ยุ่งกับมัน

51:35	คุณสุภาพบุรุษคนนั้นพูดเมื่อวาน
	ว่ามีอิทธิพลบางอย่างที่ดี

51:40	ฉันจะเก็บอิทธิพลที่ดีไว้

51:42	และกำจัดอิทธิพลที่ไม่พึงปรารถนาทิ้งไป

51:46	ขอให้เข้าใจเรื่องนี้

51:49	ผมจะทิ้งอิทธิพลที่ไม่พึงปรารถนา

51:55	และเก็บรักษาส่วนที่น่าพอใจไว้

51:59	เขาพูดอย่างนี้ ใช่ไหม

52:02	แล้วใครล่ะที่เลือก

52:07	คุณเข้าใจคำถามไหม

52:08	ใครที่พูดว่า “ฉันจะเก็บนี่ ฉันไม่เก็บนั่น”

52:16	ก็บุคคลหรือตัวตนที่ถูกกำหนดนั่นแหละ
	ที่เป็นผู้เลือก

52:22	การเลือกจึงเป็นอิทธิพลกำหนดด้วย
	ผมสงสัยว่าคุณเห็นไหม

52:32	คุณเข้าใจไหม

52:35	การเลือกทุกรูปแบบทางจิตใจ
	เป็นอิทธิพลกำหนด

52:41	“ผมจะเก็บพวกนี้ แล้วจะโยนพวกนั้นทิ้งไป”

52:45	ซึ่งขึ้นอยู่กับการเลือก

52:47	การเลือกเป็นผลของความสุขเพลิดเพลิน
	ความพึงพอใจ

52:54	หรือมันทำให้เจ็บปวดอย่างยิ่ง
	ฉันจะโยนมันทิ้งไป

52:57	แต่เราพูดถึงอิทธิพลกำหนดทั้งหมด

53:01	ไม่ใช่แค่ส่วนที่ให้ความพอใจ
	หรือที่ไม่น่าพอใจ

53:06	จากนี้คำถามต่อไปคือ

53:09	เมื่อฟังทั้งหมดนี้อย่างใส่ใจถี่ถ้วน

53:20	เข้าใจรายละเอียดทุกอย่างที่ได้อธิบายมา

53:26	แล้วคุณก็ถามว่าเป็นไปได้หรือ
	ที่จะปลดปล่อยจากอิทธิพลกำหนด

53:35	อิทธิพลทั้งระดับผิวของจิตสำนึก

53:38	และระดับที่ลึกลงไป ชั้นที่ลึกกว่า

53:42	ส่วนที่ลึกอย่างยิ่งของจิตสำนึก
	ที่เป็นทั้งหมดเลย

53:53	คุณถามคำถามนี้ ไม่ใช่เพราะสงสัยเฉยๆ

53:58	แต่เพราะคุณเห็นว่า
	อิทธิพลกำหนดทำให้เกิดอะไรในโลก

54:08	ใช่ไหม

54:10	มีการซื้อขายอาวุธสงครามถึง
	400,000 ล้านดอลลาร์ทุกปี

54:16	พระเจ้า คุณรู้ไหมมันหมายถึงอะไร
	ผมไม่คิดว่าคุณรู้

54:24	นั่นเป็นอิทธิพลกำหนด
	กำหนดแต่ละคนให้ปกป้องตนเอง

54:44	Q: แล้วทำไมเราไม่โยน
	อิทธิพลกำหนดทิ้งไปเสีย

54:49	Q: ใช่
	K: โยนทิ้งไปหรือ

54:51	K: คุณโยนทิ้งแล้วยัง

54:54	เธอบอกว่า “แค่โยนมันทิ้งไป”

54:59	มันง่ายอย่างนั้นไหม

55:03	ง่ายเหมือนโยนผ้าเช็ดหน้า
	หรือกระดาษสกปรกทิ้ง

55:07	แค่โยนมันทิ้งไป

55:11	มันง่ายอย่างนั้นไหม
	ผมหวังให้เป็นอย่างนั้น

55:15	ที่คุณพูด คุณหมายถึงคนที่เป็นคาทอลิก

55:20	หรือสตรีที่ได้เข้าพิธีล้างบาป
	เจิมน้ำมนต์และตั้งชื่อ อย่างเอาใจใส่

55:24	ถูกเลี้ยงดูมาให้ปฏิบัติตนตามคริสต์คาทอลิก
	ซึมซาบชุ่มโชกอยู่ในนั้น

55:29	นั่นคือ อิทธิพลกำหนดของเขา
	การพูดว่า “แค่ทิ้งมันไปเถอะเพื่อน”

55:34	คุณจะทิ้งไหม

55:39	ขอความกรุณาเถิด

55:41	Q: ดูเหมือนจะเหนือพ้นจากการเห็นนั้น

55:44	ผมเห็นอิทธิพลกำหนด
	เห็นสภาพที่เป็นจริงของมัน

55:48	แต่มันก็กลับมาอีก

55:50	K: ไม่ใช่ ผมกำลังจะเข้าไปในเรื่องนั้น

55:56	มันกลับมาอีก เพราะเราไม่ได้เห็น
	อันตรายของมันอย่างสมบูรณ์ทั้งหมด

56:04	มันจะไม่กลับมาอีกเลย
	ถ้าคุณกระโจนลงหน้าผา ใช่ไหม

56:15	เมื่อใดที่คุณเห็นอันตรายของหน้าผา
	มันก็จบ

56:22	คุณจะไม่พูดอีกว่า “ฉันจะพยายามอีกครั้ง”

56:28	ดังนั้น คำถามคือ
	เหตุใดคุณจึงไม่เห็นทั้งหมดอย่างสมบูรณ์

56:37	เห็นอันตรายของอิทธิพลกำหนด

56:40	เห็นทั้งหมด
	ไม่ใช่เห็นแค่ตรงนี้นิด ตรงนั้นหน่อย

56:44	เพราะคุณยังอยู่ในสภาพนั้น

56:46	ที่เก็บบางส่วนที่ชอบใจไว้

56:49	แล้วโยนทิ้งส่วนที่ไม่ชอบใจ

56:53	คุณจึงเล่นเกมส์อยู่กับตัวเอง

57:01	ใช่ไหม

57:06	คุณมองเห็นด้วยตัวเองได้ไหม

57:10	การเห็นมัน เป็นแก่นแท้ของสติปัญญา

57:16	เห็นว่าอิทธิพลกำหนด
	เป็นอันตรายที่ใหญ่หลวงของมนุษย์

57:29	คุณก็มีตัวอย่างที่ดี

57:33	ที่มนุษย์ใช้จ่ายถึง 400,000 ล้านดอลลาร์

57:38	เพื่อซื้อขายอาวุธสงครามทุกๆ ปี

57:44	คุณก็จะถามได้ว่า
	“แล้วฉันจะทำอะไรได้บ้าง”

57:49	แต่คุณก็เลือกนักการเมือง

57:58	ถ้าคุณรู้สึกถึงอันตรายใหญ่หลวง
	ของอิทธิพลกำหนด

58:01	คุณลงมือ คุณไม่มัวโต้แย้ง

58:08	จริงไหม

58:09	คำถามคือ คุณเห็นอันตรายของมันไหม

58:15	ถ้าคุณไม่เห็น เพราะอะไรจึงไม่เห็น

58:29	ดูสิ ดูอันตรายของความทะเยอทะยาน

58:37	ที่นักการเมืองพยายามปกครองประชาชน
	อย่างละมุนละม่อม

58:46	แต่ทะยานอยาก
	ที่จะขึ้นไปสูงสุดเหนือคนจำนวนมาก

58:54	มีนายกรัฐมนตรีคนหนึ่งพูดที่สภานักศึกษา

59:05	เขาบอกนักศึกษาว่า “อย่าทะเยอทะยาน”

59:11	คุณเข้าใจไหม มันน่าขัน

59:17	เพราะเขาอยู่บนยอดสุดแล้วมาพูดว่า
	“อย่าทะเยอทะยาน”

59:21	แต่เรามองไม่เห็นอันตราย
	ของความทะเยอทะยาน

59:25	ซึ่งคือการมีอำนาจ มียศฐาบรรดาศักดิ์

59:32	ใช่ไหม

59:34	ถ้าคุณเห็นอันตรายมหึมาของมัน มันก็จบ

59:40	คุณจะไม่โต้แย้ง ไม่พูดว่า
	“แล้วจะเกิดอะไรขึ้น

59:43	ถ้าฉันไม่มีความทะเยอทะยาน”

59:45	คุณไม่มีความทะเยอทะยาน
	เพราะคุณมีสติปัญญา

59:51	ถูกไหม

59:52	เราจึงถามว่า

59:55	เหตุใดคุณจึงมองไม่เห็นอันตรายใหญ่หลวง

1:00:06	ของการถูกจับเอาไว้ในพื้นที่เล็กๆ แคบๆ

1:00:15	ซึ่งคือ อิทธิพลกำหนดของเรา

1:00:22	ทำไมคุณจึงไม่เห็น

1:00:25	คุณจะต้องมีอุบัติเหตุ มีเหตุการณ์
	มีหายนะภัยก่อน อย่างนั้นหรือ

1:00:36	แล้วคุณจึงพูดว่า “ให้ตายสิ ฉันจะเลิก”

1:00:41	นั่นหมายถึง คุณรอคอย
	ให้เหตุการณ์ภายนอกเกิดขึ้น

1:00:46	แล้วสั่นคลอนคุณ ให้ความเจ็บปวด
	ความทุกข์โศกมหาศาลแก่คุณ

1:00:48

1:00:51	แล้วคุณก็บอกว่า “ตอนนี้ฉันเข้าใจแล้ว”

1:00:57	ซึ่งหมายถึง คุณไม่มีสติปัญญา

1:01:02	คุณรอคอยเพื่อให้อุบัติการณ์บางอย่าง
	ทำให้คุณเกิดสติปัญญา

1:01:07	แต่ไม่มีเหตุการณ์ใด
	จะทำให้คุณเกิดสติปัญญาได้

1:01:12	คุณเข้าใจแล้วหรือยัง

1:01:22	ผมจะพิจารณาต่อไปอีกเล็กน้อย

1:01:29	ถ้าคุณจริงจัง คุณก็ตระหนัก
	ผมหวังว่าทุกคนจริงจังจนถึงตอนนี้

1:01:36	คุณตระหนัก ว่าคุณถูกกำหนด

1:01:44	และคุณก็ตระหนักถึงอันตรายของมัน
	อย่างมีเหตุมีผล

1:01:52	แล้วคุณก็พูดกับตัวเองว่า
	“ฉันจะทิ้งอิทธิพลกำหนดได้อย่างไร

1:01:56	ฉันจะทลายกำแพงแคบๆ
	ที่ฉันสร้างขึ้นได้อย่างไร

1:02:01	กำแพงที่วัฒนธรรมสร้างขึ้น และอื่นๆ

1:02:08	จิตจะพังทลายกำแพงเหล่านี้ได้อย่างไร

1:02:14	เข้าใจไหม

1:02:17	ฉันไม่รู้ ฉันจึงมาหาคุณ

1:02:22	แล้วพูดว่า “ช่วยบอกด้วย
	ฉันจะพังทลายมันได้อย่างไร”

1:02:28	ขอให้ตั้งใจฟังนะ

1:02:32	แล้วคุณก็เริ่มทึกทักเอาว่า
	คุณเป็นผู้ยิ่งใหญ่

1:02:34	เป็นคุรุ หรือเป็นนั่นเป็นนี่

1:02:36	เขาบอกว่า “ฉันจะบอกเธอว่าทำอย่างไร”

1:02:40	“ให้ทำอย่างนี้ อย่างนี้ อย่างนี้
	แล้วเธอจะพังทลายมันได้”

1:02:45	ซึ่งหมายถึง ผมพึ่งพิงคนอื่น

1:02:51	เพื่อให้บอกผมว่าให้ทำอะไร

1:02:55	ผมตระหนักถึงความโง่เขลาของการไปหาคนอื่น

1:03:03	ให้ช่วยผมทลายกำแพง
	ที่ผมสร้างขึ้นล้อมรอบตัวผม

1:03:09	แล้วผมจะทำอย่างไรดี

1:03:18	คุณอยู่ในสภาพนั้นไหม

1:03:21	ฉันจะทำอย่างไร
	เพื่อทลายกำแพงที่ฉันสร้างขึ้น

1:03:30	ที่สังคมสร้างขึ้น สังคมก็คือ
	ความสัมพันธ์ของฉันกับคนอื่น

1:03:35	ฉันนั่นแหละสร้างมัน มันคือความอยาก
	ความทะเยอทะยานของฉัน

1:03:41	ความรู้สึกทางประสาทสัมผัสของฉัน

1:03:44	เจตจำนงของฉัน
	ที่สร้างคุกขังอันจำกัดแต่มหึมา

1:03:53	แล้วฉันจะทำอย่างไรดี

1:04:00	เราตระหนักว่า การกระทำใดๆ ก็ตาม
	ในเชิงบวกเกี่ยวกับกำแพงนี้

1:04:06	ยังเป็นการกระทำของจิตหรือความคิด
	ซึ่งจำกัด

1:04:16	ไม่ว่าฉันจะทำอะไรก็ตาม

1:04:19	คุณเข้าใจไหม
	ผมหวังว่าคุณตามติดเรื่องนี้

1:04:22	หมดเวลาแล้วหรือ
	คุณเหนื่อยหรือยัง

1:04:24	ยังไม่ถึงเวลา ผมมีอีก 10 นาที

1:04:32	ดังนั้น ผมตระหนักว่า
	เป็นการไม่ดีเลยที่จะพึ่งพิงคนอื่น

1:04:40	คนอื่นอาจจะเป็นคุรุหรือนักบวช
	หรือแนวคิดที่คุณยอมตนอุทิศให้กับ...

1:04:42	เรื่องไร้สาระทั้งหลาย

1:04:49	แล้วผมจะทำอย่างไรดี

1:04:53	กรุณาฟังตรงนี้

1:04:56	อิทธิพลกำหนดของผมคือ
	ให้ทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมัน

1:05:01	ผมไปหานักบวช ผมไปหาคุรุ

1:05:03	ผมไปหาศาสตราจารย์ หานักวิเคราะห์

1:05:06	ซึ่งคือการทำอะไรบางอย่างกับมันอยู่อีก

1:05:10	หรือผมพูดว่า “ไม่ละ มันยุ่งยากเกินไป

1:05:13	ผมจะปล่อยมันไว้เฉยๆ
	มันจะเป็นอะไรก็ช่างมัน”

1:05:16	อย่างนั้นไหม

1:05:18	แต่ถ้าผมไม่ปล่อย
	อิทธิพลกำหนดของผมบอกให้ทำ

1:05:24	ในการกระทำนั้น ผมรู้สึกมั่นคงกว่า

1:05:26	อย่างน้อยผมก็รู้สึกว่า
	ผมกำลังทำอะไรบางอย่างเกี่ยวกับมัน

1:05:32	ซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของอิทธิพลกำหนด
	ของวัฒนธรรม จารีต การศึกษาของผม

1:05:40	แต่มีคนๆ หนึ่งมาบอกผมว่า
	“ไม่ต้องทำอะไรทั้งสิ้น”

1:05:50	คุณเข้าใจไหม
	อย่าทำอะไรสักอย่าง

1:05:57	เพราะผมตระหนักว่า
	การกระทำเชิงบวกไม่เกิดประโยชน์เลย

1:06:09	แต่ทว่า ให้อยู่กับมันโดยไม่กระทำ

1:06:16	ผมรู้ว่าผมถูกกำหนด
	ผมจะไม่ทำอะไร แต่ผมจะดู

1:06:21	คุณเข้าใจไหม การดู ตื่นรู้ รับรู้

1:06:27	ผมเห็นว่าทุกการตอบสนอง
	มาจากอิทธิพลกำหนด

1:06:33	ผมสังเกตดู ผมไม่ทำอะไรทั้งสิ้น

1:06:37	ดังนั้น เมื่อมีการกระทำที่ไม่ใช่เชิงบวก

1:06:45	คุณก็ไม่ได้ให้พลังงานแก่อิทธิพลกำหนด

1:06:51	อิทธิพลนั้นก็ตายไปด้วยตัวมันเอง
	เมื่อคุณไม่กระตุ้นมัน ไม่ผลักมัน

1:06:58	ไม่กดข่มมัน ไม่วิ่งหนีมัน

1:07:01	แต่เมื่อคุณรับรู้มัน และไม่เคลื่อนไหวใดๆ

1:07:05	เพราะคุณตระหนักว่า
	การไม่กระทำเป็นสติปัญญา

1:07:14	การกระทำคือความไร้สติปัญญา
	คุณตามทันไหม

1:07:23	ถ้าคุณทำเช่นนี้ ผมหมายถึงว่า
	ถ้าสภาวะนี้เกิดขึ้น มันก็จบ

1:07:33	ด้วยเหตุนี้ ที่เราพูดคุยกันเมื่อวันก่อน

1:07:36	ว่าการกระทำเชิงบวก
	ซึ่งกำลังดำเนินอยู่ในโลก

1:07:44	รัสเซียบอกว่า “เราต้องสร้างอาวุธ
	ยุทโธปกรณ์ที่เหนือกว่าอเมริกา”

1:07:49	สองประเทศนั้น
	ส่งอาวุธสงครามให้ทุกประเทศ

1:07:55	ซึ่งใช้การกระทำเชิงบวก
	เพื่อรักษาอำนาจ สถานภาพ

1:08:02	- ฉันยิ่งใหญ่กว่าคุณ -

1:08:07	แต่ถ้าคุณเห็นทั้งหมดนี้
	เห็นความโง่เขลาของมนุษย์

1:08:13	เห็นมันและปล่อยมัน

1:08:16	การปล่อยมันเป็นสติปัญญา ซึ่งจะปฏิบัติการ

1:08:21	ซึ่งปลดปล่อยเป็นอิสระจากอิทธิพลกำหนด
	แค่นั้นเอง

1:08:34	ผมพูดชัดเจนไหม